บทที่ 23 二十三

ค่ำคืนหวนกลับมาอีกครา..

อสูรรับใช้ทั้งสองรับหน้าที่ทำอาหารและงานบ้านทั้งหมด ส่วนซีจงจวินเก็บตัวหลังจากกลับถึงบ้าน ไม่ยอมออกจากห้องที่ความหดหู่ฝังอยู่ทั่วทุกอณูอากาศ 

"นายท่านขอรับ" เสียงชิงเหลียงเอ่ยเบาๆตรงหน้าห้อง พร้อมกับเลื่อนประตูเปิดเข้ามา ในมือมีถาดสำรับง่ายๆซึ่งเหลือไม่มากแล้ว

"นายท่านกินอะไ.."

"ข้าไม่หิว เอาออกไป" ซีจงจวินพูดตัดบท ชิงเหลียงได้แต่ยืนนิ่งมองถาดในมือสลับกับคนบนเตียง

"แต่นายท่านไม่กินอะไรมาหลายวันแล้ว ข้าน้อยคิดว่าสมควรกินสักนิดนะขอรับ"

"ข้าไม่อยากกิน" ซีจงจวินพูดเสียงเข้มขึ้น ต่อให้ถูกเอามายัดเยียดถึงปากก็ไม่ยอมกินหรอก

สุดท้ายชิงเหลียงจึงต้องเอาออกไป พอดีกับที่มี่ฮวาเดินออกมาจากห้องน้ำ

"เจ้าเอาถาดข้าวมาทำอะไรตรงนี้"

เสียงหวานเอ่ยถามไม่ไกลจากหน้าห้องของซีจงจวิน ทำให้หูของคนประสาทรับเสียงดีกระดิกเล็กน้อย

"ข้าน้อยเห็นว่านายท่านยังไม่กินอะไรเลยจัดมาให้ขอรับ และช่วงนี้นายท่านก็กินน้อย เกรงจะทำให้ป่วยได้ขอรับ"

เจ้าครึ่งงูดูเป็นห่วงเอามากๆ ไม่เสียแรงที่ซีจงจวินช่วยเหลือมันเอาไว้เมื่อสามร้อยปีก่อน

"นายหญิงขอรับ นายท่านอาจจะกำลังไม่สบายอยู่ก็ได้ ข้าน้อยว่านายหญิงลองเข้าไปคุยหน่อยดีหรือไม่ขอรับ"

คราวนี้เจ้าครึ่งนกเอ่ยบ้าง มันเองก็เป็นห่วงเจ้านายไม่แพ้กัน

ในความเงียบงันนั้น ซีจงจวินกำลังนั่งรอฟังคำตอบใจเต้นลุ้นระทึก

อยากให้นางเป็นห่วงเขาบ้างเหลือเกิน...

ในทางกลับกัน คนถูกขอร้องกลอกตาอย่างระอา คิดว่าคนในห้องกำลังเรียกร้องความสนใจ

เรื่องอะไรนางจะยอมตกหลุมพรางโง่ๆนี่กัน..

"แล้วข้าห้ามไม่ให้กินเมื่อไหร่เล่า ต่อให้อดข้าวจนป่วยตายมันก็เรื่องของเจ้านั่น หาใช่ธุระกงการของข้า"

มี่ฮวาตอบน้ำเสียงเย็นชา เดาว่าสีหน้านางก็คงไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไรเช่นกัน

เสียงที่ลอดประตูเข้ามา เขาได้ยินชัดเจนทุกคำ และมันทำให้บรรยากาศในห้องยิ่งเต็มไปด้วยกลิ่นอายแห่งความทุกข์ตรม

ซีจงจวินนั่งเงียบ เงียบจนราวกับคนหัวใจไม่เต้น

กำลังคาดหวังสิ่งใดอยู่กัน..

ความรักจากนางหรือ..

อย่าว่าแต่มีใจ แค่ทำให้เลิกเกลียดยังยากเลย..

ซีจงจวินนอนนิ่ง รู้สึกราวกับมีใครเอาค้อนเหล็กมาทุบหัวใจเขาให้แตก

รักข้างเดียวให้ความรู้สึกเช่นนี้เอง..

ไม่มีความหวังหลงเหลือให้เทพอสูรอัปลักษณ์ผู้นี้เลยใช่หรือไม่

เทพอสูรผล็อยหลับไปอย่างอ่อนล้า กระนั้นเมื่อใจป่วยกายก็ป่วยตาม กลางดึกซีจงจวินสะดุ้งตื่นจนไม่รู้ว่าเป็นรอบที่เท่าไหร่ รู้เพียงว่าพึ่งเข้ายามโฉ่ว อีกหลายชั่วยามกว่าจะถึงเวลาทำงาน

พอจะนอนต่อสมองก็เอาแต่คิด..จนสุดท้ายต้องลุกขึ้นมานั่ง

ความมืดทำให้เขาฟุ้งซ่านเกินกว่าจะข่มตาหลับ ซีจงจวินเสกให้ตะเกียงหัวเตียงสว่างขึ้น มองไปรอบตัวไม่พบใครเลย..

ริมฝีปากเผยยิ้มบางๆ ราวกับพยายามกลบฝังซากความเสียหายของใจเอาไว้ลึกๆ

เขากำลังบอกตัวเองให้ปล่อยความเศร้านี้ไปเสีย

อุตส่าห์แต่งกับนาง ได้นางมาครองแล้ว จะต้องมีความสุขให้ถึงที่สุดสิ..

เมื่อย้ำกับตัวเองเช่นนั้นแล้ว ซีจงจวินนึกจินตนาการไปว่ามี่ฮวารักเขา

..และก็เป็นนางที่กำลังมอบค่ำคืนสุดหฤหรรษ์ให้ ทั้งที่ความจริงมีเพียงตัวเขาที่เฝ้าฝันหาความสุขยามรัตติกาลผู้เดียว

"มี่ฮวา.."

...

ในห้องนอนอีกห้อง หญิงสาวนอนขดตัวเล็กน้อยเพราะลมหนาวที่พัดเข้ามา

นางกำลังเดินทางอยู่ในห้วงฝัน..

ในความฝันนั้น.. มีใครบางคนกำลังจูงมือนางให้เดินตามไปเรื่อยๆ ไม่เห็นใบหน้าเขาเหมือนเคยแต่สิ่งที่ทำให้จำเขาได้แม่นคงเป็นบรรยากาศอันคุ้นชิน

รอบกายมีฝนตกปรอยๆ ทำให้สายลมที่พัดถูกผิวยิ่งเยียบเย็น

เขาคนนั้นสละเสื้อคลุมของตัวเองให้มี่ฮวา โอบกอดกระชับกายเข้าใกล้ให้ได้รับไออุ่น

"มี่ฮวา..."

เป็นครั้งแรกที่ได้ยินเสียงเขา.. แต่มันเบามาก เบาจนใจคนฟังกลัว

หากตื่นขึ้นมาแล้วลืมเสียงนี้ไป นางคงต้องเสียใจมากแน่

"มี่ฮวา.."

มี่ฮวาสะดุ้งสุดตัว สมองมึนงงเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงคล้ายเรียกชื่อนางจากที่ไกลๆ

มองไปรอบห้องไม่มีใครเลย มีเพียงเสียงนั้นที่ไม่เหมือนกับในฝันลอยผ่านผนังเข้ามา

คิดว่าอาจจะเป็นวิญญาณร้ายเหมือนเมื่อคราวก่อน หญิงสาวจึงรีบผุดลุกวิ่งไปที่หน้าประตู และยิ่งใจไม่ดีเพราะเปิดออกไปไม่พบใครเลย

ในความมืด ซวนเฟยกับชิงเหลียงที่ควรจะนอนอยู่ตรงนี้หายตัวไปไหนกัน?

"มี่ฮวา.."

เสียงนั้นทำให้ต้องสะดุ้งสุดตัว ความกลัวเริ่มเข้าเกาะกุมจิตใจ ในตอนที่ไม่รู้จะทำอย่างไรต่อนั้นสมองก็สั่งการพาเท้าเล็กวิ่งไปยังอีกห้องซึ่งอยู่ไม่ไกล

อย่างน้อย หากเกิดอะไรขึ้น ซีจงจวินจะต้องปกป้องนาง...

ฉับพลันมือเรียวเลื่อนเปิดประตูห้องของเขา

!!!!

"อ่าาา..."

พอดีกับที่ซีจงจวินถึงอีกฟากฝั่งของห้วงอารมณ์

ภาพตรงหน้ามี่ฮวาช่างดูน่าพรั่นพรึงเกินกว่าคนเห็นจะประคองสติเอาไว้ได้

เทพอสูรเจ้าของห้องกำลังนั่งคร่อมอยู่บนม้วนผ้านวมหนา มือข้างหนึ่งกำแกนกายที่ปลายยอดพึ่งปล่อยน้ำกามเหนียวออกมาเสียเต็มมือ

ยิ่งกว่านั้นคือเมื่อมองไปรอบกายเขาเต็มไปด้วยคราบเปรอะเปื้อน ราวนั่งแช่อยู่ในบ่อน้ำรัก..

ซีจงจวินหอบหนัก หลังสติกลับคืนมา มองไปที่ประตูห้องและตกใจเช่นกัน

"มี่ฮวา!"

เขาเรียกชื่อนาง.. ทำให้รู้แล้วว่าเสียงที่ได้ยินหาใช่เสียงผู้บุกรุกยามวิกาล แต่เป็นเสียงของเทพอสูรองค์นั้นที่ใช้นางในจินตนาการทำเรื่องเสื่อมทรามโสมม

ฉับพลันทั้งความโกรธและความอายผสมปนเป ดวงหน้าหวานขึ้นสี เรียวปากงามสั่นเล็กน้อย

"เจ้ามันวิปริต!!"

นางชี้หน้าซีจงจวิน เนื้อตัวสั่นเทิ้มด้วยแรงโทสะ ส่วนอีกคนที่อึ้งค้างอยู่ก็รีบเสกผ้าขึ้นมาพันปิดกายท่อนล่างก่อนลุกมาหา

"มี่ฮวา.. ฟังข้าก่อนนะ"

มือซึ่งยังเลอะคราบสกปรกยื่นเข้ามาใกล้ มี่ฮวาถลึงตาจ้อง กระถดตัวถอยหนีสุดชีวิต

"อย่าเข้ามานะ!!" นางแผดเสียงออกคำสั่ง ทำให้ซีจงจวินต้องหยุดชะงัก

"เจ้ามันอสูรต่ำช้าหน้าไม่อาย!! กล้าดีอย่างไรมาใช้ข้าทำเรื่องบัดสี!!!"

"มี่ฮวาข้าขอโทษ.. ข้า.."

"ไม่ต้องมาขอโทษ!! เพราะข้าจะไม่ให้อภัยเจ้าอีก! ตอนแรกข้าคิดว่าอาจจะพออยู่ที่นี่ได้ แต่วันนี้เจ้าทำให้ข้าหมดความอดทนแล้ว!!"

ซีจงจวินปากสั่นพูดอะไรไม่ออก ส่ายหน้ารัวเพราะไม่อยากได้ยินถ้อยคำต่อจากนั้น

"ข้าจะหย่ากับเจ้า! ต่อจากนี้เราไม่ต้องมาเจอกันอีก!!"

ได้ยินคำว่าหย่าซีจงจวินราวคนเสียสติ รีบวิ่งเข้ามาจับแขนรั้งภรรยาไว้ทันที

"ไม่นะมี่ฮวา ได้โปรดอย่าทำแบบนี้เลยข้าผิดไปแล้ว ข้าจะไม่ทำอีกแล้ว"

เขาพูดคำเดิมซ้ำๆ นางก็พยายามสะบัดแขนออกอย่างแรง ขยะแขยงมือเหล่านั้นจนทำหน้าเหยเก แต่มือของอีกฝ่ายกลับยิ่งจับแน่นขึ้น

"ปล่อยข้า!!"

"หากปล่อยแล้วท่านจะวิ่งหนีข้าไปอีกใช่หรือไม่ ข้าไม่หย่า ถึงอย่างไรก็ไม่หย่า"

คราวนี้ซีจงจวินดึงตัวมี่ฮวาเข้ามาสวมกอดเอาไว้ ปากบอกแต่ว่าอย่างไรก็จะไม่ยอมให้นางไป

"ข้าสั่งให้ปล่อย!!!"

"ให้ข้าทำอะไรก็ได้ไถ่โทษแต่อย่าหนีข้าไปเลย อยู่กับข้าเถอะนะมี่ฮวา"

สุดท้ายเมื่อเห็นว่าซีจงจวินพูดจาไม่รู้เรื่อง มี่ฮวาบันดาลโทสะเอื้อมคว้าเอาแจกันใบเล็กแถวนั้นมาฟาดใส่อย่างแรงจนมันแตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ

แต่สิ่งที่แตกละเอียดกว่า ..คือความรู้สึกของซีจงจวิน

เศษกระเบื้องแหลมปักอยู่แถวข้างขมับ กายเนื้อหยาบไม่ได้มีเลือดไหลออกมามาก แต่ก็ใช่ว่าจะไม่เจ็บ

เทพอสูรอึ้งไป สบโอกาสตอนคลายอ้อมกอด หญิงสาวหันหลังวิ่งไม่คิดชีวิต

"มี่ฮวา!!"

ซีจงจวินก็วิ่งตาม ทั้งยังตะโกนเรียกสุดเสียง พยายามจะให้นางกลับมาคุยกันให้รู้เรื่อง

มี่ฮวาเข้าห้องได้ก็รีบเอาไม้มาขัดลงกลอนทันที

"มี่ฮวาได้โปรดให้อภัยข้าเถิด"

เสียงนั้นสั่นเครือยามเอ่ยเรียกนางที่หน้าห้อง แต่มี่ฮวาไม่คิดจะฟังอีก นางลากตู้หัวเตียงมากั้นประตูไว้ กันไม่ให้คนข้างนอกพังเข้ามาได้

แล้วตัวเองก็ถอยออกมาห่างๆ ในใจนึกระแวงไปหมด

ชายผู้นั้น กล้าเอาข้าไปกระทำย่ำยีในความคิดอย่างไม่อายฟ้าดินได้อย่างไร!

น่าเกลียด! น่าขยะแขยง! ไร้ศีลธรรมสิ้นดี!

มี่ฮวานึกถึงใบหน้าหื่นกระหายแสนโรคจิตของเทพอสูรแล้วขนลุกเกรียวทั้งร่าง หากวันหนึ่งเขาไม่นึกทำแค่นั้นเล่า..

หากเขาขืนใจนางขึ้นมาจริงๆ นางทนไม่ได้แน่

ต้องรีบหาทางเอาตัวรอด ให้หลุดออกจากกรงสกปรกนี่ให้ได้!

สุดท้ายมี่ฮวาเปิดลิ้นชักหยิบกระดาษขึ้นมา จรดปลายพู่กันเปื้อนหมึกลงไปบนนั้น

..ขณะเดียวกัน ซีจงจวินนั่งคุกเข่าอยู่หน้าห้องอีกฝั่ง

เลือดสีแดงสดจากขมับไหลยาวหยดลงพื้น ริมฝีปากเม้มแน่นจนเป็นเส้นตรง มือขยำผ้าพันกายเกร็งจนเส้นเลือดปูดโปน ลมหายใจไม่สม่ำเสมอ

...จบสิ้นแล้ว...

ทุกสิ่งที่ทำมาทั้งหมดพังทลายลงเพราะนางมาเห็นช่วงเวลาที่เขากำลังมีความสุขที่สุด

และเป็นตอนที่เขาทำตัวน่าเกลียดที่สุดเช่นกัน...

ทั้งสันดาน ทั้งสัญชาตญาณดิบ ทุกอย่างถูกเผยหมดเปลือก และนางรับมันไม่ได้...

ซีจงจวินเจ็บใจจนต้องระบายออกด้วยการเอากำปั้นทุบพื้นดังปัง! พื้นไม้เนื้อดีแตกเป็นหลุมใหญ่ เขานั่งนิ่งจมอยู่ที่เดิม ไม่รู้จะทำอย่างไรดี

"ข้าขอโทษ"

เสียงที่เอ่ยดังพอจะให้คนข้างในได้ยิน

แต่ได้ยินแล้วอย่างไร หากนางไม่รับฟัง มันก็เป็นเพียงเสียงหนึ่งที่ไร้ความหมายเท่านั้นเอง..

ชิงเหลียงกับซวนเฟยได้แต่ยืนมองสถานการณ์อย่างปวดใจ

นายทั้งสองมีเรื่องกันอีกแล้ว..หนักเสียด้วย

บ้านไม่ใช่สถานที่อันอบอุ่น อบอวลด้วยไอรักอย่างที่พวกมันเคยเข้าใจ

สัตว์อสูรรู้ว่าสาเหตุเป็นเพราะอะไรเช่นกัน เพราะพวกมันได้ยินเสียงของซีจงจวินมาหลายคืนแล้ว

และคิดว่าคงเสียมารยาทหากจะนั่งฟัง เลยหลบไปอยู่หลังบ้านกัน รอให้เสียงนั้นเงียบไปแต่ไม่นึกว่านายหญิงผู้หลับลึกทุกคืนจะตื่นขึ้นมาเสียเฉยๆ

"เห้อ.." พวกมันลอบมองแล้วถอนหายใจเบาๆ เท้าเล็กก้าวเดินพร้อมกับหางงูเลื้อยเข้าไปหาผู้เป็นนาย

"นายท่านสงบใจลงก่อนนะขอรับ" ซวนเฟยเอ่ย เอื้อมมือจับแขนซีจงจวิน

"ข้าน้อยคิดว่านายท่านกลับไปพักผ่อนก่อนเถิดขอรับ" ชิงเหลียงจับมือข้างหนึ่งไว้เช่นกัน

ซีจงจวินก้มหน้าลง ไร้ซึ่งคำตอบรับ เขารู้สึกสมเพชตัวเองนักที่ต้องมาเป็นเช่นนี้

"พรุ่งนี้เช้าพวกข้าน้อยจะเกลี้ยกล่อมนายหญิงให้ขอรับ นายท่านใจเย็นลงสักนิดนะขอรับ"

"ใช่ขอรับ พวกข้าน้อยจะช่วยสุดความสามารถ นายท่านไม่ต้องห่วงนะขอรับ"

แล้วมันสองตัวก็พยายามฉุดร่างไร้สติให้ลุกขึ้น จูงให้เดินตามมา ก่อนจะหาผ้าชุบน้ำเช็ดชำระกายให้เขาในห้องนอน

ซีจงจวินสมองตื้อจนคิดอะไรไม่ออก ลมหายใจตีบตันแผ่วเสียจนเหมือนไม่หายใจ...

********

ยามโฉ่ว คือเวลา 1.00 น. ถึง 3.00 น.