บทที่ 24 二十四

เช้าวันรุ่งขึ้นชิงเหลียงกับซวนเฟยเข้ามาช่วยซีจงจวินใส่เสื้อผ้า และบอกว่าไม่ต้องห่วงเรื่องข้าวปลาอาหาร เพราะพวกมันเรียนรู้การทำจากเจ้านายแล้ว

เมื่อเห็นว่านายท่านไปทำงานเรียบร้อย อสูรรับใช้ทั้งสองวิ่งเข้าครัวทำอาหารนิดหน่อย ยกสำรับมาให้มี่ฮวา

"นายหญิงขอรับ นี่พวกข้าน้อยเองขอรับ" ซวนเฟยเรียกคนในห้อง แต่ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับ

"นายท่านไปทำงานแล้วขอรับ เปิดประตูให้พวกข้าน้อยเถิดขอรับ" ชิงเหลียงเอ่ยบ้าง หลังจากนั้นต้องรอเกือบหนึ่งก้านธูปกว่าบานประตูถึงจะถูกเลื่อนเปิดเล็กน้อย

ใบหน้านางไม่สดใสเอาเสียเลย ดูก็รู้ว่ามัวแต่หวาดระแวงจนไม่ได้นอน

"สำรับนี้พวกข้าน้อยทำกันเอง นายหญิงกินเข้าไปหน่อยเถิดขอรับ"

ถาดอาหารที่มีข้าวและกับสามอย่างถูกยื่นมาตรงหน้า ทั้งสองกะว่าหลังจากกินเสร็จก็จะค่อยๆพูดตะล่อมให้นายหญิงใจอ่อนลง ยอมปรับความเข้าใจกับนายท่าน

แต่มี่ฮวาไม่รับ เพียงมองไปยังเจ้าครึ่งนกสายตาครุ่นคิด

"ซวนเฟย เจ้าบินได้หรือไม่"

"ได้ขอรับ" ซวนเฟยตอบด้วยสีหน้างงงวย เหตุใดนายหญิงถึงถามเช่นนั้น

"เอานี่ไปส่งที่วังของข้าที่แผ่นดินอุดร"

มี่ฮวายื่นกระบอกใส่จดหมายทำจากไม้เนื้อดีลงรักฝังทองเป็นลวดลายสวยงามมาให้ "บอกคนที่หน้าวังว่าข้าฝากไปให้ท่านชุนหรงเซินบิดาข้า"

"แต่..แต่ข้าน้อยไม่เคยไปแดนอุดรมาก่อน ไม่รู้ว่าวังของท่านอยู่ที่ไหนนะขอรับ"

ซวนเฟยไม่ยอมรับของสิ่งนั้น มี่ฮวาจึงเอามายัดในมือก่อนว่าเสียงขุ่น

"มีปากก็หัดถามทางชาวบ้านแถวนั้นเอาไม่ใช่จะคิดแต่มาพูดเรื่องไร้สาระ และถ้าวันนี้จดหมายไม่ไปถึงมือพ่อข้า เจ้าไม่ต้องกลับมาอีก"

คำขู่นั้นทำให้ทำให้ทั้งชิงเหลียงและซวนเฟยต้องปิดปากเงียบ นายหญิงเดาออกว่าพวกมันคิดจะมาพูดอะไรกับนาง

"รีบไปสิ"

สุดท้ายซวนเฟยต้องน้อมรับคำสั่ง นำกระบอกจดหมายห้อยคอวิ่งออกไปยังหน้าบ้าน เหลือแต่ชิงเหลียงที่ถูกทิ้งภาระไว้ให้

"นายหญิงขอรับ.." เจ้าครึ่งงูกะพริบตาปริบๆมองเจ้านายสั่นๆ

"สำรับนี้ข้ายอมกินก็ได้ แต่หากเจ้าเอ่ยถึงนามของชายผู้นั้นแม้แต่คำเดียว จากนี้ไปไม่ต้องมาคุยกับข้าอีก"

มี่ฮวาหยิบถาดมาถือไว้ จ้องชิงเหลียงราวจะกินเลือดกินเนื้อจนมันไม่กล้าแม้แต่จะส่งเสียง

จากเดิมที่ตั้งใจไว้ว่าจะช่วยพูดให้นายท่าน ตอนนี้กลับทำอะไรไม่ได้เลย

เกือบห้าชั่วยามที่ซวนเฟยหายไป ในที่สุดก็กลับมาพร้อมกับรถลากไร้ม้าเทียมสองคัน

ชิงเลียงเลื้อยไปดูตรงหน้าบ้านที่มีเสียงเอะอะโวยวาย ร่างเซียนบุรุษแก่ๆสองคนเดินเข้ามาข้างในอย่างถือวิสาสะ ตามด้วยซวนเฟยที่ร้องห้ามไว้

"ซวนเฟย เกิดอะไรขึ้น?"

"ข้าไม่รู้ แต่หลังจากเอาจดหมายให้คนที่หน้าวังของนายหญิงไป ขบวนรถกับคนพวกนี้ก็ถูกส่งออกมา ข้าบินตามแทบไม่ทันเลย"

ฟังความแล้วชิงเหลียงก็ตกใจ รู้สึกตัวอีกทีคือหีบเสื้อผ้าของมี่ฮวาถูกขนใส่รถลากแล้วเรียบร้อย

เด็กน้อยถึงกับเต้นผางวิ่งรอบบ้านอย่างลนลาน กระทั่งนายหญิงเดินออกมา นางเชิดคอไม่หันมองคนรับใช้ทั้งสองเลย

"นายหญิงขอรับ" ทั้งคู่ตะโกนเรียกตามไป เอื้อมมือจับไว้ "นายหญิงอย่าไปเลยขอรับ ข้าน้อยขอร้อง"

มี่ฮวาปรายตามองเล็กน้อย ค่อยๆแกะมือเล็กกับปลายปีกที่เกาะอยู่ออกจากแขนนาง

"ขอโทษด้วย แต่ข้าไม่อยากอยู่" นางกล่าวสั้นๆก่อนเดินขึ้นรถ จากนั้นมันก็พาเหาะขึ้นไปบนท้องฟ้ายามเย็น

"ทำอย่างไรดีๆ" เด็กรับใช้ทั้งสองสติแตก วิ่งเต้นอยู่ครู่หนึ่งจนคิดออกถึงหันมามองหน้ากัน

"ข้าจะตามนายหญิงไป" ซวนเฟยบอก

"ข้าจะอยู่รอนายท่าน" ชิงเหลียงบอก

พวกมันพยักหน้าตกลงกันเสร็จก็แยกย้ายไปทำหน้าที่ใครหน้าที่มัน

...

เย็นนั้นซีจงจวินกลับบ้านมา แต่ยังไม่กล้าเข้าไปด้านใน

เขาไม่รู้จะสู้หน้าภรรยาได้อย่างไร จึงเดินวนไปวนมาอยู่เช่นนั้น กระทั่งชิงเหลียงเลื้อยออกมาหา

"นายท่านขอรับ เกิดเรื่องแล้วขอรับ"

ประโยคนั้นทำให้ซีจงจวินรีบหันมาสนใจทันที คิดว่าน่าจะเป็นเรื่องของมี่ฮวาแน่

"นายหญิงไปแล้วขอรับ"

เมื่อได้ยินเจ้าครึ่งงูว่าเช่นนั้น ซีจงจวินเบิกตาโต รีบวิ่งเข้าไปในบ้านทันทีไม่รอให้มันพูดสิ่งใดต่อ

ประตูห้องถูกเลื่อนเปิดอย่างแรง และพบว่าในตู้เสื้อผ้าว่างเปล่า

ถึงขั้นเก็บเสื้อผ้าหนีเชียวหรือ..

ในหัวขาวโพลน ซีจงจวินพูดไม่ออก คิดไม่ได้ ไม่รู้จะทำอย่างไรดี ร่างยักษ์ของเทพอสูรทรุดเข่าลง ดวงตาเหม่อลอยคล้ายสติเลือนหาย

นางหนีไปแล้ว...

ไปไหน...กับใคร...

ฉับพลันสมองนึกถึงแผ่นป้ายตราประจำตระกูลที่เซียนบุรุษนามว่าอวี้เวินฉิงเคยมอบให้มี่ฮวา หัวใจเจ็บราวถูกควักออกมาเฉือนทั้งเป็น

"อวี้เวินฉิง!!"

ไอสังหารแผ่กระจายรอบตัว ดวงตาสีเหลืองทองสว่างวาบเต็มไปด้วยความพิโรธ ราวเพชฌฆาตอำมหิต

ดาบเหล็กยักษ์ปรากฏในมือครบทั้งหกด้าม เตรียมจะออกไปสะสางหนี้แค้นที่โลกมนุษย์ แต่ก็ถูกบ่าวรับใช้เข้ามากอดขาไว้เสียก่อน

"ไม่ใช่ขอรับนายท่าน ไม่ใช่ชายที่ชื่ออวี้เวินฉิงขอรับ!!"

"หากไม่ใช่แล้วมันเป็นใครกัน!! พาเมียข้าหนีอย่าหวังเลยว่าจะตายดี!!!"

ซีจงจวินระเบิดโทสะอย่างน่ากลัวทีเดียว เขาพุ่งตัวไปยังหน้าบ้าน โดยมีชิงเหลียงเกาะขาไว้แน่น

"นายท่านฟังข้าน้อยก่อนขอรับ นายหญิงไม่ได้หนีตามผู้ใดไปขอรับ!!"

"ไม่ได้หนีตามแล้วจะออกไปได้อย่างไร!!"

"นายหญิงส่งจดหมายไปให้บิดาที่วังขอรับ รถลากพึ่งมารับไปเมื่อเย็นนี่เองขอรับ"

จบคำ ฝีเท้าซีจงจวินหยุดลงพร้อมกันนั้นไฟที่เผาใจเขาจนแทบวอดวายเมื่อครู่ดับสนิททันที

"ท่านชุนหรงเซิน.. ส่งรถมา?"

"ขอรับ พร้อมบ่าวรับใช้มาขนข้าวของออกไปเกลี้ยงเลยขอรับ"

สมองซีจงจวินตื้อไปหลังฟังจบ เขาต้องหย่ากับนางแล้ว ทั้งที่พึ่งแต่งไม่ถึงปีอย่างนั้นหรือ..

ดวงตาซึ่งเต็มไปด้วยไอพิฆาตบัดนี้กลับสั่นไหวมีน้ำใสๆเอ่อคลอ เรียวปากอ้าพะงาบแต่ไร้เสียงเปล่งออกมา

"นายท่านทำใจดีๆไว้นะขอรับ ข้าน้อยคิดว่า.."

"ข้าไม่หย่า.."

เขาบ่นพึมพำ ทำให้ชิงเหลียงที่ฟังไม่ถนัดต้องขมวดคิ้ว "อะไรนะขอรับ"

"ข้าไม่หย่า.. ไม่หย่า.."

ซีจงจวินพูดดังขึ้น ทรุดกายเอามือยันพื้นพร่ำพูดกับตัวเอง

"ไม่เอานะ ข้าอยากอยู่กับท่าน.. อย่าไปจากข้าเลยมี่ฮวา"

ภายในใจมีความรู้สึกหนึ่งถาโถมจนหนักอึ้ง..

มันคือความกลัว..

ทั้งที่เมื่อก่อนซีจงจวินไม่เคยกลัวสิ่งใด แต่ครั้งนี้ไม่ใช่ เพราะเขากลัวการสูญเสียเป็นที่สุด

..หากนางกล้าหักใจตัดเยื่อใยทิ้ง แล้วเขาจะอยู่อย่างไรเล่า...

ชิงเหลียงเห็นผู้เป็นนายหมดสภาพก็ไม่รู้จะทำอย่างไร ได้แต่เข้ามาปลอบเขาอย่างห่วงใย

"นายท่านใจเย็นก่อนนะขอรับ นายหญิงอาจจะยังไม่คิดหย่าก็ได้ ข้าน้อยว่านายท่านรีบไปขอคืนดีกับนายหญิงดีกว่านะขอรับ"

ชิงเหลียงเอ่ยเตือนสติ ซีจงจวินจึงเงยหน้าขึ้นมองช้าๆ

"ขอคืนดีอย่างนั้นหรือ"

"ขอรับ ข้าน้อยเชื่อว่าความพยายามของนายท่านยังไม่สูญเปล่าเสียหมดหรอกขอรับ"

"แต่นางเกลียดข้ามาก.. จะยอมไม่หย่าหรือ"

"...อันนี้ข้าน้อยก็ไม่ทราบขอรับ"

ชิงเหลียงหลบสายตา มันเองก็ไม่กล้ายืนยันเช่นกัน เพราะดูจากท่าทางของนายหญิงแล้ว นี่เป็นโอกาสดีที่จะขอแยกทางกับนายท่าน

ซีจงจวินหมดหวังไร้กำลังใจ ทั้งยังสมเพชตัวเองมากที่ทำอะไรไม่ได้เลย

..จะง้อนางอย่างไรในยี่สิบคำกันนะ

ไม่สิ.. หากเขาไม่ไปพูดกับนางเล่า

หากไปขอร้องกับพ่อตาไว้ก่อน เช่นนี้ก็น่าจะพอมีหนทาง ชุนหรงเซินต้องยอมฟังสิ่งที่ซีจงจวินพูดแน่ อย่างน้อยก็ไม่ห้ามเขาให้พูดได้แค่ยี่สิบคำแน่ๆ

คิดได้ดังนั้น พลังใจก็ถูกรวบรวมกลับมาทีละน้อย...

"เฝ้าบ้านให้ดีนะชิงเหลียง"

"ขอรับนายท่าน"

ได้ยินบ่าวรับคำ นายก็รีบพุ่งตัวเหาะขึ้นฟ้าไปไม่รีรอสิ่งใดอีก