ตอนที่29 แสดงความเป็นเจ้าของ

ตอนที่29 แสดงความเป็นเจ้าของ

"ศาสตราจารย์สวัสดีครับ/สวัสดีค่ะ" หลังจากที่ทุกคนตั้งสติได้ก็รีบยกมือไหว้อดีตศาสตราจารย์ที่ยืนหน้านิ่วคิ้วขมวดพร้อมกับมือขวาคนสนิทอย่างพายัพที่ยืนนิ่งเป็นหุ่นยนต์เช่นกัน

"คุณมาทำอะไรที่นี่คะ" สรรพนามเรียกที่ต่างจากคนอื่นของอิงดาวสร้างความแปลกใจให้กลุ่มเพื่อนและรุ่นพี่ แต่ไม่มีใครกล้าเอ่ยถามถึงความสนิทสนมของทั้งสอง

"ที่นี่โรงอาหารคิดว่าฉันมาทำอะไร" ชายหนุ่มตอบกลับพร้อมกับมองหน้ารุ่นพี่อย่างนายที่นั่งอยู่เก้าอี้ตำแหน่งข้างๆ อิงดาว

"เชิญนั่งก่อนครับศาสตราจารย์" นายที่โดนมองตาขวางใส่อย่างไม่สบอารมณ์ สัญชาตญาณบอกเขาว่าให้รีบลุกขึ้นและออกห่างจากเด็กสาวให้เร็วที่สุด เปลี่ยนไปนั่งตรงเก้าอี้ที่ว่างริมสุดของโต๊ะที่ยังว่างอยู่อีกหนึ่งตัว

ร่างสูงก้าวเท้ายาวเดินมาหย่อนสะโพกนั่งลงข้างเด็กสาว ขายาวตวัดขึ้นไขว่ห้างโดยนั่งเบียดเด็กสาวเล็กน้อยเพราะไม่ค่อยคุ้นชินกับการที่ต้องมานั่งร่วมโต๊ะกับคนอื่นนอกจากเพื่อนสนิทเท่านั้น

"นายจะทานอะไรครับ" พายัพเอ่ยถามขึ้น เมื่อก่อนหน้าได้ยินเจ้านายบอกกับเด็กสาวว่ามาทานข้าว

"เอาเหมือนอิงดาว" เมื่อไม่รู้ว่าจะสั่งอะไรเพราะไม่รู้ว่าที่โรงอาหารมีอาหารประเภทไหนขายบ้างจึงเลือกที่จะสั่งเหมือนเด็กสาวเพราะอย่างน้อยเธอทานได้เขาก็น่าจะทานได้เหมือนกัน

พายัพเดินกลับมาพร้อมจานอาหาร 3-4 อย่างที่หน้าตาดูแปลกกว่าจานอื่นๆ และมีตามมาอีก 2 จานจนตอนนี้อาหารหน้าตาน่ารับประทานวางเรียงรายอยู่เต็มโต๊ะ

"พี่พายัพซื้อมาจากร้านไหน หน้าตาน่าทานมากเลยค่ะ" อิงดาวถึงกับตาโตที่เห็นจานอาหารที่วางเรียงรายอยู่ตรงหน้า

"รีบกินอย่าถามมาก" พายัพยังไม่ทันได้ตอบคำถาม เสียงนิ่งปนดุของชายหนุ่มเอ่ยสวนขึ้น อิงดาวมองหน้าชายหนุ่มสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อย

บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเงียบกริบมีเพียงเสียงช้อนส้อมกระทบกับจานแค่บางจังหวะเพียงเท่านั้น มาเฟียหนุ่มคอยตักโน่นตักนี่ให้เด็กสาวจนเต็มจานทั้งที่ตัวเองทานไปเพียงไม่กี่คำ

"หนูอิ่มแล้ว" อิงดาวท้วงขึ้นเมื่อชายหนุ่มตั้งท่าจะตักกุ้งทอดกระเทียมตัวใหญ่มาใส่จานให้เธอ

"กินยังไม่ถึง 10 คำบ่นอิ่ม แล้วอย่างนี้เมื่อไหร่จะโต" เสียงบ่นปนดุบอกออกไป มือหนาถือช้อนที่ตักกุ้งตัวโตคาอยู่วางกุ้งลงในจานของตัวเอง และใช้ส้อมแกะเปลือกอย่างชำนาญและตักมันมาวางที่จานของเด็กสาว การกระทำเหล่านี้ไม่ต่างกับการประกาศสถานะของเด็กสาวและแสดงความเป็นเจ้าของออกไปอย่างชัดเจน

"วันก่อนคุณยังว่าหนูอ้วนอยู่เลย" เด็กสาวเถียงกลับชายหนุ่มด้วยความใสซื่อ โดยไม่รู้เลยว่าคำพูดเมื่อสักครู่นั้นบ่งบอกว่าเธอกับอดีตศาสตราจารย์นั้นสนิทสนมกันมากแค่ไหน

"หึ" รอยยิ้มร้ายปรากฏขึ้นมุมปากหยักให้เห็นเพียงเล็กน้อยแต่อิงดาวก็ทันสังเกตเห็นเพราะน้อยครั้งที่คนยิ้มยากอย่างลีออนจะเผลอยิ้มออกมา

"คุณยิ้มอะไร" ใบหน้าเล็กหันขวับมองหน้าชายหนุ่มทันที

"รีบกิน ฉันมีงานที่ต้องทำอีกเยอะ" นอกจากชายหนุ่มจะไม่ตอบคำถามแล้วยังผล็อยยิ้มจนเห็นฟันขาวอย่างคนอารมณ์ดีพร้อมตักกุ้งในจานที่เหลือเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ อย่างเอร็ดอร่อยโดยลืมไปว่าตัวเองนั้นไม่ชอบทานกุ้ง

เมื่อทุกคนทานข้าวเสร็จเรียบร้อยและคงจะหนีไม่พ้นอิงดาวที่เจริญอาหารและทานเสร็จเป็นคนสุดท้าย เพราะทุกคนต่างนั่งเกร็งกันหมด ข้าวทุกจานถูกตักทานไปเพียงเล็กน้อยไม่ถึงครึ่งจานด้วยซ้ำ ทั้งที่อาหารที่นี่ถูกคัดสรรความอร่อยมาทุกร้าน เพราะสมาชิกที่มาร่วมโต๊ะคนใหม่เป็นบุคคลที่น่ากลัวที่สุดในมหาวิทยาลัยแห่งนี้

"อือ..อือ.." เสียงครางประท้วงในลำคอเมื่อโดนโน้มคอเข้าไปจูบอย่างไม่ทันตั้งตัว ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นด้วยความตกใจ

บนรถ

ริมฝีปากหยักได้รูปบดจูบปากบางจนเกิดเสียงดัง จ๊วบ ๆ ๆ ๆ ลิ้นสากถูกสอดแทรกเข้าไปช่วงชิงความหวานภายในโพรงปากเล็ก ที่ตอนนี้บวมแดงขึ้นเล็กน้อย ร่างหนาจำต้องค่อยๆ ผละออกและเคลื่อนริมฝีปากขึ้นไปจูบจมูกเล็กได้รูป

"งานที่ทำค้างอยู่ตอนเย็นค่อยเอาไปทำต่อที่ห้อง เลิกเรียนตอนเย็นจะให้พายัพมารับ" ลีออนบอกกับเด็กสาวหลังจากที่ถอนจูบจากริมฝีปากบางอมชมพูอย่างอ้อยอิ่งเสียดาย แต่ก็ไม่อาจทำตามใจต้องการได้เพราะเด็กสาวมีเรียนต่อช่วงบ่ายและนี่ก็ได้เวลาเข้าเรียนแล้ว ส่วนตนก็ต้องรีบไปเคลียร์งานที่ค้างอยู่เต็มโต๊ะเพราะตอนเย็นมีงานผิดกฎหมายที่ต้องไปเช็กที่โกดังมีของล็อตใหม่พึ่งเข้าและตนก็ต้องเป็นคนไปตรวจสเปกเองเพราะเป็นล็อตที่สั่งทำพิเศษซึ่งตนเป็นคนออกแบบเองทั้งหมด

มือเล็กเอื้อมไปเปิดประตูและก้าวเท้าลงจากรถโดยเร็วด้วยความอายที่โดนชายหนุ่มฉกจูบกลางวันแสกๆ แถมผู้คนต่างเดินผ่านไปผ่านมา ถึงด้านนอกจะมองเข้ามาไม่เห็นก็ตามเธอก็ยังระแวงอยู่ดีเพราะตอนนี้รถจอดอยู่หน้าตึกคณะ

"ทำอะไรอยู่คะคุณอิงดาว เห็นรถจอดอยู่ตั้งนานแล้วพึ่งลงมาเอาป่านนี้" เจสซีเอ่ยแซวขึ้นเมื่ออิงดาวเดินมาถึงโต๊ะที่กลุ่มเพื่อนนั่งรออยู่ ถึงจะรู้อยู่แล้วว่าภายในรถเกิดอะไรขึ้น ปากบวมเจ่อขนาดนี้เด็กอนุบาลยังรู้ว่าโดนอะไรมา

"เปล่า ขึ้นเรียนกันเถอะเดี๋ยวโดนเช็กขาดนะ" ใบหน้าเล็กตอนนี้เปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความอาย แม้เพื่อนจะไม่พูดอะไรมากเธอก็พอดูออกว่าเพื่อนน่าจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

"หึ รีบเชียวนะ ไม่มีใครกล้าเช็กขาดผู้หญิงของเจ้าของมหาวิทยาลัยหรอกค่ะ" มินตราเอ่ยแซวขึ้นเสียงดังหวังเพื่อให้คนที่ชอบนินทาเพื่อนของตนได้ยินจะได้เลิกนินทาเพื่อนของตนในทางไม่ดีสักที

"อะไรนะ เจ้าของมหาวิทยาลัย ใครเจ้าของมหาวิทยาลัยนะมิน" อิงดาวตาโตคิ้วขมวดขึ้นทันทีเมื่อได้ยินสิ่งที่เพื่อนพูดเมื่อสักครู่

"ก็ศาสตราจารย์ไงเป็นเจ้าของมหาลัยนี้ อย่าบอกนะอิงว่าเธอไม่รู้ว่าแฟนตัวเองเป็นถึงเจ้าของมหาวิทยาลัย" ทุกสายตาต่างจ้องหน้าอิงดาวเพื่อรอฟังคำตอบ

"จะยืนคุยกันอีกนานไหมคะนักศึกษา ถ้าไม่เข้าห้องสักทีอาจารย์จะได้ปิดประตู" เสียงอาจารย์ประจำคลาสตะโกนออกมาจากภายในห้องส่งสายดุมาให้

"ขอโทษค่ะอาจารย์"

ขณะที่อิงดาวและเพื่อนๆ เดินลงจากตึกหลังจากเลิกคลาสก็เจอกับรถยนต์คันหรูคุ้นตาที่เวียนไปเวียนมารับมาส่งเด็กสาวเช้า-เย็น จอดรออยู่บริเวณหน้าตึก

"โห นี่ถึงขนาดมารอรับเลยเหรอ แล้วรายงานที่เหลือละพรุ่งนี้ก็ต้องส่งแล้วนะ" มินตราพูดขึ้นพร้อมกับมองรถยนต์คันหรูอย่างไม่ค่อยชอบใจ

"เดี๋ยวอิงทำต่อเอง ไม่เกิน 3 ทุ่มจะส่งเข้าไลน์กลุ่มให้ทุกคนช่วยตรวจสอบความเรียบร้อยอีกที" เสียงหวานรับอาสาอย่างมั่นอกมั่นใจว่าเธอสามารถทำคนเดียวได้แม้เนื้อหาบางส่วนจะเกี่ยวกับคณะอื่น แต่เมื่อชายหนุ่มสั่งว่าให้เธอไปทำต่อที่ห้องทำงานของเขาเพราะฉะนั้นเขาก็ต้องเป็นคนช่วยเธอทำรายงานนี้

"เธอทำคนเดียวได้เหรออิง เนื้อหาบางส่วนเราต้องช่วยกันหาข้อมูลนะ" มินเอ่ยถามขึ้นด้วยความเป็นห่วงเพราะถ้าเป็นเนื้อหาเกี่ยวกับที่พวกเธอเรียนคงไม่มีปัญหาสำหรับคนเรียนเก่งอย่างอิงดาว แต่มีเนื้อหาบางส่วนที่เกี่ยวข้องกับคณะอื่นที่พวกเธอต้องช่วยกันหาข้อมูล

"เธอลืมไปแล้วเหรอว่าคนที่มารับอิงดาวเป็นใคร นั่นระดับศาสตราจารย์เลยนะ อิงไปเถอะแล้วเจอกันพรุ่งนี้" เจสซีหันไปพูดกับมินตราและหันไปบอกกับอิงดาว ก่อนที่เด็กสาวจะโบกมือลาเพื่อนๆ รีบวิ่งขึ้นรถที่จอดรออยู่เพราะกลัวชายหนุ่มรอนาน

"อ่ะ ไหนคุณบอกจะให้พี่พายัพมารับไงคะ" อิงดาวร้องขึ้นเสียงหลงเมื่อชนเข้ากับร่างหนาอย่างแรงเพราะรีบเปิดประตูเข้ามาไม่ทันได้มองว่ามีชายหนุ่มนั่งอยู่ภายใน

"อยากนั่งตักฉันหรือไง ไม่กลัวน้องชายฉันตื่น"