ตอนที่ 2 พี่ไม่มีวันชอบคนอย่างเธอ

“คือว่า..ฝัน” เธอดูอ้ำอึ้งไปเล็กน้อย ก้มหน้าก้มตาลงไม่กล้าที่จะสบตาชายหนุ่มรุ่นพี่ เหตุการณ์ก่อนหน้านี้ยังคงทำให้เธอเขินอายอยู่ ที่ได้เข้าไปเห็นเต็มสองลูกตาตัวเองว่าเขากำลังทำเรื่องอย่างว่าอยู่กับหญิงสาวรุ่นพี่ในที่ทำงาน

“แล้วนั่นถือถุงอะไร? เธอซื้ออะไรมาเยอะแยะ แล้วไม่มีเรียน?” เขาเลือกที่จะถามเธอ แต่ก็เหมือนจะไม่ได้ใส่ใจอะไรมากแค่เพียงถามไปตามมารยาทเท่านั้น

“อันนี้ขนมค่ะ ฝันซื้อมาฝากพี่นายน์ วันนี้ฝันเลิกเรียนไว” พาฝันส่งยิ้มทอดมองไปยังพี่นายน์ของเธอพร้อมกับยกถุงขนมชูให้สูงขึ้นเพื่อที่จะได้ให้เขาได้เห็นว่าในถุงนั้นมีขนมอะไรอยู่บ้าง

“ขอบใจนะแต่พี่ไม่ชอบกินขนมพวกนี้!” เขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชารู้อยู่ว่าเธอมีน้ำใจแต่ว่าคงต้องขอปฏิเสธเพราะเขาไม่ชอบกินขนมพวกนี้เลยสักนิด

“แต่ว่ามันอร่อยมากเลยนะคะ” คนขี้อายสบตากับหนุ่มรุ่นพี่อีกครั้งอย่างตั้งใจและก็เป็นเธอเองที่เป็นฝ่ายหลบสายตาหันหนีด้วยความเขินเพราะเขาเองกำลังมองเธออยู่

“เธอชอบพี่?” นายน์ครุ่นคิดอยู่สักพักบวกกับดูท่าทางของเด็กสาวก็พอที่จะรับรู้ได้ว่าเธอคงจะชอบเขาอย่างแน่นอน ไม่รอช้าเขาจึงเลือกที่จะถามเธอออกไปให้แน่ใจว่ามันจริงอย่างที่เขาได้คิดเอาไว้หรือไม่

“พี่นายน์..รู้ด้วยเหรอคะว่าฝันชอบพี่” พาฝันเม้มปากแน่นแก้มของเธอเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นสีชมพูระเรื่อ เมื่อโดนชายหนุ่มรุ่นพี่ถามอย่างตรงไปตรงมาพลางหลุบสายตาเขินอายหันมองไปทางอื่น ใจเธอเต้นแรงเหมือนจะหลุดออกมาเสียให้ได้ ในชีวิตไม่เคยเขินอายอะไรมากขนาดนี้เลยด้วยซ้ำ

“พาฝัน~ พี่จะบอกให้เธอรู้เอาไว้นะ!” นายน์ขยับกายเดินเข้าไปใกล้เด็กสาวรุ่นน้องที่กำลังมีท่าทางเขินอายเขาอยู่ ไม่รู้ตัวเลยหรืออย่างไรว่าคนอย่างเธอไม่คู่ควรกับคนเพอร์เฟคอย่างเขาเลยแม้แต่น้อย

“...” พาฝันหันหน้ามองจ้องนัยน์ตาคมของพี่นายน์ เธอตั้งใจฟังเขาเป็นอย่างมาก

“พี่ไม่คิดที่จะชอบเธอหรอกนะ! พี่ไม่ชอบคนอ้วนน่ะเข้าใจไว้ด้วย ลองคิดดูสิว่าจะหน้าอายแค่ไหนที่ต้องเดินคู่ไปกับคนอ้วนๆแบบเธอ พี่ทำใจยอมรับไม่ได้หรอกนะ” คำพูดของเขามันเหมือนกับว่าตัวเธอกำลังโดนมีดกรีดแทงเข้าที่กลางหัวใจ

“พะ..พี่นายน์จำเป็นต้องพูดแรงขนาดนี้เลยเหรอคะ” คำพูดรุนแรงของเขาทำเธอถึงกับไปไม่เป็น ได้แต่ยืนอึ้งตัวแข็งทื่ออยู่กับที่และพอเริ่มตั้งสติได้เธอจึงถามเขากลับด้วยคำพูดที่ยังฟังดูตะกุกตะกักอยู่ไม่น้อย

ยอมรับว่าใจเธอหล่นวูบ หายใจไม่ทั่วท้องก็รู้อยู่ว่ามันคือเรื่องจริงที่เธออ้วนแต่พี่เขามีสิทธิ์อะไรที่จะพูดประโยคแบบนี้ออกมาก็แค่บอกไม่ชอบก็จบแล้วไหม คำพูดของเขามันช่างเชือดเชือนใจคนฟังได้เป็นไหนๆ

“หึ! ก็ไม่เห็นแรงอะไรนี่ก็มันคือเรื่องจริง!!” เขาพูดปนหัวเราะออกมาและเธอก็พึ่งจะได้เห็นธาตุแท้ของผู้ชายคนนี้ คนที่เธอชอบก็วันนี้เอง ไม่คิดเลยว่าเขาจะเป็นผู้ชายประเภทนี้ ใจร้ายใจดำไม่สนใจความรู้สึกของคนอื่นบ้างเลยคิดจะพูดอะไรก็พูดออกมา

“….” เจ็บแปลบที่หน้าอกข้างซ้ายมันจุกจนทำเธอพูดไม่ออก

“เธอคิดว่าพี่หล่อดูดีใช่มั้ย? แล้วลองคิดดูสิว่าถ้าพี่ต้องมาคบกับคนอย่างเธอ เธอคิดว่ามันเหมาะสมมั้ย? เพราะฉะนั้นเลิกทำตัวยุ่งวุ่นวายกับพี่สักที พี่ไม่มีวันชอบคนอย่างเธอ!!!” ก้อนเนื้อบริเวณอกข้างซ้ายของเธอสั่นสะเทือนเมื่อเขายังคงหาเรื่องบอกกับเธอถึงเรื่องความคู่ควรระหว่างเธอกับเขาอยู่แบบนั้น ใจคอพี่เขากะจะฆ่าเธอให้ตายอยู่ตรงนี้เลยหรืออย่างไร

“อ้อแล้วก็อีกอย่าง อย่าเอาเรื่องที่เห็นเมื่อกี้ไปบอกคนอื่น เข้าใจที่พี่พูดใช่ไหมครับ..น้องพาฝัน~” นายน์ยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้ใบหน้าอวบอ้วนของเด็กสาวพร้อมกับพูดย้ำให้เธอได้จดและจำให้ขึ้นใจก่อนที่เขาจะก้าวขาแล้วเดินออกไปอย่างรวดเร็วและไม่คิดที่จะหันกลับมามองเธออีกเลย

พาฝันกำหมัดแน่นเพื่อไม่ให้ตัวเองร้องไห้ ยืนอึ้งอยู่ตรงนั้นไม่นึกไม่ฝันว่าจะได้ยินคำพูดพวกนี้หลุดออกมาจากปากของพี่ชายที่เธอแอบชอบ น้ำตาใสไหลซึมออกมาอย่างไม่รู้ตัวได้แต่นั่งลงแล้วเริ่มทำใจไปกับสิ่งที่พึ่งจะได้ยินมา

-วันต่อมา-

ห้องม.6/4

“ฝัน!! ถ้าเรียนจบแล้วเธอจะไปเรียนต่อไหนที่เหรอ?” พาฝันที่กำลังนั่งเหม่อลอยกำลังคิดไปถึงเรื่องของเมื่อวานก็สะดุ้งตกใจ เมื่ออยู่ดีๆเพื่อนสาวในห้องเรียนเดินเข้ามาเรียกชื่อเธอและชวนเธอคุยเสียอย่างนั้น

“ห๊ะ! เธอคุยกับเราเหรอ?” พาฝันชี้นิ้วมือเข้าหาตัวเองตกใจอยู่ไม่น้อยไม่นึกว่าเพื่อนร่วมห้องเรียนคนนี้ของเธอจะเดินเข้ามาถาม ปกติเธอคนนี้แทบจะไม่เคยคุยกับเธอเลยด้วยซ้ำ

“ก็ใช่นะสิ นั่งเหม่ออะไรอยู่ กินไม่อิ่มหรือยังไงแต่นี่ก็อ้วนมากแล้วนะ อุ๊บส์~” มิ้นท์ทำเป็นเอามือป้องปากตกใจเมื่อเผลอพูดจาคับคล้ายคับคลาว่าจะบูลลี่ยัยเพื่อนตัวอ้วนออกไป แต่จริงๆเธอก็ตั้งใจที่จะพูดประโยคแบบนั้นออกมาอยู่แล้ว

“เรากำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะ แล้วก็ที่เธอถาม เราอยากเรียนออกแบบน่ะอยากเป็นดีไซน์เนอร์” พาฝันยิ้มรับบอกยัยเพื่อนตัวร้ายกลับไปอย่างคนที่พยายามไม่อยากคิดอะไรไปกับคำพูดที่เธอพึ่งจะหลุดปากพูดมันออกมา

เธอรู้อยู่เต็มอกว่าเพื่อนคนนี้เป็นคนยังไงและที่มาถามก็คงแค่อยากจะแกล้งถามเธอไปงั้นๆแหละ

“หุ่นแบบเธอเนี่ยนะ หึ! อุ๊บส์~ ขอโทษอีกทีเผลอหัวเราะดังไปหน่อย” มิ้นท์หัวเราะออกมาดังลั่นเมื่อพาฝันบอกกับเธอว่าอยากเรียนออกแบบอยากเป็นดีไซน์เนอร์

“หุ่นแบบเพื่อนฉันแล้วมันทำไมเหรอ มันหนักหัวเธอมากนักหรือไง!!”