เต็นท์และรสรักของเรา

ตอนที่ 2

เต็นท์และรสรักของเรา

“โกรธแม่ใช่ไหมถึงได้จะไปต่างจังหวัดแบบนี้”

         ผกาพยายามยันตัวขึ้นจากที่นอนเมื่อได้รู้จากปากของ               ลูกชายว่าพรุ่งนี้เช้าภาคินจะเดินทางไปเที่ยวที่ต่างจังหวัด

         “ผมไม่ได้โกรธคุณแม่เลยก็แค่รู้สึกน้อยใจแต่ก็ไม่เกี่ยวกับการเดินทางไปครั้งนี้ครับ ผมอยากไปเที่ยวที่น่านมานานและบางทีผมอาจจะหาแม่ของลูกได้ที่นั่นกลับมาจากเหนือคราวนี้คุณแม่อาจจะได้ข่าวดีก็ได้นะครับ

ชายหนุ่มไม่ได้คิดอย่างที่พูดในตอนแรกแต่ทันทีเมื่อเขาเห็นหน้ามารดาแผนการทุกอย่างก็ปรากฏขึ้นในใจอย่างน้อยขนมผิงก็ไม่ใช่คนที่นี่การที่เขาจะจ้างเธอให้เป็นแม่พันธุ์มีลูกให้ก็อาจจะเป็นความลับที่ปิดมิดเพราะเธอไม่มีคนรู้จักที่เชียงใหม่บางทีการไปเที่ยวด้วยกันในครั้งนี้เขาอาจจะทำการผลิตทายาทตัวน้อยสำเร็จในครั้งนี้เลย

“จริงหรือเปล่าลูก อย่าหลอกคนแก่นะถึงแม้ว่าลูกจะยังไม่มีหลานให้แม่ในเร็ว ๆ นี้ไปยังน้อยให้แม่เห็นสักครั้งเถอะว่ามันพอจะมีทาง ลูกเองไม่อยากมีครอบครัวไม่อยากมีเมียแม่ก็จะไม่บังคับแต่เอาเป็นว่าลูกไปหาวิธีการที่จะมีหลานให้แม่และขออย่างหนึ่งเลือกแม่พันธุ์ที่หน้าตาน่ารักหน่อยหลานของแม่จะได้หน้าตาดีกลับมาคราวนี้หวังว่าแม่คงจะได้เห็นหน้าตาแม่พันธุ์ของลูกนะ”

ชายหนุ่มจากที่ตั้งใจพูดตอนแรกแค่เพียงหวังว่าจะให้มารดาของเขาไม่รู้สึกน้อยใจที่เขาขอเดินทางไปต่างจังหวัดถึงหนึ่งสัปดาห์แต่ในเมื่อหลุดปากพูดไปแล้วและเขาเองก็เริ่มมองเห็นทาง ภาคินจึงตั้งใจจะเดินหน้าทำตามแผนให้สำเร็จภายในทิปนี้ให้ได้

“คุณมีของพร้อมจริงๆสำหรับการแคมป์ปิ้ง”

ภาคินหันไปมองรถด้านหลังที่เต็มไปด้วยของสำหรับ               การแคมป์ปิ้งนอนกางเต็นท์ของขนมผิงที่เธอยกมาใส่รถเขาและเป็นคนจัดแจงวางทุกอย่างอย่างเป็นระเบียบ

“ผิงก็ซื้อมาเติมเรื่อย ๆ ทำอย่างกับว่าไปเที่ยวทุกอาทิตย์ทั้งที่ความจริงครั้งสุดท้ายที่ฉันไปนอนกางเต็นท์ก็เกือบปีแล้วค่ะ”

รถยนต์สำหรับเจ็ดที่นั่งเต็มไปด้วยข้าวของเคลื่อนตัวออกจากเชียงใหม่ในเวลาเกือบเที่ยงสองข้างทางเต็มไปด้วยภูเขาต้นไม้และลำธารสายเล็ก ๆ ถึงแม้บางช่วงจะถูกขัดอารมณ์ด้วยสภาพถนนที่กำลังซ่อมแซมแต่มันก็ไม่ได้ทำให้หัวใจของคนทั้งสองรู้สึกสดชื่นน้อยลงเพราะต่างคนต่างรู้ว่าปลายทางที่รออยู่มันสวยงามแค่ไหน

“คืนนี้ผมว่าเรานอนพักที่โรงแรมกันก่อนไหมขึ้นดอยตอนมืดเราเองต่างก็ไม่ชินทางคงจะไม่ค่อยปลอดภัยและขึ้นไปตอนนี้เราก็ไม่รู้ว่าจะมีที่กางเต็นท์ไหมพรุ่งนี้เช้าออกกันแต่เช้ามืดจะดีกว่าเตรียมร่างกายให้พร้อมด้วย”

ค่ำคืนนี้ภาคินตัดสินใจเช่ารีสอร์ตเล็ก ๆ แต่บรรยากาศดีเป็นที่พักร่างกายเตรียมพร้อมกับการเดินทางไปแคมป์ปิ้งบน                อุทยานแห่งชาติขุนสถาน

พระอาทิตย์โผล่พ้นขอบฟ้าชายหญิงที่เคยเป็นคนแปลกหน้าต่อกันในเมื่อวานก็รีบรับประทานอาหารเช้าของทางรีสอร์ตและเดินทางขึ้นดอยทันที

“อากาศดีจังเลยค่ะเปิดกระจกดีกว่าผิงชอบอากาศแบบนี้อยากสูดให้เต็มปอดกลับไปทำงานกรุงเทพฯก็คงไม่ค่อยมีโอกาสได้มาเที่ยวแบบนี้แล้วไว้ถ้าวันไหนคุณมาอย่าลืมโทรศัพท์ไปชวนกันบ้างนะคะ”

ภายใต้รอยยิ้มและดวงตาที่ดูสดชื่นแต่มันมีความเศร้าซ่อนอยู่ในนั้นเพราะตลอดเวลา 3 ปีที่ขนมผิงใช้ชีวิตอยู่ที่เชียงใหม่เธอสัญญากับตัวเองว่าเธอจะไม่ยอมไปทำงานที่กรุงเทพอีกแต่ในเมื่อตอนนี้ชีวิตของเธอไม่มีทางเลือกพ่อของเธอที่กำลังป่วยด้วยโรคไตก็ยังคงต้องใช้เงินรักษาเป็นจำนวนมากเงินที่เธอได้จากครอบครัวของอดีตคนรักคงช่วยให้เธอมีชีวิตอยู่ได้ไม่เกิน 3 เดือนแต่เธอจะนั่งรอเวลาจนเงินหมดแล้วค่อยหางานทำไม่ได้

“คุณไม่สนใจมาทำงานบริษัทผมจริง ๆ หรือ...อย่าเพิ่งด่วนตัดสินใจตอนนี้ก็ได้ เวลาหนึ่งสัปดาห์ที่เราไปเที่ยวด้วยกันบางทีความเป็นคนดีของผลอาจจะทำให้คุณเปลี่ยนใจอยากอยู่ใกล้ ๆ เพื่อจะไปเที่ยวด้วยกันก็ได้”

หญิงสาวหันไปมองคนขับที่กำลังพูดไปเรื่อย ๆ ด้วยสายตาแปลกใจที่ชายหนุ่มที่นั่งข้าง ๆ ทำรอยยิ้มสดใสดูเจ้าเล่ห์เป็นเสือผู้หญิงขึ้นมาทันที

“เมื่อวานยังดูคุณเป็นคนพูดน้อยอยู่เลยแค่ข้ามคืนเท่านั้นกลายเป็นคนพูดเก่งไปเสียแล้ว คุณภาคิน ฉันเรียกชื่อถูกใช่ไหมคะเพราะตั้งแต่เราได้คุยกันฉันยังไม่กล้าเรียกชื่อคุณเลย”

ชายหนุ่มยกมือหนาขึ้นมาลูบหัวอีกฝ่ายอย่างเอ็นดูเมื่อรู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกรู้ทัน เมื่อคืนเขาคุยกับเธอด้วยความจริงใจและบริสุทธิ์ใจส่วนวันนี้เขามีแผนการในใจรอยยิ้มบนใบหน้าแววตาและคำพูดทุกอย่างจึงไม่เหมือนเดิม

“ว่าแต่ผมแล้วคุณล่ะชื่ออะไรขนมผิงหรือผิงเฉย ๆ กันแน่”

“ขนมผิงค่ะ ขนมผิงแสนอร่อยแถมยังหอมด้วยรับรองว่าคุณภาคินต้องติดใจ”