ตอนที่ 4 ฉันผิดอะไร

ในเช้าวันต่อมา เมื่อเตชินเข้าไปในบริษัท ผู้ช่วยคังก็เข้ามา แล้วรายงานเวลาการประชุมของวันนี้

" คุณชาย วันนี้เก้าโมงตรง มีประชุมผู้ถือหุ้น และในตอนบ่าย มีประชุมเกี่ยวกับโครงการใหม่ครับ "

เตชินหูฟังตาดู สายตาเขาให้ความสนใจกับเอกสารที่อยู่ในมือ

เพราะเป็นงานที่เขาต้องตรวจดูอย่างละเอียดก่อนจะจรดปลายปากกาเซ็นชื่อลงไป

เมื่อผู้ช่วยรายงานเสร็จเขาเอ่ยตอบผู้ช่วยคังเพียงสั้นๆว่า

" อืม " 

แล้วผู้ช่วยคังก็หันหลังเดินออกไป 

เตชินเป็นคนที่ละเอียดยิบเคร่งกฎระเบียบของบริษัท

พนักงานจึงรู้สึกยำเกรงเมื่อเจอเขา ไม่มีใครกล้าแม้แต่จะยืนชื่นชมความหล่อบนใบหน้าของเขาเลย

สายตาดุจพญาเหยี่ยว ที่สามารถมองเห็นความผิดพลาดเล็กน้อยได้ในระยะไกล

ทำให้พนักงานต่างก็ต้องเนี๊ยบตั้งใจทำงานเพื่อไม่ให้เกิดความผิดพลาด

เพราะบริษัทนี้ไม่มีโอกาสให้ผิดพลาดได้แม้แต่ครั้งเดียว

แต่พนักงานทุกคนกลับยินดีและภาคภูมิใจที่ได้เข้ามาทำงานในบริษัทแห่งนี้

นอกจากจะได้เงินเดือนสูงแล้วเมื่อลาออกไป แล้วไปสมัครงานที่บริษัทอื่น

เมื่อเขาเห็นประวัติว่าเป็นพนักงานเก่าจากบริษัทของเตชินทุกบริษัทต่างอ้าแขนรับ

เพราะพนักงานบริษัททุกคนล้วนคัดจากคนเก่งๆหัวกะทิ ที่มีความซื่อสัตย์ มีศักยภาพสูงในการทำงาน

ยกเว้นคนที่ถูกไล่ออกก็จะถูกลงโทษโดยการถูกเอาชื่อขึ้นในบัญชีดำ 

ไปที่ไหนก็ไม่มีบริษัทไหนรับเข้าทำงานอีก

ดังนั้นพนักงานทุกคนจึงตั้งใจทำงานและปฏิบัติตัวอยู่ในกฎระเบียบของบริษัท

ณัชชารองประธานบริษัท เธอเดินเข้ามาพร้อมกับกล่องอาหารในมือ

แล้วเอ่ยถามผู้ช่วยคังที่อยู่หน้าห้องตามมารยาทว่า

" พี่เตชินอยู่ในห้องมั้ย "

" อยู่ครับ "

ผู้ช่วยคังเอ่ยตอบอย่างให้เกียรติ แล้วก็เดินไปเปิดประตูให้ณัชชาทันที

เมื่อประตูเปิดออก ณัชชาก็เดินเข้าไปแล้ววางกล่องอาหารไว้บนโต๊ะ

พร้อมกับเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

" คุณป้าให้เอาอาหารเช้ามาให้คุณค่ะ "

เตชินไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองเธอเลยแม้แต่น้อย แต่กลับเอ่ยเสียงเย็นชาออกมา

" ขอบคุณ ต่อไปไม่ต้องลำบากคุณแล้ว เอาเวลาที่มาส่งข้าวไปทำงานอื่นจะมีประโยชน์กว่า "

คำพูดของเขาทำให้คนฟังเจ็บจี๊ดแทบจะกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

สีหน้าณัชชาซึมลงทันที แต่แค่แวบเดียวก็กลับมาเป็นปกติ แล้วกัดฟันเอ่ยออกมาว่า

" ค่ะ ฉันจะจำไว้ "

จากนั้นเธอก็เดินออกไปจากห้องของประธานบริษัทด้วยอารมณ์โกรธเคืองในใจ

สีหน้าเรียบนิ่งโดยที่ไม่แสดงอารมณ์ใดออกมาทางสีหน้าเลย

เมื่อเธอเดินออกไปแล้วเตชินก็ละสายตาจากงานตรงหน้า

แล้วกดโทรเรียกผู้ช่วยคังให้เข้ามาหาทันที

ผู้ช่วยคังที่อยู่ด้านนอกเมื่อเสียงโทรศัพท์บนโต๊ะดังขึ้น จึงรีบรับสายแล้วเอ่ย

" ครับคุณชาย "

" เข้ามาหาผมหน่อย "

" ครับ "

เมื่อวางสายผู้ช่วยคังก็รีบเข้าไปในห้องของประธานทันที

เมื่อมายืนตรงหน้าเตชินเขาก็เอ่ยถามขึ้น

" คุณชายมีอะไรจะสั่งเหรอครับ "

เตชินมองไปที่กล่องข้าวโดยไม่พูดอะไร ผู้ช่วยคังจึงหันไปมองตาม

ด้วยความลังเลแฝงไปด้วยความสงสัย แล้วผู้ช่วยคังก็เอ่ยถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจ

" กล่องข้าวมีปัญหาอะไรหรือครับ "

" เอาไปทิ้ง "

เตชินเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยแววตาคงความไร้อารมณ์ดูสุขุมเยือกเย็นน่าเกรงขาม

เมื่อได้ยินเต็มสองหูแล้ว ผู้ช่วยคังก็ไม่เอ่ยถามอะไรต่อ 

เจ้านายสั่ง เขามีหน้าที่ทำตาม เขาทำเพียงเอ่ยตอบว่า

" ครับ "

แล้วก็เดินไปหยิบกล่องอาหารเดินออกไปทิ้งในถังขยะทันที

เขาเดินกลับเข้ามาอย่างไม่เข้าใจ ว่าทำไมคุณชายเขาถึงต้องทำขนาดนี้

เพราะก่อนหน้านี้ไม่กี่วันก็ยังทานอาหารที่ณัชชาเอามาให้เป็นปกติอยู่เลย 

อยู่ๆก็ปฏิเสธโดยไม่ไว้หน้าคุณหนูณัชชาขึ้นมาแบบนี้ทำให้เขารู้สึกเห็นใจณัชชาขึ้นมา

เมื่อเขานั่งลงโทรศัพท์บนโต๊ะก็ดังขึ้นอีกครั้ง 

เขาจึงกดรับแล้วเอ่ย

" ครับคุณชาย "

เตชินเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยเจือเย็นชา

" ให้ป้าใจมาส่งอาหารที่ห้อง และต่อไปถ้าณัชชามาส่งข้าวอีกก็ไม่ต้องให้เธอเข้ามา "

" ครับ "

พูดจบเตชินก็วางสายไป ผู้ช่วยคังก็ต่อสายไปยังห้องครัวของบริษัทแล้วเอ่ย

" ป้าใจส่งอาหารเช้าของท่านประธานหนึ่งชุดที่ห้องทำงานท่านประธานครับ "

หลังจากวางสายได้ไม่นาน ป้าใจก็มาพร้อมกับอาหารที่ผู้ช่วยคังสั่ง

ผู้ช่วยคังจึงรับเอาอาหารจากมือป้าใจ

แล้วเดินไปเคาะประตู 

จากนั้นเขาก็เปิดประตู ถือกล่องอาหารเช้าเข้าไปวางลงบนโต๊ะอาหาร

เตชินจึงลุกจากเก้าอี้แล้วเดินมาที่โต๊ะทานข้าวพร้อมกับเอ่ยกับผู้ช่วยคังว่า

" อยู่ข้าวทานด้วยกันสิ "

" ครับ "

ผู้ช่วยคังไม่ปฏิเสธเพราะอาหารบนโต๊ะมีมากมายกินสองคนก็ไม่หมด

แล้วทั้งสองก็จัดการนำอาหารใส่จาน และเริ่มลงมือทานกันอย่างเงียบๆ

ทางด้านพิม เธอปัดฝุ่นแล้วกวาดบ้านถูบ้าน 

เช็ดกระจก เสร็จแล้วก็ไปรดน้ำต้นไม้หน้าบ้านต่อ

ตอนบ่ายเธอเริ่มหิวข้าว จึงเดินเข้าห้องครัวและต้มบะหมี่ทานเหมือนเดิมอย่างไม่สบอารมณ์

" ซื้อตู้เย็นมาซะใหญ่ แต่ไม่มีของกินในตู้เย็นเลย ซื้อมาเพื่อ? "

เธอบ่นอย่างหงุดหงิดใจ ที่ต้องกินบะหมี่มาสองวันแล้ว

" นายจ้างบ้าบอนี่กะจะให้ฉันขาดสารอาหารตายหรือไง

ฉันจะไม่ยอมกินแต่บะหมี่จนสมองฝ่อหรอกนะ "

บ่นเสร็จเธอก็ส่งข้อความไปหาผู้ช่วยคังทันที

( คุณคัง ฉันกินแต่บะหมี่มาสองวันแล้ว 

จิตใจของคุณชายคุณทำด้วยอะไร กะจะให้ลูกจ้างกินแต่อาหารขยะ 

อย่างน่าเวทนาแบบนี้เหรอ ฉันยังต้องใช้สมองอยู่นะ สมองควรจะได้รับสารอาหารดีๆไปหล่อเลี้ยง

แม้ฉันจะจน แต่ฉันก็ไม่เคยลำบากถึงขนาดต้องกินแต่บะหมี่สองวันเต็มแบบนี้ 

ทำไมคุณชายของคุณถึงได้ขี้เหนียวแบบนี้ 

ไม่คำนึงถึงปากท้องของลูกจ้างตัวเล็กๆบ้างเลย )

ผู้ช่วยคังที่กำลังประชุมอยู่ เมื่อเปิดดูข้อความจากพิมก็รู้สึกเวทนาปนความอยากขำ

เลยแคปข้อความที่พิมส่งมาให้เขาส่งต่อไปให้คุณชายของเขาทันที

เมื่อเตชินเปิดดูรูปภาพก็ขมวดคิ้วขึ้นมาทันทีที่เห็นข้อความที่กำลังว่าให้เขาอยู่

แล้วเขาก็เคลื่อนสายตามองไปยังผู้ช่วยคัง

ที่กำลังแอบขำอยู่อย่างเย็นชา

จนผู้ช่วยคังต้องรีบปรับอารมณ์และสีหน้าให้เป็นปกติทันที

แล้วเขาก็ส่งข้อความไปให้ผู้ช่วยคังว่า

( โอนเงินไปให้หล่อน แล้วเย็นนี้คุณพาหล่อน ไปซื้อของในห้างซะ )

ผู้ช่วยคังจึงตอบกลับแชทของเขากลับไปว่า

( ครับ )

เมื่อฟังการรายงานความคืบหน้าโครงเสร็จเตชินจึงเอ่ยขึ้นว่า

" ขอให้ทุกฝ่ายตั้งใจงานที่ตนเองได้รับมอบหมายให้ดีที่สุด

อย่าให้เกิดเรื่องผิดพลาดขึ้นแม้แต่นิดเดียว เมื่อทุกคนเต็มที่กับงาน 

บริษัทได้รับความน่าเชื่อถือได้รับการยกย่องจากกลุ่มลูกค้า 

พนักงานทุกคนก็ได้รับความยกย่องนั้นด้วยเช่นกัน

เป็นการการันตีว่าทุกคนคือพนักงานที่มีศักยภาพมีความเป็นมืออาชีพ สำหรับวันนี้ เลิกประชุมได้ "

พูดจบเขาก็ลุกเดินออกไปจากห้องประชุมทันที โดยมีผู้ช่วยคังและณัชชาเดินตามหลังไม่ห่าง 

ในหัวของเขาจินตนาการ นึกภาพป้าแม่บ้าน วัยกลางคน 

นั่งซดบะหมี่อย่างน่าเวทนา ด้วยความหิวโหยในบ้านของเขา

เขาหยุดเดินแล้วหันมาเอ่ยกับผู้ช่วยคังด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย สีหน้าคงความสุขุมเย็นชาไม่เปลี่ยน

" ต่อไปอย่าให้แม่บ้านอดข้าวแบบนี้อีก 

เกิดเป็นลมเป็นแล้งขึ้นมา

แล้วเป็นข่าวเสียหาย อาจจะส่งผลกระทบมาถึงบริษัทได้ ข้อนี้ควรระวังให้มาก  "

" ครับ "

ผู้ช่วยคังกำลังจะรู้สึกซาบซึ้งแทนพิมอยู่แท้ๆ แต่ความรู้สึกนั้นก็แตกสลายไปเมื่อได้ยินประโยคหลัง

แล้วเตชินก็เอ่ยต่อว่า

" ตอนไปซื้อของ กำชับป้าเขาด้วย ว่าให้ซื้อแต่อาหารที่มันมีประโยชน์ต่อร่างกาย

แล้วก็ซื้ออาหารเสริมด้วยจะได้ช่วยบำรุงสุขภาพร่างกายให้แข็งแรง

และที่สำคัญคุณช่วยแกเลือกเอาอาหารที่สามารถย่อยง่าย ไม่กระทบกับการทำงานของระบบลำไส้ "

ผู้ช่วยคังถึงกับอึ้งไป เมื่อได้ยินคำพูดของเจ้านาย 

จะว่าไปเขาก็ผิดที่ยุ่งจนลืมแจ้งเจ้านายว่าคนที่เขาหามานั้นยังวัยรุ่นอยู่ เขาจึงเอ่ยขึ้น

" ครับ แต่ว่าคุณชายเธอ..."

" ไม่ต้องพูดละ ไปทำตามที่ผมบอกเถอะ "

" ครับ "

สุดท้ายเขาก็ยังไม่ทันได้เอ่ยอธิบายอะไร 

เจ้านายของเขาก็เอ่ยแทรกขึ้น

จนเขาไม่สามารถเอ่ยอะไรได้อีก ณัชชาที่ยืนอยู่ข้างๆเตชินจึงเอ่ยขึ้นบ้าง

" พี่เตชินคะ คุณป้าโทรมาให้ณัชชามาบอก

พี่เตชินว่า 

วันเสาร์นี้ท่านอยากให้พี่กลับไปทานข้าวที่บ้านค่ะ "

เมื่อผู้ช่วยคังได้ยินดังนั้นก็รีบเอ่ยขึ้น

" ผมขอตัวไปเอารถก่อนนะครับ "

เอ่ยจบเขาก็หมุนตัวเดินออกไปอย่างรู้งาน 

ปล่อยให้สองคนคุยกันปรับความเข้าใจกันเอง

เตชินหันมามองณัชชาด้วยสีหน้าเคร่งขรึมเย็นชา แล้วเอ่ยปฏิเสธอย่างเด็ดขาดแบบเยือกเย็น

" ผมไม่ว่าง "

เอ่ยจบเขาก็เดินห่างออกไป ณัชชาที่อดทนต่อความเย็นชาของเตชินไม่ไหวแล้ว 

เธอกำมือแน่นแล้วเอ่ยออกไปเสียงดัง

" พี่กำลังพยายามหลบหน้าฉันอยู่ใช่มั้ย 

เพราะพี่ไม่อยากจะหมั้นกับฉันใช่มั้ย

ถึงได้ทำตัวเย็นชาใส่ฉันแบบนี้ ฉันผิดอะไร ฉันก็ถูกบังคับให้หมั้นกับพี่เหมือนกัน "