Share

บทที่ 317

Author: กระจอก
ได้ยินเสียงคำรามอย่างเดือดดาลของโจวฉีหลินที่ดังมาจากข้างหลัง จางไห่หยางตัวแข็งทื่อ สมองว่างเปล่าไปชั่วขณะ

เกิดอะไรขึ้น?

เหมือนปรมาจารย์ยุทธ์โจวกำลังด่าเขาอยู่?

ในเวลานี้เอง ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างก็หันไปมองที่ประตู

แม้แต่เซี่ยฉีฉีเองก็หันไปมองโจวฉีหลินด้วยสายตาสงสัย

ซี้ด!

ครั้นเห็นโจวฉีหลินที่คุกเข่าหลังเหยียดตรงอยู่บนพื้น แทบทุกคนต่างพากันสูดหายใจอย่างเหลือเชื่อ

เซี่ยฉีฉีก็ยังแทบไม่อยากเชื่อสายตาของตัวเอง

เมื่อวานฉู่เฉินหักขาของเจิ้นหู่ก็จริง แต่เจิ้นหู่ไม่ใช่ปรมาจารย์ยุทธ์นี่นา เขาเป็นเพียงหมาตัวหนึ่งของจางหลงเท่านั้น

และที่เมื่อวานฉู่เฉินไม่เกรงกลัวอะไร ก็เหมือนจะเป็นเพราะสนิทกับจางหลง

แต่ตอนนี้ เขากำลังเผชิญหน้ากับปรมาจารย์ยุทธ์เชียวนะ แต่โจวฉีหลินกลับคุกเข่าต่อหน้าฉู่เฉิน?

ส่วนจางไห่หยางที่เห็นภาพนั้นได้อึ้งตาค้างไปแล้ว

นี่มันอะไรกัน?

ทำไมโจวฉีหลินถึงได้คุกเข่าให้ฉู่เฉิน?

โจวฉีหลินหันไปเห็นสายตาแปลกๆ ของจางไห่หยาง แทบอยากจะตบเขาให้ตายในฝ่ามือเดียว!

มีเรื่องกับใครไม่ว่า แต่ดันมีเรื่องกับฉู่เฉิน?

แต่แกจะมีเรื่องก็มีเรื่องไปสิวะ ทำไมต้องเรียกฉันมาด้วย?

เขาอายุเกิน
Continue to read this book for free
Scan code to download App
Locked Chapter

Latest chapter

  • ปีศาจหมอเจ้าเสน่ห   บทที่ 1210

    “คือว่า...คุณฉู่คะ ให้ฉันหนึ่งเม็ดได้ไหมคะ?” หานอวี้ยอมขอร้องด้วยสีหน้าย่ำแย่ ฉู่เฉินยิ้มบาง ๆ แล้วพยักหน้าเอ่ยว่า “ได้อยู่แล้ว แต่ว่า คุณต้องจูบผมหนึ่งทีนะ!” ว่าไงนะ?หานอวี้ได้ยินคำพูดนี้ นัยน์ตางดงามก็เคร่งขรึมขึ้นมา ก่อนจะเอ่ยโดยที่ดวงหน้าเล็กซีดเผือดเล็กน้อยว่า “คุณฉู่ นี่คุณหมายความว่ายังไง!” “ก็ไม่มีความหมายอะไร ความหมายตามตัวอักษรเลย เราต่างก็เป็นหมอ น่าจะเข้าใจดีถึงหลักการผู้ที่มีศรัทธาก็จะได้รับการเยียวยาใช่ไหมล่ะ?” ฉู่เฉินเอ่ยปากพูดอย่างเฉยชาว่า “ก่อนหน้านี้คุณมีอคติกับผมสารพัด ผมก็ต้องเก็บดอกเบี้ยนิดหน่อยอยู่แล้วสิ คุณคิดว่าไงล่ะ?” นี่...หานอวี้สูดลมหายใจลึก กัดฟันกรอดแล้วเอ่ยอย่างแน่วแน่ว่า “ได้ ฉันตกลง แต่คุณห้ามคืนคำนะ!”ฉู่เฉินหัวเราะหึ ๆ เขย่าขวดยาใบเล็กนั้นแล้วพูดว่า “ในนี้มียาโลหิตวิญญาณอยู่สิบเม็ด ผมยังไม่ถึงกับต้องคืนคำหรอก มาหรอก!” ฉู่เฉินพูดพลางยื่นมือไปดึงแขนของหานอวี้ ก่อนจะดึงเธอเข้ามาใกล้ ๆ มองริมฝีปากเล็กแดงสดของหานอวี้ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความหยอกเย้าหานอวี้สูดลมหายใจลึก ค่อย ๆ เขยิบเข้าไปใกล้ฉู่เฉินอย่างไม่เต็มใจยังไม่ทันที่เธอจะเข้

  • ปีศาจหมอเจ้าเสน่ห   บทที่ 1209

    ถึงแม้ถานอวี้ซานกับหานอวี้ไม่อยากยอมรับ แต่ความจริงก็เป็นเหมือนที่ซ่งหนิงซวงกล่าวไว้ แม้แต่พวกเธอเองก็ไม่อาจหาเหตุผลออกมาได้จริง ๆ ว่าทำไมนักพรตชิงเสียถึงต้องฆ่าฉู่เฉินด้วย!เวลานี้เองนักพรตชิงเสียเห็นโลหิตพลังชีวิตทั่วทั้งร่างตัวเองโดนดูดจนเหือดแห้งไปหมดแล้ว เธอก็ตะโกนอย่างเกรี้ยวกราดด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความอาฆาตว่า “คนแซ่ฉู่! ฉันขอสาปแช่งให้แกไม่ตายดี!”“แล้วก็ซ่งหนิงซวง คนสารเลวอกตัญญูอย่างแก แกก็อย่าได้...” ยังไม่ทันที่เธอจะกล่าวจบ เธอก็สิ้นใจไปโดยสิ้นเชิงตุบ!ศพแห้งเหี่ยวล้มลงไปกองกับพื้นทันที จากนั้นดอกบัวโลหิตสองดอกนั้นก็หายไป!เมื่อเห็นฉากนี้ ถานอวี้ซานกับหานอวี้ก็ตกใจยกใหญ่ มองฉู่เฉินอย่างไม่อยากจะเชื่อนั่นมันยอดฝีมือระดับควบแก่นแท้ขั้นสองที่น่าสะพรึงกลัวเชียวนะ ฉู่เฉินกลับฆ่านักพรตชิงเสียได้โดยไม่สิ้นเปลืองแรงเลยเนี่ยนะ?แถมยังใช้วิธีการที่น่ากลัวที่สุดแบบนี้สังหารอีก!“พวกคุณว่ายังไงล่ะ จะสู้ตายกับผม? หรือว่าจะเข้าไปนั่งดี?” ฉู่เฉินเอ่ยกับพวกซ่งหนิงซวงสามคนพลางยิ้มยิงฟัน“ถึงยังไง...ฉันก็ไม่มีทางเป็นศัตรูกับคุณหรอก!” ซ่งหนิงซวงเอ่ยอย่างจริงจังมากถานอวี้ซ

  • ปีศาจหมอเจ้าเสน่ห   บทที่ 1208

    ไม่ว่าจะพูดอีกอย่างไรนี่ก็เป็นถึงผู้แข็งแกร่งระดับควบแก่นแท้ขั้นสอง ฉู่เฉินไม่อยากสิ้นเปลืองแบบนี้!ถ้าเกิดดูดเธอเข้าไปในหลุมดำจริง ๆ ฉู่เฉินก็ตักตวงไม่ได้แม้แต่ขนสักเส้นแต่ถ้าใช้บัวโลหิตดูดพลังบำเพ็ญเพียรและโลหิตพลังชีวิตของเธอก็จะมีประโยชน์ต่อฉู่เฉินจนไม่อาจจินตนาการได้!ถึงแม้ยังไม่อาจทำให้ฉู่เฉินทะลวงไปถึงระดับควบแก่นแท้ขั้นสองได้ทันที แต่อย่างน้อยก็ทำให้พลังบำเพ็ญเพียรของฉู่เฉินรุดหน้าอย่างมากได้! ไม่ว่าอย่างไรนักพรตชิงเสียก็คิดไม่ถึงว่าฉู่เฉินสามารถใช้วิชาเต๋าพร้อมกันสองอย่าง เธอตกตะลึงขณะเดียวกันก็กำลังคิดจะหันกายหนีไป แต่ก็จนปัญญา ร่างกายของเธอโดนแรงดูดอันน่าสะพรึงกลัวตรึงไว้แน่นอยู่กับที่ ไม่อาจขยับเขยื้อนได้เลย ยังไม่ทันที่เธอจะตั้งสติกลับมา ปลายหนามของดอกบัวสีเลือดก็แทงเข้าไปในยอดอกชูชันคู่นั้นของเธอทันที! พรวด!ดอกบัวโลหิตปลิวว่อน นักพรตชิงเสียส่งเสียงกรีดร้องโหยหวนออกมาอย่างน่าสยดสยองสุดขีด“เป็นไปไม่ได้...แกอยู่ระดับควบแก่นแท้ขั้นหนึ่งแท้ ๆ ทำไมถึง...” เธอเบิกตามองพลังวิญญาณและโลหิตพลังชีวิตภายในร่างกายตัวเองไหลออกไปอย่างบ้าคลั่ง ดวงหน้าเกลี้ยงเกลาของนักพรตช

  • ปีศาจหมอเจ้าเสน่ห   บทที่ 1207

    “แก!”นักพรตชิงเสียโดนฉู่เฉินด่าเป็นชุดเหมือนปืนกล ดวงหน้าชราที่บำรุงจนเรียบเนียนชุ่มฉ่ำเขียวสลับขาวขึ้นมา หางตาแทบจะปริแตกแล้ว! “แกอะไรล่ะ!”ฉู่เฉินเอ่ยปากพูดด้วยสีหน้าไม่แยแส “แค่ทางเดินร่มรื่นเล็ก ๆ ของคุณ ไม่รู้ว่าถูกคนแวะเวียนมากี่คนนานแล้ว? เกรงว่าคงเหยียบจนทางเดินทรุดไปแล้วละมั้ง!”“ถึงคุณให้ผมเล่นฟรี ๆ ผมยังไม่อยากหลั่งเหงื่อใส่ตัวคุณเลย!”“สกปรก!”พรวด!นักพรตชิงเสียโกรธฉู่เฉินจะแทบจะกระอักเลือดแล้ว!เธอถอยหลังติดต่อกันหลายก้าว มือที่กุมกระบี่สั่นระริกไม่หยุดซ่งหนิงซวงกับพวกถานอวี้ซานต่างก็ตกตะลึงกับคำพูดของฉู่เฉินพวกเธอรู้แค่ว่าปกติฉู่เฉินไม่เห็นหัวใคร กำเริบเสิบสานนิดหน่อย แต่คิดไม่ถึงว่าฉู่เฉินจะด่าคนได้แรงขนาดนี้!“แกพูดจาเหลวไหลสิ้นดี!”นักพรตชิงเสียครุ่นคิดอยู่พักใหญ่ถึงค่อยเค้นคำพูดที่ไม่มีแรงโจมตีเลยสักนิดเดียวแบบนี้ออกมาฉู่เฉินหัวเราะหยัน เอ่ยด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความดูแคลนว่า “พูดจาเหลวไหลหรือไม่ คุณรู้อยู่แก่ใจดี!” “บังเอิญมากเลย วิชาที่ผมฝึกก็เป็นวิชาบำเพ็ญคู่เหมือนกัน คุณหลอกพวกเด็กสาวไร้ประสบการณ์อย่างพวกซ่งหนิงซวงได้” “แต่อยู่ต่อหน้าผม คุณ

  • ปีศาจหมอเจ้าเสน่ห   บทที่ 1206

    เมื่อซ่งหนิงซวงโทรศัพท์ไปอีกเป็นครั้งที่สอง ก็พบว่าทางฝั่งฉู่เฉินปิดเครื่องไปแล้ว!“เกลียดชะมัด! ถะ...ถ้าฉันสนใจความเป็นความตายของคุณอีก ฉันจะเขียนคำว่าซ่งกลับหัวเลย!”พอเห็นซ่งหนิงซวงดูโกรธไม่ไหวแล้ว เฉินเยว่เอ๋อร์ก็เอ่ยปลอบใจเบา ๆ ว่า “ท่านขุนพลคะ ในเมื่อฉู่เฉินไม่เห็นค่าแบบนี้ คุณก็...” “หุบปาก! ขับรถของคุณไปเถอะ!”ซ่งหนิงซวงถลึงตาใส่เฉินเยว่เอ๋อร์อย่างดุดันเฉินเยว่เอ๋อร์โดนด่าจนอึ้งไป รีบเงียบเสียง จะกล้าพูดมากอีกที่ไหนกัน?.....ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงกว่า ฉู่เฉินตีบั้นท้ายลูกท้อที่เต็มไปด้วยหยาดเหงื่อของการทำงานหนักดวงหน้าเล็กของลู่เชี่ยนกำลังแดงก่ำ อ้าปากเล็ก ๆ นิดหน่อย หอบหายใจแรง ๆ ดวงตาเต็มไปด้วยความสุข ร่างกายสั่นระริก ส่งเสียงครวญครางอยู่หลายที ก่อนจะพลิกตัวนอนหลับไปครั้งนี้เธอถูกฉู่เฉินปราบโดยสิ้นเชิงแล้ว การต่อสู้อันดุเดือดนานกว่าสองชั่วโมงทำให้ลู่เชี่ยนถึงจุดสุดยอดหลายครั้ง จนกระทั่งตอนนี้ เธอถึงค่อยเข้าใจว่าการเป็นผู้หญิงมีความสุขมากแค่ไหน!ในตอนนี้เอง ต้วนหลิงเสวี่ยรีบวิ่งเข้ามาในห้อง มองลู่เชี่ยนที่นอนหลับลึกก่อนแวบหนึ่ง จากนั้นถึงค่อยตั้งสติแล้วพูดกับฉู่เฉิน

  • ปีศาจหมอเจ้าเสน่ห   บทที่ 1205

    อาจารย์ถึงกับให้เธอฆ่าฉู่เฉินเลยเหรอ?ซ่งหนิงชวงไม่เข้าใจจริง ๆ ฉู่เฉินกับวังจื่อเซียวไม่เคยมีความแค้นต่อกัน ทำไมอาจารย์ถึงดึงดันจะให้ฉู่เฉินตายให้ได้ล่ะ? “ทำไม เธอไม่เต็มใจเหรอ?”นักพรตชิงเสียมองซ่งหนิงซวงที่ทำสีหน้าลังเล แววตาเคร่งขรึมขึ้นมา ก่อนจะเอ่ยถามเสียงเย็นชา“ศิษย์ไม่กล้าค่ะ!”แม้ในใจของซ่งหนิงซวงจะมีไม่เต็มใจเป็นร้อย แต่ก็ยากจะขัดคำสั่งของอาจารย์!ยิ่งไปกว่านั้น เธอเติบโตมาในวังจื่อเซียว นักพรตชิงเสียเป็นทั้งอาจารย์ของเธอ และเป็นพ่อแม่ของเธอ! “งั้นยังไม่นำทางไปอีกล่ะ?” นักพรตชิงเสียพูดจบก็ลุกขึ้นมาทันที จับจ้องไปที่ซ่งหนิงซวงด้วยสายตาเย็นเยียบเวลานี้บรรยากาศทั่วทั้งห้องโถงตึงเครียดถึงขีดสุดแล้วแม้แต่ถานอวี้ซานกับหานอวี้ก็ยังสัมผัสได้ถึงจิตสังหารราง ๆ รอบตัวนักพรตชิงเสียเกรงว่าขอเพียงซ่งหนิงซวงกล้าพูดคำว่าไม่อีกแค่คำเดียว พวกเธอไม่สงสัยเลยสักนิดว่านักพรตชิงเสียจะลงมือกับซ่งหนิงซวงโดยไม่ลังเล!“หนิงซวง ยังไม่รีบนำทางให้อาจารย์อีก!”ถานอวี้ซานดึงชายเสื้อของซ่งหนิงซวง แล้วเอ่ยเสียงเบาซ่งหนิงซวงกัดฟันกรอด ครุ่นคิดอยู่เนิ่นนานถึงค่อยก้มหน้าพูดว่า “ค่ะ ศิษย์จะเ

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status