บทที่ 3

ส่วนฉันก็แทบไม่ได้เล่าอะไรให้ริวฟัง ยังคงเก็บเรื่องส่วนตัวไว้ เพราะไม่มีเหตุผลจำเป็นข้อไหนที่ต้องเล่า นั่นเพราะอีกหนึ่งอาทิตย์หลังจากนี้ ริวก็คงกลับอังกฤษ เรื่องของเธอกับเขามันก็จบเหมือนตอนนั้น ป๊อปปี้เลิฟสมัยเรียน มันไม่กลายมาเป็นรักแท้ได้หรอก ไม่มีวัน

“อาหารไม่ย่อยเหรอฟ้า นั่งหน้ามุ่ยเชียว”

“เปล่า”

“จะถามตั้งแต่ตอนเจอกัน ทำไมใส่แว่นอ่ะ สายตาสั้นเหรอ”

“ค่ะ” ฉันเอ่ยรับสั้นๆ ไม่ได้อธิบายถึงสาเหตุที่ทำให้สายตาสั้น ทั้งๆ ที่ก่อนหน้าฉันสายตาปกติ มาสั้นก็ตอนอ่านหนังสือสอบตอนกลางคืนนี่แหละ 

“แต่ฟ้าลุคสาวแว่นก็น่ารักไปอีกแบบนะ แต่งตัวก็เก๋ นุ่งซิ่น แปลกตาดี แล้วนี่มีแฟนยังครับ” คำถามสุดท้ายของเขา ทำให้ฉันนิ่งไป ก่อนจะตอบ 

“เรื่องส่วนตัว ขอไม่ตอบนะคะคุณริว” 

“เลิกเรียกผมว่าคุณๆ เถอะ ฟังดูห่างเหินไงไม่รู้”

“แต่ฉันอยากเรียกแบบนั้น เพราะตอนนี้คุณคือลูกพี่ลูกน้องของบอสฉัน” ฉันพยายามทิ้งระยะห่าง นั่นเพราะมองไม่เห็นทางว่าความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับเขามันจะสานต่อได้ สู้เป็นแค่คนรู้จักกันแบบนี้น่าจะดี เพราะอีกหน่อยเขาก็คงออกไปจากชีวิตฉันเอง

“แต่นี่มันไม่ใช่เวลางาน”

“ฉันจะเรียกตลอดค่ะ”

“โอเค ตามใจแล้วกัน แต่ผมเรียกฟ้าว่าฟ้าแบบนี้นะ” เขาจะเรียกฉันว่าอะไรนั้น ฉันคงห้ามไม่ได้หรอก 

“เชิญค่ะ” 

“อุ๊ย! ริว มาเมืองไทยตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมไม่บอกโดนัทล่ะคะ จะได้ไปรับที่สนามบิน” เสียงที่ดังขึ้น ทำให้ฉันเงยหน้าขึ้นมอง ถึงได้เห็นว่าเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่สวยมาก แต่งตัวก็เซ็กซี่ กลิ่นน้ำหอมของเธอโชยมาเตะจมูก จนอดไม่ได้ที่จะชมว่าหอม

ส่วนคนถูกทักก็ส่งยิ้มทักทายกลับไปเช่นกัน ฉันสังเกตแววตาของริว ดูก็รู้ว่าทั้งคู่ต้องรู้จักและสนิทกันมากแน่ๆ แล้วทำไมฉันต้องหึงด้วยเนี่ย 

“เมื่อเช้านี้เองครับ”

“แล้วนี่พักที่ไหนคะ”

“อืมม์…ยังไม่รู้เลยครับ”

“โดนัทยังใช้เบอร์เดิมนะคะ ถ้าว่างก็โทรหากันได้” สาวสวยตรงหน้ายกมือทำท่าทางเป็นโทรศัพท์ พร้อมรอยยิ้ม ส่วนเขาก็เอ่ยรับอย่างไม่ลังเลเหมือนกัน ชวนให้ฉันสงสัยในความสัมพันธ์นี้จริงๆ แต่ก็เลือกที่จะไม่ถาม 

“ครับผม”

“งั้นไปก่อนนะคะ ไว้เจอกัน”

“ครับ” พูดร่ำลากันไม่พอ โดนัทนมโตยังหอมแก้มริวไปฟอดใหญ่ จากนั้นก็โบกมือลากลับเข้าไปนั่งโต๊ะของเธอต่อ

ส่วนฉัน ทำไมถึงรู้สึกเหวี่ยงขึ้นมาดื้อๆ ก็ไม่รู้ จนต้องขอตัวไปเข้าห้องน้ำเพื่อสงบสติอารมณ์ ฉันยืนจ้องตัวเองผ่านกระจกบานใหญ่ สั่งตัวเองให้เลิกรู้สึกบ้าๆ เสียที อดีตก็คืออดีต เลิกคิดมโนว่าเขาจะกลับมารัก มาชอบผู้หญิงที่มองยังไงก็ไม่สวย

“ยัยแว่น แต่งตัวก็โบราณนุ่งซิ่น เลิกคิดเถอะ เขาไม่ได้ชอบหล่อนย่ะ” เตือนสติตัวเองเสร็จ ฉันก็พยายามคิดว่าคืนนี้จะให้ริวไปพักที่ไหน พอนึกออกก็รีบโทรศัพท์ไปแจ้งกับเจ้าหน้าที่ทันที จากนั้นก็ออกมาจากห้องน้ำ จังหวะที่กำลังจะเดินถึงโต๊ะก็เห็นเขารีบเก็บโทรศัพท์ ท่าทางมีลับลมคมใน

“คุณอิ่มหรือยัง ฉันจะได้เช็คบิล”

“อิ่มแล้วครับ” เสียงทุ้มเอ่ยรับ ฉันจึงเรียกพนักงานมาเช็คบิล และคนที่จ่ายค่าอาหารมื้อนี้ก็คือริว 

เมื่อกลับมาที่รถ ฉันก็ยื่นกระดาษโน้ตที่เขียนชื่อโรงแรมกับเบอร์โทรศัพท์ให้เขาไป 

“นี่เบอร์โทรกับชื่อของโรงแรม ที่นั่นใช้รับรองแขกของบริษัทบ่อยๆ คุณไปพักแล้วกัน ฉันโทรแจ้งเจ้าหน้าที่ให้แล้ว”

“ผมไม่พักที่นี่” ทันทีที่เขารับโน้ตไปจากมือฉันแล้วเห็นว่าชื่อโรงแรมอะไร ริวก็ปฏิเสธที่จะไปพักทันที 

“เอ้า! งั้นคุณก็หาเองแล้วกันเนอะ จะได้ถูกใจ” 

“ก็ไหนคุณบอกว่าจะช่วยผมหาโรงแรมไง ทำไมมาทิ้งกันกลางทางแบบนี้ล่ะครับ”

“ก็ฉันหาให้คุณแล้ว คุณไม่โอเคเองนี่” ฉันเริ่มงอแงเป็นเด็กๆ นั่นเพราะฉันเองก็อยากกลับบ้าน อาบน้ำพักผ่อนมากเหมือนกัน