ตอกย้ำสถานะ

มาร์คัสที่เห็นอันนาในสภาพที่โอนเอนไปมาอย่างน่าเวทนา หัวใจของเขาก็บีบรัดด้วยความเจ็บปวดและความโกรธที่ผสมปนเปกัน เขากำหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูดโปนเขากัดฟันแน่นเพื่อระงับอารมณ์โกรธกับคนตรงหน้าที่ไร้สติ ก่อนจะเดินตรงไปหาเธออย่างรวดเร็วโดยไม่สนใจสายตาของใครก็ตาม

"เฮ้ย! นี่คุณเป็นใคร" คริสที่กำลังพูดคุยกับอันนาอยู่เห็นมาร์คัสเดินเข้ามาด้วยสีหน้าคุกคามก็รีบเข้ามาขวางหน้าไว้ "คุณไม่มีสิทธิ์เข้ามาทำแบบนี้ในบาร์ผม"

มาร์คัสหยุดยืนอยู่ตรงหน้าคริส แล้วมองเขาด้วยสายตาที่เย็นชา "หลีกไปซะ ก่อนที่กูจะไม่มีความอดทน" น้ำเสียงของเขาทุ้มต่ำและเต็มไปด้วยอำนาจ จนคริสรู้สึกได้ถึงรังสีอำมหิตที่แผ่ออกมา

"นี่มันไม่ใช่เรื่องของคุณ" คริสยืนกรานเสียงแข็งที่จะไม่ให้มาร์คัสเข้าใกล้อันนา

"นี่คือเมียกู ของกู!" มาร์คัสตะโกนเสียงดังลั่น แล้วผลักคริสออกไปอย่างแรง จนเขาล้มลงไปกองกับพื้น

อันนาที่ได้ยินคำว่า "เมีย" ก็ถึงกับน้ำตาไหลอาบแก้ม เธอส่ายหน้าไปมาอย่างเมามายด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์และบวกกับความเสียใจสติของอันนาเธอไม่อยู่กับร่องกับรอย

"ฮึก...เมีย...ฮึก...คุณไม่เคยเห็นอันนาเป็น..เมีย..." อันนาพูดพึมพำด้วยความเจ็บปวด

คำพูดของอันนาเหมือนมีดที่กรีดลงไปกลางใจของมาร์คัส เขารีบเดินเข้าไปหาเธอ แล้วดึงเธอเข้ามากอดไว้แน่น

"ฉัน....."มาร์คัสที่เป็นคนปากหนักเขาไม่อยากจะพูดอะไรตอนนี้ได้แต่ปลอบประโลมอันนา

แต่ดูเหมือนอันนาจะไม่รับรู้ถึงการขอโทษของเขา เธอพยายามดิ้นรนจะออกไปจากอ้อมกอดของเขา

"ปล่อยอันนานะ! ฮือ...อันนาไม่อยากเห็นหน้าคุณ!"ด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์อันนาไม่หวาดกลัวมาร์คัสอีกเลย

มาร์คัสรู้สึกเหมือนหัวใจของเขาแตกสลาย เขาไม่สนใจการขัดขืนของเธอ แต่กลับก้มลงอุ้มเธอขึ้นมาแนบอกอย่างแผ่วเบา โดยไม่สนใจเสียงบ่นของเพื่อนๆ ที่กำลังประณามเขาอยู่

"อันนา..." เสียงของมาร์คัสสั่นเครือ "ฉันจะพาเธอกลับบ้าน"

"กลับบ้านอะไร! คุณเอาเธอไปทิ้งไว้ทั้งวันที่มหาวิทยาลัย อันนาเฝ้ารอให้คุณโทรหา แม้แต่สายเดียวก็ไม่มีมาจากคุณ แล้วคุณยังมีหน้ามา บอกว่าจะพาเธอกลับอีกเหรอ!" พลอยที่วิ่งตามมาตะโกนใส่เขาด้วยความโกรธ

มาร์คัสไม่ตอบอะไร เขาอุ้มอันนาออกจากบาร์ไปท่ามกลางสายตาของทุกคน อันนายังคงร้องไห้และสะอื้นอยู่ในอ้อมกอดของเขาอย่างน่าสงสารดิ้นทุรนทุรายพยายามออกจากวงแขนและอ้อมอกแกร่งของมาร์คัสแต่ด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์และความเมาตัวเธออ่อนปวกเปียกเหมือนขี้ผึ้งลนไฟ

"ฮึก...อันนาไม่เคยมีบ้าน...ฮึก...คุณมันใจร้าย...ฮึก..."เสียงของคนเมาไม่ได้สติพูดไปร้องไห้ไปเหมือนใจจะขาด

คำพูดของอันนาแทงใจมาร์คัสอย่างจัง เขารู้แล้วว่าการกระทำของเขามันทำให้เธอเจ็บปวดมากแค่ไหน

เขาอุ้มเธอขึ้นรถ แล้วขับรถกลับคฤหาสน์ด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง เขามองใบหน้าของอันนาที่หลับใหลอยู่ในอ้อมกอดของเขา แล้วคำถามมากมายก็ผุดขึ้นมาในหัว

เขารู้ว่าความผิดในครั้งนี้ใหญ่หลวงนัก และเขาไม่รู้เลยว่า จะต้องทำอย่างไรเพื่อที่จะได้หัวใจของเธอกลับคืนมา

มาร์คัสอุ้มอันนาเข้ามาในห้องนอนอย่างแผ่วเบา ร่างกายของเธออ่อนปวกเปียกและมีกลิ่นแอลกอฮอล์คละคลุ้งไปหมด

เขาวางเธอลงบนเตียงอย่างระมัดระวังแล้วมองใบหน้าที่เปื้อนคราบน้ำตาของเธอด้วยหัวใจที่บอบช้ำ เขารู้ว่าความผิดพลาดในครั้งนี้ใหญ่หลวงนักแม้ในใจเขาจะโกรธอันนามากก็ตาม

เขาถอดรองเท้าและเสื้อผ้าที่เปียกชื้นของเธอออก แล้วเช็ดตัวให้เธออย่างเบามือที่สุดเท่าที่จะทำได้ มาร์คัสเห็นรอยช้ำจางๆ ที่แขนของเธอ

เขารู้ทันทีว่ามันคงเป็นเพราะการดิ้นรนเมื่อคืนนี้ เขารู้สึกเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูกที่เขาเป็นต้นเหตุของความเจ็บปวดนี้

หลังจากเช็ดตัวให้เธอเสร็จ เขาก็จัดการใส่เสื้อผ้าสบายๆ ให้เธอ แล้วจึงขึ้นไปนอนข้างๆ เธออย่างเงียบๆ

มาร์คัสกอดอันนาไว้แน่นราวกับกลัวว่าเธอจะหายไปอีกครั้ง เขาไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปนานแค่ไหน แต่เขาก็ตื่นขึ้นมาอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆ ข้างตัว

อันนาตื่นขึ้นมาแล้ว ใบหน้าของเธอยังคงซีดเซียวและตาของเธอก็บวมแดง เธอหันมามองมาร์คัสด้วยสายตาที่ว่างเปล่า ก่อนจะพยายามลุกขึ้นจากเตียง

"อันนา...เธอจะไปไหน" มาร์คัสถามเสียงนุ่ม แล้วคว้ามือของเธอไว้

"อันนาจะกลับห้อง" เธอตอบเสียงเรียบ

"ไม่...! เธอต้องอยู่ที่นี่กับฉันนี่เป็นคำสั่ง" มาร์คัสพูดพร้อมกับดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด เป็นคำสั่งทีเด็ดขาด

คำพูดของมาร์คัสทำให้อันนารู้สึกชาไปทั้งตัว "ค่ะอันนาเรียกอะไรไม่ได้อยู่แล้ว"อันนากระแทกเสียงแข็ง

มาร์คัสเงียบไป เขารู้ว่าเขาไม่มีอะไรจะแก้ตัวได้เลยในเรื่องนี้ เขากอดอันนาไว้แน่นกว่าเดิมด้วยความที่ไม่เคยง้อใครและต้องใช้คำพูดที่สวยหรูกับผู้หญิงคนไหนครั้งนี้มาร์คัสกับหลุดปากพูดคำที่ทำร้ายจิตใจของอันนาอีกครั้ง

"เธออย่ามาประชดใส่ฉันนะอันนา เธอคงลืมไปแล้วว่าเธออยู่ในสถานะแค่ลูกหนี้ และเมียในทะเบียนสมรสเท่านั้น" มาร์คัสที่รู้สึกโมโหให้กับเด็กดื้อตรงหน้าจึงเผลอหลุดพูดปากพล่อยออกมาเรื่องความสัมพันธ์ของทั้งคู่

หากครบหนึ่งปีอันนาจะต้องเซ็นใบหย่าแล้วออกไปจากชีวิตของมาร์คัสตามตกลงและชดใช้หนี้แทนบิดาของอันนาหนึ่งล้านบาทจนหมด

อันนาไม่ได้ตอบอะไร เธอเอาแต่ร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดของเขาเงียบมันบอกช้ำจนเธอเหมือนอยู่ตัวคนเดียวเพราะเธอเอาหัวใจลงไปเล่นจึงทำให้เธอเจ็บปวดอยู่ฝ่ายเดียวทั้งที่เธอรู้ว่าครั้งนี้เป็นเพียงการเอาตัวขัดดอกชดใช้หนี้สิน

มาร์คัสเงียบไป เขารู้ว่าความผิดพลาดในครั้งนี้ใหญ่หลวงนัก และเขาก็ไม่สามารถแก้ไขมันได้ด้วยคำพูดเพียงไม่กี่คำ เขายังคงนั่งนิ่งๆ อยู่ข้างเตียง ปล่อยให้อันนาได้อยู่กับตัวเองสักพัก

อันนารู้สึกชาไปทั้งตัว เธอมองไปที่มาร์คัสแล้วนึกถึงคำพูดของเขาเมื่อครู่

"เธออยู่ในสถานะแค่ลูกหนี้ ใช้ร่างกายแค่ปลดหนี้.."

คำพูดเพียงประโยคเดียวที่กลับมาตอกย้ำความจริงที่เธอพยายามจะลืมเลือนไปตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา เธอเจ็บจนจุกอก น้ำตาที่เคยแห้งไปแล้วก็ไหลลงมาอีกครั้งอย่างห้ามไม่ได้

"เธอเป็นแค่ลูกหนี้ เป็นแค่ภรรยาในนามที่ต้องชดใช้หนี้สิน เธอไม่เคยมีสิทธิ์ในตัวเขา ไม่เคยมีสิทธิ์ในความรักของเขาเลยแม้แต่น้อย"

อันนาพึมพำกับตัวเองด้วยความเจ็บปวด "ฉันมันโง่...โง่ที่ไปรักผู้ชายที่เห็นฉันเป็นแค่ของเล่นชิ้นหนึ่ง"เสียงอันนาพึมพำเหมือนคนไร้สติหัวใจของเธอเหมือนกำลังแหลกสลาย

มาร์คัสที่นั่งอยู่ข้างๆ ได้ยินคำพูดของเธอก็รู้สึกเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก เขารู้ว่าเขาทำร้ายเธอมากเกินไปแล้ว เขาดึงอันนาเข้ามากอดไว้แน่น

"อันนา..ฉัน......"มาร์คัสก็ยังคงเป็นมาร์คัสในเวลานี้เขาสับสนไปหมดลลิสาที่กลับเข้ามาในชีวิตของเขา รักแรกและรักเดียวของมาร์คัส

กับอันนาลูกหนี้ที่อยู่ตรงหน้าเขาต้องการแค่ของเล่นชิ้นใหม่เขากลับตกหลุมกับดักที่ตัวเองวางเอาไว้หัวใจของมาร์คัสกำลังจะรักอันนาจนหมดใจ

อันนาไม่ได้ตอบอะไร เธอเอาแต่ร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดของเขา มาร์คัสรู้ดีว่าคำขอโทษเพียงอย่างเดียวคงไม่พอที่จะลบรอยแผลในใจของเธอได้.........