บทนำ 1 | น้ำแข็ง - แสงสี และราคะ

ไฟสีสันแสบตากับเสียงเพลงดังกระหึ่ม คงคิดไม่ถึงว่าฉันจะมานั่งจมปลักจิบไวน์ที่นี่ทุกคืนก่อนกลับบ้าน เป็นหมอต้องเฮลตี้รักษาสุขภาพสิ ไม่กระดกแอลกอฮอล์ทุกค่ำหลังออกเวรแบบนี้หรอก

            ใคร ๆ ก็พูดแบบนี้

            ก็ฉันเครียดฉันเหนื่อย แอลกอฮอล์ทำฉันหลับสบายไม่ต้องประสาทหลอนฝันร้าย ที่เห็นคนไข้จมกองเลือดทุกวัน

            “คุณหมอแก้วที่เท่าไหร่แล้วครับ เปลี่ยนเป็นค็อกเทลเบา ๆ ไหม” ฉันนั่งเก้าอี้สูงท้าวคางมองบาร์เทนเดอร์หนุ่ม บอกตรง ๆ ฉันอยากจ้างไปชงเครื่องดื่มที่บ้านชะมัด แต่พ่อฉันคงฆ่าตายก่อนจะได้ย่างกรายเข้าบ้าน

            เหอะ นึกแล้วเซ็ง ก็พ่อนั่นแหละเป็นสาเหตุที่ฉันต้องมานั่งเบื่อ ๆ ตรงนี้ พ่อแนะนำให้ฉันเรียนต่อแพทย์เฉพาะทางด้านศัลยประสาทและสมอง มันงานหิน มันยากและฉันต้องเรียนอีกห้าปีเต็ม แค่เป็นหมอปกติฉันก็เครียดจะตายอยู่แล้ว

            “เอาค็อกเทลก็ได้ อะไรก็เอามา” บาร์เทนเดอร์ยิ้มรับแล้วพยักหน้าตามจังหวะเพลง ที่ตอนนี้ผับเริ่มเปิดดังขึ้น ดังขึ้น เสียงเบสก็ดังกระหึ่มตึบ ๆ บวกกับเสียงกรี๊ดของผู้หญิงที่เริ่มทำฉันปวดหู เหมือนไมเกรนจะขึ้น

            มันคงถึงเวลา ที่ฉันต้องกลับบ้านแล้วล่ะ

            รำคาญ...

            “เฮ้อ...” ฉันกุมขมับถอนหายใจ มองดีเจบนเวทีที่เริ่มมิกซ์เพลงเป็นว่าเล่น จนบาร์เทนเดอร์หนุ่มเขาทำเครื่องดื่มฉันเสร็จ และวางปึกลงบนโต๊ะบาร์

            “ได้แล้วครับคุณหมอค็อกเทล Sex on the beach” ฉันมองแก้วค็อกเทลสีพีชอย่างชั่งใจ ผสมอะไรบ้างเนี่ย สีน่ารักแต่ชื่ออุบาทว์ฉิบ

            “หวังว่าฉันกิน แล้วจะไม่เกิดอารมณ์ทางเพศนะ” บาร์เทนเดอร์ขำลั่น แล้วเอามือค้ำบาร์จ้องฉันยิ้ม ๆ

            “ฮ่า ๆ คุณหมอเข้าใจปล่อยมุข ลองดื่มดูก่อนครับ ถ้าเกิดอารมณ์ ผมโทรหาผู้ปกครองให้”

            เหอะ ฉันไม่ใช่เด็กอมมือ

            ฉันนั่งดื่มค็อกเทลรีบ ๆ เพราะยิ่งดึก เพลงยิ่งดัง และตอนนี้คนก็เริ่มเยอะขึ้น ๆ จนสักพักฉันรู้สึกมึนหัว ออกร้อนตามอก อาจเป็นเพราะฉันใช้หลอดดูดหรือกินหลาย ๆ อย่างผสม หรือไม่ก็ท้องว่างมาทั้งวัน จนทำแอลกอฮอล์ออกฤทธิ์เร็วขึ้น

            ให้ตาย ทุกอย่างหมุนติ้ว ตอนนี้ฉันนั่งมองหน้าบาร์เทนเดอร์ที่โยกหัวโยกตัวตามจังหวะเพลง จนหน้าเขามีภาพซ้อนขึ้นหลาย ๆ ภาพ และมัวจนฉัน รีบขยี้ตา

            ไม่ ไม่น่าเลย ฉันดื่มเยอะแบบนี้มันไม่ดีกับตัวฉัน และถ้าฉันกลับบ้าน พ่อแม่ต้องได้กลิ่นแน่ ๆ

            “คุณหมอไม่ไหวแล้วใช่ไหม? พอเถอะครับ กลับได้รึเปล่า ผมเรียกแท็กซี่ให้” ฉันโบกมือปฏิเสธ แล้วรีบวางเงินแบงค์พันสี่ใบ ก่อนจะหยิบกระเป๋าสะพายได้ แล้วลุกขึ้น เดินเซซ้ายเซขวาไปเข้าห้องน้ำ

            แพทย์หญิง แพทย์หญิง พรุ่งนี้เข้าเวรแปดโมง แต่ตอนนี้เธอต้องถึงบ้านให้ได้น้ำแข็ง

            “อุ๊ปส์!” มือเล็กรีบปิดปาก พร้อมกับฉันที่เงยหน้ามองหาป้ายห้องน้ำทันที ก่อนที่จะประคับประคองร่างตัวเองเดินช้า ๆ ช้า ๆ ไปขึ้นบันไดหน้าห้องน้ำ ก้าวทีละขั้นพร้อมกับใช้หลังพิงราวบันไดไปด้วย

            “ให้ตาย ไม่เอาแบบนี้นะน้ำแข็ง ไม่เอา”

            “คุณ ๆ ไหวไหมครับเนี่ย?” ขณะที่ฉันหลับตานิ่งตั้งสติ อยู่ ๆ ก็มีผู้ชายสองคน..เดินมายืนขนาบข้างจับแขนฉัน แต่เมื่อฉันรู้สึกตัวฉันก็รีบสะบัด และเดินเซกระแทกไหล่พวกนั้นออกไป

            แต่พอหลุดออกมาได้จะเข้าห้องน้ำ ฉันก็เหมือนจะไม่ไหว ไวน์ค็อกเทลตีกันวุ่นวายอยู่ในท้อง จนตอนนี้ฉันคลื่นไส้ร้อนวาบอีกรอบ เวียนหัวเมื่อยตัวไม่มีแรงเดินต่อ จนรีบจับผนังประคองร่างตัวเอง

            “คุณ ๆ เป็นอะไรไหม? ผมไปส่งที่ห้องนะ ไม่ก็... ไปต่อที่อื่นกัน” ฉันนวดขมับครู่นึงและเปิดตาขึ้น ให้ตายเถอะพวกนั้นอีกแล้ว ฉันอยากจะเดินหนีให้พ้น ๆ นะ แต่ทำไมหัวหมุนติ้วแบบนี้

            “ปล่อย” ฉันหันไปพูดเรียบ ๆ จ้องหน้าขาว ๆ ของผู้ชายคนนั้นตาเขม็ง จนเขาหันไปชะเง้อหากลุ่มเพื่อน ที่กำลังเดินขึ้นบันไดมาหลายคน

            หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า

            ห้าคน!

            “เฮ้ย... กูได้ขนมกินเล่นแล้วคืนนี้” ฉันเบิกตากว้างหันไปผลักอกไอ้หน้าขาวทันที ก่อนที่จะรีบเดินปรี่เข้าห้องน้ำ แต่ทว่าไม่ทันก้าวขา มือสากใหญ่ ๆ ก็คว้าหมับ! ที่ข้อมือฉัน!

            “ปล่อย!”

            “แก้มแดงกำลังได้ที่เลยคนสวย เฮ้ยไอ้เต้ สนใจขึ้นครูไหมวะ งานดีมากฮ่า ๆ”

            ฉันทั้งแกะทั้งตีมือมัน แต่มันก็ไม่ปล่อยฉันสักที ตอนนี้คิดถึงแต่หน้าพ่อหน้าแม่ ได้โปรด... ใครก็ได้ช่วยฉันที ฉันนั่งที่นี่มานานไม่เคยเจออะไรป่าเถื่อนแบบนี้ และฉันก็ไม่เคยรู้สึกเมื่อยและหมดแรงแบบนี้มาก่อน

            ขณะที่ฉันคิดหาทางรอดและทางออกด้วยสมองที่หนักอึ้ง อยู่ ๆ ทุกอย่างก็ตีขึ้นมา ฉันรู้สึกมึนหัวมากกว่าเดิม และมันก็ร้อนวูบไปทั้งหน้า ลักษณะอาการแบบนี้ ถ้าไม่ดื่มแอลกอฮอล์แรงมาก ๆ ฉันต้องเจอสารกระตุ้นอะไรบางอย่างแน่นอน

            มือว่างกุมขมับนวดเบา ๆ ฉันพยายามยืนและทรงตัวจ้องคนจับข้อมือแน่น ก่อนจะสะดุ้งโหย่งหันขวับไปมองอย่างหวาดระแวง เมื่อเอวบางที่ไม่เคยมีชายใดจับต้อง กำลังถูกโอบจากด้านหลัง!

            ทุกอย่างพร่ามัว ฉันมองหน้าเจ้าของมือไม่ชัด รู้สึกแค่ลมหายใจอุ่น ๆ ที่มีกลิ่นแอลกอฮอล์คลุ้งเท่านั้น และตอนนี้ฉัน...

            ก็ไม่ไหวแล้ว

            “เชี่ยสวยว่ะ กูขอ...”

            “เฮ้ยพีม แบ่งถุงยางให้ไอ้เต้ดิวะ มันจะหิ้วสาวกลับแล้วเว้ย”