Novels by ice.rattikan004164

ตอนพิเศษ 2ครอบครัวจวิน กับ งานหมั้นหมายจวินถานไป๋คือรัชทายาทผู้หนึ่ง ที่ตำหนักในไร้สตรีดังเช่นบิดาของเขาที่ดำรงตำแหน่งฮ่องเต้ยามนี้หากจะว่าพวกเขากลัวภรรยาก็ถูกส่วนหนึ่ง แต่ความเป็นจริงคือเขาสองพ่อลูกให้เกียรติภรรยาตนเองต่างหากซ่งเหนียวเหนี่ยวประคองท้องใหญ่โตเดินออกมาอย่างเกรี้ยวกราด “จวินถานไป๋!”รัชทายาทหนุ่มเดินตรงมาทางพระชายาของตนอย่างไว ประคองนางให้เดินระมัดระวัง นางกำลังจะง้างมือตบหัวสามีก็ถูกบุตรชายด้านล่างดึงกระโปรงแผ่วเบา“หลินอี มีอะไร”‘จวินหลินอี’ ยื่นเทียบเชิญให้มารดาด้วยแววตาใสซื่อ จวินถานไป๋พลันอยากปรี่ตัวเข้าไปกอดเขายิ่งนักลูกพ่อ เจ้าช่วยเหลือพ่อยามขับขันได้ทันเวลาจริงๆ แม่ของเจ้าอารมณ์ไม่คงที่ เกรี้ยวกราดไม่เลือกเวลา...ซ่งเหนียวเหนี่ยวอ่านจบก็สั่งบ่าวรับใช้เตรียมหีบเสื้อผ้า ของกินมากมายขึ้นรถม้าทันที“สามี หลานทั้งสองของท่านจะจัดงานเลี้ยงวันเกิด ท่านจะไปหรือจะอยู่วังรอรับเหล่านางในก็แล้วแต่ท่าน” กล่าวเสร็จก็จูงจวินหลินอีขึ้นรถม้าทันทีจวินถานไป๋ไหนเลยจะปล่อยให้นางไปกับบุตรชายแค่สองคน อีกอย่าง...นางก็กำลังท้องโตปานนั้นยามมาถึงแดนมาร จวินหลินอีก็หลบหนีออกมาเที่ยวเ

ตอนพิเศษ 1ชีวิตพลิกผันในแดนมารหลิวอี้หยางนับเป็นอะไร เป็นเพียงบุตรเขยกลัวภรรยาผู้หนึ่งของจอมมารตู้จวินเท่านั้น!ตู้ฮวาเคยคิดเสมอว่าหากวันหนึ่งตนแต่งงานมีครอบครัว คงจะเลือกพวกมารเช่นเดียวกันเพื่อแต่งงานด้วยแต่พอวันนั้นที่นางได้พบชายหนุ่มผู้หนึ่งในโรงเตี๊ยม นางไม่เคยคิดเลยว่าจะมีบุรุษเช่นนี้อยู่ในโลกหลิวอี้หยางเดินตรงมายังโต๊ะอาหาร ก่อนจะนั่งยังกวาดสายตามองโดยรอบ เห็นเขาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้านาง ชั่วเวลานั้นตู้ฮวายอมรับว่าแอบเขินอยู่นิดๆ ชายหนุ่มผู้นี้เองก็หล่อเหลาเอาการ จากนั้นนางก็เห็นเขาลากเก้าอี้เดินอ้อมด้านหลังนาง มานั่งอยู่ข้างๆเอ่อ... จนแทบจะสิงนางให้ได้“แม่นางเจ้างดงามยิ่งนัก”เสียงกระเซ้าเย้าแหย่ดังก้องอยู่ข้างหูนางไม่หยุด ตู้ฮวาไม่สนใจรีบก้มหน้าลงกินอาหารอย่างช้าๆ แต่จิตใจกลับวุ่นวายนักพอยามที่เขาเอ่ยสู่ขอนางกับบิดา ไม่อยากจะเชื่อว่าบิดาจะอนุญาต นางดีใจมากเพียงแต่ไม่แสดงออกมา ยังคิดว่าทั้งหมดอาจจะแค่ฝันไป เพราะคราวที่นางอยู่บนรถม้ายามนั้นบิดาบอกว่านางหมดหวังในเรื่องของเขาแล้ว...ช่วงเวลานั้นนางเสียใจมากจริงๆ หากมีหวังขึ้นมาสักนิด อย่างเช่นเขารู้ว่านางเป็นมารผู้หนึ่ง จะได

บทส่งท้ายเมื่อยามเล็กซ่งเมยเมยมักจะติดตามบิดาไปหาอาจารย์ของเขาเสมอวันหนึ่งบิดาบุญธรรมพาน้องชายมาจวนโหวเป็นครั้งแรก นางเห็นเด็กชายที่สงบเสงี่ยมเรียบร้อยปานนั้นก็อดที่จะแกล้งเขาบ่อยๆ ไม่ได้พอนานวันเข้าทั้งคู่ก็ตัวติดกัน เป็นคู่หูพี่น้องที่รู้ใจ นางจำเรื่องเล่าของมารดาได้เสมอไม่มีตกหล่น พอได้ยินว่าอาจารย์ของบิดาล้วนคืออดีตจอมมารเทียมฟ้าสะเทือนดินผู้หนึ่งก็มีความคิดดีๆ“เสี่ยวไป๋ เจ้าอยากเก่งจนร้ายกาจรึไม่”จวินถานไป๋ยังเล็ก ย่อมไม่รู้ว่า เก่งจนร้ายกาจ คืออะไร แต่เห็นพี่สาวบุญธรรมคลี่ยิ้มกว้างเพียงนั้นก็น่าจะต้องเป็นของดี เขาจึงพยักหน้ารัวๆจากนั้นนกน้อยตัวหนึ่งที่เกาะอยู่บนบ่าพี่สาวนิ่งๆ มาตลอดก็บินมาจิกหัวเขาอย่างแรงสองสามที‘เจ้าโง่จวินถานไป๋ ถูกเมยเมยหลอกให้ทำเรื่องไม่ดีก็ไม่รู้ตัว!’เขาไหนเลยจะรู้ว่าซ่งเหนียวเหนี่ยวก่นด่าเขาเช่นนี้ จูงมือผู้เป็นพี่สาวติดตามรถม้าตระกูลซ่งมุ่งลงใต้เพื่อไปฝึกตนเป็นศิษย์หลานของจอมมาร!ยามดึกคืนหนึ่งซ่งเมยเมยที่อายุเพียงสิบขวบ นางเห็นอาจารย์ปู่หยิบคันฉ่องปิดวิญญาณออกมา นอกจากมันจะส่องหาคนที่อยากเห็นด้วยแล้ว ยังสามารถมองเห็นรูปโฉมที่แท้จริงของสิ่งต่างๆ

ตอนที่ 30จุดจบของการหลงบุรุษที่หน้าตา!ซ่งเมยเมยตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ก็รับรู้ได้ว่านกน้อยบนแท่นกำเนิดเริ่มขยับเล็กน้อยแต่ยังไม่ถึงขั้นเปลี่ยนแปลงซ่งเมยเมยตั้งใจจะไปดูนางใกล้ๆ เลิกผ้าห่มขึ้นคลุมร่าง แต่พอเท้าแตะลงพื้นเพื่อก้าวลงจากเตียง ความเจ็บปวดด้านล่างก็พุ่งขึ้นมา ร่างเล็กก็ลงไปกองกับพื้นทันที“ถงอี๋!” นางตวาดลั่นเรียกบุรุษที่ทำให้นางเป็นเช่นนี้เสียงดังชายหนุ่มกำลังฝึกพลังมารที่เพิ่งได้รับมาใหม่อยู่ก็ลุกขึ้นเดินตรงมาหาหญิงสาวทันที ถงอี๋ไม่ทันได้ถามว่าทำไมนางถึงเรียกเขาแต่พอเห็นนางล้มลงไปกองกับพื้น ก็รีบโน้มตัวลงไปอุ้มนางขึ้นมาก่อน“จะไปไหน” ยามนี้เขาเพิ่งฝึกพลังมา ร่างมารยังไม่ได้หายไป เขาบนหัวที่แหลมย้อยลงมาจิ้มแก้มนางเล็กน้อยจนนางคันยุบยิบซ่งเมยเมยโน้มใบหน้าออกห่างเขาระยะหนึ่ง แล้วชี้ไปยังแท่นกำเนิด “ไปดูเหนียวเหนี่ยว”ถงอี๋พานางไปดูมุกวิญญาณของนกน้อยอย่างว่าง่าย แต่การที่นางขยับหนีห่างเขาเช่นนี้ทำเอาหงุดหงิดใจนักเมื่อดูพอแล้วปากเล็กจึงขยับสั่งการ “ไปๆ กลับเตียง”พอร่างของนางมาถึงเตียง ซ่งเมยเมยก็ล้มตัวลงไปนอนเช่นเดิม หันหลังไม่มองเขาอีก“กลัวหรือ...หรือว่าน่าเกลียด”ซ่งเมยเมย

ตอนที่ 29ราชาจอมมารถงอี๋สติพลันหายไป ฝ่าวงล้อมฆ่าพวกมารไปจำนวนมาก ทันใดนั้นร่างกลายเขาก็ค่อยๆ เปลี่ยนแปลง บนหัวมีเขาค่อยๆ งอกออกมาคดโค้งย้อยลงเหมือนเขาแกะ ทั้งใหญ่และแหลมพอเห็นแล้วดูน่าเกลียดน่ากลัวยิ่ง รังสีอันตรายก็พุ่งออกมา ทำร่างของมารรอบๆ กระเด็นกระดอน“อาจารย์ปู่ดูนั่น!” จวินถานไป๋ชี้ไปยังร่างของถงอี๋ที่ยามนี้มีไอสังหารทั่วร่างจอมมารตู้จวินมองก็ยกยิ้มอย่างพอใจ เขากระโดดลงไปในหน้าผาทันที ฝ่ามือตบลงไปบนไหล่กว้างของถงอี๋“นี่คือหลานชายของข้า! พวกเจ้าก็เห็นแล้วว่าสิบวันสิบคืนมานี้ผู้ใดจะสู้เขาได้ หากมีผู้ใดคัดค้านไม่ยอมยกตำแหน่งราชาจอมมารให้เขา ข้าจะถือว่าพวกเจ้ารนหาที่!”ถงอี๋ได้ยินก็สับสนมาก เขาคือหลานชายของจอมมาร เช่นนั้นที่ผ่านมาทำไมเขาจึงไม่รู้เลยถงอี๋ยกกระบี่ขึ้นมาส่องมองใบหน้าตัวเองในยามนี้ ดวงตาแดงฉาน เขี้ยวแหลมยาวที่งอกออกมาดูแล้วก็น่ารังเกียจยิ่งนัก แถมเขาบนหัวนี่...หากเมยเมยเห็นนางจะกลัวเขาหรือไม่... พอคิดถึงนางร่างสูงใหญ่ก็มีแต่จะเจ็บปวด เขาขมวดคิ้วจนเป็นปม ร่างกายก็กระอักเลือดออกมาสามทีติดกันจอมมารตู้จวินหันมาตบไหล่ถงอี๋อีกครั้ง “เจ้าทำได้ดีมาก”“ทำได้ดีแล้วอย่างไ

ตอนที่ 28วิญญาณดับสูญ ไร้การเคลื่อนไหวตลอดกาลแม้ร่างกายซ่งเมยเมยจะได้รับบาดเจ็บแต่ก็นับว่าไม่หนัก นางยังเดินเหินได้ปกติ จากนั้นก็รวมกำลังกับคนอื่นเพื่อกำจัดปีศาจอาฆาต“เจ้า! เจ้ากล้าถอดหัวใจจอมมาร” แล้วพวกมันจะกินร่างเปล่าที่ไร้ของมีค่าเพื่ออันใดความโมโหโทสาของมันเพิ่มมากขึ้น พุ่งเข้ามาทางพวกเขาทันที แต่ครั้งนี้จวินถานไป๋กางอาคมย้อนกลับได้ทันการณ์“พวกเจ้าล้วนเป็นพวกเจ้าเล่ห์!” ปีศาจอาฆาตตัวนี้ยังสมบูรณ์มากกว่าตัวที่ทำร้ายซ่งเมยเมย จึงเห็นรูปหน้ามันชัดเจน ดูแล้วพลังของมันก็น่าจะแกร่งกว่าตัวอื่นปีศาจอาฆาตพุ่งขึ้นไปชนขอบอาณาเขตเต็มแรง จากนั้นเกาะกำบังในพื้นที่พิเศษก็แตกออก ร่างของมันเองก็ระเบิดแตกตกลงมาเป็นลูกไฟด้วยความเร็วถี่ซ่งเมยเมยไม่ทันตั้งตัวถูกลูกไฟอาฆาตทะลุร่างไปสองสามลูก จนกระอักเลือดออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า คนที่เหลือยังไม่ทันได้สังเกตเห็น เพราะพวกเขาเองก็ตั้งรับกับจำนวนลูกไฟอยู่เช่นกันซ่งเหนียวเหนี่ยวหันหน้าไปทางเจ้านายของตน เห็นลูกไฟกำลังจะตกลงมาใส่ร่างนางอีกครั้งก็เข้าไปขวางนางทันที“นะ เหนียวเหนี่ยว”“เมยเมย... ตลอดเวลาข้าดีใจมากที่มีเจ้าอยู่เป็นเพื่อน จนถึงวันที่ข้าเ

หลังจากเหตุการณ์นองเลือดในจวนแม่ทัพสือจบลงชินอ๋องก็ราวกับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน กำราบชนเผ่าหลาเหม่าจนสิ้น ไม่ให้เหลือรอดมีชีวิตแม้แต่คนเดียว องค์หญิงฝานฮุ่ยเองก็ไม่กลับวังหลวงของแคว้นตัวเองแต่เลือกที่จะอยู่เป็นฮูหยินแม่ทัพอยู่ที่เมืองเหอเถิงชินอ๋องหนุ่มกลับจวนมายามใดเป็นอันต้องกรอกสุราเข้าปากไม่จบไม่สิ้น บางวันถึงขั้นไม่อาบน้ำนอนอยู่ศาลาที่มีหิมะตกลงมาเป็นสาย หมัวมัวและเสี่ยวจูที่ยังร้องจนสองตาปูดบวมอยู่ก็ยิ่งร้องหนักเข้าไปอีกที่ชินอ๋องเป็นเช่นนี้พระชายาจากไปแล้วไม่หวนกลับ นี่คือเรื่องจริง...หลิงหมัวมัวอุ้มเสี่ยวซื่อจื่อน้อยไว้อย่างดี เด็กน้อยไม่รู้สักนิดว่ายามนี้จวนแห่งนี้กำลังอยู่ในบรรยากาศโศกเศร้า ได้แต่หัวเราะคิกคักชี้ดอกเหมยที่ปลิวไปมาตามสายลมดอกเหมยกลีบหนึ่งร่วงลงมาสัมผัสบนใบหน้าชินอ๋องที่กำลังสะลึมสะลืออยู่ ฉับพลันน้ำตาเขาก็ไหลลงมาไม่หยุด ดอกเหมยกลีบนี้เสมือนภรรยาเขาที่กำลังมาปลอบโยนเขาเช่นทุกครั้ง แต่ดอกเหมยกลีบนี้กลับไม่อบอุ่นเหมือนอ้อมกอดของนางสักนิดไม่มีนางเขาอยู่ไม่ได้ ขอแค่คืนนางกลับมา...“คืนนางมาให้ข้า...” เสียงแหบแห้งแทบไม่ได้ศัพท์ร้องบอกเบื้องบนหวังว่าจะมีสักคนที่ไ

ในฤดูร้อนที่เมืองหมานของอาณาจักรแคว้นฝูหยวนคนต่างเมืองมักจะชอบมาเที่ยวกันจนเมืองหมานที่ใหญ่เกือบเท่าเมืองหลวงแออัดไปในทันที เสวี่ยเหมยที่ยามนี้เพิ่งจะห้าขวบแอบหนีออกมาเที่ยวเล่นครั้งแรกเพื่อเปิดหูเปิดตาบ้าง ผู้ใดใช้ให้จางเหว่ยกับจางเหล่ยทิ้งนางไปฝึกวรยุทธ์กัน ส่วนซิงซิงเองก็ทอดทิ้งนางไปปักผ้าอะไรก็ไม่รู้ เมื่อสาวใช้ผู้นั้นมาส่งนางในห้องแล้วทำเป็นกล่อมนางเข้านอน นางแค่แกล้งหลับตาซิงซิงก็ติดกับแล้ว!เสวี่ยเหมยแอบหยิบถุงเงินที่ท่านตาชอบมอบให้เวลาไปเยี่ยมบ้านนู้นที่นางซุกซ่อนไว้อย่างดีออกมาด้วย นางมองเห็นร้านขนมน้ำตาลปั้นมาแต่ไกล สองตาเล็กก็ลุกวาวด้วยความอยากกินมานาน อยู่ในจวนซิงซิงมักสั่งห้ามนาง บอกว่าเป็นสตรีกินเดือนละครั้งก็พอ ไม่อย่างนั้นสุขภาพฟันจะไม่ดีนางรู้วิธีรักษาหรอก! บังอาจมาบังคับให้เด็กอายุห้าขวบเช่นนางงดกินของโปรดงั้นหรือแต่ใกล้ๆร้านนั้น กลับมีเด็กหนุ่มคนหนึ่งยืนเหม่อลอยอยู่ สายตาของเขากวาดมองผู้ใดอยู่นางก็ไม่อาจรู้ได้ แต่ก็ยอมมองตามเขาก่อนจะพบว่าเขามองผู้คนถือขนมแล้วกินกันอย่างเอร็ดอร่อยอยู่ช่างน่าสงสารนัก!“ท่านลุงๆ เอาขนมรูปกระต่ายสองไม้เจ้าค่ะ” พ่อค้าขายขนมได้ยินแต่เ

เมื่อรถม้าเคลื่อนมาถึงจวนแม่ทัพ เสวี่ยเหมยที่นั่งอยู่ในรถม้าเพียงคนเดียว ก้าวลงมาช้าๆ เหมือนเหตุการณ์เดิมทุกอย่างขาดแค่บุรุษเคียงข้างกายเท่านั้น ยามนี้เขาอยู่ซุ่มรอโจมตีกับพวกทหารในใต้บังคับบัญชา แอบแฝงตัวอยู่รอบจวนแม่ทัพโดยที่ซ่อนตัวอย่างดีไม่ให้ใครได้รู้“เกี้ยวแต่งงานขององค์หญิงฝานฮุ่ยแคว้นชุนไห่เสด็จมาถึงแล้ว!”เสวี่ยเหมยมองไปยังขบวนยาวเหยียด ที่ยามนี้เจ้าสาวในเกี้ยวโผล่หัวออกมามองด้านนอกอย่างกับเด็กซนๆ ผู้หนึ่ง สือหลุนอี้ไม่ได้ผงะให้กับเจ้าสาวของเขาอีกต่อไปแต่ทว่าดวงตาบุรุษฉายแววมีความสุขและความอาลัยจนมากล้น“เซียนข้าว!!” ฝานฮุ่ยเห็นร่างที่คุ้นเคยผ่านผ้าคลุมสีแดงผืนบาง แม้ว่าอีกฝ่ายจะสวมผ้าคลุมอยู่นางก็จำสหายได้ เพราะอยู่ด้วยกันมานานเกือบสามเดือน จึงโบกมือให้นางมาแต่ไกล “ข้าอึดอัดจะแย่!”“กลับเข้าไปซะ!” หญู๋เติ้งข่านบังคับม้ามาข้างเกี้ยว ดันหัวน้องสาวกลับเข้าไปตามเดิม นางอายุสิบเก้าแล้วแท้ๆ ยังดื้อดึงไม่เปลี่ยนเลยสักนิดนางมองเหตุการณ์ที่ดำเนินไปอย่างเหมือนเดิมทุกอย่างเงียบๆ ขอแค่ผ่านตรงนี้ไปได้ทุกคนจะอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข ขอแค่ผ่านมันไปได้ก็พอหลังจากผ่านพิธีกราบไหว้ฟ้าดินแล

เสวี่ยเหมยพิจารณาชายหนุ่มอย่างละเอียดอีกครั้งแต่ดูแล้วเขาไม่ได้มีท่าทีสนิทกับนางเลยสักนิด อาจจะพูดว่าทำตัวห่างไกลเสียด้วยซ้ำ แถมแววตาก็ดูมีความเคารพนางเสียส่วนใหญ่ไม่ใช่!หากเป็นเขาจะต้องเรียกนางอย่างอ่อนโยนว่าเหมยเอ๋อร์ เขาไม่เคยเรียกชื่อนางลักษณะนี้ด้วยซ้ำนอกจากเวลาโกรธ แววตาคู่นั้นก็ไม่ได้มองมาราวกับรักนางอย่างลึกซึ้งเช่นเขา แต่แล้วพอชายหนุ่มตรงหน้าค่อยๆ ถอดผ้าปิดปากออกเผยให้เห็นใบหน้าที่คุ้นเคยนั้นนางก็แทบจะสลบไปทันที“แม่ทัพสือ”นางจำได้แล้ว! ชายที่ถูกรถชนพร้อมกับนางเป็นเขาย่อมไม่ผิดแน่ ยามนั้นนางเห็นเขาสวมผ้าปิดปากเช่นตอนนี้ แต่ว่าตอนนั้นทั้งคู่ก็สองตาพร่ามัวล้วนจำใบหน้ากันไม่ได้ แต่ยามนี้พอได้เห็นอีกฝ่ายที่เคยพบกันในแคว้นฝูหยวนต่างก็เดาเรื่องราวและจำกันได้ทันทีทั้งสองจึงหาที่นั่งคุยกันพร้อมกับเปิดใจหาคนรักที่โลกอีกโลกหนึ่ง นางได้ยินสือหลุนอี้เล่าว่าเขาเป็นเพียงพ่อครัวคนหนึ่งเท่านั้น แต่ว่ากลับชอบมีแฟนคลับมากมายมาล้อมหน้าล้อมหลังเสมอ จนเขาต้องสวมผ้าปิดปากไว้ไม่ให้เด่นจนเกิดไป พอกลับมาโลกเดิมเขาวิ่งมาที่ขายไอศกรีมเป็นที่แรกแต่พบว่ามันไม่มีเหตุการณ์เหมือนเดิมแล้ว เขาอยากกลับไปห

“ไม่!” เสวี่ยเหมยหายใจเฮือกใหญ่แล้วสะดุ้งตื่นขึ้นมา ทว่าตัวนางในยามนี้กำลังอยู่บนเครื่องบิน! ไม่ถูก นี่มันไม่ถูกต้อง“ลิสา อย่าเสียงดัง ทำไมถึงร้องไห้ล่ะ ฝันร้ายหรือ” เสียงผู้หญิงคนหนึ่งสะกิดไล่นางเบาๆ แต่ว่าทำไมช่างดูคุ้นตาเหลือเกิน ไม่จริง! นี่มันไม่จริงล่ะมั้ง“ผิง”เสียงเอ่ยตอบเพื่อนสาวแผ่วเบาออกมาจากปากเล็ก รูปร่างหน้าตาทุกอย่างเหมือนกับเสวี่ยเหมยในแคว้นฝูหยวนทุกอย่าง แต่นางไม่เข้าใจว่าทำไมหน้าตาเช่นนี้จึงกลายเป็นโฉมสะคราญในโลกยุคนั้นได้ ทั้งที่ยุคสมัยปัจจุบันนี้คนหน้าตาสวยกว่านางมีมากถมไป“ไม่สบายเหรอ” ขนมผิงรีบเอามือแตะหน้าผากตัวเธอแล้วก็เพื่อนสาวที่ร้องไห้ออกมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยไปพร้อมกัน “ตัวไม่ร้อนนี่นา”เสวี่ยเหมยได้แต่คิดว่าหรือเรื่องทั้งหมดนางแค่ฝันไป หากแต่ถ้าเป็นความฝันไยต้องร้องไห้ออกมาทันทีที่ตื่น หากเป็นความฝันไยต้องเจ็บหน้าอกที่ถูกธนูยิงผ่านไม่จางหาย หากเป็นความฝันใช่ว่านางจะติดอยู่ยาวนานตั้งแต่เกิดจนอายุยี่สิบปีเชียวหรือ! มันย่อมไม่ใช่ความฝัน ทุกอย่างที่เกิดขึ้นคือเรื่องจริง เพียงตื่นขึ้นมาก็เกือบจะจำสหายทั้งสามคนไม่ได้แถมนางยังฟังภาษาของนักเรียนแลกเปลี่ยนที่เ

เผลอครู่เดียวฤดูเหมันต์จะผ่านไปอีกแล้วเสวี่ยเหมยนั่งอยู่ในรถม้าคันใหญ่พลันคิดเงียบๆ ผู้เดียว เวลาผ่านไปรวดเร็วนัก ทั้งที่เรื่องราวทั้งหมดเกิดขึ้นมานานแล้ว แต่นางก็รู้สึกว่ามันดำเนินไปเร็วจริงๆเส้นทางคดเคี้ยวไปมาก่อนจะมาหยุดอยู่ตรงหน้าจวนหลังใหญ่ที่ประดับด้วยผ้าแดงมงคลเต็มไปหมด แม่ทัพสือหลุนอี้แต่งอาภรณ์สีแดงยืนอยู่หน้าจวนแม่ทัพ เวลาผ่านมาเพียงสองปีแต่รูปร่างเขากลับกำยำขึ้นมาไม่น้อยหิมะขาวโพลนตกลงมาไม่หยุด ทั้งที่ปีก่อนปลายเหมันต์หิมะก็เริ่มเบาบางลงมาแล้ว ชินอ๋องหนุ่มนั่งกอดภรรยาที่เหม่อลอยครุ่นคิดสิ่งใดอยู่ไม่รู้ แต่เขาก็ไม่อยากไปรบกวนนางได้แต่ตระกองกอดไว้แนบแน่นให้ความอบอุ่นผ่านกายใหญ่ไปสู่กายเล็กแสนบอบบาง“หรงจวิ้น เราก็ลงกันเถอะ” นางได้สติก่อนจะหันไปหาสามีที่นัยน์ตาเริ่มทอประกายเร่าร้อนขึ้นมา เสวี่ยเหมยจึงรีบตัดความคิดเขาทันที “ลงกันเถอะ!”“เมื่อครู่จะเข้าด้ายเข้าเข็มอยู่แล้ว แต่ถูกเสี่ยวอี้ขัดขวางเสียได้” เขาพูดพร้อมกับใช้มือใหญ่ล้วงเข้าไปในอาภรณ์ร่างบาง นางสั่นสะท้านน้อยๆ ก่อนจะหันไปหาเขา ให้ชายหนุ่มเปิดผ้าคลุมครึ่งหน้าออกแล้วสอดเรียวลิ้นเย็นเฉียบเข้ามาในโพรงปากควานหาน้ำหวานใน

เมื่อทั้งสองมาหยุดอยู่ที่หน้าเรือนของโม่จือตาน หญิงสาวก็ตรงดิ่งไปทางห้องนอนเล็กของเด็กน้อยทั้งสอง ก่อนจะได้ยินเสียงกระซิบลอดออกมาแทน“พี่อีเหริน พี่ว่าวันนี้ท่านพ่อกับท่านแม่จะกลับมาหรือยัง” เด็กชายถามผู้เป็นพี่สาวที่อยู่เตียงข้างๆ“พี่ไม่รู้เหมือนกัน แต่ท่านแม่สัญญาแล้วว่าจะพาท่านพ่อกลับมา เจ้าก็นอนได้แล้ว”โม่จือตานไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี เด็กพวกนี้ยังไม่ได้หลับเลยนี่นา!“ยังไม่อยากนอนเลย เอ้อร์หลานกลัวว่าจะพลาดตอนที่ท่านแม่กับท่านพ่อกลับมาแล้ว แต่ตัวเอ้อร์หลานยังหลับอยู่บนที่นอน”หญิงสาวกุมขมับแน่น ก่อนจะส่งเสียงหัวเราะออกจากลำคอ “ถ้าพวกเจ้ายังไม่หลับ แม่จะออกไปเที่ยวกับพ่ออีกครั้งแล้วนะ”“ท่านแม่!!” เด็กน้อยสองคนวิ่งออกมาจากนอกห้อง จากนั้นก็พบร่างสูงอีกร่างที่เคียงคู่กัน “ท่านพ่อ!!”ร่างเล็กกระโดดขึ้นกอดซวี่รุ่ยเข่อแน่น น้ำตาของเด็กน้อยไหลออกมาพร้อมความทรงจำต่างๆ นาๆ ที่พรั่งพรูออกมายามเจอผู้เป็นบิดาครั้งแรก‘นายท่าน... ข้าน้อยและน้องชายยินดีรับใช้ท่าน ที่ซื้อตัวข้าทั้งสอง แต่ได้โปรดซื้อโลงศพให้บิดาข้าน้อยแล้วทำพิธีให้ด้วยเจ้าค่ะ’ เด็กสาวก้มหน้าแนบลงพื้นดินใกล้เท้าชายหนุ่มร่า

“ชิงเอ๋อร์ อย่าโกรธข้าเลยนะ ข้าทำเพื่ออยากตอบแทนบุญคุณให้ท่านพ่อตา แต่กลัวเจ้าจะเป็นห่วงเช่นนี้...เลยไม่ได้บอก” ชายหนุ่มอธิบายไปด้วยกอดเอวนางพร้อมกับซุกหน้าที่ซอกคอนางไปด้วย“แล้วเป็นเช่นไร สุดท้ายเสี่ยวชิงก็ต้องมาตามหาท่าน”“อืม...กลายเป็นว่าคนที่ข้าติดหนี้ชีวิต จะเป็นภรรยาตัวแสบของข้า” จากนั้นก็ก้มหน้าหอมนางหนึ่งฟอดโดยไม่อายผู้ใด“นี่! ไม่อายผู้อื่นเลย” โม่จือตานทั้งตวาดทั้งเขินอาย ตำหนิชายหนุ่มที่ส่งมอบความรักให้โดยไม่เลือกสถานที่ชนเผ่าทะเลทรายแสร้งทำเป็นไม่มองทำงานของตัวเองเดินผ่านพวกเขาทั้งคู่ไป...หลังจากทั้งคู่ทานอาหารที่ชนเผ่าสาวยกมาให้ เลยตั้งใจว่าจะพักอยู่ที่นี่อีกหนึ่งราตรีก่อนจะกลับสำนัก“เสี่ยวชิง...ที่นี่ก็ได้บรรยากาศดีนะ”ไม่ผิดจากที่ซวี่รุ่ยเข่อคาดไว้ ทันทีที่โม่จือตานได้ยินเขาพูดเช่นนี้ออกมา ก็ปรากฏดวงหน้าสีชมพูระเรื่อขึ้นมาเห็นแล้วราวกับผลไม้ที่กำลังสุกงอมได้ที่“เสี่ยวชิง คืนนี้นะ” จากนั้นหญิงสาวก็วิ่งหายออกไปไม่รอให้เขากล่าวคำพูดแทะโลมใดๆ อีกเมื่อยามโพล้เพล้มาถึง พระอาทิตย์ตกลงเส้นขอบของทะเลทราย เห็นเป็นภาพงดงามที่ยากจะลืมเลือน“สวยมากเลยนะเจ้าคะ” โม่จือตานที่ได้

15ร่างเพรียวบางของสตรีโฉบลงมาเหยียบระหว่างกึ่งกลางของพื้นดินและพื้นทราย ก่อนจะตัดสินใจสะบัดย่ามไปข้างหลังแล้วก้าวเข้าไปในเขตที่ร้อนระอุระหว่างทางก็ยังพบคนชนเผ่าสัญจรไปมาสม่ำเสมอ นางก็กล่าวทักทายไปตามมารยาทเช่นกัน โม่จือตานปาดเหงื่อบนหน้าผากออกเพราะความร้อน“แม่นางมีเรื่องอะไรต้องเดินทางมาถึงทะเลทราย หรือว่าหลงทางกัน” สตรีชนเผ่านางหนึ่งเอ่ยถามนางขึ้นขณะที่ยังยกโอ่งน้ำไว้บนหัวโม่จือตานราวกับได้เปิดหูเปิดตามองสตรีที่ขนน้ำเข้ามาในทะเลทรายด้วยสีหน้าตื่นเต้น “เปล่าหรอก ข้าแค่มาหาคน ว่าแต่...เจ้าไม่หนักหรือ” ว่าแล้วก็ชี้ขึ้นไปบนหัว“ไม่หรอก มันเป็นเรื่องปกติของเผ่าเรา ต้องเปลี่ยนกันไปหาน้ำ ล่าสัตว์เพื่อมาเลี้ยงคนในเผ่าน่ะ” นางอธิบายยาวเหยียด “ถ้าแม่นางไม่ได้หลง ข้าก็ขอตัวก่อน ขอให้ท่านโชคดีเจอคนที่กำลังตามหานะ”โม่จือตานยินดีรับคำอวยพรที่หญิงชนเผ่านางนั้นให้ ก่อนจะย่างเท้าเข้าไปลึกกว่าเดิมเวลาล่วงเลยมานานจนถึงเวลาค่ำ เสียงจันทร์กระจ่างส่องกระทบร่างเล็กที่ยังไม่หยุดพัก แม้เจ้าสำนักจะเคยบอกนางแล้วว่าทะเลทรายตอนราตรีนั้นน่ากลัวมาก ให้หยุดพักแล้วกางกระโจมก่อน แต่นางไม่รู้ว่ายามนี้ซวี่รุ่ยเข่

โม่จือตาน และ ‘ซวี่รุ่ยเข่อ’ เดินมาทางโต๊ะอาหารพร้อมกัน นางเองก็ช่วยประคองร่างเขาอย่างดี โม่อู๋หลินที่เพิ่งมาถึงก็มองมาทั้งคู่ด้วยสายตาเหนื่อยล้า“ทำไมยังไม่กินกันล่ะเจ้าค่ะ เสี่ยวชิงว่าพี่เข่อกับท่านอาเล็กคงจะเหนื่อยน่าดู รีบยกอาหารมาให้ทั้งคู่เถอะเจ้าค่ะ” โม่จือตานให้เขานั่งลงใกล้นาง ก่อนจะรินน้ำให้เป็นอันดับแรก “พี่เข่อ...น้ำเจ้าค่ะ”“อืม...ขอบ... แค่ก!” ยังไม่ทันพูดอาการไอก็กำเริบขึ้นมาอีก“แค่ไปทำภารกิจแค่นี้ถึงขั้นไม่สบายกลับมาเชียวหรือเจ้าคะ พี่เข่อนี่เหตุใดไม่รักตัวเองเสียเลย” นางกล่าวเสร็จก็ช่วยทุบหลังให้เช่นเดิม“ท่านแม่ๆ ท่านพ่อเป็นอะไรไหมเจ้าคะ ไอจนหน้าแดงหมดแล้ว” ซวี่อีเหรินถามด้วยความสงสัย“ท่านพ่อของพวกเจ้าคนนี้น่ะ ไม่เป็นอะไร...” หยุดพูดครู่หนึ่ง ก็พูดต่อพพร้อมกับตบบนแผ่นหลังอย่างแรงพร้อมกัน “...หรอก!!”“โอ๊ย!!”โม่จือตานกล่าวเสร็จก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปโดยไม่หันไปมองผู้ใดอีก จากนั้นฝีเท้าเล็กๆ สองคู่ก็วิ่งตามออกไปเช่นกัน“ข้าบอกแล้ว ยังไงนางก็จำได้” เสียงบ่นลอดออกมาจากปากของ ‘ซวี่รุ่ยเข่อ’ ที่ใช้มือลูบหลังอันแสบร้อนแม้มันจะไปไม่ถึงทั่วทั้งแผ่นหลัง“เอาน่า ยังมีอีเหร

โม่หวางเป้ยยืนเอามือไพล่หลังมองบนดวงจันทร์ด้วยสีหน้ากลัดกลุ้ม พระจันทร์ก็ขึ้นนานแล้วเหตุใดยังไม่เกิดสิ่งใดอีก“ท่านพี่กลุ้มใจเรื่องเสี่ยวเข่อหรือเจ้าคะ” จูซิงอีเดินมาประชิดข้างกายสามี ก่อนจะใช้ผ้าคลุมร่างให้เขา “คืนนี้อากาศหนาวเย็น ท่านอย่าฝืนตัวเองนักเลย”“อืม... เจ้าบุตรเขยของข้านั้นน่าเป็นห่วง ไม่รู้ว่ายามนี้จะเป็นเช่นไร ข้าส่งจดหมายไปให้เขาด้วยเหยี่ยวของสำนัก แต่ดูเหมือนว่าจะไปไม่ถึง”ที่เหยี่ยวบินเข้าไปไม่ถึง เป็นไปได้ว่าทะเลทรายที่ซวี่รุ่ยเข่อเดินทางเข้าไปคงลึกมากเป็นแน่“ท่านพี่ เดิมทีข้าก็คิดว่าเขาเก่งกาจและไม่น่าเป็นห่วง แต่เสี่ยวเข่อเล่นหายไปโดยไร้ร่องรอยตอบกลับเช่นนี้ข้าก็เป็นห่วงเขาขึ้นมาจริงๆ” ภรรยาของเจ้าสำนักถอนหายใจอยู่ด้านข้าง “ข้ารู้สึกผิดต่อเสี่ยวชิงเหลือเกิน”ยามที่ได้ยินภรรยาตัดพ้อเช่นนี้เขาก็ถูกกระแสบางอย่างเข้ามาในหัวจังๆ ราวกับว่าเขาเป็นคนผิดที่สั่งบุตรเขยไปสถานที่อันตรายเช่นนั้น “ข้าสิต้องรู้สึกผิดต่อลูก น้องหญิง...ไม่ใช่เจ้า เป็นข้าเอง ข้าส่งจดหมายไปหลายครั้งว่าถ้าเขาเหนื่อยก็ให้กลับมา แล้วหาวิธีอื่น แต่ยามนั้นข้าเป็นห่วงอาหลินจนลืมคิดวิธีสำรอง คิดว่าต้องหาพื

หลังจากที่ทั้งสามแวะทักทายติงเจี่ยและสวี่เซวียเสร็จเรียบร้อยแล้วนั้น โม่จือตานก็พาเด็กทั้งคู่แวะไหว้พระที่นอกประตูสำนักพร้อมกับบอกลูกๆ ว่าให้ขอพรเพื่อซวี่รุ่ยเข่อจะได้ทำภารกิจสำเร็จจนปลอดภัยหลับมา“ท่านแม่ขอรับ ถ้าเอ้อร์หลานปักธูปไปในกระถาง ท่านเทพจะได้ยินคำอวยพรแล้วไปช่วยท่านพ่อใช่หรือไม่ขอรับ” เด็กชายขอพรเสร็จก็เข้ามาประจบโม่จือตานทันทีนางมองซวี่เอ้อร์หลานด้วยแววตาอ่อนโยน มือบางก็ยกขึ้นลูบหัวไปมา “อืม ลูกเก่งมาก ตัวแค่นี้ก็ปักธูปด้วยตัวเองได้แล้ว”ซวี่อีเหรินจึงรีบปักธูปลงไปบ้างก่อนจะกระโจนเข้าไปกอดนาง “ท่านแม่ อีเหรินก็ปักธูปให้ท่านเทพไปช่วยท่านพ่อแล้วเจ้าค่ะ”“อีเหรินตัวน้อยของแม่ก็เก่งมากเหมือนกัน” โม่จือตานหัวเราะให้กับนิสัยประจบประแจงของทั้งคู่ ถึงปากเล็กจะพร่ำบอกเช่นนั้นแต่มือของนางก็กอดเด็กสาวเข้ามาใกล้ชิดนางมากขึ้นเช่นกันอีกด้านหนึ่งนั้นซวี่รุ่ยเข่อตื่นขึ้นมากลางทะเลทรายในทิศตะวันตกเฉียงเหนือของแคว้นฝูหยวน เนื่องจากตัวเขามีวิชาตัวเบาที่ดีเลิศ การมาถึงที่นี่ในเวลาหนึ่งวันย่อมเป็นไปได้ แต่...นี่ก็จะปาเข้าอาทิตย์ที่สองแล้ว เขารอมาทุกราตรีกลับไม่มีทีท่าว่าดวงจันทร์จะเกิดปรากฏก

ตอนพิเศษ 5บทสรุปของนางร้ายในนิยายหมินฉู่ฉู่ลืมตาขึ้นมาอีกครั้งในช่วงบ่ายของฤดูเหมันต์ นางไม่รู้ว่าเหตุใดตนจึงมานอนอยู่ที่จวนสกุลหมินได้ พอตื่นเต็มตาก็รีบวิ่งออกนอกจวนทันที นางย่ำเท้าอยู่กลางหิมะ สายตาสอดส่องหาร่างที่คุ้นเคย“หวงหลง!” นางมองเห็นเขาในที่สุด เหตุใดวันนี้เขาจึงทำใบหน้าบึ้งตึงเพียงนี้กันนะน้ำเสียงเย็นยะเยือกถามขึ้นจมูกจนดูน่าขนลุก “เจ้าเรียกข้าว่าอะไรนะ?”“หวงหลงไง วันนี้ท่านจะมาไม้ไหนอีกล่ะ คงไม่ได้จะวางแผนให้ข้าเรียกท่านว่าสามีท่ามกลางผู้คนมากมายหรอกนะ” สตรีตัวน้อยวิ่งเข้าไปซุกในอ้อมกอดของเขาทันที มือเล็กก็เอื้อมมือเข้าไปรัดเอวชายหนุ่มเต็มรัก“ปล่อย!” ซ่งหวงหลงผลักนางออกอย่างแรง จากนั้นจึงฉุดนางลากเข้าไปในป่าเรื่อยๆ “มานี่!”“โอ๊ย! ข้าเจ็บนะ” สามีมังกรทองของนางเป็นบ้าอันใดไปอีกแล้วล่ะเนี่ย นับวันยิ่งเดาอารมณ์ไม่ถูกเสียจริงชายหนุ่มฉุดกระชากแขนเล็กของสตรีตัวน้อยมาหยุดอยู่กลางป่าลึก ไร้ผู้คนสัญจร ไร้สัตว์น้อยใหญ่วิ่งเล่น มีเพียงอากาศหนาวเหน็บที่พัดผ่านเฉียดร่างของทั้งคู่ไปมาหมินฉู่ฉู่รู้สึกว่าเหตุการณ์นี้มันคลับคล้ายคลับคลาว่านางจะคุ้นเคยเป็นอย่างดี เพราะว่า...มันเป็นจ

ตอนพิเศษ 4องค์รัชทายาทผู้ตกหลุมพรางสาวงาม!จวินซานเหวินนั่งเหยียดบนตั่งทองคำในตำหนักตงกงอย่างเบื่อหน่าย เขารู้สึกอุดอู้เป็นอย่างมากถ้าต้องอยู่นิ่งๆ ในตำหนักอ้างว้างแห่งนี้ คิดได้ดังนั้นจึงเด้งตัวลุกขึ้น จากนั้นจึงมุ่งหน้าไปยังจวนของซ่งโหวเช่นทุกครั้งเมื่อเข้ามาในบ้านก็พบสีหน้าร้อนรนของซ่งหวงหลงเป็นอันดับแรก“หวงหลง ฉู่ฉู่ไปไหนแล้วเล่า”ท่านโหวหนุ่มหันมามองค้อนผู้มาเยือนทันควัน “หุบปาก!!”จวินซานเหวินหดคอแทบไม่ทัน เอะอะอะไรก็ให้หุบปากอยู่นั่นแหละเสียงเล็กโหยหวนของสตรีด้านในก็ร้องออกมาในเวลาไล่ๆ กัน “โอ๊ย!! หวงหลงข้าจะไม่คลอดลูกให้ท่านอีกแล้ว!!”“ฉู่ฉู่! อดทนหน่อยนะ” ซ่งหวงหลงทุบประตูห้องอย่างร้อนใจแต่อยู่ๆ เสียงร้องก็เงียบหายไป “ตายแล้วฮูหยินฟื้นขึ้นมาก่อนเจ้าค่ะ!” เสียงหมอตำแยลอดออกมานอกห้อง ครานี้ไม่เพียงแต่ซ่งหวงหลงที่ทุบประตู จวินซานเหวินเองก็มาช่วยทุบเช่นกัน“ฉู่ฉู่! ตอบข้าหน่อย!” ซ่งหวงหลงร้อนใจแทบขาด พวกบัดซบด้านในดันรู้ทันเขา รีบลงกลอนประตูตอนนางปวดท้องคลอดเสียก่อน“ฉู่ฉู่! เจ้าต้องคลอดบุตรบุญธรรมให้ข้าอย่างปลอดภัยนะ อย่าเพิ่งหลับ!”ซ่งหวงหลงหันไปมองรัชทายาทหนุ่มอย่างไม่พอใ

ตอนพิเศษ 3สหายต่างวัยของซ่งเมยเมยเด็กผู้หญิงวัยประมาณหกขวบโดยประมาณวิ่งนำผู้เป็นบิดามารดาออกมาจากโรงเตี๊ยม นางตื่นตาตื่นใจกับหลายสิ่งที่ได้พบเป็นอย่างมาก จนผ่านไปสักพักเกิดพลัดหลงกับทั้งสอง และถูกพ่อค้าทาสคนหนึ่งต้อนจนไร้ทางหนี“จะ จะทำอะไรเจ้าคะ” เด็กน้อยถามด้วยน้ำเสียงสั่นเทา“ถามแปลกๆ เด็กผิวพรรณดีๆ เช่นเจ้าน่าจะขายได้ราคาดี ฮ่าๆๆ” พ่อค้าทาสตัวอ้วนล่ำหัวเราะออกมาจนเด็กน้อยขลาดกลัวยิ่งขึ้นจู่ๆ ก็มีเงาร่างปริศนาแทรกเข้ามาตรงกลางทั้งคู่ “คิดจะทำอะไรเด็กไม่รู้ประสีประสากัน! เดี๋ยวก็จับส่งทางการให้หมดหรอก!”เมื่อมีคนมาเห็นเหตุการณ์ ทั้งยังถูกคำขู่จนเขากลัว พ่อค้าทาสจึงพ่ายแพ้ไปอย่างราบคาบ วิ่งหนีหางจุกตูดไปในทันที“ขอบคุณนะเจ้าคะ ที่ช่วยข้าเอาไว้ท่านจอมยุทธ์” ‘ซ่งเมยเมย’ ก้มหัวขอบคุณชายวัยกลางคนตรงหน้า“อืม คราวหน้าคราวหลังก็ระวังด้วย...งั้นข้าไปล่ะ” ชายคนเดิมโบกมือให้นาง แต่ถูกแขนเล็กคว้าเอาไว้ “มีอะไร?”“คะ คือว่า ข้าพลัดหลงกับพ่อแม่ ยามนี้ข้าก็หิวมากเลยเจ้าค่ะ” ซ่งเมยเมยทำหน้าออดอ้อน เขย่าแขนชายวัยกลางไปมาช้าๆบุรุษวัยกลางคนพ่ายแพ้ให้กับนาง บางครั้งก็รู้สึกว่าเด็กหญิงผู้นี้จะคล้าย

ตอนพิเศษ 1การสู่ขอภรรยาของคุณชายซ่ง!ยามที่ซ่งหวงหลงอุ้มหมินฉู่ฉู่ที่ร่างกายเปียกปอนเข้ามาในจวน เดิมทีหมินเฉียวไม่ถูกชะตากับเขาสักนิด เมื่อชายหนุ่มวางนางบนเตียงอย่างอ่อนโยนก็รีบพูดคำที่ตนอยากจะพูดทันที“เรียนใต้เท้าหมิน ข้าอยากจะสู่ขอฉู่ฉู่เป็นภรรยาของข้า” ชายหนุ่มเอ่ยอย่างตรงไปตรงมาไม่อ้อมค้อมหมินเฉียวเงียบอยู่พักใหญ่ จากนั้นจึงเอ่ยถามขึ้น “เจ้าคิดว่าจะดูแลนางได้ดีแล้วหรือ”“ข้ารับปากขอรับ ว่าจะดูแลนางให้ดีเท่าชีวิต ข้ารักนางจนถึงขั้นที่ว่าหากนางตายข้าก็พร้อมตายและฝังลงโลงไปกับนาง” ซ่งหวงหลงชี้ไปที่จี้ทองคำรูปหัวใจที่เขาห้อยไว้ให้นางระหว่างทาง “จี้ทองคำที่นางสวมถือว่าเป็นของหมั้นหมาย ขอให้ใต้เท้าอนุญาตให้การแต่งงานของข้าและนางเกิดขึ้นด้วย”หมินเฉียวใจอ่อนตั้งแต่ที่เขาบอกว่ายอมตายไปพร้อมกับบุตรสาวของเขาแล้ว แต่แค่อยากจะเล่นตัวไปตามประสาพ่อตาที่หวงลูกสาวเท่านั้น “ให้ข้าคิดดูก่อน ยังไม่รับปาก”“ขอบคุณขอรับ”จู่ๆ ร่างเล็กก็ละเมอออกมาจนทุกคนแปลกใจและต้องมองชายหนุ่มผู้นี้ใหม่ “หวงหลง... หวง...”“ข้าอยู่นี่ ไม่เป็นอะไร ไม่เป็นอะไรแล้ว...” เขารีบปรี่ตัวเข้ามาดึงมือเล็กวางไว้แนบแก้มตนเอง จา

บทส่งท้ายเวลาผ่านไปหนึ่งปีอย่างราบรื่นหมินฉู่ฉู่เดินเอื่อยเฉื่อยอยู่ลานบ้าน ก่อนจะก้มลงเด็ดดอกไม้ที่โผล่พ้นปลายหญ้าแล้วหมายจะยกขึ้นมาดม“หยุดเลยฉู่ฉู่!” จวินซานเหวินแย่งดอกไม้ในมือนางเข้ามาถือเอง “อย่าดมอะไรมั่วๆ สิ หากบุตรบุญธรรมข้าเป็นอะไรไป เจ้าจะรับผิดชอบยังไง”หมินฉู่ฉู่มองค้อนชายหนุ่มอย่างไม่พอใจ สรุปว่ายามนี้นางท้องเองหรือเป็นสหายของนางที่ท้องกันแน่! หญิงสาวไม่สนใจเขายกมือประคองท้องใหญ่โตของนางเดินลิ่วไปทางหน้าจวนต่อ“เดินช้าๆ! หากบุตรบุญธรรมข้าเป็นอะไรไปพวกเจ้าสองสามีภรรยาจะรับผิดชอบไหวไหม!” จวินซานเหวินยังคงเดินตามมาไม่ห่าง“อาเหวิน! หากท่านพูดมากข้าจะไม่ให้ท่านเป็นพ่อบุญธรรมลูกของข้าแล้วนะ” หมินฉู่ฉู่กล่าวคำขู่เด็ดขาด จากนั้นจึงไปนั่งบนม้านั่งใกล้ประตูจวนรัชทายาทหนุ่มนั่งลงไม่ไกลจากนาง “จะว่าไปสหายซ่งของข้าก็มีน้ำยาเช่นกันนี่นา แต่งงานไปไม่เท่าไหร่เจ้าก็ท้องแล้ว ฮ่าๆ”พลั่ก!ครานี้นางนับว่าสมใจอยากแล้ว ได้ตบหัวทายาทมังกรสักที!“โอ๊ย! ฉู่ฉู่ เดี๋ยวนี้ช่างกล้าไปกันใหญ่แล้วนะ” จวินซานเหวินลูบหัวตัวเองเบาๆ“ข้าไม่ได้ตบท่าน ลูกบุญธรรมของท่านต่างหากที่ทำ” นางหยักไหล่เบะปากอย่าง

ตอนที่ 31การปรับความเข้าใจเดิมทีหมินฉู่ฉู่นึกว่าครั้งเดียวเขาจะพอ แต่ไม่เลย! เขาเหมือนพยัคฆ์ที่เพิ่งเคยลิ้มรสเนื้อเป็นครั้งแรกจึงไม่ยอมห่างจากนางเสียที ตอนแรกนางเห็นเขาหยุดพักแล้วกอดนางนิ่งไม่ขยับ แต่กลับลุกขึ้นมากินนางทั้งคืนจนถึงรุ่งสาง!แม้ในเวลาที่เขาเสร็จกิจบนเตียง ก็ยังคงตระกองกอดนางไม่ยอมปล่อย เหมือนในยามนี้...“หวงหลง...เช้าแล้ว” หมินฉู่ฉู่เขย่าร่างกายตนเองเพื่อหวังว่าเขาที่กอดนางอยู่จะรู้สึกตัว“อืม...”เขาตอบนางในลำคอ เป็นเพราะเมื่อคืนเขาใช้แรงรังแกนางมากเกินไปยามนี้กรรมเลยตามสนองแล้วเป็นแน่จึงได้อ่อนเพลียเช่นนี้หมินฉู่ฉู่ค่อยๆ เขยิบตัวเองลงไปด้านล่างเตียงเรื่อยๆ ด้วยหวังจะให้หลุดจากพันธนาการจากร่างใหญ่ แต่กลับถูกชายหนุ่มยึดร่างไว้แล้วดึงกลับขึ้นมาดังเดิม “จะไปไหน”“เช้าแล้ว ต้องไปคารวะผู้ใหญ่สิ” หมินฉู่ฉู่พยายามดิ้นต่อ“บ้านข้าไม่ต้องเคารพใคร ท่านพ่อก็ไปทำงานตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง นอนพักเถอะ” ซ่งหวงหลงกล่าวเสร็จก็คว้ามือนางมากอดเอวเขาหน้าด้านๆนางรู้ดีว่าเขาอยู่กับพ่อแค่สองคน มารดาบิดาของซ่งโหวก็จากไปตั้งแต่ซ่งหวงหลงยังไม่เกิด ซ่งฮูหยินตายไปเมื่อหลายปีก่อน และซ่งโหวเองก็ไ