ตอนที่13 สิ่งสำคัญ(มิอาจละเลย)1

คล้อยหลังถังไห่เฉิงกับเว่ยฉีที่เดินออกจากเรือนไป

ลี่เซียนซึ่งกำลังนอนอยู่ทางห้องปีกข้างเริ่มสะลึมสะลือ สองมือควานหาความอบอุ่นกรุ่นร้อนแสนสบายเมื่อครู่ไปทั่ว ก่อนที่เรียวคิ้วงามจะขมวดมุ่นเมื่อพบว่าสิ่งนั้นได้หายไปแล้ว

หญิงสาวเม้มปากแน่น ในใจนึกเสียดายไม่น้อย

ถึงแม้ว่าเนื้อหนังจะสมานตัวรวดเร็ว ทว่าก็ใช่ว่าจะหายดี เพราะบางแผลเล็กตื้นไม่สาหัส แต่บางแผลฉกรรจ์ลึกถึงกระดูก

ซ้ำร้ายยังทะลุอวัยวะภายในสำคัญจนเสียหายหลายจุด ชีพจรที่ลมปราณสามารถทะลวงได้สำเร็จเกิดภาวะปิดกั้นชั่วคราว ลี่เซียนจึงยังคงบาดเจ็บอยู่มาก ทรมานสิ้นดี อ่อนเปลี้ยเพลียแรงไปหมด

นางค่อยๆ ลืมตาดึงสติตนเองให้กลับมาแล้วพยุงกายเปลือยลุกขึ้นนั่ง ระงับอาการบาดเจ็บปวดแปลบทั่วตัวเอาไว้

เมื่อพบว่าเสื้อผ้างดงามของตนถูกถอดกองไว้ไม่ไกล จึงเอื้อมมือไปหยิบมาปัดคราบเปื้อนอย่างทะนุถนอมหวงแหน ก่อนใส่กลับคืนบนร่างงาม ยังไม่ลืมมองหาตำราครวญวสันต์ น้ำมันหอม ตลับขี้ผึ้ง และสิ่งของต่าง ๆ ที่พี่เย่เสียมอบให้

ครั้นมองเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ ในใจให้นึกตระหนกไม่เบา

“แย่แล้ว! หายไปไหน?”

หญิงสาวเป็นคนให้ความสำคัญกับน้ำใจคนยิ่งนัก

หาใช่ยึดติดวัตถุนอกกายไม่

นางเก