ตอนที่ 28 ต่อกลอนกับมาเฟีย

ตอนที่ 28 ต่อกลอนกับมาเฟีย

นับตั้งแต่วันนั้นลีออนก็ทำหน้าที่รับส่งเด็กสาวด้วยตัวเอง ส่วนคนของเมกะยังทำหน้าที่รับส่งอิงฟ้าเหมือนเดิม คำพูดที่เคยพูดว่า..สมภารไม่มีวันกินไก่วัดเด็ดขาด ที่เมกะเคยลั่นวาจาไว้วันนั้นพอมาถึงตอนนี้เหมือนจะกลืนน้ำลายตัวเองอึกใหญ่จนแทบสำลักเลยทีเดียว

"ตอนเที่ยงเดี๋ยวให้พายัพมารับ" ร่างบางในชุดนักศึกษาถูกระเบียบที่กำลังก้าวเท้าลงจากรถจำต้องหยุดชะงักและเอี้ยวหน้าหันกลับมามองชายหนุ่มเจ้าของประโยคที่พูดมาเมื่อสักครู่ คิ้วโค้งเรียวได้รูปเลิ่กขึ้นเป็นคำถาม ดวงตากลมโตแพขนตางอนที่ถูกปัดด้วยมาสคาราจ้องมองใบหน้าชายหนุ่มเพื่อรอฟังคำตอบหรือคำขยายความของรูปประโยคเมื่อสักครู่

"มารับทำไมคะ วันนี้หนูมีเรียนถึงเย็น" เมื่อไร้ซึ่งคำตอบจากชายหนุ่มอิงดาวจึงจำต้องเอ่ยถามกลับไป

"ตอนเที่ยงเธอไม่กินข้าวหรือไง" น้ำเสียงราบเรียบเอ่ยขึ้นทั้งที่สายตายังจดจ้องอยู่ที่เนื้อหาในอีเมลที่ส่งมาเป็นภาษาอะไรสักอย่างที่ไม่ใช่ภาษาไทยหรือภาษาอังกฤษ

"กินค่ะ แต่หนูทานที่โรงอาหารสะดวกและเร็วดี" อาหารที่โรงอาหารของคณะก็อร่อยและหลากหลายไม่แพ้ร้านอาหารข้างนอกโดยเฉพาะโรงอาหารกลางที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากสาขาที่อิงดาวเรียนสักเท่าไหร่ ที่นั่นมีอาหารครบทุกรูปแบบใหญ่พอๆ กับศูนย์อาหารตามห้างดังเลยทีเดียว

"ฉันไม่ได้ขอความคิดเห็นแค่บอกให้เตรียมตัว 11:45น.พายัพจะมารับที่หน้าตึก " ปากหยักได้รูปยังคงออกคำสั่งเหมือนแต่ก่อนที่ชอบทำอยู่เป็นประจำ ริมฝีปากบางอมชมพูขึ้นเบ้เล็กน้อยอย่างไม่ชอบใจก่อนจะก้าวเท้าลงจากรถและไม่วายหันกลับมาพูดประโยคทิ้งท้ายก่อนที่ประตูรถจะปิดกลับเสียงดัง

"ตอนเที่ยงหนูมีนัดทำงานกับเพื่อน คงไม่สามารถทำตามคำสั่งคุณได้ต้องขอโทษด้วยนะคะคุณศาสตราจารย์"

ปั้ง!

กระจกรถสีดำสนิทถูกกดเลื่อนลงจนสุดเผยให้เห็นใบหน้าเกลี้ยงเกลาของชายหนุ่มจ้องหน้าเธอเขม็งราวกับกำลังใช้ความคิดอย่างหนักว่าจะจัดการกับเด็กดื้อที่ชอบขัดคำสั่งยังไงดี

"ถ้าเธอไม่ไป ฉันจะเป็นคนมารับเธอเอง" กระจกสีดำถูกเลื่อนขึ้นปิดสนิททันทีที่ชายหนุ่มพูดจบพร้อมกับรถที่เคลื่อนตัวออกไปด้วยความเร็วทันทีปล่อยให้เด็กสาวยืนบ่นพึมพรำอยู่คนเดียว

"อิง มายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้" มินตราเพื่อนที่คณะเดินผ่านมาพอดีจึงเอ่ยถามขึ้น

"อ้อเปล่านะ พอดีกำลังยืนคิดว่าจะเดินไปซื้อขนมดีไหมเพราะวันนี้ไม่มีอะไรติดกระเป๋ามาเลย" สีหน้าเลิ่กลั่กรีบคิดหาคำตอบทันทีมือเล็กค้นหาอะไรบางอย่างในกระเป๋าก่อนที่มินตราจะยื่นถุงขนมใบใหญ่มาตรงหน้า

"ไม่ต้องไปซื้อแล้วจ้า วันนี้น้องมินคนสวยซื้อมาเผื่อทุกคนแล้วค่ะ ปะขึ้นห้องเรียนกันพวกนั้นมารอสักพักแล้ว" มือบางของมินตราคว้าข้อมือเล็กของอิงดาวเดินจูงมือกันมาหยุดอยู่หน้าลิฟต์เพื่อที่จะขึ้นห้องเรียนที่อยู่ชั้นสามของตึก

ติ๊ง เสียงลิฟต์เปิดออกเมื่อมาส่งผู้โดยสารที่ลงมาจากชั้นบน

"อ้าวน้องอิง น้องมิน วันนี้มีเรียนเช้าหรือครับ" นาย..รุ่นพี่ปีสามเอ่ยถามขึ้นเมื่อเจอเด็กสาวทั้งสองคนที่ยืนรอลิฟต์อยู่

"พี่นายสวัสดีค่ะ ใช่ค่ะวันนี้พวกหนูมีเรียน 8 โมง" เด็กสาวทั้งสองยกมือไหว้รุ่นพี่อย่างมีมารยาทและรีบขอตัวเพราะลิฟต์เปิดรอพวกเธออยู่นานแล้วและคนที่ยืนรออยู่ในนั้นก็เริ่มมองหน้าเป็นคำถามว่าจะไปไหม

"พวกหนูขอตัวก่อนนะคะ แล้วเจอกันค่ะ สวัสดีค่ะ"

11:30น.

หลังจากที่เรียนเสร็จในช่วงเช้าอิงดาวและกลุ่มเพื่อนก็ตกลงกันว่าวันนี้จะไปกินข้าวที่โรงอาหารกลางเพราะนัดเพื่อนต่างสาขาเพื่อทำรายงานเพราะมีข้อมูลบางส่วนที่ต้องขอความช่วยเหลือจากสาขาอื่น

เมื่อเด็กสาวทั้ง 4 คนเดินทางมาถึงและวันนี้ที่โรงอาหารกลาง คนค่อนข้างเยอะกว่าปกติทุกวัน โต๊ะนั่งเต็มเกือบทั้งหมด

"ทำไมวันนี้คนเยอะจัง" อิงดาวหันไปถามเพื่อนที่กำลังกวาดสายตามองหาสาเหตุที่ทำให้วันนี้โต๊ะที่โรงอาหารเต็มหมดทั้งที่ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาพักเที่ยงด้วยซ้ำเพราะพวกเขาเลิกคลาสเร็วกว่าปกเกือบ 20นาที

"ชะนี มาทำอะไรที่นี่เยอะแยะ" เจสซีสาวห้าวลูกครึ่งไทย-นอร์เวย์เอ่ยขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์

"รู้แล้ว โน่นไง แก๊งเดือนมหาวิทยาลัย" มินตราพยักหน้าไปยังทิศทางที่มีชายหนุ่มหน้าตาดีนั่งทานข้าวกันอยู่ 4 คน อิงดาว เจสซีและน้ำตาลต่างมองตามทิศทางที่มินตราบอกไปก่อนหน้า จังหวะพอดีที่นายหนึ่งในสมาชิกแก๊งเดือนมองมาพอดีจึงสบตาเข้ากับอิงดาว ร่างสูงรีบลุกและเดินตรงมาทิศทางที่อิงดาวยืนอยู่ ก่อนจะหยุดตรงหน้าและยิ้มทักทายอย่างอบอุ่น

"ไปนั่งกับพวกพี่ไหมครับ โต๊ะพวกพี่ยังว่างอยู่พอดี" น้ำเสียงอบอุ่นเอ่ยชวนออกไปอย่างสุภาพ

กลุ่มของอิงดาว 4 คนรวมทั้งเพื่อนที่มาใหม่อีก 1 คน นั่งรวมกันที่โต๊ะกับกลุ่มเพื่อนของนายที่เป็นรุ่นพี่ปี 3 ท่ามกลางทุกสายตาที่มองมาอย่างไม่พอใจที่ได้อภิสิทธิ์ไปนั่งรวมกันกับหนุ่มฮอตประจำมหาวิทยาลัย

ทางด้านของลีออนที่เหลือบมองนาฬิกาเรือนหรูบนข้อมือจึงหันขวับไปหาพายัพที่นั่งทำงานคิ้วขมวดอยู่โต๊ะข้างๆ เพราะแฟ้มเอกสารต่างๆ กองพะเนินเต็มโต๊ะแทบจะไม่มีพื้นที่ว่างเพราะต้องสั่งให้ลูกน้องหอบงานทั้งหมดมาส่งที่มหาวิทยาลัยเพราะเจ้านายตัวดีไม่ยอมเข้าบริษัทเพราะมัวแต่มานั่งเฝ้าเด็กอยู่ที่นี่

"พายัพ มึงไม่แหกตาดูว่าตอนนี้กี่โมงแล้ว" เสียงแข็งตะโกนออกไปเมื่อยังเห็นลูกน้องนั่งทำงานอยู่ไม่มีท่าทีจะลุกไปทำงานที่สั่งไว้ตอนเช้า

"ยังไม่เที่ยงเลย นายจะรับอาหารกลางวันเลยไหมครับ" เสียงทุ้มของพายัพเอ่ยถามกลับทั้งที่สายตายังจ้องเอกสารที่ถืออยู่ในมือ

"เมื่อเช้ากูบอกให้มึงไปรับอิงดาวมาทานข้าวเที่ยงไม่ใช่หรือไง"

"เมื่อเช้านายไม่ได้ยินเหรอครับ เธอบอกว่าวันนี้เธอมีนัดทำงานกับเพื่อนตอนเที่ยง" พายัพสวนกลับเจ้านายทันที โดยไม่สนว่าคนเป็นนายจะโมโหขนาดไหน

"เธอไม่กล้าขัดคำสั่งหรอก ป่านนี้คงนั่งรออยู่หน้าตึกมึงรีบไปรับเธอได้แล้ว" ชายหนุ่มพูดออกมาอย่างมั่นใจเพราะตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครกล้าขัดคำสั่งเขาเลยนอกจากคนเป็นพ่อและลูกน้องคนสนิทอย่างพายัพแค่สองคนเท่านั้น

"นายรู้จักเธอน้อยไปครับ ป่านนี้เธอคงจะทานข้าวอิ่มเรียบร้อยแล้วไม่มัวมานั่งรอกินอาหารแพงๆ ที่เจ้านายให้ซื้อมาหรอกครับ" พายัพยังพูดจายอกย้อนเจ้านายไม่หยุดโดยไม่เกรงกลัวว่าจะมีสิ่งของลอยมากระทบศีรษะแม้แต่น้อย

"ไอ้ห่า ปากมึงบางทีก็น่าจะให้หมอเย็บติดกันนะ จะได้ไม่ต้องมาปากเสียใส่กูแบบนี้" ลีออนพูดจบก็สาวเท้าเดินออกจากห้องไป ปลายทางคงหนีไม่พ้นวิ่งไล่ตามเด็กที่ขัดคำสั่งหนีไปทานข้าวก่อน

เมื่อรถยนต์คันหรูเคลื่อนตัวมาถึงคณะที่เด็กสาวเรียนอยู่กับไม่พบแม้แต่เงาของเด็กสาวนั่งรออยู่อย่างที่คาดการณ์ไว้ มือหนาล้วงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมากดต่อสายอยู่สักพักและโยนทิ้งอย่างไม่ไยดีเพราะไม่มีการตอบรับจากปลายสาย

"ไปไหนต่อครับ" พายัพนั่งอมยิ้มอย่างชอบใจที่เจอคนกล้าต่อกลอนกับเจ้านายของตนโดยไม่เกรงกลัวมาเฟียผู้นี้แม้แต่น้อย

"คนของเราที่ให้ติดตามอิงดาวรู้ไหมว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน"

"รู้ครับ เธออยู่ที่โรงอาหารกลางครับ" พายัพตอบกลับเสียงนิ่งพร้อมกับขับรถมุ่งหน้าไปยังทิศทางของต้นเหตุที่ทำให้เจ้านายตนอารมณ์เสียอยู่ตอนนี้

"ถ้านายเจอเธอ นายต้องใจเย็นๆ นะครับอย่าทำอะไรรุนแรงต่อหน้าเพื่อนของเธอ"

"กูไม่ใช่เด็กที่ต้องให้มึงมาคอยบอกว่าอะไรควรทำอะไรไม่ควรทำ" สายตาคมเข้มตวัดขึ้นมองพายัพผ่านกระจกมองหลัง

ร่างสูงโปร่งดูโดดเด่นในชุดเสื้อเชิ้ตสีดำสาวเท้าตรงเข้าไปในโรงอาหารทันทีโดยไม่รอลูกน้องอย่างพายัพที่เดินตามหลังมาติดๆ สายตาคมเข้มกวาดมองบริเวณรอบๆ โรงอาหารท่ามกลางเสียงพูดคุยและเสียงกรี๊ดที่ดังขึ้นเมื่อชายหนุ่มปรากฏตัวขึ้นในสถานที่แห่งนี้ แต่อิงดาวยังตั้งหน้าตั้งตาทำงานกลุ่มโดยไม่สนใจสิ่งรอบข้างว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้น

"เธอนั่งอยู่กับรุ่นพี่ที่มุมด้านขวาครับ" พายัพกระซิบบอกเจ้านายเมื่อเดินมาถึงและคาดว่าเจ้านายน่าจะยังหาเด็กสาวไม่เจอ เมื่อมองเห็นว่าคนของตนนั้นนั่งอยู่กับกลุ่มนักศึกษาชาย เท้ายาวรีบสาวเท้าเดินตรงเข้าไปหาเด็กสาวทันที

"อิงดาว" เด็กสาวและทุกคนต่างตกใจที่เจอมาเฟียหนุ่มที่นี่แถมสีหน้าตอนนี้ก็น่ากลัวสุดๆ อย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ถึงจะเคยเรียนกับศาสตราจารย์ผู้นี้มาก่อนแต่สีหน้าแบบนี้บางคนถึงขั้นกลัวจนมือสั่น

"คุณมาทำอะไรที่นี่คะ" เด็กสาวละสายตาแล็ปท็อปตรงหน้าเงยหน้าขึ้นถามชายหนุ่มผู้มาใหม่อย่างแปลกใจ แต่ก็ไม่ได้แสดงท่าทีหวาดกลัวอะไรยังถามออกไปด้วยสีหน้างุนงงเล็กน้อย

"ที่คณะไม่มีข้าวกินหรือไง"