บทที่ 22 二十二

คืนนั้นหลังจากมี่ฮวาเข้านอน ซีจงจวินย่องเดินไปรอบบ้าน

เขาได้กลิ่นแขกของภรรยาชัดเจนที่สุดก็คือที่ห้องชมสวน เดาว่าคงพามานั่งตากลมชมทิวทัศน์

"นายท่านขอรับ"

ชิงเหลียงกับซวนเฟยเอ่ยเรียกซีจงจวินซึ่งนั่งทับตรงตำแหน่งที่แขกของมี่ฮวานั่งเมื่อกลางวัน

ราวกับจะกลบกลิ่นของเขาคนนั้น...

"แขกของมี่ฮวา.. เป็นใครหรือ"

น้ำเสียงคนถามสั่นเล็กน้อย สัตว์อสูรทั้งสองรับรู้ได้ถึงอารมณ์อ่อนไหวของเขา

เพราะเจ้าตัวรู้แต่แรกว่ากลิ่นนี้.. ไม่ใช่ของสตรี

จมูกเขาทำงานดีเกินไป สมองรับรู้และจำได้ว่ามันมาจากเครื่องหอมที่นิยมใช้ในหมู่เซียนบุรุษ

"เป็นเซียนหนุ่มนามว่าอวี้เวินฉิงขอรับ"

ได้ยินชื่อนั้นหัวใจเกิดแตกร้าวลึก ดั่งรอยแยกหุบเหวอเวจี

"อวี้เวินฉิง..อย่างนั้นหรือ" น้ำเสียงที่รอดไรฟันออกมาฟังดูขุ่นมัวตามอารมณ์คนพูด

อวี้เวินฉิงผู้นี้ ซีจงจวินจำได้ดีว่าเขาเป็นใคร

เทพอสูรทั้งสี่จำเป็นต้องรู้รายชื่อเทพและมารที่มาเยือนเขาสวรรค์ทุกห้าพันปี และต้องจำให้ได้เพื่อเวลาทำความเคารพจะได้เรียกถูกคน

เขาคือหนึ่งในเซียนผู้ให้แสงแก่แดนอุดร รูปร่างหน้าตานั้นซีจงจวินไม่ได้ใส่ใจมองนัก แต่เท่าที่รู้คือมีรูปกายงาม เป็นที่ต้องตาในหมู่สตรี

"เขามาทำอะไร"

ได้ยินคำถาม ซวนเฟยกับชิงเหลียงลอบมองตากันเหงื่อตก

หากนายท่านรู้บทสนทนาของนายหญิงกับแขกผู้นั้นแล้วจะเป็นอย่างไรกัน

"เขา.. มานั่งจิบชาเท่านั้นขอรับ"

ซวนเฟยบอกสั้นๆ ในหัวพยายามคิดหาข้อแก้ต่างสารพัด

จิบชา...

ต้องมาจิบไกลถึงชายแดนประจิม ทั้งที่ตัวเองถูกลงโทษให้ไปอยู่แดนบูรพาอันเป็นพิภพมนุษย์เลยอย่างนั้นหรือ

อีกทั้ง ..อวี้เวินฉิงผู้นี้ถูกห้ามไม่ให้ขึ้นมาจากโลกมนุษย์ถึงห้าพันปี

หากไม่มีเรื่องร้อนใจจริงๆจะกล้าขัดคำสั่งมหาเทพหรือ!

"บอกความจริงมา!"

ซีจงจวินขึ้นเสียงเล็กน้อย แต่ก็ฟังดูน่ากลัวมากแล้วสำหรับเด็กทั้งสอง

ซวนเฟยกับชิงเหลียงได้แต่มองแผ่นหลังกว้างของผู้เป็นนาย รู้สึกราวอากาศรอบกายหนักอึ้ง

"เขามาหานายหญิง กินขนมจิบชา พูดคุยกันอยู่สองชั่วยามขอรับ ก่อนกลับท่านอวี้เวินฉิงมอบของที่เรียกว่าตราประจำตระกูลให้นายหญิง... และนายหญิงมอบผ้าเช็ดหน้าที่พึ่งปักเสร็จให้เขาไปขอรับ" ชิงเหลียงชี้แจง

"ข้าได้ยินท่านอวี้เวินฉิงพูดว่า หากมีสิ่งใดเกิดขึ้นให้นำของที่เขาให้มาใช้ขอรับ ส่วนผ้าเช็ดหน้า..นายหญิงให้ไปซับเหงื่อเท่านั้นขอรับ" ซวนเฟยแถลงไข

ฟังแล้วในอกรู้สึกราวกับมีผู้ใดเอาไฟมาสุมจนร้อนรุ่มไปหมด ยิ่งคำขยายว่าพวกเขาให้ของดูต่างหน้ากันทำไมนั้น ราวกับเหมือนมีคนเอาน้ำมันราดบนกองไฟซ้ำไปอีกรอบ

ดวงตาสีทองวาวโรจน์ มือกำมัดแน่นแต่ทำอะไรไม่ได้ สุดท้ายจึงระบายเอากับพื้นระเบียงไม้

ปัง!

แค่กำปั้นทุบครั้งเดียว พื้นไม้แข็งแรงก็เป็นรูโหว่ กำลังมหาศาลของเทพอสูรเป็นสิ่งที่ใครๆต่างก็หวาดกลัว

ชิงเหลียงและซวนเฟยได้แต่ยืนลอบกลืนน้ำลายขาสั่น

"เขาจับมือถือแขนกันด้วยใช่หรือไม่"

ถามเพราะ.. ซีจงจวินได้กลิ่นชายผู้นั้นติดอยู่บนตัวมี่ฮวาเล็กน้อย

"..มีสองสามครั้งขอรับ"

"ยามนางคุยกับเขา หัวเราะอย่างมีความสุขด้วยใช่หรือไม่"

"..ใช่ขอรับ"

"นางคงยิ้มกว้างเสียจนเซียนผู้นั้นมองแล้วต้องเผลอยิ้มตามไปด้วย ..ใช่หรือไม่"

"ใช่..ขอรับนายท่าน"

"บังอาจ!"

ปัง!!

เสียงตวาดกับเสียงทุบพื้นจนเป็นรูดังตามมาอีกหน ทำให้เด็กที่ยืนข้างหลังต้องกอดกันตัวสั่น

ยิ่งเล่า เด็กน้อยทั้งสองก็ยิ่งรู้สึกราวกับเจ้านายของพวกมันจะกลายร่างเป็นสัตว์ประหลาด

ไม่ได้ตั้งใจจะยั่วโทสะ แต่ความจริงเหล่านั้นช่างโหดร้าย

ซีจงจวินขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน พยายามอดกลั้นความรู้สึกในกายไม่ให้ไปเผลอลงกับคนรับใช้ มือข้างหนึ่งโบกไล่พวกมันไป และเด็กทั้งสองไม่รอช้า ได้รับสัญญาณแล้วก็รีบหายออกไปจากตรงนั้นทันที

เขากำลังโมโห.. โมโหมากจนแทบควบคุมตัวเองไม่ได้

โกรธ.. อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนในชีวิต

เพราะเพียงนางคุยกับชายอื่น จับมือ กินขนม สนทนาหวานชื่น

ซีจงจวินรู้ความหมายของคำว่าหึงหวงแล้ว และเข้าใจสิ่งที่ตงหลิงจวินเคยบอกไว้ว่ารักมากก็หึงมาก และยิ่งหึงมากก็ยิ่งโหดมาก

อวี้เวินฉิงมันเป็นใครกัน! กล้ามาสนิทสนมกับมี่ฮวาเช่นนี้ได้อย่างไร!!

ซีจงจวินนึกอยากบุกไปโลกมนุษย์ กระชากคออวี้เวินฉิงมาสำเร็จโทษเสียให้สิ้นเสี้ยนหนาม

กระนั้น มันก็เป็นเพียงความคิด เพราะเทพอสูรเช่นเขาทำงานรับใช้องค์มหาเทพ จะต่อสู้ทำสงครามได้ก็ต้องภายใต้คำสั่งมหาเทพ ไม่อาจตัดสินใจลงมือโดยพลการได้

หรือเขาควรจะไปรายงานองค์มหาเทพว่าอวี้เวินฉิงขึ้นมายังแผ่นดินใหญ่ดี?

เมื่อเป็นเช่นนั้นแล้ว เขาก็จะได้อำนาจในการสำเร็จโทษ ด้วยการเอาดาบทั้งหกพุ่งทะลวงร่างอวี้เวินฉิงจนแหลกไม่เหลือแม้แต่ซากเนื้อ

ซีจงจวินรีบยันกายลุกขึ้น แต่แล้วก็ต้องยืนค้างเมื่อมีอีกเสียงแล่นเข้ามาในหัว

หากมี่ฮวารู้ว่าเขาทำให้อวี้เวินฉิงถูกลงโทษ เขาคงโดนนางโกรธมากแน่ และอาจไม่ให้อภัยเขาด้วย

ใบหูของซีจงจวินลู่ลง ดวงตาไร้แวว หดหู่เต็มประดา ถามตัวเองว่าทำอย่างไรให้สามารถรู้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ได้

ป้ายประจำตระกูลนั้น เขาไม่มีเพราะไม่มีบิดามารดาบรรพบุรุษ ตั้งแต่ลืมตาดูโลกมาก็อยู่คนเดียวมาตลอด

ส่วนผ้าเช็ดหน้า..นึกแล้วก็อิจฉาอวี้เวินฉิงนัก เพราะตัวเองเป็นสามีแต่กลับไม่เคยได้รับแม้แต่เศษผ้าผืนเล็กๆจากภรรยาเลย

นอกจากนี้ นางยังตั้งใจปักให้ด้วย...

เขาต้องเป็นที่รักของนางขนาดไหนกัน...

สุดท้าย เทพอสูรทำได้เพียงกลับมานั่งมองดวงจันทร์สีทองอร่ามบนระเบียงเงียบๆ

ค่ำคืนสวยงามเช่นนี้ หากมีโอกาสก็อยากจะลองชมดวงดาวร่วมกับภรรยาดูสักหน

แต่นางคงไม่อยากหรอก...

บุรุษอัปลักษณ์เช่นซีจงจวินคงมีแต่ต้องอยู่อย่างเดียวดายไปจนถึงวันที่ดวงจิตแตกสลาย กายากลายเป็นผงเถ้า

...

ซีจงจวินออกมาทำงานด้วยสภาพเหนื่อยอ่อนในเช้าวันใหม่

ถุงใต้ตาคล้ำย่นกับการยืนปรือตาตลอดทั้งวันทำให้ตงหลิงจวินต้องสะกิดไหล่ปลุกเป็นระยะๆ

"เมื่อคืนเจ้าอดนอนหรือซีจง"

คำถามนั้นปลิวหายไปกับสายลมพัด ซีจงจวินเหม่อลอยเกินกว่าจะรับรู้

"เหตุใดเจ้าถึงมีสภาพเช่นนี้ได้ ทะเลาะกับเมียมาหรือ"

คราวนี้ซีจงจวินหันมามองหน้าตงหลิงจวินช้าๆดูเซื่องซึม

"พี่ตงหลิงว่าอะไรนะขอรับ" การตอบกลับด้วยคำถามทำให้ตงหลิงเริ่มปวดหัว

อาการเช่นนี้ ซีจงจวินทะเลาะกับเมียมาแน่ เพราะรอบตัวเขาแผ่ไอรังสีแปลกประหลาดดูมืดหม่นราวซากผีดิบ

"ซีจง เจ้าลางานกลับไปพักสักหน่อยดีหรือไม่ ข้าเฝ้าที่นี่คนเดียวได้นะ"

"...ขอบคุณพี่ตงหลิง แต่ข้าไม่เป็นไรขอรับ"

ซีจงจวินส่ายหน้าปฏิเสธแบบมึนๆ ทำให้ตงหลิงจวินต้องถอนหายใจยาว

"เช่นนั้นก็ตามใจเจ้า"

ซีจงจวินเป็นผู้เคร่งครัดกับตัวเองเสียจนบางทีก็ตึงเกินไป คงเพราะไม่อยากทำสิ่งใดบกพร่องกระมัง

เมื่อก่อนก็ไม่เห็นว่าเป็นอะไรหรอก แต่เดี๋ยวนี้ชักจะรู้สึกว่ามันมีอะไรแปลกๆไป เหมือนพลังของซีจงจวินจะลดลง

แม้จะเล็กน้อยมากจนแทบสังเกตไม่เห็น แต่ตงหลิงจวินสัมผัสได้มาสักพักใหญ่ๆแล้ว

"พักผ่อนให้มากหน่อยนะซีจง"

"ขอรับ ขอบคุณพี่ตงหลิงที่เป็นห่วง"

"เอาเถิด ชีวิตคู่ก็เป็นเช่นนี้แหละ มีทะเลาะกันบ้าง ดีกันบ้าง เรื่องธรรมดา"

ซีจงจวินฟังไม่ค่อยจะเข้าหัวเท่าไร่นัก สมองมึนจนยากจะรับสารได้ ทำเพียงพยักหน้าตอบรับไปเงียบๆเท่านั้น

ที่เป็นแบบนี้เพราะเมื่อคืนมัวแต่คิดมากเรื่องของอวี้เวินฉิงกับมี่ฮวา

สารพัดภาพเหตุการณ์เลวร้ายผุดขึ้นในหัว ทำเอาระแวงจนไม่อาจข่มตาหลับแม้แต่เค่อเดียว รู้ตัวอีกทีดวงตะวันก็มาเยือนเสียแล้ว

ซีจงจวินเริ่มกลัวว่าหากวันหนึ่งมี่ฮวาเกลียดเขามากจนทนไม่ไหว จะหนีไปกับอวี้เวินฉิง

เขาเริ่มคิดอยากอยู่บ้านตลอดเวลา คอยเฝ้าภรรยาไว้ไม่ให้พบใครได้อีก แต่ในความเป็นจริงไม่อาจทำได้

ตกเย็น ซีจงจวินกลับบ้านรับใช้มี่ฮวาเหมือนเดิม

เพียงแต่วันนี้หลังจากเตรียมทุกอย่างเสร็จหมดแล้ว เขาตรงเข้านอนเลย ข้าวปลากินไม่ไหว น้ำท่าก็ไม่อาบ ล้มตัวลงบนเตียงทั้งที่ชุดเกราะเหล็กหนักอึ้งก็ยังไม่ได้ถอดออกด้วยซ้ำ

ส่วนมี่ฮวา นางกินข้าวอาบน้ำตามปกติ

แปลกใจไม่น้อยที่เหตุใดวันนี้ถึงไม่เห็นซีจงจวินมานั่งกวนใจ มีเพียงชิงเหลียงกับซวนเฟยที่คอยรับใช้ข้างกายเท่านั้น

นางอยากถามว่าเขาหายไปไหน แต่เมื่อคิดไปว่าตนกำลังให้ความสนใจชายผู้นั้นอยู่ ริมฝีปากอิ่มก็งับลง ไม่เอื้อนเอ่ยสิ่งใดออกมา

หรือว่าซีจงจวินจะเริ่มเคืองขึ้นมา เลยประชดด้วยการหนีหน้าเสีย

หากเป็นเช่นนั้น.. ก็ดีเหมือนกัน จะได้ไม่ต้องมาคอยนั่งเกร็งเวลาอยู่ด้วย

อยากหนีก็หนีไป หนีไปให้นานๆเลย เพราะข้าไม่ง้อเจ้าให้เสียเวลาหรอก!

...

เช้ามืด ซีจงจวินตื่นขึ้นมาจัดการตัวเองอย่างไม่ค่อยสดชื่นนัก

ทั้งหิว ทั้งเหม็นตัวจนทนไม่ไหว ต้องรีบหาอะไรใส่ท้องแล้วออกไปอาบน้ำ ทั้งที่เวลานี้น้ำในน้ำตกหนาวอย่างกับธารน้ำแข็ง

ซีจงจวินไม่ได้สังเกตเลยว่าหมู่นี้ร่างกายเริ่มอ่อนแอลงเรื่อยๆ

เพราะไม่ได้ดูแลมันดีๆ นอกจากนี้ยังไร้แรงใจจะใช้ชีวิต

แต่เอาเถิด ยังไม่เหนื่อยเสียหน่อย..

ไม่เหนื่อยจริงๆ..

ไม่ได้กำลังเสียใจด้วย..

ขอแค่มีมี่ฮวาอยู่ เท่านี้ก็ดีแล้ว..

ซีจงจวินบอกตัวเองเช่นนั้น และฝังหัวว่าเขาจะทำหน้าที่สามีและคนรักที่ดีต่อไปให้ถึงที่สุด

หลังจากชำระร่างกายจนคิดว่าสะอาดดี ไร้กลิ่นเหม็นสกปรกแล้ว ชายหนุ่มกลับถึงบ้าน ทำกิจวัตรประจำเหมือนอย่างเคย

เพียงแต่วันนี้ เขาจะขอไปทำงานสายขึ้นสักหน่อย เพราะเมื่อวานไม่ได้พบหน้ามี่ฮวาเลยทั้งวัน

แค่วันเดียว ซีจงจวินก็แทบขาดใจ..

ดวงตะวันเคลื่อนขึ้น ถึงเวลาที่นายหญิงของบ้านจะตื่นมารับวัน

อาบน้ำชำระกายด้วยน้ำอุ่นสบายเสร็จก็มาแต่งเนื้อแต่งตัว ออกมากินข้าว

แต่เท้าขาวเรียวต้องหยุดชะงักเมื่อเปิดประตูห้องมาแล้วเจอเข้ากับร่างเทพอสูรแมงป่อง

สายตาที่ซีจงจวินมองมา นางเข้าใจได้ทันทีว่าเขาคงนั่งรอใจจดใจจ่อมาพักใหญ่แล้ว

มี่ฮวาทำเมิน เดินมานั่งตักอาหารกินตามปกติ โดยที่สายตาของซีจงจวินยังคงจดจ้องมาที่ใบหน้าจิ้มลิ้มแต้มสีอ่อนๆของภรรยารัก

มานั่งกินข้าวด้วยเช่นนี้.. แสดงว่าเขาไม่ได้คิดหนีหน้าสินะ

หรือไม่ก็คงมีอะไรจะพูดด้วย

แต่เหตุใดถึงไม่พูดเล่า.. เอาแต่จ้องจนตัวจะทะลุอยู่แล้ว นี่เขาเสียสติไปแล้วหรือไร

"จะจ้องอีกนานหรือไม่"

คำของมี่ฮวาไม่ได้เข้าหัวสักนิด ซีจงจวินยังคงนั่งส่งสายตาหวานเยิ้มอยู่เช่นเดิม

"หยุดจ้องข้าสักที น่ารำคาญ"

คนฟังกะพริบตาสองสามครั้งแล้วไม่ยอมหันไปมองทางอื่น เพียงพูดประโยคหนึ่งขึ้นมา

"ข้ามองได้สองครั้ง นี่นับเป็นหนึ่งครั้ง"

ซีจงจวินนับมาอย่างดีได้สิบคำถ้วน มี่ฮวากัดฟันกรอด ไม่พอใจที่ถูกยอกย้อนเอาเงื่อนไขที่นางเป็นคนตั้งมาใช้เช่นนี้

"ข้าอุตส่าห์ปรานีเจ้ายังกล้ามาเรียกร้องอยากให้ข้าเปลี่ยนจากมองสองครั้งเป็นอย่ามาให้เห็นหน้าอีกหรือไม่"

คราวนี้คำขู่ใช้ได้ผล ซีจงจวินยอมหลบสายตา ตักข้าวเข้าปากหนึ่งคำ

..เหตุใดสามีอย่างข้าถึงไม่มีสิทธิ์ในตัวภรรยาเลย..

"ขอมองอีกนิดไม่ได้หรือ"

สุดท้าย อีกสิบคำต่อมาก็ถูกเอื้อนเอ่ย เป็นคำถาม และคำตอบที่ได้กลับมานั้นชัดเจนหนักแน่นว่า

"ข้าไม่อนุญาต"

ดวงตาไร้ประกายเหม่อมองพื้น ริมฝีปากไม่ขยับเขยื้อน ราวสิ่งที่นั่งอยู่ตรงมุมห้องกลายเป็นเพียงรูปสลักหินก้อนหนึ่ง

"ข้าอยากมอง.."

ซีจงจวินยังคงยืนยันความตั้งใจเดิมของเขา ราวกับไม่ได้ฟังสิ่งที่มี่ฮวาพูด

ความรำคาญเริ่มกลายเป็นความหงุดหงิด มี่ฮวาวางตะเกียบกระแทกโต๊ะ ตวัดดวงตากลมสวยที่ยามนี้เต็มไปด้วยความไม่พอใจมาที่ซีจงจวิน

สุดท้าย.. เทพอสูรก็ต้องหลบตา ไม่เงยขึ้นมาหานางอีก

"เก็บสายตาน่ารังเกียจของเจ้าไว้มองสิ่งอื่นเสีย มันทำให้ข้าอยากอาเจียนแต่เช้า"

ซีจงจวินฟังคำว่านั้นแล้วรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจนัก

กับบุรุษอื่นยังมองกันหวานเชื่อมได้ แล้วเหตุใดข้าถึงทำบ้างไม่ได้เล่า...

หรือมันเป็นเพราะ... เพราะเป็นตัวข้าผู้เดียวที่ไม่มีสิทธิ์ เช่นนั้นใช่หรือไม่

"รีบกินให้มันเสร็จๆแล้วไสหัวไปทำงานสักที"

วาจาเฉือนใจนั้นทำให้ซีจงจวินจำต้องวางอาหารตรงหน้าแล้วลุกออกไป ทั้งที่มีข้าวตกถึงท้องเพียงคำเดียว

ทั้งที่ตั้งใจไว้ว่าจะอยู่กับนางให้นานขึ้น แต่ในความเป็นจริง ชายหนุ่มกลับไม่อาจฝืนทำได้

นางไม่อยากเห็นหน้าเขาเพราะนางเกลียดเขา เรื่องนั้นซีจงจวินรู้ดี

แต่อย่างน้อยข้าก็เป็นสามีนางไม่ใช่หรือ..

เป็นคนที่จะใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน หาใช่หนอนแมลงสกปรกน่ารังเกียจ..

หรือแท้จริงแล้วในสายตามี่ฮวา ข้าไร้ค่าเสียยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด

ยิ่งคิด.. ความเจ็บปวดก็ยิ่งหยั่งราก ฝังลึกลงในหัวใจ.. เกินจะเยียวยาได้แล้ว