ตาเมียกลับคฤหาสน์

เหตุการณ์ก่อนหน้านี้ที่มาร์คัส จะรู้ว่าอันนาหายออกไปจากคฤหาสน์ ..

ในขณะเดียวกัน ที่คฤหาสน์หรูของมาร์คัส มาร์คัสที่เพิ่งจะกลับจากขับรถเล่นก็รู้สึกถึงความเงียบสงัดที่ผิดปกติ

ป้าสมศรีที่มักจะคอยมารอรับมาร์คัสเป็นปกติทุกวันแต่วันนี้กลับดูมีบางอย่างพิรุธเปลี่ยนไปคือความเงียบสงบที่เงียบจนผิดปกติ

"มีอะไรหรือเปล่าป้า อันนาล่ะนอนหรือยัง"

มาร์คัสที่มาถึงก็ถามถึงอันนาเป็นคนแรกเพราะเขามีเรื่องให้คิดมากมายจนลืมโทรหาอันนาแต่พอกลับมาได้สติเขาก็รีบกลับมาที่คฤหาสน์เพราะเป็นห่วงร่างบาง

"เออคือว่า.." ป้าสมศรีไม่กล้าแม้แต่จะเอื้อนเอ่ยว่าอันนาไม่ได้อยู่ที่คฤหาสน์ตั้งแต่ออกไปเรียนจนถึงเที่ยงคืนตอนนี้ก็ยังไม่ถึงที่คฤหาสน์

"ป้ามีอะไรก็รีบพูดมาเถอะอ้ำอึ้งอยู่นั่นแหละฉันอยากไปพักผ่อน" มาร์คัสที่เห็นท่าทีของป้าสมศรีก็รู้สึกหงุดหงิดไม่น้อย

"ฉันถามว่าอันนาอยู่ที่ไหน.!" มาร์คัสเริ่มพูดเสียงเข้มขณะที่นางปูก็อยู่ด้านหลังยืนตัวสั่นพอได้ยินเสียงที่ดุเข้มของมาร์คัส

"คุณหนูอันนา ตั้งแต่ออกไปเรียนจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่กลับมาเลยค่ะนายท่าน" ป้าสมศรีก็บอกความจริงออกไปตามตรง

"ป้าว่าอะไรนะ.!" มาร์คัสที่ได้ยินว่าอันนาไม่ได้อยู่ที่คฤหาสน์ก็ถึงกับต้องทวนคำเพราะตลอด สี่เดือนที่ผ่านมาอันนาไม่เคยเหลวไหล

หรือจะไปที่ไหนก็จะต้องโทรหาเขาก่อนหรือต้องบอกกันขออนุญาตแต่วันนี้กลับหายเงียบไปแค่เขาไม่โทรหาเธอก็ไม่คิดจะโทรหาเขาเลยหรือไง

"แล้วทำไมถึงไม่มีใครโทรรายงานฉัน"

เขามองไปที่นาฬิกาบนผนัง ก็พบว่าตอนนี้เป็นเวลาเกือบเที่ยงคืนแล้ว แต่ก็ยังไม่เห็นวี่แววของอันนา เขารู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก แล้วความรู้สึกผิดก็พุ่งเข้ามาในใจอย่างรวดเร็ว

มาร์คัสรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรหาอันนาทันที แต่ก็ไม่มีใครรับสาย เขายังคงโทรซ้ำแล้วซ้ำเล่า

"โธ่เว้ย.! เธอทำอะไรอยู่ที่ไหนของเธออันนา"

มาร์คัสที่พูดสบถกับโทรศัพท์เครื่องหรูที่ดูแล้วไร้ค่าเพราะคนปลายสายไม่มีท่าทีจะรับโทรศัพท์เขาเลย

แต่ก็มีเพียงแค่เสียงสัญญาณตอบรับอัตโนมัติเท่านั้น มาร์คัสเริ่มใจเสีย เขารู้แล้วว่าเขากำลังจะสูญเสียอันนาไปจริงๆ

"ราเชนทร์!" มาร์คัสตะโกนเรียกชื่อบอดี้การ์ดคนสนิทเสียงดังลั่น

"ครับนายท่าน" ราเชนทร์ปรากฏตัวขึ้นทันทีด้วยท่าทางที่รีบร้อนและเหล่าบรรดาบอดี้การ์ดที่อยู่ด้านนอกก็หันมามองเป็นตาเดียวกันนับยี่สิบคน

ที่ยืนประจำการทุกคนได้ยินเสียงเข้มของมาร์คัสตะโกนเรียกก็รู้สึกขนลุกซู่เพราะน้ำเสียงเหมือนโกรธใครมา

"เฮ้ยมึงว่าพี่ราเชนทร์จะโดนอะไรหรือเปล่าวะทำไมเสียงนายท่านถึงได้ดังขนาดนั้นหรือไปโกรธใครมาวะ" บอดี้การ์ดที่ยืนประจำทางเข้าหน้าบ้านได้ยินเสียงดังก็ถึงกับต้องหันมอง

"กูก็ไม่รู้เหมือนกันว่ะแค่กูได้ยินเสียงนายท่านกูก็ขนหัวลุกไปหมด" บอดี้การ์ดอีกคนหนึ่งที่อยู่ฝั่งซ้ายก็ตอบกลับ

"อันนาไปไหน" มาร์คัสถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธอย่างหัวเสีย

ราเชนทร์อึกอักเล็กน้อย ก่อนจะตอบ "คุณ...คุณอันนาไปมหาวิทยาลัยเองครับตั้งแต่เช้าเพราะคุณมาร์คัสไม่ได้บอกให้ผมไปส่ง"

"แล้วตอนนี้เธออยู่ที่ไหน! ทำไมฉันติดต่อเธอไม่ได้!" มาร์คัสตะคอกใส่ราเชนทร์อย่างเหลืออด

ราเชนทร์หน้าซีดเผือด "ผม...ผมขอโทษครับนายท่าน...ผม...ผมไม่ได้ตามคุณอันนาไป"

คำตอบของราเชนทร์ทำให้มาร์คัสถึงกับ กำหมัดแน่น เขาไม่พูดอะไรอีก แต่ก็รีบวิ่งออกไปจากคฤหาสน์ทันที

มาร์คัสขับรถออกไปจากคฤหาสน์ด้วยความเร็วสูง ในหัวของเขามีแต่ความหวาดกลัวและคำสาปแช่งตัวเอง เขาไม่รู้ว่าอันนาอยู่ที่ไหน

และเขาก็ไม่รู้ว่าเธอจะเป็นอย่างไรบ้าง เขาเพียงแค่หวังว่าเขาจะยังไม่สายเกินไปที่จะตามหาเธอให้เจอ

มาร์คัสขับรถออกไปจากคฤหาสน์ด้วยความเร็วสูง ในหัวของเขามีแต่ความหวาดกลัวและคำสาปแช่งตัวเอง เขาไม่รู้ว่าอันนาอยู่ที่ไหนและจะเป็นอย่างไรบ้าง เขาเพียงแค่หวังว่าจะยังไม่สายเกินไปที่จะตามหาเธอให้เจอ

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดโทรหาราเชนทร์อีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่เด็ดขาดและเต็มไปด้วยความโกรธ

"แกตามหาอันนาให้เจอเดี๋ยวนี้!" มาร์คัสสั่งเสียงหนัก "ใช้ทุกวิถีทางที่แกมี ตามสัญญาณจากโทรศัพท์ของเธอ แล้วรายงานฉันทันที!"

"ครับนายท่าน" ราเชนทร์รับคำสั่งอย่างเคร่งเครียด

ไม่นานหลังจากนั้น ราเชนทร์ก็โทรกลับมาด้วยน้ำเสียงที่รายงานอย่างรวดเร็ว

"เจอนายท่าน! สัญญาณจากโทรศัพท์ของคุณอันนาอยู่ที่บาร์ของ คุณคริส ครับ เป็นลูก มหาเศรษฐี ทำธุรกิจอสังหาริมทรัพย์และบาร์ร้านอาหาร" ราเชนรายงานทุกอย่างที่เขารู้และรีบแจ้งพิกัดส่งไปในข้อความส่วนตัวของมาร์คัส

มาร์คัสไม่รอช้า เขารีบขับรถไปยังบาร์นั้นทันที ความกลัวในใจของเขาค่อย ๆ ถูกแทนที่ด้วยความโล่งใจ แต่ก็ยังคงมีความโกรธที่ลุกโชนอยู่ในอก เพราะอันนากำลังทำตัวเป็นเด็กดื้อกับเขาอย่างท้าทาย

เมื่อมาถึงบาร์หรู มาร์คัสก็ตรงดิ่งเข้าไปทันที สายตาของเขาจับจ้องไปที่ร่างของอันนาที่กำลังเต้นรำอย่างสนุกสนานด้วยสภาพที่เมามาย

กับชายหนุ่มคนหนึ่งที่ชื่อคนหนึ่งซึ่งหน้าตาดีรับใบหน้าหล่อเหลาไม่แพ้เขาอายุอานามก็ดูภูมิฐาน เธอหัวเราะและยิ้มอย่างมีความสุขราวกับไม่เคยมีความทุกข์เลย ภาพที่เขาเห็นกับความเป็นจริงที่แตกต่างมาร์คัสจึงคิดว่าอันนามีความสุขแต่ในความเป็นอันนานั้นเหมือนกับรอยยิ้มที่พร้อมจะพลีชีพตัวเองตลอดเวลา

มาร์คัสรู้สึกเหมือนมีใครเอาค้อนมาทุบหัวใจของเขา มาร์คัส รู้สึกเหมือนโดนทรยศหักหลังจากคนที่เขาไว้ใจ เขากำหมัดแน่นแล้วเดินตรงไปที่อันนาอย่างรวดเร็ว

"อันนา!" มาร์คัสตะโกนเรียกชื่อเธอเสียงดังลั่นท่ามกลางเสียงเพลงที่เปิดดังกระหึ่ม

อันนาที่กำลังดื่มแอลกอฮอล์อย่างสุดโต่งสมองของเธอล่องลอยคิดว่าตัวเองหูแว่วได้ยินเสียงของมาร์คัส

"ใครเรียกฉาน...." เสียงครางญาณของอันนาที่พยายามมองหาเจ้าของเสียงที่เรียกชื่อเธอ

แค่เธอนั่งตอนนี้ก็ลำบากโยกไปโยกมาพลอยและสมหญิงที่ยังพอมีสติก็รู้แล้วว่าคนที่เรียกชื่ออันนาเสียงเข้มคือใคร

ทั้งพลอยและสมหญิงยืนอยู่ก็ถึงกับสะดุ้งสุดตัว ทั้งสองหันไปมองมาร์คัสด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความตกใจและรู้สึกต่อว่ากับร่างสูงที่ทำให้เพื่อนของเธอต้องร้องไห้ขนาดนี้

แต่แล้วร่างของทั้งสองก็แข็งค้างทันทีเมื่อเห็นสีหน้าของมาร์คัสที่กำลังโกรธจัด.....