ก็แค่คนนอกสายตา

ชายหนุ่มหันมายิ้มบาง ๆ ให้ป้าจุ้มแทนการทักทายด้วยภาษา แล้วหันกลับไปเหมือนไม่ได้สนใจอะไรอีก

บีสะอึกเล็กน้อย เมื่อได้ยินคำพูดของป้าจุ้ม แต่หล่อนก็ได้แต่ก้มหน้านิ่ง ไม่กล้าสบตาใครทั้งนั้น เพราะตอนนี้หูอื้อตาลายท้องไส้ปั่นป่วน ขาก็พานสั่น แค่เห็นเสี้ยวหน้าของเขา แม้เขาจะไม่ได้สนใจว่าคนที่ชื่อบีจะมีตัวตน หรือยืนอยู่แถวนี้หรือไม่ และชื่อของหล่อนคงจะรำคาญหูหรือยังไงเขาจึงเหลือบมองหล่อนแวบเดียว

“พี่ใหญ่...เมย์หิวแล้ว”

เสียงหวานที่เรียกอย่างเป็นกันเองทำให้ใครบางคนถึงกับเหลือบมองอย่างน้อยใจลึก ๆ

เสียงหวานเอ่ยบอกชายหนุ่ม แต่เขากลับไม่ได้สนองตอบ คุณหญิงปราณีเสียอีกที่เดือดร้อน

“ไปตั้งโต๊ะอาหารได้แล้ว”

น้ำเสียงที่ดูเป็นเป็นเดือดเป็นร้อนแทนสาวสวยอย่างคุณปราณีดังขึ้น ทำให้ทุกคนในที่นั้นรีบจัดการทำตามทันที

เมื่อจัดของบนโต๊ะเรียบร้อย บีและป้าจุ้มก็ยืนคอยอยู่ที่โต๊ะอาหารเพื่อจะคอยรับใช้ ท่าทางอาหารบนโต๊ะคงเอร็ดอร่อย เพราะทุกคนรับประทานกันเงียบ ๆ แม้กระทั่งสาวสวยที่ชื่อเมย์คนนั้นด้วย

หล่อนคงจะหิวจัดจริง ๆ คุณใหญ่ช่างใจร้ายปล่อยให้แฟนหิวจัดอย่างนี้ได้ไง ...

บีแอบมองชายหนุ่มที่นั่งรับประทานข้าวเงียบ ๆ หลายครั้ง

“อาหารบ้านคุณแม่อร่อยจังค่ะ”

เสียงหวานเอ่ยประจบแทรกความเงียบขึ้น แล้วรวบช้อนเข้าหากัน ตามด้วยน้ำเย็นเกือบหมดแก้ว

“หรือจ๊ะ”

เจ้าของบ้านเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม แล้วรวบช้อนเข้าหากัน

“คราวหน้า ... เมย์ขอมาฝากท้องที่นี่อีกนะคะ”

“ได้จ้ะ บ้านหลังนี้พร้อมรับหนูเมย์เสมอ”

เจ้าของบ้านดูจะปลื้มเอามาก ๆ แต่ลูกชายกลับไม่เอ่ยอะไรสักคำ ตั้งหน้าตั้งตารับประทานอาหารเหมือนคนที่เจอของถูกใจจนไม่อยากจะละสายตา แล้วก็รวบช้อนเสร็จไปอีกคนเช่นกัน

“ป้าจุ้มทำอาหารได้อร่อยเหมือนเดิมนะครับ”

ชายหนุ่มเอ่ยพร้อมมองหน้าคนที่เขากำลังพูดถึง แต่อีกคนที่ชายหนุ่มไม่เคยสนใจกลับสะดุ้ง รู้สึกดีใจลึก ๆ

“ใครว่าป้าทำล่ะคะ”

นางเอ่ยส่งค้อนไปให้ชายหนุ่ม

“อ้าว ... ไม่ใช่ป้าทำ แล้วใครจะทำได้อร่อยแบบนี้ล่ะครับ นี่ขนาดคุณเมย์ยังเอ่ยปากชมเลย”

ชายหนุ่มเอ่ยเป็นงานเป็นการครั้งแรก และรู้สึกมั่นใจว่าอาหารมื้อนี้จะเป็นฝีมือใครไปไม่ได้นอกจากป้าจุ้ม

“ก็ ...”

ป้าจุ้มเอ่ยค้าง เมื่อเสียงกระแอมสองสามครั้งของประมุขบ้านดังขึ้น ทำให้ป้าจุ้มและคนที่กำลังสนทนากันหันมอง และหยุดพูดทันที

“ใครทำก็ช่างเถอะ ... อย่าไปสนใจเลย แม่ว่าเราออกไปนั่งรับลมนอกตึกกันเถอะ ... แม่มีเรื่องอยากถามเยอะเลย”

นางเอ่ยขัดขึ้นเหมือนต้องการขวางคำตอบ หรือรำคาญบทสนทนาของลูกชายกับแม่บ้านกระนั้น

ชายหนุ่มยักไหล่เล็กน้อย

“ก็...ตามใจคุณแม่สิ”

ไม่จำเป็นสักนิดที่จะรู้ว่าใครเป็นคนทำอาหาร เรื่องของผู้เป็นแม่สำคัญกว่าเป็นไหน ๆ แล้วทั้งหมดก็ลุกออกไป

มนธิรากัดริมฝีปากเม้มเข้าหากัน รู้สึกผิดหวังเล็กน้อยกับการกระทำของผู้เป็นนายหญิง แต่หล่อนจะหวังอะไรมากมาย ถ้าเขารู้ว่าใครเป็นคนทำอาหาร แล้วมันจะได้อะไรขึ้นมา ...

“ไม่เป็นไรใช่ไหม?”

ป้าจุ้มเอ่ยขึ้นมองหญิงสาวตรงหน้า ที่ยืนเหม่อลอยอย่างเวทนา

“ไม่เป็นไรค่ะ”

เสียงแหบ ๆ ตอบออกไป แล้วรีบจัดการเก็บของบนโต๊ะตามหน้าที่ที่หล่อนเคยทำเป็นประจำ

“เดี๋ยวป้าไปเตรียมของว่างให้พวกคุณเขาก่อนนะ”

ป้าจุ้มเอ่ยบอกแล้วเดินออกไป ปล่อยให้ความเศร้าเข้ามาเยือนในใจของมนธิราอีกครั้งอย่างเงียบ ๆ

เสียงหัวเราะที่กำลังสนทนากันอย่างออกรส ทำให้เท้าบาง ๆ ชะงักอย่างไม่ตั้งใจ เมื่อได้ยินการสนทนานั้นโดยบังเอิญ

“ใหญ่ ตอนนี้อายุก็มากแล้วนะ เมื่อไหร่จะแต่งงานเป็นฝั่งเป็นฝาเสียทีล่ะ?”

“...” ชายหนุ่มชะงัก

เสียงหัวเราะเงียบลง ธาดาหันมองหน้าหญิงสาวที่นั่งอยู่ใกล้แค่เอื้อม ซึ่งนั่งมองเขาและยิ้มหวานเหมือนกำลังรอรับฟังอยู่เช่นกัน แต่ชายหนุ่มกลับเงียบ

แม่ต้องการให้เขาแต่งงาน แต่งกับใครล่ะ ... ในเมื่อผู้หญิงที่เขาต้องการจะให้เป็นแม่ของลูกเขา ยังหาไม่เจอเลย ...

“ว่าไง?”

ผู้เป็นแม่ย้ำอีกครั้ง

“ผม...”

ชายหนุ่มหยุดพูด

เหมือนระฆังดังหมดยก เสียงเหยียบใบไม้แห้งของใครบางคน เปลี่ยนใจชายหนุ่มให้หยุดพูดและหันมอง เขาไม่ได้โมโหหล่อนที่เข้ามาขัดจังหวะ แต่เขารู้สึกดีที่หล่อนเข้ามาได้จังหวะนั่นเอง

คุณปราณีและสาวสวยอย่างเมรีถึงกับหันมามองคนที่เดินถือถาดเข้ามาใหม่อย่างอารมณ์เสีย อารมณ์ที่กำลังตั้งใจคอยคำตอบของชายหนุ่มเป็นอันสะดุดลง

มนธิรารีบปรับสีหน้า และปรับอารมณ์ที่รู้สึกตื่นกลัว กับสายตาที่มองหล่อนเป็นตาเดียวกัน

แปลกที่มีแต่เขาไม่ได้มองหล่อนเหมือนกับคนอื่นๆ ที่มองหล่อนเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อหล่อนอย่างไรอย่างนั้น

“รีบวางแล้วรีบไป ก่อนที่ฉันจะเกิดอารมณ์”

คุณปราณีเอ่ยขึ้นพร้อมกับสายตาคาดโทษ....