ผูกรัก ปักใจ ไม่อาจลืมเลือน

"คารวะท่านเทพแห่งอรุณรุ่งทิวากาล ฮูหยิน และโอรสทั้งสาม"

น้ำเสียงดุดันจากผู้เฝ้าบันไดขึ้นเขาสวรรค์ทั้งสี่ดังก้องทั่วแผ่นดิน

เทพเซียนหาได้สนใจเสียงเหล่านั้น เหาะเลียบบันไดนับพันขั้นไปยังวังมหาเทพที่ยอดเขา

ผู้เฝ้าบันไดทั้งสี่กลับมายืดตัวตรง ลดมือที่ประสานกันลง รอแขกกลุ่มต่อไปที่กำลังจะมาถึง

เสียงดนตรีอึกทึกดังมาจากด้านบนเขา งานสังสรรค์ยิ่งใหญ่ที่ห้าพันปีจะจัดสักครั้ง เพื่อกระชับสัมพันธ์ระหว่างเผ่าเทพและมาร ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว

ยุทธภพแห่งนี้ปกครองโดยองค์มหาเทพ แบ่งแผ่นดินเป็นห้าส่วนเรียกตามทิศาดร สรวงสวรรค์ของพระองค์ตั้งอยู่บนขุนเขาสูงเหนือยอดเมฆาบนแผ่นดินใหญ่

รอบแผ่นดินใหญ่ล้อมด้วยผืนโลกสี่แผ่น ได้แก่อุดร บูรพา ทักษิณ และประจิม

แดนอุดรคือที่อยู่ของเผ่าเทพ แดนทักษิณคือที่อยู่ของเผ่ามาร แดนบูรพาคือพิภพมนุษย์ แดนประจิมคือนรกโลกวิญญาณ

"มีขบวนเผ่ามารขึ้นมาจากทางใต้"

หูทิพย์กระดิกเล็กน้อย เทพอสูรองค์แรกนามเป่ยหานจวิน เอ่ยบอกสหายทั้งสาม

"เป็นท่านจอมมารราตรีกับหลานสาว"

เป็นเสียงของเทพอสูรองค์ที่สองนามหนันอี้จวิน ผู้มีตาทิพย์มองเห็นไกลถึงเจ็ดร้อยลี้

สามก้านธูปต่อมา ร่างจอมมารชุดดำปักเลื่อมลายแสงดาวสีเงินดูสง่ากับมารสาวอายุน้อยก็ปรากฏตรงหน้า ตามหลังด้วยบริวารมากมาย

"คารวะท่านจอมมารราตรีและภาติยะ"

เทพอสูรเอ่ยเสียงดังกังวานพร้อมประสานมือคำนับ

จอมมารราตรีพยักหน้ารับเล็กน้อย ส่วนหญิงสาวด้านหลังยืนนิ่ง จับมือท่านจอมมารไว้มั่น ก่อนพากันเหาะผ่านขึ้นไป

สายตาที่ส่งมาดูจะหวาดกลัวเล็กน้อย...

แต่เหล่าเทพอสูรชินเสียแล้ว นั่นเพราะร่างกายใหญ่ยักษ์ในอาภรณ์ติดเกราะเต็มยศกว่าปกติช่างดูน่าเกรงขาม และน่าพรั่นพรึงในเวลาเดียวกัน

นอกจากแผ่นดินใหญ่จะเป็นที่พำนักขององค์มหาเทพ พระโพธิสัตว์ เทพเซียนชั้นสูงอายุเกินแสนปีอีกสิบหกองค์แล้ว ยังมีเทพอสูรผู้เฝ้าทางขึ้นสวรรค์อีกสี่องค์

ที่ได้ชื่อว่าเทพอสูรเพราะเดิมทีมีชาติกำเนิดจากเดรัจฉาน ต่อมาได้รับการบันดาลกายทิพย์ปราณเซียนจากมหาเทพ

หน้าที่ของพวกเขาคือเฝ้าหน้าบันไดเขาสวรรค์ ปกป้องชายแดนแผ่นดินใหญ่จากการรุกรานจากเหล่าเทพ มาร อสูร และวิญญาณ รวมถึงเป็นทัพหน้าในมหาสงคราม

เมื่อขึ้นชื่อว่าเป็นเทพผู้พิทักษ์แล้ว มหาเทพจำต้องเนรมิตรูปกายพิสดารยิ่ง เพื่อให้ผู้อื่นหวาดเกรง กลัวกำลังจนไม่กล้าคิดล้มอำนาจ ทำลายยุทธภพ

เมื่อวันแห่งการเฉลิมฉลองมาถึง พวกเขาจะต้องทำงานหนักกว่าเดิมหลายเท่า เพราะต้องเฝ้าอยู่ตรงตีนบันไดตลอดร่วมสิบวันได้

"ต่อไปเป็นเผ่ามาร" เป่ยหานจวินให้สัญญาณ

เขาคือเทพผู้ถือกำเนิดจากหมีภูเขา ปกติจะคอยเฝ้าทางขึ้นเขาสวรรค์ยามราตรี เมื่อทิวากาลมาเยือนจะกลับเรือนติดชายแดนอุดร

เป่ยหานจวินมีกายเนื้อใหญ่โตสีดำเต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อทรงพลัง ปกคลุมด้วยขนเงาหนาหลายชั้น มีเขาเดียวประดับกลางหน้าผาก ผมหยักศกยาวสยาย มีหูทิพย์ทั้งสี่อยู่บนศีรษะ อาวุธเป็นตะบองเหล็กยักษ์

"จอมารมารนทีกับฮูหยินและอนุอีกห้านาง" หนันอี้จวินบอก

เขาถือกำเนิดจากจระเข้ยักษ์ ปกติเฝ้าทางขึ้นเขาสวรรค์ยามราตรีร่วมกับเป่ยหานจวิน ตะวันส่องแสงเมื่อใดจะกลับเรือนที่ติดชายแดนฝั่งทักษิณ

หนันอี้จวินมีกายเนื้อสีน้ำเงินเข้มติดเกล็ดแข็งเกือบทั้งตัว มีสามเขาประดับศีรษะ ริมฝีปากใหญ่หนาซ่อนเขี้ยวฟันคมไม่มิด ดวงตาทิพย์ดั่งเพชฌฆาตวารีมีมากถึงสี่ดวง มีหางจระเข้ทรงพลังอยู่ด้านหลัง อาวุธเป็นสามง่ามเหล็ก

"ทำไมเผ่ามารต้องมาเร็วกันทุกครั้ง ข้ารอจะยลโฉมเหล่าเซียนสตรีจนแทบไม่ไหวแล้ว" เทพอสูรองค์ที่สามนามตงหลิงจวิน ทำท่างอแงทั้งที่ไม่เข้ากับหน้าตาและอายุ

เขาถือกำเนิดจากอินทรีเจ้าเวหา ปกติเฝ้าทางขึ้นเขาสวรรค์ยามทิวากาล เมื่อตะวันลับฟ้าจะกลับเรือนซึ่งอยู่ติดชายแดนบูรพา

ตงหลิงจวินมีกายปกคลุมด้วยขนนกสีน้ำตาลอ่อนเกือบทั้งตัว ที่หลังมีปีกแข็งแกร่ง ยามสยายออกราวจะปิดได้ทั่วผืนฟ้า ฝ่าเท้าเป็นกรงเล็บอินทรี ศีรษะประดับเขาคู่โค้งยาว อาวุธคือคันธนูใหญ่และลูกธนูที่เจาะผ่านเกราะเหล็กกล้าได้

"ข้าไม่ทราบขอรับ"

เทพอสูรองค์สุดท้ายนามซีจงจวินหันมาตอบ โดยไม่ได้รู้เลยว่าประโยคเมื่อครู่ไม่ใช่คำถาม

"ข้าแค่บ่นน่ะซีจง อยากให้นางเซียนมาถึงเร็วๆ ข้าจะได้มองให้ชื่นใจไปอีกหมื่นปี"

ตงหลิงจวินหัวเราะที่เพื่อนหันมาตอบ ก่อนเอ่ยน้ำเสียงเคลิบเคลิ้ม ดวงตาหวานหยดย้อย

ซีจงจวินมีชาติกำเนิดเป็นแมงป่องทะเลทราย ปกติเฝ้าทางขึ้นสวรรค์ร่วมกับตงหลิงจวินยามกลางวัน ตกกลางคืนกลับเรือนไปดูแลแถบชายแดนติดแผ่นดินประจิม

ร่างเทพอสูรผู้นี้มีผิวกายสีแดงอ่อนหยาบคล้ายเกราะหนัง มีแขนทรงพลังถึงหกข้าง เขี้ยวเล็บแหลมยาวน่ากลัว บนหน้าผากประดับเขาโค้งสั้นสองคู่ ด้านหลังมีหางปล้องใหญ่ดั่งแมงป่องพิษร้ายสีดำเงา อาวุธคือดาบเหล็กคมหกด้ามที่ตัดได้แทบทุกสิ่งในใต้หล้า

"ไม่มีทาง พวกนางต้องมาเป็นกลุ่มท้ายๆเพราะมัวแต่แต่งองค์ทรงเครื่องให้งดงามอลังการ จะได้ไม่น้อยหน้ากันอย่างไรเล่า"

เป่ยหานจวินบอกตามความจริง เหล่าเซียนรักการแต่งองค์ให้ดูมากเข้าไว้ ยิ่งงานใหญ่เช่นนี้ยิ่งต้องตั้งใจมาอวดประชันกัน

"เป็นอย่างที่พี่เป่ยหานว่า" หนันอี้จวินสมทบ "และหากเจ้ายังไม่อยากมีปัญหา อย่าเผลอไปคุยเรื่องนี้กับเมียเจ้าเชียว"

"ข้าไม่โง่ถึงขนาดนั้นหรอกพี่หนันอี้ ขืนหลุดไปคำเดียวคงไม่ได้มีลูกไปอีกตลอดชีวิตแน่"

ตงหลินจวินพูดทั้งสีหน้าหวาดผวา เอาสองมือลูบแขนกอดตัว

"เหตุใดถึงไม่ได้มีลูกหรือขอรับ"

เป็นเสียงของซีจงจวิน ถามด้วยใบหน้าเรียบเฉยทว่าแววตาเต็มไปด้วยความสงสัย

ตงหลิงจวินหันมองแล้วยิ้มอย่างเอ็นดู พวกเขาเองก็อายุนับแสนปีกันแล้วทั้งนั้น มีเพียงซีจงจวินสหายน้องเล็กผู้นี้ที่ยังไร้เดียงสา

"ก็ถูกจับไปเฉือนทิ้งอย่างไรเล่า ทำหมันตอนกันสดๆ นอนหยอดโจ๊กพันปี นอนร้องไห้อีกแสนปี"

ตงหลิงจวินแสร้งทำหน้าตื่นกลัวตัวสั่นอย่างทะเล้น ส่วนคนได้คำตอบก็ยังคงขมวดคิ้วถามต่อ

"แล้วเหตุใดภรรยาต้องทำรุนแรงกับสามีแบบนั้นหรือขอรับ"

ได้ยินคำถามเป่ยหานจวินหลุดขำเล็กน้อย มองหน้าสหายผู้นี้แล้วเขาอดนึกถึงอสูรเด็กที่บ้านไม่ได้จริงๆ

"เขาทำเพราะหึงหวงน่ะซีจง" เป็นเสียงหนันอี้จวินตอบให้กระจ่าง

"ใช่แล้ว ยิ่งรักมากก็ยิ่งหึงมาก ยิ่งหึงมากก็ยิ่งโหดมาก"

และเป็นตงหลิงจวินที่ขยายความให้ชัดแจ้งกว่าเก่า ซีจงจวินพยักหน้ารับก่อนเอ่ยถามคำสุดท้ายทำให้สหายต่างส่ายหน้า

"รักกับหึง เป็นอย่างไรขอรับ"

"เอาเป็นว่าเมื่อเจ้ามีเมีย ก็จะเข้าใจเอง"

เป่ยหานจวินเหนื่อยจะอธิบาย มันไม่แปลกที่ซีจงจวินจะไม่เข้าใจความรู้สึกเหล่านี้ เพราะที่ผ่านมาเขาไม่เคยมองผู้ใด

บ้านเกิดเป่ยหานจวินเป็นภูเขา หนันอี้จวินเป็นป่าชื้น ตงหลิงจวินเป็นทุ่งหญ้าขจี ทั้งสามล้วนเคยเห็นวัฏจักร เห็นความรัก และได้สัมผัสกลิ่นอายอารมณ์หลากหลายทั้งสิ้น

แต่ไม่ใช่สำหรับซีจงจวินที่บ้านเกิดอยู่กลางทะเลทรายแห้งแล้ง นอกจากความเดียวดายแล้วยังมีแต่อันตรายรอบด้าน ใช้ชีวิตอย่างทรหดมาตลอด

หากซีจงจวินต้องการเรียนรู้ถึงจิตใจ คงต้องมีใครสักคนอยู่เคียงข้างก่อนกระมัง..

จังหวะการสนทนาถูกขัดขึ้นด้วยกลุ่มคนชุดสีกรมท่าปักลวดลายระลอกสายธาร

"คารวะท่านจอมมารนที ฮูหยิน และท่านหญิงทั้งห้า"

เทพอสูรเอ่ยพร้อมกัน ประสานมือทำความเคารพ คนเผ่ามารชำเลืองมองแล้วเหาะขึ้นบันไดไป

มีพวกเขาเป็นปราการด่านหน้าเช่นนี้ นอกจากจะเป็นการเพิ่มบารมีให้แก่ภูผาสวรรค์แล้ว ยังเป็นการข่มขวัญผู้คนอีกด้วย

มหาเทพก็ช่างคิด ให้อสุรกายนักรบร้อยสงครามมาเป็นฐานอันทรงพลัง ผู้ใดจะกล้าคิดทำศึกได้ต้องกินดีหมีหัวใจเสือทั้งยุทธภพกระมัง

แม้จงรักภักดี แต่ทั้งเทพและมารต่างก็เล่าลือถึงเทพอสูรว่าเหี้ยมโหดดุร้าย ฆ่าล้างพันธุ์ผู้เป็นปรปักษ์ได้ง่ายดายราวพลิกฝ่ามือ

แต่ไม่ว่าสายตาที่มองมาจะเป็นเช่นไร พวกเขาก็เพียงรับรู้และปล่อยผ่าน เพราะใส่ใจไปก็เสียเวลา ป่วยการเปล่าๆ

..เดิมทีมันก็ควรเป็นเช่นนั้น

กระทั่งเหล่าเซียนบุปผชาติเดินทางมาถึง..

"คารวะท่านเทพแห่งผืนป่ามวลผกามาลี ฮูหยินและธิดาทั้งแปด"

สี่เทพอสูรประสานมือเอ่ยด้วยหน้าตาถมึงทึงขึงขังเช่นเดิม ส่วนผู้มาเยือนไม่ได้สนใจอะไรนัก เหาะขึ้นบันไดเขาสวรรค์ไปเหมือนเคย

...ทว่า...

กลิ่นหอมจรุงใจสายหนึ่งโชยมาบางเบา ทำให้ซีจงจวินเผลอเงยหน้ามอง

เขาเห็นเทพธิดางามพิลาสอยู่ที่ท้ายขบวน ดวงหน้านางต้องตาต้องใจ กลิ่นกายรัญจวนชวนให้ลุ่มหลง แม้เดินผ่านไปไกลแล้ว สายตาของเทพอสูรกลับหยุดจ้องแผ่นหลังเล็กไม่ได้

แม่นางผู้นั้นงามปานจะล่มฟ้าทลายดิน ใบหน้าอ่อนเยาว์ผุดผาดดูจิ้มลิ้ม ดวงตากลมโตสีเขียวใสดั่งหยกเนื้อดี จมูกเชิดปากอิ่มแดงเรื่อเป็นกระจับ แก้มนวลนุ่มแต่งแต้มสีสันสดใส

เรือนผมสีชมพูอ่อนดั่งดอกเหมยดูนุ่มสลวย ปักปิ่นมวยเกล้าทรงสวยวิจิตร ผิวกายขาวผ่องปกปิดด้วยอาภรณ์เซียนสีขาวไล่ลงมาเป็นสีชมพูเข้มที่ปลายชุดรอบเอวบางดูอรชรอ้อนแอ้นมีส่วนเว้าโค้งสะโอดสะอง

งามหมดจดอะไรเช่นนี้...

อยู่มาแสนปี ซีจงจวินไม่เคยนึกชมชอบสิ่งสวยงามใด...

เทพอสูรนึกชื่นชมธิดาเซียนบุปผานางนั้นในใจ แม้นางขึ้นไปถึงยอดเขาสวรรค์แล้วเขาก็ยังตั้งสมาธิให้กลับมาจดจ่องานตรงหน้าไม่ได้

"มองสิ่งใดอยู่หรือ ซีจง"

เห็นสหายยืนจ้องบันไดด้านบนอยู่เป็นนาน ตงหลิงจวินจึงเอ่ยถาม

"ธิดาเทพพฤกษาขอรับ"

คำตอบของเขาทำให้สหายอีกสามคนหันมามองหน้ากันเหลอหลา หนันอี้จวินต้องกระแอมไอแล้วเอ่ยเตือน

"ซีจงเอ๋ย อย่าให้เสียงานไปมากกว่านี้เลย ตั้งใจรอต้อนรับท่านจอมมารศิลาและฮูหยินที่กำลังจะมาดีกว่า"

"ขอรับ" ซีจงจวินตอบเสียงเรียบ

เป่ยหานจวิน หนันอี้จวิน และตงหลิงจวินต่างลอบมองส่งสายตาให้กัน พวกเขาแปลกใจเพราะตลอดมาซีจงจวินไม่เคยมีอาการเช่นนี้

แม้จะเป็นเพียงการมองจนเหลียวหลัง แต่สำหรับคนทื่อๆไม่รู้ประสา นั่นก็ถือว่าเสียอาการไปมากแล้ว

อีกอย่าง คนที่ซีจงจวินทอดสายตาประหลาดให้ดันเป็นธิดาคนสุดท้องของเทพแห่งพงไพร ความงามนั้นเลื่องชื่อมาเป็นหมื่นปี ไหนเลยจะหันมาสนใจเทพอสูรอัปลักษณ์ได้

หากแค่ชมเฉยๆก็ดีไป แต่หากเกิดถูกใจอยากได้มาครอบครอง งานนี้คงไม่ง่ายเสียแล้ว..