LOGINShare
บทที่ 191
Related chapters
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 192
"เก็บของเสร็จหมดแล้วเหรอ?"เมื่อเผชิญหน้ากับคำถามของลั่วอู๋ฉาง อวี๋อีเหรินจึงตอบสนองและพยักหน้าโดยไม่รู้ตัว "เสร็จแล้ว""คุณลั่ว ให้ผมส่งท่านสองคนลงไปชั้นล่างเถอะ" พี่โก่วรีบก้าวไปข้างหน้า"ไม่ต้อง เราไปกันเถอะ"ลั่วอู๋ฉางหยิบกระเป๋าใบใหญ่ใบเล็กขึ้นมา ซึ่งเบาราวกับไม่มีอะไรเลยอีกมือหนึ่งจับข้อมือของอวี๋อีเหรินและเดินออกไปข้างนอกพี่โก่วและลูกน้องก้มลงพร้อมกัน "คุณลั่วเชิญครับ"อวี๋อีเหรินเดินตามลั่วอู๋ฉางเข้าไปในลิฟต์อย่างเชื่อฟัง จนกระทั่งเธอไปถึงชั้นหนึ่ง เธอจึงตระหนักว่ามือของเธอถูกเขาจับไว้สิ่งที่น่าทึ่งที่สุดคือเธอไม่มีความคิดที่น่ารังเกียจใด ๆ เลย แต่กลับรู้สึกโล่งใจมากหลังจากเดินออกจากประตูตึก อวี๋อีเหรินก็มองไปที่หน้าด้านข้างของลั่วอู๋ฉางด้วยความงุนงง ดูเหมือนว่าจะย้อนกลับไปเมื่อหลายปีก่อนในเวลานั้น เธอเพิ่งเข้าเรียนมัธยมต้นและถูกเพื่อนร่วมชั้นหลายคนรังแกในชั้นเรียน ลั่วอู๋ฉางก้าวไปข้างหน้าในฐานะพี่ชายและจัดการพวกอันธพาลจากนั้นลั่วอู๋ฉางจับมือเธอแล้วพาเธอกลับบ้านด้วยกันฉากนั้นคล้ายกับตอนนี้มากอันที่จริง เมื่อกี้ตอนที่อวี๋อีเหรินรีบออกจากห้องน้ำ ลั่วอู๋ฉางก
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 193
"คุณหลิน อาการทางกายภาพของคุณทั้งหมดเป็นปกติ บาดแผลก็หายดีแล้ว"หลี่เหวินหัวถือรายงานข้อมูลแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม "นี่เป็นปาฏิหาริย์จริง ๆ!""ตัดสินจากส่วนที่คุณถูกยิง แม้ว่าคุณจะถูกส่งมาหาเราก็ตาม โอกาสเสียชีวิตก็มากกว่าเก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นต์"ไม่ได้พูดร้อยเปอร์เซ็นเป็นเพราะหลินเกาอวี้ยังมีชีวิตอยู่ตอนนี้หากเป็นหลี่เหวินหัวรักษาเขา หลินเกาอวี้คงจะนอนอยู่ในพิธีรำลึกที่เต็มไปด้วยดอกไม้ หรือไม่ก็เข้าแถวที่โรงเผาศพ"โชคดี"หลินเกาอวี้ไม่สามารถซ่อนความสุขบนใบหน้าของเขาได้ และเขายังคงสวมจี้พระธาตุกระดูกพระพุทธเจ้าอยู่ที่หน้าอกของเขาหลี่เหวินหัวพยักหน้าอย่างหนัก "โชคดีจริง ๆ!"มีบางอย่างที่เขาไม่ได้พูดเพราะเขาไม่ได้รับอนุญาตจากลั่วอู๋ฉางมังกรลั่วออกมา พญายมล่าถอย!ครั้งนี้ มันไม่ง่ายเพียงแค่พญายมล่าถอย แต่เป็นลั่วอู๋ฉางแย่งชิงคนกลับมาจากเงื้อมมือของพญายม"อย่าลืมจ่ายค่ารักษาของคุณลั่วด้วยนะครับ นี่คือกฎ" หลี่เหวินหัวเตือนก่อนหน้านี้หลินเกาอวี้อยู่ที่เมืองจิงไห่ ไม่จ่ายค่ารักษาพยาบาลเป็นเรื่องที่ให้อภัยได้เนื่องจากทรัพย์สินทั้งหมดของเขาอยู่ในเมืองหลวง ดังนั้นเขาจึงต้องกลับมาจัดก
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 194
หกสิบล้าน!ในมุมมองของหลินเกาอวี้นี่เป็นราคาที่สูงมากแล้วแม้ว่าชีวิตจะประเมินค่าไม่ได้ แต่หมอมีราคาที่อ้างอิงได้ตัวเองได้คำนวณค่าใช้จ่ายในการผ่าตัดที่แพงที่สุดแล้วและเพิ่มเป็นสามเท่า ซึ่งเพียงพอที่จะแสดงความจริงใจในเวลาเพียงสิบนาที ก็สร้างรายได้หกสิบล้าน!แม้แต่คนที่รวยที่สุดในโลกและมีธุรกิจอยู่ทั่วโลกก็ยังทำไม่ได้เขาเชื่อว่าลั่วอู๋ฉางไม่เคยได้รับค่ารักษาพยาบาลที่สูงขนาดนี้มาก่อน และคงจะเห็นด้วยอย่างมีความสุขอย่างแน่นอนที่ปลายอีกด้านของโทรศัพท์ ลั่วอู๋ฉางขมวดคิ้วพูดตามตรงเขาไม่สนใจเรื่องเงินในสายตาของเขา สิ่งที่มีกลิ่นทองแดงเหล่านี้เป็นเพียงตัวเลขที่ค่อนข้างยาวต่อเนื่องกันแม้จะนำรายได้กว่าเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ออกมาทำบุญ แต่ความมั่งคั่งส่วนตัวของเขา ก็ยังพุ่งสูงถึงตัวเลขทางดาราศาสตร์ที่น่าตกใจกี่ชาติก็ใช้ไม่หมด!ดังนั้นสำหรับเขา ศูนย์เยอะหรือน้อยไปกี่ตัวก็ไม่มีความหมายมากนักแต่อะไรคือสิ่งสำคัญที่สุดของการเป็นคน?กฎ!เมื่อก่อนเขาเป็นหมอในคุก ผู้ป่วยล้วนมาด้วยชื่อเสียง ไม่ต้องให้เขาพูดอะไรมาก อีกฝ่ายก็จะเสนอค่ารักษาเองเมื่อพิจารณาว่าหลินเกาอวี้อาจไม่ทราบรายละเอียดเ
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 195
ในขณะนี้ โทรศัพท์มือถือของเหลยเทียนสงก็ดังขึ้นทุกคนมองหน้ากันไม่ได้บอกว่าการประชุมสำคัญต้องปิดเสียงเหรอ?เหลยเทียนสงรีบหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมาและทันใดนั้นก็ดูมีความสุข "เป็นเบอร์ของคุณลั่ว ในที่สุดเขาก็โทรหาฉัน!"โทรศัพท์มือถือของเขาถูกปิดเสียงจริง ๆ และแม้แต่สมาชิกในครอบครัวก็ไม่สามารถโทรเข้าได้แต่ยกเว้นเพียงเบอร์เดียวเท่านั้นเบอร์ของลั่วอู๋ฉาง!"เงียบ ๆ ใครก็ห้ามพูด!"เหลยเทียนสงพูดประโยคเดียว จากนั้นกดปุ่มเชื่อมต่อด้วยมือที่สั่นเทาและพูดอย่างระมัดระวัง "ฮัลโหล สวัสดีครับ คุณลั่ว ได้รับโทรศัพท์จากคุณเร็วขนาดนี้ ถือว่าเป็นบุญของผมมาก..."ทุกคนประหลาดใจมาก ที่เกิดเหตุกลายเป็นเข็มตกให้ได้ยิน!โอ้พระเจ้า ฉันกำลังเห็นอะไร?ผู้นำผู้สง่างามของแก๊งนักธุรกิจในประเทศหัวเซี่ย เหลยเทียนสง ผู้ซึ่งควบคุมเส้นทางเศรษฐกิจโลกหลายแห่ง!ไม่ว่าเขาจะไปที่ไหน เขาก็เป็นคนอันดับต้น ๆ ที่ถูกมอง แต่เขาก็ต้องรับสายอย่างระมัดระวังโทรศัพท์จากใคร?แม้ว่าจะเป็นโทรศัพท์ประธานาธิบดีอิงเจี้ยง เหลยเทียนสงก็ดูถูกครอบงำอย่างมากและไม่เคยไว้หน้าอีกฝ่ายหากอีกฝ่ายกล้าเรียกร้องมากเกินไป เหลยเทียนสงก็จ
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 196
เหลยเทียนสงกระสับกระส่ายอยู่ในห้องทำงาน เดินไปมาเหมือนมดบนหม้อไฟเขาพึมพำเป็นครั้งคราว แต่ผู้ช่วยไม่ได้ยินสิ่งที่เขาพูดเลย ราวกับว่าเขาสูญเสียจิตวิญญาณ!ทุกคนในแก๊งนักธุรกิจในประเทศหัวเซี่ยไม่เคยเห็นเขาแบบนี้มาก่อนเลขารีบเข้ามาจากข้างนอกอย่างเร่งรีบโดยลืมแม้แต่เคาะประตูหัวใจของเขาเต้นรัว โดยคิดว่าความผิดพลาดแบบนี้ อาจทำให้เหลยเทียนสงโกรธจัด"คุณเหลย ตรวจเจอแล้ว!" เขาพูดอย่างระมัดระวังดูเหมือนว่าเหลยเทียนสงจะไม่สังเกตเห็นรายละเอียดบางอย่างเลย "พูดมาเร็วเข้า!"เลขาก็เล่าเรื่องตามเนื้อเดิมให้เขาฟังรวมถึงข้อมูลโดยตรงที่ได้รับจากหลี่เหวินหัวและหลิวตงฉี่"ปึง..."เหลยเทียนสงโกรธจัดและกระแทกโต๊ะ "หลินเกาอวี้ผู้นี้มันโง่เขลา เป็นคนงี่เง่าที่สุด!""เห็นว่าพ่อของเขาเป็นเพื่อนเก่าของฉัน พูดสิ่งที่ดีให้เขาครั้งแล้วครั้งเล่า ฉันจึงมอบงานที่ไปเมืองจิงไห่ให้เขา ให้เขาสร้างความประทับใจที่ดีต่อหน้าผู้สูงศักดิ์!""ไม่คิดว่าเขาจะทำให้ชายผู้สูงศักดิ์ขุ่นเคืองจะแย่!"ตั้งแต่วินาทีที่หลินเกาอวี้และเย่หลิงจวิ้นดูหมิ่นลั่วอู๋ฉาง จนถึงช่วงเวลาที่พวกเขาทั้งคู่ถูกลักพาตัวจนถึงลั่วอู๋ฉางเพิกเฉย
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 197
"ปึง..."ประตูวอร์ดถูกเปิดออกอย่างหยาบคายหลินเกาอวี้ตกใจมากจนมีดผลไม้บาดนิ้วของเขาเขากำลังจะโวยวาย เห็นเหลยเทียนสงเดินเข้ามา เขาพูดด้วยความตื่นเต้นอย่างยิ่ง "ลุงเหลย ลุงมาเยี่ยมผมเหรอ?"เขาคิดว่าเหลยเทียนสงกังวลเกี่ยวกับอาการบาดเจ็บของเขา และแทบรอไม่ไหวที่จะเจอเขา เขาจึงเตะประตู"ผมบอกแล้วว่าไม่เป็นไร ผมหายดีแล้ว ทางโรงพยาบาลยังเก็บผมไว้ที่นี่ บอกว่าต้องสังเกตอาการต่อไป ไม่งั้นผมจะไปพบลุงตั้งนานแล้ว!"ใบหน้าของเหลยเทียนสงมืดมิดราวกับน้ำลึก และเขาก็ก้าวเข้ามาโดยไม่ลืมที่จะพูดว่า "ปิดประตู ใครก็ห้ามเข้าใกล้"หลินเกาอวี้ดีใจมาก เห็นกันหรือยัง?ในแก๊งนักธุรกิจในประเทศหัวเซี่ยทั้งหมด มีกี่คนนับมา ใครที่ลุงเหลยเคยให้ความสำคัญขนาดนี้?มีเพียงฉันหลินเกาอวี้เท่านั้นที่สามารถเพลิดเพลินกับการดูแลแบบนี้ได้!พวกคุณก็แค่อิจฉาไปเถอะ"ลุงเหลย ลุงไม่จำเป็นต้องเองเลยจริง ๆ" หลินเกาอวี้ดีใจหน้าบานเหลยเทียนสงพูดด้วยความโกรธ "ใช่ นายใหญ่ขนาดนั้น อย่าเรียกฉันว่าลุงเลย ฉันรับไม่ได้"แม้แต่คุณลั่ว นายก็ยังกล้าที่จะไม่เห็นอยู่ในสายตา นับประสาอะไรกับฉัน หัวหน้าแก๊งธุรกิจตัวเล็ก ๆหลินเกาอวี้พูด
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 198
ในความทรงจำของหลินเกาอวี้ เหลยเทียนสงเป็นผู้อาวุโสที่น่ารักมาโดยตลอดพ่อของหลินเกาอวี้และเหลยเทียนสงเป็นหุ้นส่วนทางธุรกิจ และอาจเรียกได้ว่าเป็นเพื่อนร่วมสาบานด้วยซ้ำพ่อของเขามีสุขภาพไม่ดีและเสียชีวิตไปนานกว่าสิบปีแล้ว ทิ้งลูกชายของเขาซึ่งตอนนั้นอายุเพียงยี่สิบเศษเท่านั้น ให้เหลยเทียนสงช่วยดูแลเป็นเพราะความสัมพันธ์นี้ ทำให้หลินเกาอวี้มีโอกาสเข้าร่วมแก๊งนักธุรกิจในประเทศหัวเซี่ยในด้านความสามารถส่วนตัวเพียงอย่างเดียวเขายังตามหลังอยู่มากแม้ว่าเหลยเทียนสงจะดูแลอย่างลับ ๆ คนที่ไร้ตัวตนอย่างหลินเกาอวี้ สามารถเบียดอยู่ภายในแก๊งนักธุรกิจที่มีความสามารถมากมายแต่ยังอยู่ขอบ ๆไม่เช่นนั้น ก็จะไม่ได้เป็นแค่ผู้อำนวยการธรรมดาจนถึงตอนนี้ไม่ใช่ว่าเหลยเทียนสงไม่ได้ไม่พยายามฝึกฝนเขา แต่ผู้ชายคนนี้โง่ พูดตรง ๆ โคลนไม่สามารถยึดกำแพงได้ดูเหมือนว่าเขาจะรู้ด้วยว่าความสามารถของเขามีจำกัด ส่วนใหญ่มักจะวางท่าเลวทราม ทำท่าทางเหมือนไม่แก่งแย่งแน่นอนว่านี่ไม่ได้ขัดขวางเขาจากการสร้างรายได้อย่างเงียบ ๆสำหรับเจ้านายอย่างเหลยเทียนสง การทำเงินเป็นการดำเนินการขั้นพื้นฐานเหลยเทียนสงทนไม่ได้ที่จะเห็นลูกช
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 199
นอกจากนี้ยังมีเฉียวชิงเวยแม้ว่าเธอจะเป็นภรรยาของเฉินไท่และครอบครัวของเธอมีทรัพย์สินหลายพันล้าน แต่ก็เป็นการทำงานหนักตลอดชีวิตของเฉินไท่และไม่มีความเกี่ยวข้องโดยตรงกับเธอทรัพย์สินครึ่งหนึ่งของเธอ จริง ๆ แล้วมีหรือไม่มีก็ได้อย่างไรก็ตาม เฉินไท่ยังคงมอบวิลล่าระดับกษัตริย์ให้กับลั่วอู๋ฉางนี่ถึงจะเรียกว่าทำงานเป็น"นายเป็นผู้ใหญ่แล้ว ต้องรับผิดชอบต่อการกระทำของนาย นายมีอะไรจะสั่งเสีย พูดออกมาเถอะ""เพื่อเห็นแก่พ่อของนายและฉันรู้จักกันมาหลายปี ฉันจะพยายามทำให้ดีที่สุด!""หลังจากนายตาย ทรัพย์สินของตระกูลนายจะถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน ส่วนหนึ่งจะใช้จ่ายค่ารักษาพยาบาล และอีกส่วนหนึ่งใช้เพื่อการกุศล ถือเป็นการทำความดีสำหรับนายในยมโลกด้วย"ขาของหลินเกาอวี้เดินกะเผลกและล้มลงกับพื้น เขาปีนขึ้นไปหาเหลยเทียนสงด้วยมือและเท้า กอดขาของเขาแล้วพูดว่า "ลุงเหลย!""ผมโตมากับลุงตั้งแต่เด็ก ลุงไม่สามารถปล่อยให้ผมตายแล้วไม่ช่วยได้ ถ้าผมตาย ตระกูลหลินจะต้องจบแน่!"เหลยเทียนสงยังคงใจแข็ง "ถ้าเป็นคนอื่น ฉันคงไม่พูดอะไรกับเขามากนัก หรือแม้แต่พบเขา สั่งประหารชีวิตเขาโดยตรง""ถ้านายตายแล้ว ตระกูลหลินจะไม่ม
Latest chapter
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 1059
ชวีซานตัวไม่กล้าขัดขืน ได้แต่ทำตามคำสั่งเมื่อทุกคนมาถึงภูเขาด้านหลัง ฟ้าก็เริ่มสางแล้วเบื้องหน้าคือเหวลึกที่ขวางทางอยู่ลั่วอู๋ฉางผูกปลายเชือกด้านหนึ่งไว้กับเสา แล้วสะพายเชือกที่มัดรวมกันไว้บนหลัง ก่อนพยักหน้าให้ทุกคน"มีปัญหาอะไรไหม?"ลั่วอู๋ฉางถามอาวุโสที่มีใบหน้าฟกช้ำดำเขียวคนนั้นอาวุโสรีบตอบ "ไม่มีปัญหาครับ!"ลั่วอู๋ฉางกระโดดขึ้นด้วยเท้าข้างเดียว ตัวเขาลอยขึ้นสูงก่อนเหาะตรงไปยังอีกฟากของหน้าผาเมื่อเหาะไปได้ครึ่งทาง ร่างของลั่วอู๋ฉางก็เริ่มร่วงลงเมื่อคำนวณจากมุมนี้ เขาแทบไม่มีโอกาสไปถึงอีกฝั่งเลยทันใดนั้น นกอินทรียักษ์ตัวหนึ่งก็โฉบมาจากด้านข้างอาวุโสคนเมื่อกี้ยืนอยู่ริมหน้าผาและเป่านกหวีดเรียกอินทรีอินทรียักษ์กางปีก ลั่วอู๋ฉางเหยียบลงบนหลังมันหนึ่งที ทิศทางที่กำลังร่วงพลันเปลี่ยนเป็นลอยขึ้นเสี้ยววินาทีต่อมา เขาก็ลงถึงริมหน้าผาอีกฝั่งอย่างมั่นคงจากนั้นก็ทำแบบเดิม ผูกปลายเชือกฝั่งนี้ไว้กับเสาอีกข้าง"เจ้าสำนักชวี สั่งคนของท่านให้เริ่มได้แล้ว!" ซูเทียนคั่วออกคำสั่งอย่างไม่ไว้หน้าชวีซานตัวไม่ใช่ไม่เคยคิดจะเล่นงานตอนที่ลั่วอู๋ฉางกำลังข้ามหน้าผาเขาเคยคิดจะสั่ง
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 1058
คำกล่าวอย่างมั่นใจของลั่วอู๋ฉางดังก้องไปทั่วสำนักใหญ่ของพันธมิตรบู๊ลิ้มหากเป็นเมื่อก่อน ใครกล้าพูดกับหัวหน้าสำนักพวกเขาเช่นนี้ คงไม่ต้องรอให้ชวีซานตัวเอ่ยปาก สมาชิกระดับล่างก็พร้อมจะซัดมันจนหมอบไปแล้วต่อหน้าประตูสำนักงานใหญ่ จะปล่อยให้คนมาพูดจาโอ้อวดได้อย่างไร?แต่สถานการณ์ตอนนี้คือ ลั่วอู๋ฉางไม่เพียงแต่พูด เขายังทำลายประตูใหญ่ของพวกเขาและทำร้ายคนไปอีกหลายสิบคนด้วยแน่นอนว่าจำนวนนี้ไม่ได้ตายตัวถ้าคนอื่นกล้าบุกเข้าไปอีก ลั่วอู๋ฉางจะไม่ปรานี และยินดีที่จะช่วยเพิ่มจำนวนผู้บาดเจ็บให้พันธมิตรบู๊ลิ้มอีกด้วย"แก...ปากกล้านักนะ!"ชวีซานตัวในฐานะหัวหน้าแห่งบู๊ลิ้ม ไม่อาจเสียศักดิ์ศรีด้วยการยอมแพ้ง่าย ๆทั้งๆ ที่ความจริง ในใจเขานั้นกลับตื่นตระหนกจนแทบควบคุมไม่อยู่อาวุโสทั้งแปดร่วมมือกันยังเอาชนะไม่ได้!ถึงแม้ตอนฝึกซ้อมปกติ ชวีซานตัวจะเคยชนะพวกเขามาแล้วก็เถอะแต่ใช้นิ้วโป้งเท้าคิดก็ยังรู้เลยว่า เป็นอาวุโสทั้งแปดแกล้งอ่อนข้อให้ถ้าสู้จริง ชวีซานตัวไม่มีทางได้เปรียบหรอกแต่ลั่วอู๋ฉางกลับทำได้!นี่แสดงให้เห็นว่า ความสามารถของเขาเหนือกว่าชวีซานตัวมากถ้ายอมแพ้ต่อหน้าสมาชิกบู๊ลิ้มมา
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 1057
เขาไม่อยากให้ใครพูดถึงเรื่องนี้ โดยเฉพาะต่อหน้าสาธารณชน"อาวุโสทั้งแปดของสภาผู้อาวุโสอยู่ที่ใด?"ดวงตาของชวีซานตัวเต็มไปด้วยความโกรธ พร้อมตะโกนออกคำสั่งอย่างดุดัน"ข้าน้อยอยู่ที่นี่!"อาวุโสทั้งแปดคนตอบรับออกมาพร้อมกัน"คนผู้นี้ทำลายประตูสำนักของเรา ทำร้ายศิษย์ของเรา จงสังหารมันตรงนี้เดี๋ยวนี้ เพื่อเป็นตัวอย่าง!" ชวีซานตัวกัดฟันกล่าวอาวุโสทั้งแปดคนตอบพร้อมกันอีกครั้ง "รับทราบ ท่านเจ้าสำนัก!""ฆ่า!"ทั้งแปดคนล้วนเป็นผู้มีวิชาระดับปรมาจารย์ใหญ่มีฝีมือไม่ธรรมดา!ในสำนักใหญ่ ทั้งด้านสถานะและพลังฝีมือ พวกเขาเป็นรองเพียงชวีซานตัวเท่านั้นเมื่อทั้งแปดร่วมมือกัน แม้แต่วีรบุรุษในตำนานก็ยากที่จะเอาชนะพวกเขาได้พวกเขาร่วมมือกันอย่างเข้าขา ล้อมลั่วอู๋ฉางไว้ตรงกลาง และออกกระบวนท่าสังหารทุกอย่างใส่เขาถ้าเป็นคนอื่น คงถูกพวกเขาสับเป็นชิ้นๆ ไปแล้วแต่ลั่วอู๋ฉางกลับไม่สะทกสะท้านใดๆ เพียงแค่ส่งกระแสจิต"วึ้ง!"คาถาป้องกันตัวปล่อยแสงสีทองออกมา ขัดขวางการโจมตีทั้งหมดไว้"อะไรกัน?"ชวีซานตัวเบิกตากว้าง ใบหน้าเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อในสายตาของเขา ต่อให้ลั่วอู๋ฉางเก่งแค่ไหน แต่ก็ยังเป็น
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 1056
ท่ามกลางความมืด มีร่างคนจำนวนมากพุ่งผ่านไปอย่างรวดเร็วเมื่อพวกเขาเห็นชัดเจนแล้วว่าประตูทางเข้าซึ่งเป็นหน้าตาของพันธมิตรบู๊ลิ้มถูกทำลาย กลายเป็นซากปรักหักพัง พวกเขาก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟทันที"ใครกันที่กล้าบ้าบิ่นถึงขนาดนี้!""บังอาจมาพังประตูใหญ่ของพันธมิตรบู๊ลิ้ม รนหาที่ตายแล้ว!""จะเป็นใครก็ช่าง แต่แน่ๆ คงไม่ใช่คนดีหรอก สับมันเป็นชิ้นๆ ก่อนค่อยว่ากัน!"กลุ่มคนที่โกรธแค้นเห็นร่างหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าซากปรักหักพัง"ไอ้หนุ่ม แกเห็นไหมว่าใครเป็นคนทำ?"คนตาไวมองเห็นว่าเป็นเงาของชายหนุ่มจึงรีบถามออกไปทันที"ขอเตือนไว้ก่อน เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ รีบพูดสิ่งที่นายเห็นออกมาทั้งหมก ไม่งั้นนายเองก็ต้องเดือดร้อนด้วย!"ลั่วอู๋ฉางยืนอย่างสงบพลางตอบว่า "เห็น""รีบบอกมาว่าใคร!" คนกลุ่มนั้นร้องถามขึ้นพร้อมกันลั่วอู๋ฉางตอบอย่างไม่รีบร้อนว่า "ก็ฉันไง!""อะไรนะ?!"คนกลุ่มนั้นเบิกตาโต ความโกรธที่ปรากฏบนใบหน้าชัดเจนยิ่งกว่าความตกใจ"ไอ้หนุ่ม นี่ไม่ใช่เวลามาอวดเก่ง คิดว่าเราจะเชื่อแกหรือไง?""รีบบอกมาว่าใครเป็นคนทำ ไม่งั้นจะถือว่าแกเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดด้วย!""ให้โอกาสสุดท้าย รีบพูด ไม่งั้นพวกเร
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 1055
ซูเทียนคั่วกังวลขึ้นมาทันที ขณะที่ปกป้องซูเฉี่ยนเฉี่ยนหลานสาว เขาก็ตะโกนเสียงดังขึ้นว่า "เจ้าสำนักชวี นี่คือวิธีการต้อนรับแขกของพันธมิตรบู๊ลิ้มหรือ?""หากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไป ไม่กลัวคนในยุทธภพจะหัวเราะเยาะหรือ?"ชวีซานตัวไม่สะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อย "อย่างพวกนายเนี่ยนะ? เรียกว่าแขกได้ด้วยหรือ?"เมื่อต้องเผชิญหน้ากับจำนวนคนที่มากกว่าหลายเท่า อีกทั้งสายตาที่จับจ้องมาอย่างอาฆาต ทั้งสามคนไม่สามารถต่อกรได้เลยไม่นานพวกเขาก็ถูกจับตัวได้!"ชวีซานตัว การที่คุณทำเช่นนี้ ไม่กลัวว่าศิษย์ของเทพอวี้อย่างราชันมังกรลั่วเทียนจะมาหาเรื่องหรือ?" ซูเทียนคั่วพูดขณะดิ้นรนชวีซานตัวไม่สนใจแม้แต่น้อย "ถ้าเขากล้าหาญมาที่นี่ ฉันจะให้เขาลิ้มรสชาติของการต้องเป็นนักโทษเช่นกัน!""ศิษย์ที่ถูกสอนโดยตาแก่แบบนั้น คงไม่ใช่คนดีสักเท่าไรหรอก พอดีเลย จะได้ให้เขาชดใช้หนี้แทนตาแก่นั่นและพวกแกไปพร้อมกัน!""ราชันมังกรลั่วเทียนอะไรกัน แค่เด็กหนุ่มอายุยี่สิบต้นๆ จะมีอะไรพิเศษนัก?""ตัวเขาไม่อายก็ช่างเถอะ แต่ยังกล้าไปหาคนมาคุยโวแทนตัวเอง คิดจะดังจากการสร้างกระแสเช่นนี้ คิดว่าบู๊ลิ้มเป็นที่สำหรับเล่นขายของหรือไง ฝันไปเถ
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 1054
พูดของชวีซานตัวเต็มไปด้วยความหยาบคายใบหน้าสวยของเย่ปิงเหยาเริ่มบึ้งตึง แต่เพราะนี่เป็นถิ่นของอีกฝ่าย เธอจึงไม่อาจโต้ตอบได้ชวีหลิงหานคือน้องสาวของชวีซานตัว ทั้งสองคนมีอายุห่างกันมากกว่ายี่สิบปีหลังจากชวีหลิงหานเกิดได้ไม่นาน พ่อแม่ของเธอก็เสียชีวิตจากอาการป่วย ก่อนสิ้นใจได้ฝากให้ชวีซานตัวช่วยเลี้ยงดูน้องสาวที่ยังเป็นแค่ทารกแรกเกิดชวีซานตัวเลี้ยงดูน้องสาวด้วยความยากลำบาก จนเธอเติบโตขึ้นมาเป็นหญิงสาวที่งดงามยิ่ง ทั้งยังมีพรสวรรค์จนได้รับความสนใจจากคนในบู๊ลิ้มมีผู้คนมาสู่ขอเธอมากมายจนทำให้ประตูบ้านตระกูลชวีแทบพังในขณะที่ชวีซานตัวกำลังเลือกคู่ครองให้น้องสาวจนตาลาย และวาดฝันว่าเธอจะได้แต่งงานกับตระกูลใหญ่โตความฝันกลับพังทลาย!ชวีหลิงหาน หญิงสาวผู้แสนงดงาม กลับถูกชายแก่อัปลักษณ์คนหนึ่งมาชิงตัวไป!ในตอนแรก ชวีซานตัวคิดว่าน้องสาวของเขายังไร้เดียงสา และถูกชายชั่วหลอกลวงเขาคิดว่าเพียงแค่พูดจาโน้มน้าวด้วยความรักและเหตุผล น้องสาวจะกลับตัวกลับใจแต่ผลกลับเป็นตรงกันข้าม!ชวีหลิงหานไม่เพียงแต่ไม่สำนึกในสิ่งที่ทำ แต่กลับรักชายแก่คนนั้นอย่างหัวปักหัวปำ และพูดคำพูดไร้สาระอย่างเช่นรักจน
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 1053
พูดตามตรง ลั่วอู๋ฉางก็มีใจอ่อนนิดหน่อยทุกครั้งที่ต้องต่อสู้กับพวกกระจอก เขามักจะคิดถึงหูเยว่ซีอย่างมากเป็นถึงจักรพรรดินีแห่งชิงชิว แต่เขากลับใช้งานเหมือนลูกน้องปลายแถวประเด็นสำคัญคือ หูเยว่ซีไม่เพียงแต่ไม่โกรธ แต่ยังเต็มใจช่วยอย่างยินดีอีกด้วย"ไม่ได้"ความมีเหตุผลเอาชนะความหุนหัน ลั่วอู๋ฉางพูดพร้อมขมวดคิ้ว "เธอต้องอยู่เฝ้าบ้าน มีแต่แบบนี้ ฉันถึงจะวางใจได้"หูเยว่ซีทำหน้าหงอย: "ก็ได้!"ลั่วอู๋ฉางหัวเราะ "เธอว่านอนสอนง่ายขนาดนี้ ต้องให้รางวัลสักหน่อยแล้ว""รางวัลอะไร?" จิ้งจอกน้อยถามอย่างตื่นเต้น ดวงตาทั้งสองส่องประกายวิบวับทันทีลั่วอู๋ฉางหยิบลูกแก้วพญานาคออกมาจากกระเป๋าแล้วพูดว่า "ก่อนหน้านี้สัญญาว่าจะให้ของขวัญเธอ ตอนนี้ถึงเวลาทำตามสัญญาแล้ว"หูเยว่ซีตาเป็นประกายอีกครั้ง "ลูกแก้วพญานาค!"ถ้าเป็นเมื่อก่อน ลูกแก้วพญานาคระดับนี้เธอคงไม่แม้แต่จะชายตามองด้วยซ้ำแค่มองนานหน่อย ก็ถือเป็นการดูหมิ่นคำว่า "จักรพรรดินีแห่งชิงชิว" แล้ว!แต่ตอนนี้ไม่เหมือนกัน หลังจากถูกขังอยู่ในแหวนมานานถึงพันปี เพิ่งจะได้อิสรภาพคืนมา พลังลดลงไปมากและร่างกายก็อ่อนแอสุดขีดนี่คือช่วงเวลาที่เธอต้อง
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 1052
หวงผู่เจิ้งซิ่นย่อมไม่พอใจแน่!คนเป็นครูยังล้มเหลว แต่ศิษย์กลับทำสำเร็จตั้งแต่ครั้งแรกถ้าไม่ใช่บังเอิญ แล้วมันคืออะไร?ลั่วอู๋ฉางไม่ตอบอะไร จากนั้นก็หยิบคริสตัลสวรรค์ก้อนที่สองมาไม่นานก็ทำสำเร็จอีกครั้ง!หวงผู่เจิ้งซิ่นเบิกตากว้าง ประหลาดใจราวกับเห็นเทพเจ้าส่วนใบหน้าของหูเยว่ซีก็เต็มไปด้วยความชื่นชมมากขึ้นเรื่อยๆ"ลองอีกครั้งสิ!" หวงผู่เจิ้งซิ่นยังคงไม่ยอมแพ้คราวนี้ ลั่วอู๋ฉางไม่ทำตามเขาอีกต่อไป เขาเก็บแท่งคริสตัลสวรรค์ที่เหลือทันที"หมายความว่าไง?" หวงผู่เจิ้งซิ่นถามตาโตลั่วอู๋ฉางลุกขึ้นเดินออกไป ทิ้งคำพูดไว้โดยไม่หันกลับมา "ขอบคุณนะ!""เดี๋ยวสิ นายแน่ใจแล้วเหรอว่านายเข้าใจทั้งหมด?"หวงผู่เจิ้งซิ่นรีบไล่ตามไป "ถ้าไม่สำเร็จล่ะ ฉันจะได้ช่วยหาสาเหตุไง!""ไม่จำเป็นแล้ว ถ้านายท่านของฉันคิดว่าไม่มีปัญหา มันก็ไม่มีปัญหาแน่" หูเยว่ซีขวางเขาไว้ พร้อมพูดอย่างหนักแน่นในตอนนี้ สีหน้าหวงผู่เจิ้งซิ่นเต็มไปด้วยความซับซ้อนศิษย์ที่เก่งเกินไปทำให้ครูรู้สึกอับอาย"ไหนว่าราชันมังกรลั่วเทียนก็เป็นแค่คนธรรมดา เขาเป็นปีศาจชัดๆ!"หวงผู่เจิ้งซิ่นยอมแพ้อย่างหมดท่า พูดอย่างเศร้าๆ "คิดว่า
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 1051
หวงผู่เจิ้งซิ่นเชิดคอขึ้น พยายามทำสีหน้าให้ดูปกติที่สุดเพื่อปกปิดความเขินอายของตัวเองเนื่องจากการสาธิตเมื่อครู่นั้นจบลงด้วยความล้มเหลวแม้ว่าเขาจะรู้วิธี แต่เพราะไม่ได้ปฏิบัติมาเป็นเวลานาน ความผิดพลาดจึงถือเป็นเรื่องปกติ"หาว..."หูเยว่ซีอ้าปากหาวครั้งใหญ่ ราวกับเปลือกตาถูกกดด้วยน้ำหนักมหาศาลใช่แล้ว เธอง่วงจริงๆ!การสอนของหวงผู่เจิ้งซิ่นทำให้เธอง่วงได้สำเร็จส่วนเนื้อหาที่พูดในภายหลัง แทบไม่ได้เข้าหัวของหูเยว่ซีเลย ผ่านหูซ้ายออกหูขวา ไม่มีอะไรในหัวเลย"พวกคุณ...ทำต่อไปเลย!"หูเยว่ซียืดแขนบิดขี้เกียจ และส่งสัญญาณให้ทั้งคู่ไม่ต้องสนใจเธอสิ่งนี้ทำให้หวงผู่เจิ้งซิ่นรู้สึกว่าตัวเองล้มเหลวมาก!รู้สึกเหมือนโดนตบหน้าฉาดใหญ่!การทำให้นักเรียนง่วงถือเป็นเรื่องที่น่าอับอายอยู่แล้ว ที่สำคัญคือการสาธิตของตัวเองยังล้มเหลวอีกด้วย"ไม่เป็นไร ฉันขอลองเอง" ลั่วอู๋ฉางเสนอตัวขึ้นอย่างกล้าหาญ"คุณจำทั้งหมดได้แล้วเหรอ?"หวงผู่เจิ้งซิ่นพูดด้วยสีหน้าจริงจังทันที "อย่าเพิ่งรีบร้อนปฏิบัติเลย ลองทบทวนสิ่งที่ฉันพูดสักรอบก่อน มีจุดไหนที่ไม่เข้าใจก็ถามให้แน่ชัด แล้วค่อยลงมือ"เพราะจำนวนของแท่งค
