All Chapters of ปาฏิหาริย์รัก ชายาข้ามภพ: Chapter 1 - Chapter 10

บางทีการรักใครสักคน มันมักจะไม่เลือกช่วงเวลาชอบเข้ามาโดยที่ไม่ทันได้ตั้งตัวเสมอความรักนี่ความจริงแล้วมันเป็นตัวอะไรกันแน่ทำไมมันถึงได้ขี้โกงกับคนอ่อนแอเหลือเกิน...“หัวโผล่แล้วเจ้าค่ะ!” ใคร?“ออกแรงอีกนิดเจ้าค่ะ ฮูหยิน!” เสียงใครกันทำไมทุกอย่างถึงมืดไปหมด แต่อีกสักพักก็เห็นสายตาหลายคู่ที่มองมาด้วยความสงสาร สลับภาพกันไปมาอยู่อย่างนี้ เสียงไซเรนดังเข้าหูไม่ขาดสายและแสงของมันทำเอาแสบตาเหลือเกิน เสียงร่ำไห้ดังถี่อยู่รอบตัว แต่นั่น...ไม่ใช่สำหรับเธอละมั้งร่างบางของเธอที่นอนไม่ขยับมองไปยังร่างชายหนุ่มตรงข้ามที่นอนไม่มีแรงแม้แต่จะกระดิกนิ้วเหมือนกัน ดวงตาที่มองมานั้นสงสารเธอมากแค่ไหน เธอนั้นดูออกทุกอย่าง หญิงสาวทอดสายตามองเขาตรงๆ มองเช่นเดียวกับที่เขามองเธอ ด้วยความสงสารไม่แพ้กัน ร่างสูงตรงหน้านอนอาบไปด้วยเลือด เธอไม่รู้ว่าร่างของเธอก็เป็นแบบนี้ไหม ไม่มีแม้แต่แรงขยับเขยื้อน ไม่อยากคิดแม้แต่จะก้มมองดูร่างตัวเองแค่คิดก็เจ็บจนทรมาน...ไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้เธอเพิ่งจะมาถึงที่ประเทศจีนและเข้าไปเช็คอินห้องพักโรงแรมแห่งหนึ่งโดยมีเธอกับเพื่อนๆ ของเธออีกสามคน พวกเธอเป็นคนไทยสามคนแต่ก็พอได้เรี

“เหมยเอ๋อร์ไม่ยอมดื่มนมรึ”“เจ้าค่ะท่านแม่ทัพ บ่าวเห็นคุณหนูดิ้นรุนแรง และมีทีท่าว่าจะไม่ยอมดื่มท่าเดียว” จางจิ้งสาวใช้ที่อยู่ในเหตุการณ์อธิบายแก่แม่ทัพเสวี่ยตามที่นางเห็น“น่าแปลกจริง เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้ไปได้ เด็กแรกเกิดไม่ต้องการน้ำนมได้อย่างไร” แม่ทัพเสวี่ยเกิดคำถามไม่ต่างไปจากแม่นมเสียงและจางจิ้ง“งั้นให้คุณหนูดื่มนมเสี่ยวซิงดีไหมเจ้าคะน้าจิ้ง ฮิๆ” เสียงทะเล้นของเด็กน้อยวัยห้าขวบลอยเข้ามาขัดบทสนทนาของทั้งสอง“ซิงซิง!” จางจิ้งหันมาดุซิงซิง ก่อนหันไปขอโทษขอโพยท่านแม่ทัพใหญ่ “ขออภัยเจ้าค่ะท่านแม่ทัพอาซิงยังเล็กโปรดอย่าถือโทษนางเลยนะเจ้าคะ”“ช่างเถอะ นางยังไม่รู้ความ” แม่ทัพเสวี่ยหันไปมองเจ้าหนูซิงซิง ซึ่งตอนนี้กำลังทำคอตก หน้ามุ่ย แต่แลดูแล้วน่ารักน่าชังตามประสาเด็ก “แต่แปลกนัก เหตุใดเหมยเอ๋อร์ไม่ยอมดื่มนมแม่นมกันนะ”“ท่านแม่ทัพเห็นควรว่าอย่างไรเจ้าคะ”“ในเมืองช่วงนี้มีข่าวคราวว่ามีหญิงสาวบ้านใดคลอดลูกอีกหรือไม่” แม่ทัพเสวี่ยลองคิดไตร่ตรองดูแล้ว เห็นว่าปัญหาอาจอยู่ที่แม่นม“แต่ว่าท่านแม่ทัพเจ้าคะ บ่าวมิขอปิดบังตามที่บ่าวได้เห็นปัญหานั้นไม่ได้อยู่ที่แม่นมเจ้าค่ะ คุณหนูพอเห็นพี่เสียงถ

ลมแดดร้อนกลางวสันต์มาเยือนแล้วยามเว่ย1เสวี่ยเหมยชวนพวกจางเหว่ยและจางเหล่ยพร้อมด้วยสาวใช้คนสนิทข้างกายไปหออิงถงที่กำลังเปิดใหม่ นางได้ยินมาว่าอาหารที่นั่นนั้นรสเลิศ แม้เพิ่งมาเปิดใหม่ได้ไม่กี่วันก็ได้การตอบรับเป็นอย่างดี ว่ากันว่าเถ้าแก่เนี้ยของร้านอาหารแห่งนี้มาไกลจากเมืองฟาไฉ่ ซึ่งเป็นเมืองหลวงของแคว้นฝูหยวนเลยทีเดียวบนถนนผู้คนเดินขวักไขว่กันไปมา หากใครก็ตามที่ตั้งใจมองดูให้ดีแล้วละก็จะเห็นดรุณีน้อยทั้งสองที่กำลังงดงามบานสะพรั่งเดินเคียงข้างกันอยู่ แต่ว่าเสวี่ยเหมยในตอนนี้นางกลับสวมชุดบุรุษเดินด้วยท่าทางห้าวหาญ นางอายุได้สิบสี่ปีแล้วใบหน้าจึงส่องประกายความงดงามชวนให้ผู้คนหลงใหลไม่น้อย ท่าทางร่าเริงแจ่มใสที่เปี่ยมไปด้วยเสน่ห์ หากนางมิได้สวมชุดเฉกเช่นชายออกมาจากจวน ในเมืองหมานตอนนี้คงได้มีข่าวประกาศก้องทั่วหล้าแล้วว่านางคือโฉมสะคราญอันดับหนึ่งในแคว้นฝูหยวนเป็นแน่!นางกลับใช้ความงามของตนเองไม่เป็น!ซิงซิงสาวใช้ข้างกายทำได้เพียงแต่ทอดถอนใจอยู่ข้างๆ ผู้เป็นนายเท่านั้น และตัวนางเองในตอนนี้อายุก็นับได้ว่าสิบเก้าปีแล้ว แต่กลับไร้วี่แววคนเคียงคู่ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ซิงซิงสนอกสนใจสักนิด ที่

“ว่าอย่างไรพี่ชาย” เสียงของเสวี่ยเหมยเรียกสติชายหนุ่มที่กำลังตกอยู่ในภวังค์ขึ้นมา“น้องชายเข้าใจผิดแล้ว พี่ชายเพียงเห็นว่าลูกแมวพวกนี้น่าสนใจนัก จึงอยากจะลองเข้ามาจับดูเท่านั้น ผู้ใดจะคิดว่าจะเจอหนุ่มน้อยมาชี้กล่าวหาว่าข้าเป็นโจรเสียได้” เขากล่าวเสร็จก็ปลดพันธนาการบนข้อมือนางออก ให้นางได้เป็นอิสระสักครู่“แมว?” นางก้มมองดูด้านล่าง ในส่วนลึกติดผนังของซอกบันไดมีลูกแมวอยู่ประมาณสามสี่ตัว ที่กำลังเข้าสู่ห้วงนิทราอย่างสบายอารมณ์อยู่ฉับพลันนั้นนางก็ร้อง อ้อ ออกมาคำนึง“นับว่าเข้าใจพี่ชายผิดแล้ว ผู้น้อยขออภัย” นางยกมือคารวะเขาทำท่าทางเลียนแบบประสานมือเคารพเหมือนอย่างที่เคยเห็นบุรุษนอกบ้านทำกัน จนชายหนุ่มที่ได้เห็นเปลี่ยนสีหน้าเป็นแดงคล้ำเพราะจะกลั้นอารมณ์ขันออกมาไม่ไหวยามที่นางกล่าวเสร็จและจะสะบัดหน้าเดินออกมานั้น ‘พี่ชาย’ ตรงหน้ากลับดันนางเข้าไปข้างในจนลึกชิดตัวผนัง ข้างเท้าของนางมีลูกแมวสี่ตัวนอนเรียงกันอยู่ กลายเป็นว่านางต้องมาอยู่ใต้ร่างสูงอีกครั้ง มือน้อยๆ สองข้างถูกแขวนตรึงเหนือหัว และร่างใหญ่ค่อยๆ เขยิบหน้าเข้ามาใกล้ๆ นางเห็นท่าจะไม่ดีขึ้นมาแล้ว มิใช่ว่าบุรุษตรงหน้านี้ชอบตัดแขนเสื้อ

เหมันตฤดูปีนี้ช่างเร็วนักณ จวนแม่ทัพเสวี่ย เมืองหมาน ทิศทักษิณในเรือนเยว่เหมย เสวี่ยเหมยกำลังดื่มซุบร้อนคลายหนาวที่มีส่วนผสมของเนื้อไก่ โสม และเห็ดสมุนไพรต่างๆ ยามนี้นางเพิ่งพ้นวัยปักปิ่นเมื่อต้นฤดูเหมันต์ อายุสิบห้างดงามสะพรั่งเต็มตัว ท่าทางนางช่างดูเกียจคร้านเต็มทน สตรีร่างน้อยนอนเอนตะแคงอยู่บนตั่งไม้ แต่ท่าทีเช่นนี้ก็ยังทำให้นางดูสง่ายิ่งนัก ซิงซิงนั่งอยู่ข้างๆ อย่างสงบ หนึ่งนาย หนึ่งบ่าว ช่างมองดูแล้วดุจเซียนบนสวรรค์ชั้นฟ้าจริงๆ“คุณหนูเจ้าคะ คุณชายน้อยขอพบเจ้าค่ะ” บ่าวคนหนึ่งเข้ามารายงานบอกกล่าวให้นางรับรู้“ให้เข้ามา” นางหลุบตาตอบท่าทางเบื่อหน่าย แต่ใบหน้ายังฉายความงดงามมิแปรเปลี่ยนผ่านไปสักพักมีเสียงฝีเท้าก้าวเข้ามา เสียงแผ่วเบาแต่ทว่าหนักแน่นแสดงให้เห็นถึงความน่าเกรงขามที่แผ่ออกมาเล็กๆ“พี่เหมย” เด็กหนุ่มที่เดินย่างเข้ามาตรงกลางห้อง เอ่ยเรียกหญิงสาวที่นั่งดื่มซุบอย่างอ้อยอิ่ง ทำอย่างกับว่าไม่มีอะไรน่าสนใจบนโลกใบนี้อยู่“วันนี้ไยกลับมาจากสำนักศึกษาเร็วนัก เสี่ยวเจี้ยน” เสวี่ยเหมยตอบน้องชายตรงหน้าแต่ดวงตากลับหลับพริ้ม มือที่แต่เดิมเกาะถ้วยซุบไว้นั้นก็ได้ปลดออกจากถ้วยแล้วน้อง