ตอนที่ 27 เรียกเมียเต็มปาก

ตอนที่ 27 เรียกเมียเต็มปาก

"กูนึกว่าจะสมัครเป็นลูกน้องไอ้เมกะ" ปากหยักของมาเฟียหนุ่มพูดกระแนะกระแหนลูกน้องคนสนิททันทีเมื่อพายัพเดินมาถึง

"รอให้นายตายก่อนครับ ผมถึงจะหางานใหม่" บอดี้การ์ดคนสนิทสวนกลับโดยไม่มีทีท่าเกรงกลัวแม้แต่น้อย ขายาวหุ่นนายแบบรีบสตาร์ตรถและเดินอ้อมมาเปิดประตูให้คนเป็นนายหน้าตาเฉย

"เชิญครับ"

"ไอ้ห่า ปากมึงนี่ชักจะเหมือนไอ้นักรบขึ้นทุกวัน เงินเดือนที่กูจ่ายให้ทุกเดือนไม่ช่วยขัดเกลาจิตใจมึงให้จงรักภักดีหรือเป็นคนดีขึ้นเลยหรือไง" ใบหน้าคมเข้มแดงขึ้นเล็กน้อยไม่รู้เพราะโมโหหรือจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปก่อนหน้า

"นายมีเงินเป็นพันๆ ล้านมันยังไม่ช่วยให้นายเป็นคนดีขึ้นเลยครับ" พูดจบก็สาวเท้ายาวหุ่นนายแบบเดินอ้อมมาอีกฝั่งขึ้นนั่งประจำตำแหน่งคนขับและขับรถออกไปหน้าตาเฉย โดยมีอีกคนที่นั่งอมยิ้มอย่างพอใจอยู่ด้านหลัง

"มึงอยากตกงานเหรอพายัพ" ใบหน้าหล่อเหลาปรากฏแววของความอดรนทนไม่ไหวขึ้นมาจางๆ

"ผมหางานใหม่ไว้แล้วครับ" ใบหน้าเรียบนิ่งตอบกลับโดยไม่แม้แต่จะหันมองว่าคนฟังตอนนี้จะโมโหขนาดไหน

หึ หึ เสียงหัวเราะดังขึ้นท่ามกลางความตึงเครียด เด็กสาวผู้เป็นเจ้าของเสียงหัวเราะนั้นรีบยกมือขึ้นปิดปากตัวเองทันที พร้อมกับเบนหน้ามองออกนอกรถทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"ไอ้พายัพ ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปมึงไม่ต้องเสนอหน้ามาให้กูเห็น..เบื่อขี้หน้ามึงชะมัด" ใบหน้าแดงก่ำด้วยความโมโหที่ไม่สามารถทำอะไรลูกน้องได้ตอนนี้

"พรุ่งนี้นายจะให้ใครดูแลนายครับ" พายัพน้อมรับคำสั่งทันที ใจจริงตนก็อยากหายไปตั้งแต่ตอนนี้เลยไม่จำเป็นต้องรอถึงเช้า ถ้าไม่ติดว่ามีเด็กสาวร่วมเดินทางมาด้วยวันนี้มีหวังได้ออกกำลังกายรอบดึก เพราะคงจอดรถทิ้งคนเป็นนายให้ขับรถกลับบ้านเอง ส่วนเขานั้นคงต้องเดินไปโบกแท็กซี่กลับ

"ไอ้นักรบ" เสียงแข็งตอบกลับไปพร้อมเบนหน้ามองไปทางอื่นอย่างไม่สบอารมณ์

"นายลืมแล้วเหรอครับ นักรบมันยังไม่กลับจากอังกฤษ นายเป็นคนทิ้งงานไว้ให้มันทำคนเดียวแล้วหนีกลับไทยมาก่อนกำหนดไม่ใช่เหรอครับ" อิงดาวที่นั่งมองแสงไฟสองข้างทางอย่างเพลินตาถึงกลับต้องหันมามองหน้าชายหนุ่มที่นั่งคิ้วขมวดใบหน้าเคียดแค้นมองจ้องใบหน้าลูกน้องคนสนิทผ่านกระจกมองหลัง

ครืด..เสียงปิดม่านกั้นระหว่างคนขับกับเบาะนั่งด้านหลังด้วยฝีมือของลีออน

"คืนนั้น..คุณหนีงานกลับมาเหรอคะ" เด็กสาวเอ่ยถามขึ้นเมื่อนั่งทบทวนเหตุการณ์ที่พายัพพูดขึ้นเมื่อสักครู่และนั่งปะติดปะต่อเรื่องราววันนั้นที่ลีออนบุกเข้าบ้านเธอกลางดึก

"ฉันมีงานด่วนที่ต้องกลับมาเคลียร์" ชายหนุ่มปฏิเสธเสียงแข็งออกไปแววตาล่อกแล่กเหลียวซ้ายแลขวาดูมีพิรุธ

"แล้ววันนั้นทำไมคุณไม่กลับไปนอนบ้านตัวเองหรือรีบไปทำงาน ไหนบอกว่ามีงานด่วนไงคะ ทำไมคุณยังมีเวลามาปีนบ้านหนูแถมยังนอนที่ห้องหนูจนถึงเช้า" คิ้วหนาดกดำแทบผูกเข้าหากันเมื่อโดนเด็กสาวไล่ทัน

"อยู่กับไอ้เมกะมาก ติดนิสัยมันมาหรือไง" ชายหนุ่มแกล้งทำเสียงแข็งดุกลับไปเพื่อไม่ให้เด็กสาวถามอะไรต่อ

รถยนต์คันหรูเคลื่อนตัวมาจอดบริเวณหน้าบ้านหลังเล็กท้ายซอย ถ้าใครไม่รู้คงคิดว่าแฟนหนุ่มลูกสาวบ้านนี้รวยมากเพราะรถที่ขับผ่านเข้าออกแทบไม่ซ้ำกันในแต่ละวันและแต่ละคันราคาเหยียบๆ 20-30ล้าน ซึ่งคนปกติทั่วไปไม่มีปัญญาซื้อมาขับแน่นอน

"ขอบคุณที่มาส่งค่ะ" เมื่อรถจอดสนิทร่างบางของเด็กสาวก็เปิดประตูก้าวเท้าเรียวลงจากรถและเดินเข้าบ้านอย่างกระฉับกระเฉงโดยไม่ลืมจะหันมากล่าวขอบคุณพายัพและโบกมือลาต่อหน้าต่อตาลีออนที่มองอย่างไม่ชอบใจ

รางบางที่เหนื่อยล้ามาตลอดทั้งวันหอบเอาร่างที่บอบช้ำขึ้นมาบนห้องนอนเล็กซึ่งเป็นพื้นที่ส่วนตัวของเด็กสาว รองเท้าผ้าใบที่ถูกถอดออกถูกเท้าเล็กเขี่ยไว้มุมห้องอย่างลวกๆ ทั้งที่ปกติจะเก็บขึ้นวางบนชั้นอย่างเป็นระเบียบ กระเป๋าใบเล็กถูกโยนไปบนเตียงนุ่มอย่างไม่ไยดี ร่างบางสาวเท้าเดินหายเข้าไปในห้องน้ำและกลับออกมาในสภาพที่สวมชุดนอนตัวบาง ล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่มใบหน้าซุกเข้ากับหมอนใบใหญ่และหลับไปในทันที ไฟทุกดวงภายในห้องยังสว่างจ้าจนเกือบถึงเช้า

"นี่เราลืมปิดไฟหรอกหรือเนี่ย" เด็กสาวสะดุ้งตื่นขึ้นมาเมื่อหลับไปเกือบสองชั่วโมงก็พบว่าตัวเองลืมปิดไฟ ร่างบางก้าวเท้าลงจากเตียงหวังจะไปดับไฟที่สวิตช์อยู่ตรงประตูทางเข้าและต้องเดินผ่านหน้าต่างบานใหญ่ที่ไร้ม่านปกปิด สายตาเหลือบไปเห็นรถยนต์คันหรูที่มาส่งเธอเมื่อตอนดึกยังจอดอยู่ที่เดิมและยืนมองอยู่สักพัก

ครืด ครืด ครืด เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์อิงดาวดังขึ้น

เท้าเล็กรีบเดินกลับมายังเตียงนอนและควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋าสะพายเพื่อจะดูว่าใครที่โทรเข้ามาเวลานี้ เมื่อเห็นชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอถึงกับตกใจ

<ผัว> อิงดาวรู้ได้ทันทีว่าคนที่โทรเข้ามานี้เป็นใครคงหนีไม่พ้นชายหนุ่มที่อยู่ในรถที่จอดอยู่หน้าบ้านเธอ

‘ค่ะ’ นิ้วเรียวยาวเลื่อนไปกดรับสายพร้อมกับเดินกลับไปยังหน้าต่างบานใหญ่และมองออกไปด้านนอกก็เจอกับชายหนุ่มยืนพิงด้านข้างรถโทรศัพท์แนบหู

‘ทำไมไม่ปิดม่านปิดไฟ มัวแต่ทำอะไรอยู่’ น้ำเสียงห่วงใยเอ่ยถามขึ้นผ่านปลายสาย

‘ทำไมคุณยังไม่กลับไปอีกคะ’ ไร้คำตอบจากเด็กสาวและเลือกที่จะถามชายหนุ่มกลับด้วยน้ำเสียงดูจริงจัง

‘ก็เมียฉันยังไม่นอนแล้วจะให้ฉันกลับบ้านนอนได้ยังไง’ ใบหน้าคมเข้มเงยหน้าขึ้นมองจ้องไปยังตำแหน่งห้องของเด็กสาว ถ้ามองผิวเผินคงคิดว่าหนุ่มสาวพึ่งจะเริ่มจีบกันใหม่ๆ โดยฝ่ายชายทนความคิดถึงฝ่ายหญิงไม่ไหวจึงต้องขับรถมาหากลางดึกด้วยความที่เข้าบ้านฝ่ายหญิงไม่ได้จึงต้องโทรศัพท์คุยกันเหมือนอย่างที่ลีออนและอิงดาวกำลังทำอยู่ตอนนี้ทั้งที่เทคโนโลยีสมัยนี้พัฒนาให้สามารถวิดีโอคอลคุยแบบเห็นหน้ากันได้แล้ว

‘หนูหลับไปแล้วค่ะแต่ลืมปิดม่านปิดไฟ นี่ก็เผลอตื่นขึ้นมาเฉยๆ’ เด็กสาวตอบกลับไปตามความจริง

‘ฉันทำเธอหมดแรงขนาดนั้นเลยเหรอ ถึงขั้นลืมปิดม่านปิดไฟแบบนี้’ เสียงเย้าหยอกเด็กสาวพร้อมเสียงหัวเราะเบาๆ ดังเข้ามาในสาย

‘หนูจะนอนแล้ว คุณเองก็กลับบ้านไปได้แล้วค่ะ’ ร่างบางรีบพูดตัดบททันทีด้วยความอาย

‘ง่วงมากคืนนี้ขอนอนกับเมียได้ไหม สัญญาจะปีนขึ้นไปเบาๆ’