ตอนที่44 งุนงง3

“จริงหรือ?”

“อืม..” หญิงสาวสะอื้นไห้กล่าวเสียงสั่น “ข้าทำได้เพียงดึงวิญญาณกลับเข้าร่างได้เท่านั้น แต่อาการบาดเจ็บสาหัสยังต้องรบกวนท่าน ข้ากลัวพี่เย่เสียจะทนพิษบาดแผลไม่ไหว ตัวท่านเป็นนักรบสู้ศึกทุกทิศ ย่อมต้องมีวิธีแน่ ข้ามั่นใจ ได้โปรดช่วยนาง”

ถังไห่เฉิงเอื้อมมือใช้ปลายนิ้วเกลี่ยน้ำตาบนแก้มนวล

“นางคงสำคัญกับเจ้ามาก”

หญิงสาวร้องไห้จนปากแดงจมูกแดงเอ่ยอย่างจริงจัง

“พี่เย่เสียดีต่อข้ามากเหลือเกิน อีกอย่าง...หากไม่ได้นาง ข้าคงไม่ได้เจอท่าน”

ถังไห่เฉิงยกยิ้มอบอุ่นนึกถูกใจไม่เบากับถ้อยวาจานั้น เขาเอื้อมนิ้วเรียวปาดน้ำตาบนแก้มขาวอย่างอ่อนโยน

“หยุดร้องได้แล้ว ปล่อยเป็นหน้าที่ข้า”

กล่าวพลางเปิดสาบเสื้อของเย่เสียเพื่อสำรวจบาดแผล โดยไม่หวั่นไหวแม้จะเห็นเรือนร่างขาวผ่องที่บัดนี้เปื้อนเลือดคล้ายดอกเหมยแย้มกลีบสะพรั่ง

ชายหนุ่มโรยยาห้ามเลือดใส่แผลให้ ก่อนเอื้อมมือขึ้นเหนือศีรษะตนปลดรัดเกล้าสีทอง ดึงผ้าผูกผมสีดำลงมา คลี่ออกเล็กน้อย หยิบยาลูกกลอนสีแดงเพลิงที่อยู่ด้านในห่อขี้ผึ้งกันชื้น ยัดใส่ปากเย่เสียหนึ่งเม็ด

ยานี้เป็นยาอายุวัฒนะช่วยผสานลมหายใจต่อเส้นชีพจรให้กลับมาเต้นได้อีกครั้ง ดึงพลังชีวิตที่ใกล้