ตอนที่5 โลกแห่งความฝัน

“ขอบคุณมากเลยนะคะ” พาฝันผละตัวออกจากพ่อแล้วรีบเอ่ยคำขอบคุณมอบให้กับเขาที่เป็นคนช่วยชีวิตเธอเอาไว้ ถ้าไม่ได้เขาเธอก็คงบาดเจ็บหนักหรือตายไปแล้วก็ได้

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวก่อนนะครับ พี่ไปก่อนนะ” นายน์ที่เห็นว่าตอนนี้เด็กคนนี้มีพ่อคอยอยู่ดูแลแล้ว เขาจึงเลือกที่จะขอตัวกลับก่อน ก่อนไปก็ไม่ลืมที่จะบอกลาไปยังสาวน้อยรูปร่างอวบอ้วน

“ขอบคุณพี่นายน์อีกครั้งนะคะที่พาหนูมาทำแผล” พาฝันเด็กสาววัยมัธยมรีบยกมือขึ้นขอบคุณไปยังชายหนุ่มที่ได้ช่วยชีวิตเธอเอาไว้ เขาเพียงแค่ยิ้มและเดินออกไป

เดินออกไปพร้อมกับหัวใจของเธอ เธอตกหลุมรักเขาเข้าให้แล้ว

“เป็นอย่างไรบ้างลูก เจ็บตรงไหนอีกบ้างหรือเปล่า” พ่อเอ่ยถามพาฝันอีกครั้งด้วยความเป็นห่วงลูกสาวเหลือเกิน

“ฝันไม่เป็นอะไรแล้วค่ะพ่อ ว่าแต่พี่เขาคือใครเหรอคะทำไมพ่อถึงได้รู้จักเขา” พาฝันที่อยากรู้ว่าเขาคนนั้นคือใครแล้วทำไมพ่อของเธอถึงได้รู้จักกับเขาก็ได้ถามพ่อออกไป

“เขาเป็นลูกชายของคุณปฐวี เจ้าของบริษัทที่พ่อทำงานอยู่น่ะ”

“อ่อ เป็นแบบนี่เอง” เด็กสาวพยักหน้าหงึกหงักที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง ลูกเจ้าของบริษัทที่พ่อของเธอทำงานอยู่อย่างนั้นเอง

“ว่าแต่เราถามถึงพี่เขาทำไมหรือ”

“ไม่มีอะไรหรอกคะพ่อ ฝันก็แค่อยากรู้ว่าพ่อรู้จักกับคนที่ช่วยชีวิตฝันเอาไว้ได้อย่างไรกัน” พาฝันรีบส่ายหน้าปฏิเสธเพราะกลัวว่าพ่อของตนจะจับได้ว่าเธอแอบชอบเขาเข้าให้แล้ว

“งั้นพวกเรากลับบ้านกันได้แล้วลูก ป่านนี้แม่คงเป็นห่วงลูกแย่แล้ว” พ่อลูบศีรษะของพาฝันด้วยความอ่อนโยน วันนี้ลูกสาวตัวน้อยคงเหนื่อยมากแล้ว รีบกลับบ้านไปหาแม่กันคงจะดีกว่า

-ห้องนอนพาฝัน-

ในคืนวันนี้พาฝันที่เหน็ดเหนื่อยจากเรื่องเรียนและไหนจะเรื่องที่เกิดอุบัติเหตุจึงทำให้เธอหลับใหลได้อย่างง่ายได้ ในความฝันเธอได้รู้สึกตัวและเริ่มลืมตาขึ้นมองไปยังรอบข้างตอนนี้เธอนั่งอยู่ที่เก้าอี้ไม้และในบริเวณนั้นไม่มีใครอยู่เลยมีเพียงเธอเพียงผู้เดียว

“ที่นี่ที่ไหนกัน หรือว่าเรากำลังฝันอยู่” เด็กสาวเอ่ยคำพูดพึมพำกับตัวเองเพราะไม่รู้ว่าในตอนนี้ตัวเองกำลังฝันอยู่หรืออย่างไร เธอหยัดกายลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปรอบๆสถานที่แห่งนี้

สถานที่แห่งนี้สวยงามมีดอกไม้นานาพันธุ์หลากหลายชนิดไม่ว่าเธอจะเดินไปทางไหนตรงนั้นก็จะมีดอกไม้ผุดขึ้นมาสร้างความแปลกใจให้กับเธออยู่ไม่น้อย

“สวัสดีพาฝัน” เสียงเรียกของใครบางคนทำให้เด็กสาวรีบหันกลับไปมองตามเสียงก็พบว่าเป็นหญิงสาวใบหน้าสะสวยวัยกลางคน สวมคลุมด้วยชุดสีดำอำพรางแทบจะทั้งตัว

เธอผู้นั้นฉีกยิ้มให้กับฉันแต่ดูยังไงเธอก็ยังคงดูน่ากลัวอยู่ดีทำเอาขนอ่อนในกายลุกตั้งชันไปหมด

“คะ..คุณเป็นใครกันคะ” พาฝันเขยิบกายถอยหนีพูดถามเธอด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก เธอคนนี้เป็นผีหรือเป็นคนกันแน่แต่ที่ไม่เข้าใจก็คือเขานั้นรู้จักชื่อเล่นของเธอได้อย่างไรกัน

“ฉันจะบอกว่าฉันคือใครดีล่ะ” ผู้หญิงคนนั้นก้าวเท้าเดินตามพาฝันเข้ามาเรื่อยๆ ใบหน้ายิ้มร้ายตอบกลับเธออย่างคลุมเครือ

“แล้วที่นี่คือที่ไหนกันคะ” เด็กสาวยังคงเฝ้าถามเขาออกไปด้วยน้ำเสียงเจื้อยแจ้วแม้ว่าจะกลัวหญิงวัยกลางคนสุดลึกลับคนนี้อยู่บ้างก็ตาม

“ที่นี่คือโลกแห่งความฝัน!!” เธอพูดเสียงเย็นแต่ดูทรงอำนาจเป็นอย่างมากแล้วอะไรคือโลกแห่งความฝันแสดงว่าเรื่องทั้งหมดมันคือ..คือว่าเธอกำลังนอนหลับแล้วฝันอยู่อย่างนั้นเหรอ

“อะไรนะคะ โลกแห่งความฝันอย่างนั้นเหรอคะ” พาฝันขมวดคิ้วเปล่งเสียงถามหญิงวัยกลางคน คนนั้นอีกครั้งไม่แน่ว่าเธออาจจะหูฝาดจนฟังผิดไปก็เป็นได้

“ที่นี่คือโลกแห่งความฝัน เจ้าเข้าใจไม่ผิดหรอก” หญิงวัยกลางคนบอกย้ำกับเธออีกครั้ง ถึงสถานที่แห่งนี้ว่าคือที่ไหนกันแน่

“เธอมีพรที่อยากจะขอกับเราบ้างหรือไม่?”

“ขอพรกับคุณอย่างนั้นเหรอคะ ขอแล้วมันจะเป็นจริงหรือคะ” พาฝันเบิกตากว้างเมื่อเธอคนนี้ถามเธอว่ามีพรที่อยากขอหรือไม่ เธอกระซิบถามเขากลับไปอย่างประหลาดใจว่ามันจะเป็นไปได้ยังไง

“เจ้าอยากรู้หรือว่าจะเป็นจริงหรือไม่ ถ้าอย่างงั้นเจ้าก็ต้องลองขอพรกับเราดู” เขายิ้มอย่างเอ็นดูเด็กสาวคนนี้มันอาจจะเป็นเรื่องเหลือเชื่อที่ได้ยินแต่ถ้าเธออยากจะรู้ก็ต้องลองขอดู

“ขออะไรก็ได้หรือคะ” พาฝันเม้มปากแน่นแล้วถามอย่างกล้าๆกลัวๆอีกใจก็อยากจะรู้คำตอบที่ถามออกไป

“ใช่แล้ว”

“ฝันอยากผอมและสวยค่ะ!!!” ความฝันของเธอไม่มีอะไรมากสิ่งนั้นคือสิ่งที่ใครหลายๆคนต่างก็ต้องการพวกมันเช่นกัน ดวงตาของเธอเป็นประกายวิบวับเมื่อพูดถึงเรื่องความผอมและความสวยมันคือสิ่งที่เธอต้องการมากที่สุดในตอนนี้

“ไม่ใช่เรื่องยาก” หญิงวัยกลางคนตอบกลับเธอด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งพร้อมกับยกยิ้มที่มุมปาก

“คุณให้ฝันได้จริงๆหรือคะ” เธอตาลุกโตเมื่อได้ยินกับหูว่าสิ่งที่เธอขอเป็นเรื่องที่ทำไม่ยากแต่จะทำได้จริงๆน่ะเหรอ ใจหนึ่งก็อยากให้มันเป็นเรื่องจริงอีกใจก็กลัวว่ามันจะเป็นเพียงแค่ความฝัน

“แต่มันก็ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนนะสาวน้อย อยู่ที่ว่าเจ้าจะยอมแลกหรือเปล่า” เธอคนนั้นยกยิ้มอีกครั้ง ขอพรอะไรได้ก็จริงแต่มันก็ต้องมีสิ่งของแลกเปลี่ยนกันบ้าง “ในโลกนี้ไม่มีอะไรได้มาโดยง่ายและได้ฟรีหรอกนะ”

“ต้องแลกกับอะไรกันคะ”

“เจ้าน่ะแอบชอบผู้ชายคนหนึ่งอยู่ใช่หรือไม่ ถ้าเราให้พรเจ้าได้ผอมและสวยอย่างที่ต้องการ สิ่งที่เราต้องการแลกเปลี่ยนก็คือความรู้สึกรักของเจ้า..สาวน้อย”

“ความรู้สึกเหรอคะ หมายถึงยังไงคะ” พาฝันขมวดคิ้วจนมันแทบจะชนกันอยู่แล้วความรู้สึกอะไรของเขากันนะเธอไม่เข้าใจเอาซะเลย