บทที่ึ79

แน่ละ..คนเดือดร้อนที่สุดไม่ใช่ใครที่ไหน..คือเด็กหญิงดารินจอมงก ผู้ซึ่งคำนวณรายรับรายจ่ายที่ต้องเสียไป..เธอถอนหายใจแล้ว..ถอนหายใจอีก..ทำไมต้องมาเสียเงินเพิ่มขนาดนั้นก็ไม่รู้..พอจะเนียนไปขูดรีดคุณอาคนสวยก็โดนม๊ะม๊ารู้ทัน..แถมบ่นหูชาอีกว่าควรมีน้ำใจกับผู้อื่น เธอเลยตั้งคำถามกลับไปว่า

'แล้วม๊ะม๊า ไม่โกรธอาดาเหรอคะ ที่เคยว่าม๊ะม๊า แถมดูถูกสารพัด'

'ไม่เลย...น้องอายเคยได้ยินคำหนึ่งมั้ย? หมาเห่าไม่กัด น้องดาก็เข้าเคสนี้แหละลูก...พูดเหยียดหยามคนอื่นเก่ง แต่แท้จริงปากเสียไปงั้น ถ้าจะให้ทำอะไรคนอื่นจริงๆ ก็ไม่กล้า'

'แต่เขาว่าเรานะคะม๊ะม๊า'

'อื่ม..ม๊ะม๊าถึงด่ากลับไง แต่..ทะเลาะกันก็ควรจบตรงนั้น'

'....'

'ถ้าเราเอาแต่อาฆาตแค้น เก็บเอาคำพูดแย่ๆ ของอื่นมาไว้กับตัว ทั้งที่คนพูดเองอาจจะลืมไปแล้วก็ได้ว่าเคยพูดอะไร แบบนั้นนะ..น้องอายว่าตัวหนูเองที่เป็นทุกข์ หรือคนที่เขาด่าเราเป็นทุกข์'

'ก็จริงของม๊ะม๊า'

'อีกอย่างนะคะลูก..น้องดาเติบโตมาในสังคมที่ดี อาจจะบอกว่าดีมากจนเกินไป เลยไม่เห็นคุณค่าของคนที่อยู่ต่างชนชั้นกับตัวเอง..วันนี้ยังดีที่ครอบครัวยังสมบูรณ์ด้วยทรัพย์สินเงินทอง แต่เมื่อไรก็ตามที่เกิดภาวะยากลำบ