บทที่ 4

“ผมไม่ชอบที่นั่นจริงๆ เพราะเคยไปพักมาแล้ว แต่ถูกผีอำจนขวัญกระเจิง” เขาบอกว่าเคยไปพักที่โรงแรมนั่นมาแล้ว แสดงว่าริวกลับมาเมืองไทยหลายครั้ง จากบทสนทนาของเขากับสาวสวยคนเมื่อครู่ก็น่าจะพอเดาออก ว่านี่คงไม่ใช่ครั้งแรกที่ชายหนุ่มมาเมืองไทยสินะ 

แต่กลับมาเมืองไทย ทำไมเขาถึงไม่ไปหาเธอที่บ้านบ้าง คิดมาถึงข้อนี้ก็อยากเขกหัวตัวเองแรงๆ นั่นเพราะเธอย้ายบ้านใหม่นี่นา ริวรู้ก็แปลกแล้ว 

“แล้วคุณอยากไปพักที่ไหน มีอยู่ในใจไหม ฉันจะได้ช่วยเช็กให้ว่าห้องว่างหรือเปล่า” ฉันพยายามดึงอารมณ์ให้กลับมานิ่งๆ เข้าไว้ 

“เอิ่ม…ที่…” ริวบอกชื่อโรงแรมที่เขาต้องการเข้าพักให้ฉันรู้สองสามโรงแรม ฉันจึงจัดการค้นหาเบอร์โทรศัพท์จากอินเทอร์เน็ตแล้วโทรสอบถามห้องพัก ปรากฏว่าเต็มทุกที่ซะงั้น เฮ้อ…นี่มันวันอะไรของฉันกันเนี่ย 

“เป็นไงครับ มีห้องว่างไหม”

“เต็มทุกที่” 

“ว้า! แบบนี้ก็แย่น่ะสิ นี่ก็ดึกมากแล้วด้วย พรุ่งนี้ยังต้องตื่นมาประชุมแทนพี่เออเนสแต่เช้าอีก เฮ้อ...ถ้าผมทำให้งานต้องเสีย เพราะป่านนี้ยังหาที่พักไม่ได้ มันต้องไม่ดีแน่ๆ” เสียงถอนหายใจของเขาทำเอาฉันกดดันเบาๆ นี่ถ้าเจ้านายรู้ว่าฉันดูแลริวไม่ดี โบนัสปลายปีของฉันมันจะถูกหั่นลงไหมนะ เอาวะ…เพื่อเงิน ท่องไว้...เพื่อเงิน 

“งั้นก็ไปนอนบ้านฉันก่อน”

“จริงนะ” ริวตาเป็นประกายจนฉันหมั่นไส้ เขาคิดเหรอว่าฉันจะให้ไปนอนบ้านง่ายๆ หากฉันไม่มีแผนสำรอง...หึ 

“อื้อ…แค่คืนเดียว ไม่ต้องดีใจไป”

“ก็ยังดี” 

“คุณว่าอะไรนะ”

“เปล่าครับเปล่า” ฉันเห็นริวยิ้มแวบๆ ก่อนที่เขาจะปั้นหน้านิ่ง ส่วนฉัน ในเมื่อมันไม่มีทางเลือกก็เอาแบบ

นี้นี่แหละ 

ยังดีที่ช่วงนี้ฉันไม่ได้อยู่บ้านคนเดียว ไม่งั้นมีหรือจะกล้าชวนริวไปนอนที่บ้านด้วยแบบนี้ ยัยพีช…แกต้องช่วยฉันนะ 

 

 

ผมไม่คิดว่าการกลับมาเมืองไทยครั้งนี้ของผม จะทำให้ได้เจอกับพราวฟ้า ผู้หญิงที่ได้ชื่อว่าเป็นรักแรกของผม ที่สำคัญไปกว่านั้น เธอคือจูบแรกของผมด้วย 

เราเคยคบหากันตอนเรียน มันเป็นความรู้สึกป๊อปปี้เลิฟแบบเด็กๆ รักใสๆ หัวใจสองดวงอะไรทำนองนั้น แต่มันกลับเป็นความรักที่น่าจดจำที่สุดของผมก็ว่าได้ เพราะผมไม่เคยลืมเธอเลย อ้อ…ผมลืมแนะนำตัวไป ผมชื่อริว อายุยี่สิบแปดปี ด้วยความที่เป็นลูกครึ่งไทย-อังกฤษ หน้าตาผมก็เลยจะดูดีนิดหน่อย 

พ่อของผมเป็นคนไทย ส่วนแม่เป็นคนอังกฤษ ท่านทั้งสองเสียชีวิตไปได้สิบปีแล้ว การสูญเสียในครั้งนั้นทำให้ผมเป๋ไปเหมือนกัน 

หลังงานศพท่านทั้งสอง ผมก็ย้ายไปอยู่กับครอบครัวญาติทางแม่ ซึ่งนั่นก็คือครอบครัวของพี่เออเนส ที่ให้การดูแลผมเป็นอย่างดี กว่าผมจะปรับตัวได้ก็นานหลายปีเหมือนกัน พอเรียนจบผมก็พยายามกลับมาเมืองไทยให้ได้ทุกปี ตั้งใจกลับมาให้ตรงกับวันที่พ่อกับแม่ของผมเสีย แต่การกลับมาปีนี้ ทำให้ผมได้เจอกับป๊อปปี้เลิฟ และก็จุดไต้ตำตอ นั่นเพราะผมไม่คิดว่าเลขานุการของพี่ชายจะเป็นพราวฟ้า

“เธอสวย” ผมพึมพำอยู่คนเดียว ถึงเธอจะใส่แว่น แต่งตัวไม่ได้หวือหวา แต่ความใส ความน่ารักของเธอก็ยังไม่เคยเปลี่ยน มีบางครั้งที่ผมแอบชำเลืองมองคนที่เพิ่งชมว่าสวยบ้าง แต่เธอคงไม่ได้ยิน เพราะเห็นตั้งหน้าตั้งตาขับรถอยู่