ทาสรักนายหัวเถื่อน

รถตู้คันสีขาวมาจอดรับเด็กสาวในหมู่บ้านขึ้นรถไปทีละคน จนกระทั่งมาถึงบ้านของกุสุมา หญิงสาววัยยี่สิบปีที่หวังจะไปร่ำรวยในเมืองใหญ่ ทิ้งความล้าหลังและความยากแค้นของชนบทเอาไว้เบื้องหลัง

“บ้านน้องกุสุมาใช่ไหมจ๊ะ” หญิงสาวสวยวัยประมาณสามสิบต้นๆ ถามขึ้นมาแล้วส่งยิ้มให้

“ใช่จ้ะ หนูเอง กำลังรอพี่อยู่พอดี” กุสุมาบอกกับหญิงสาวที่มากับรถตู้คันใหญ่ด้วยสายตาที่เป็นประกาย

เธอเดินตามกุสุมาเข้าไปในบ้าน ให้คนขับรถนั่งเฝ้าหญิงสาวอีกสามคนไว้บนรถตู้คันนั้น เพื่อลงไปพูดคุยธุระแค่คนเดียว

เธอยกมือไหว้พ่อแม่ของกุสุมาแล้วยิ้มให้ด้วยความสุภาพ

“หนูชื่อรวีนะคะ จะมาพาน้องไปทำงานที่กรุงเทพฯ ด้วย ตามที่น้องได้ส่งใบสมัครไปพร้อมกับเพื่อนๆ” เธอบอกเสียงนุ่มแล้วล้วงเอาเงินในซองสีน้ำตาลมาให้

“นี่คือค่าแรงล่วงหน้าของน้อง หนูนำมาให้พ่อแม่ใช้จ่ายก่อน” เธอนำเงินสดให้กับพ่อแม่ของกุสุมาตามที่ตกลงกันไว้ จำนวนสามหมื่นบาท

ทั้งสองมองหน้ากันแล้วถามออกไปตรงๆ

“ไม่ได้พาลูกฉันไปขายตัวเหมือนอย่างในข่าวใช่ไหมแม่หนู” มารดาของกุสุมาถามออกมาตรงๆ เพราะคนที่ไปมีแต่เด็กสาวหน้าตาดีทั้งนั้น

“ไม่ใช่งานขายบริการทางเพศแน่นอนค่ะ” รวีรับปากด้วยความมั่นใจ

“นี่มันปีไหนแล้วคะแม่ มันไม่เหมือนสมัยก่อนนะคะที่จะโดนหลอกไปขายตัว” กุสุมาบอกมารดา เธอกับเพื่อนๆ ศึกษางานนี้มาดีแล้ว ตามข้อมูลของบริษัทของรวีนั้นลงรายละเอียดของงานเอาไว้

ทั้งสองเมื่อเห็นว่าลูกสาวนั้นมั่นใจและอยากไปหาเงินจากเมืองกรุง และมีเงินมัดจำรายได้ล่วงหน้ามาให้ จึงยอมปล่อยให้กุสุมาไปกับรวี

เธอนำกระเป๋าเสื้อผ้าแค่ไม่กี่ชุดติดตัวไปแล้วไหว้ลาพ่อแม่ก่อนจะขึ้นรถไปด้วยใบหน้าที่ตื่นเต้นดีใจเหมือนกับอีกสามคนที่รออยู่ในรถอยู่แล้ว

“งานที่เราจะทำคือพนักงานเสิร์ฟจริงๆ ใช่ไหมคะพี่รวี”

“จริงสิ พนักงานเสิร์ฟเงินเดือนเดือนละเจ็ดพัน มีที่พักอยู่ด้วยกันห้องละสองคน มีอาหารฟรีสามมื้อ เงินเดือนเจ็ดพันถ้าไม่ฟุ่มเฟือยก็แทบไม่ต้องใช้ ยังไม่รวมทิปจากลูกค้าอีกนะ” รวีพูดแล้วยิ้มให้กับสาวๆ ที่นั่งอยู่หลังรถด้วยกัน

พวกเธอตื่นเต้นที่จะได้ไปใช้ชีวิตที่เมืองหลวงที่มีแสงสี และเงินเดือนเจ็ดพันบาทอย่างที่รวีบอก โดยไม่รู้เลยว่านั่นเป็นแค่จุดเริ่มต้นงานที่ชีวิตของพวกเธอจะเปลี่ยนไปตลอดกาล

**********************

คลับสุดหรูใจกลางกรุงแห่งนี้ สาวเสิร์ฟแต่งกายสุภาพมิดชิดบ่งบอกว่าเธอทำงานเสิร์ฟเพียงอย่างเดียว และมีกลุ่มหญิงสาวที่คลับมีเสนอบริการพิเศษให้แก่ลูกค้า ซึ่งหญิงสาวเหล่านี้แต่ตัวสวย และมีรายได้เยอะ รวีเล่าว่าบางคนถูกซื้อตัวไปเป็นเมียน้อยคนรวยเลยก็มี

เพราะอย่างนี้พนักงานเสิร์ฟนั้นจึงขาดแคลนบ่อย เพราะไม่มีใครอยากทำแค่งานเสิร์ฟในเงินเดือนเจ็ดพัน แต่ผันตัวเองไปเป็นหญิงสาวประจำคลับ เพื่อแต่งตัวสวยและมีรายได้หลายหมื่นบาทต่อเดือน

กุสุมามองเพื่อนสองคนที่ตอนนี้ทนกับเงินเดือนที่ล่อตาล่อใจนั้นไม่ไหว ขอรวีเพื่อออกจากงานเด็กเสิร์ฟไปทำงานรับแขกวีไอพีอย่างนั้นบ้าง ทำให้เธอรู้สึกว่างานนี้มันไม่ใช่อย่างที่เธอคิด

จริงอยู่ว่าให้มาทำเด็กเสิร์ฟ มีที่พัก อาหารให้ แต่สิ่งยั่วยุในเมืองใหญ่ และรายได้ของหญิงสาวประจำคลับทำให้คนที่มาทำงานเสิร์ฟที่ต้องเดินไปมาขาลากอย่างพวกเธอทะเยอทะยานอยากไปอยู่ในจุดนั้น และก็ต้องทนต่อเงินเดือนน้อยนิดของตนไม่ไหว ยอมขายตัวอย่างเต็มใจในที่สุด

“เหลือแกกับฉันแล้วนะฟ้า” เธอคุยกับเพื่อนอีกคนที่กำลังยืนพักเหนื่อยจากงานเสิร์ฟอยู่ และรอให้มีแขกยกมือเรียกใช้

“ฉันเหนื่อยแล้วแก้ว ฉันว่าฉันไม่ไหวแล้วกับงานเสิร์ฟ ปวดขาไปหมด ฉันอยากแต่งหน้าสวยๆ นั่งยิ้มกินขนมกินน้ำกับแขกอย่างคนอื่นๆ บ้าง”

“แต่เงินเดือนพวกเราก็แทบไม่ได้ใช้เลยนะ แกจะยอมเสียศักดิ์ศรีไปขายตัวอย่างคนพวกนั้นนะเหรอ”

“แล้วเมื่อไหร่เราจะได้จับเงินล่ะ อีกห้าเดือนเหรอกว่าเราจะใช้หนี้เงินล่วงหน้าที่ให้พ่อแม่เราไป งานนี้เดือนเดียวก็ได้เงินใช้แล้ว ฉันว่าศักดิ์ศรีกินไม่ได้หรอกนะ แกเองก็ลองคิดดีๆ” ฟ้าพูดแล้วเดินไปหารวีเพื่อพูดถึงเรื่องที่เธอจะเปลี่ยนงาน

กุสุมามองตามเพื่อนที่มาจากต่างจังหวัดด้วยกัน เธอลังเลและสับสน ว่าตัวเองควรไหลไปตามกับดักแสงสีและความสุขสบายที่ถูกรวีหลอกล่อ หรือว่าควรทนทำงานที่เหน็ดเหนื่อยนี้ต่อไป พอหมดหนี้ค่าจ้างล่วงหน้าที่รวีเอาให้พ่อแม่เธอแล้ว เธอจะได้หางานอื่นที่ดีกว่านี้ทำ

**********************

สองเดือนแล้วที่กุสุมาทำงานในคลับด้วยความเหน็ดเหนื่อย เงินเดือนของเธอถูกหักไปจ่ายค่าเงินล่วงหน้าจากเดิมสามหมื่นบาท รวีเพิ่มดอกเบี้ยเป็นสามหมื่นห้าพันบาท เพื่อกดดันให้เธอต้องเปลี่ยนงานมาขายบริการให้ลูกค้า

แต่กุสุมาไม่สนใจ เงินพิเศษที่ลูกค้าให้เธอคืนหนึ่งตกอยู่ที่สองร้อยบาท บางคืนก็ได้เยอะหน่อยราวห้าร้อยบาท อย่างน้อยเธอก็มีเงินเก็บ และรอเวลาอีกสามเดือนที่หนี้สินจะหมด และไปจากที่นี่

“แก้ว พี่รวีเรียกพบ” ฟ้าเดินมาบอกเธอแล้วยิ้มให้ กุสุมาจึงเดินไปหารวีในห้องวีไอพีที่มีสาวๆ นั่งพักในช่วงที่รอแขกเรียกอยู่

“มีอะไรคะ พี่รวี” เธอถามรวีที่ตอนนี้พอดูออกว่าเป็นแม่เล้าวัยสาวที่รับงานขายบริการในคลับเช่นกัน

“บอสพึ่งบอกพี่มาว่าเรื่องที่พักพนักงาน ไม่ให้อยู่ฟรีแล้วนะ ส่วนค่าอาหารก็ตัดงบออกไปก่อน เพราะว่าคลับกำลังลดค่าใช้จ่าย” รวีบอกเธอแล้วยิ้มอ่อนลงเหมือนว่ากำลังเห็นใจเธอ

“แต่ไม่ต้องห่วงนะ พี่คุยกับบอสแล้วว่าของแก้วเป็นเด็กรุ่นสุดท้ายที่พี่ไปรับมา บอสเลยบอกว่าให้แก้วกู้เงินได้ แล้วจะนำไปหักเงินเดือนรวมกับหนี้เดิม” รวีบอกแล้วหันไปยิ้มให้กับหญิงสาวคนอื่นๆ ที่ตอนนี้รู้ว่าเธอกำลังกดดันให้กุสุมารับงานนี้

“ค่ะ งั้นถ้าไม่มีอะไรแล้ว แก้วขอตัวนะคะ” กุสุมาบอกด้วยรอยยิ้ม แล้วกลับไปทำงานต่อ

เธออดทนทำงานในคืนนั้นด้วยความเจ็บปวด พอเดินออกจากคลับ การ์ดร่างใหญ่ที่คุมหน้าคลับก็พาเธอเดินไปส่งที่ตึกด้านหลังที่เป็นหอพัก เพื่อป้องกันการหลบหนี

พอกลับถึงตึกที่มีชายสามคนเฝ้ายามอยู่เธอก็ถอนหายใจ น่าจะเอะใจตั้งแต่ที่มาทำงานที่นี่แล้วว่าระบบความปลอดภัยของคลับและที่พักมันรัดกุมผิดปกติ

‘มันทำขึ้นมาเพื่อป้องกันไม่ให้พนักงานบางคนหนี’

พอกลับถึงห้องพัก เธอก็อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกมายืนรอให้เพื่อนที่มาจากหมู่บ้านเดียวกันกลับห้อง เพื่อขอความช่วยเหลือ

“ฉันจะยืมเงินพวกเธอ รายได้พวกเธอดี ปลดหนี้ตั้งแต่เดือนแรกเลยไม่ใช่เหรอ เดือนนี้น่าจะมีเงินเก็บ ฉันยืมหน่อยนะคนละแปดพัน ฉันอยากใช้หนี้แล้วลาออกไปหางานทำที่อื่น”

“ไม่ได้หรอกแก้ว พี่รวีรู้ว่าเธอต้องทำอย่างนี้ พี่รวีเลยยังไม่จ่ายเงินเดือนพวกเรา แค่ให้ค่ากินค่าใช้เท่านั้น” เพื่อนคนแรกพูดขึ้นแล้วยื่นมือไปตบไหล่ปลอบใจ

“แล้วเงินทิปจากลูกค้าล่ะ” กุสุมาหันไปถามเพื่อนอีกคนอย่างร้อนใจ

“เราให้เธอไม่ได้หรอกแก้ว เอาตรงๆ นะ พี่รวีกำลังบีบเธอให้รับงานนี้อยู่ ถ้าพวกเราช่วย พวกเราก็จะซวยไปด้วย”

“รับงานนี้เถอะแก้ว ไม่งั้นเขาก็จะหาทางบีบเธออีกจนได้ เธอจะได้มีเงินเก็บเยอะๆ แล้วพาพ่อแม่มาใช้ชีวิตที่สุขสบายในกรุงเทพฯ อย่างที่เธอเคยฝันเอาไว้ไง” ฟ้าชักชวนให้เธอเปลี่ยนใจ โดยเอาความฝันเธอมาอ้าง

กุสุมาไม่พูดอะไร เธอเดินกลับห้องพักพัดลมของเธอ ที่ตอนนี้พักอยู่คนเดียว เพราะฟ้าย้ายไปพักห้องพักแอร์ด้านบนกับผู้หญิงที่ทำงานรับแขก

เธอร้องไห้ออกมา เสียใจที่เพื่อนทั้งสามคนนั้น ได้รับเงินสุขสบาย แต่ไม่มีใครช่วยเหลือเธอเลยสักคน เพราะพวกเธอก็กลัวรวีเล่นงาน ถึงเข้าใจแต่เธอก็อดน้อยใจไม่ได้อยู่ดี

**********************