บทที่ 11

“คุณตา!”

“เบลตอบมาแค่ใช่หรือไม่ใช่ก็พอ พูดความจริงด้วยนะ ห้ามโกหกฉัน”

“ใช่ค่ะ” พรฟ้าก้มหน้าตอบอย่างรู้สึกผิด เพราะเธอไม่ควรคิดอะไรแบบนั้นกับอธิศตั้งแต่แรก ควรหักห้ามใจไม่ใช่ปล่อยให้มันเลยเถิดมาจนถึงตอนนี้ ตอนที่เธอควบคุมหัวใจไม่ได้อย่างที่ควรจะเป็น พร้อมเอ่ยขอโทษชนิตาออกไป

“เบลขอโทษค่ะ เบลไม่ควรคิดอะไรแบบนั้นกับคุณอธิศ”

“ฉันไม่โกรธ เพราะฉันจะทำให้เบลสมหวัง”

“คุณตา!” พรฟ้าถึงกับเงยหน้าขึ้นมองชนิตาทันที เพราะไม่เข้าใจสิ่งที่เธอเอ่ยสักเท่าไหร่

“เบลก็รู้ว่าฉันกับคุณอธิศแต่งงานกันเพราะอะไร เราไม่ได้รักกันและคุณอธิศก็ไม่เคยล่วงเกินฉัน เขาเป็นสุภาพบุรุษมาก จนฉันอยากให้เขาได้เจอคนดีๆ คนที่เขาจะสร้างครอบครัวด้วย”

“แต่เบลต้อยต่ำ คงไม่เหมาะสมกับคุณอธิศ”

“ใครบอกว่าเบลต้อยต่ำ เบลเป็นน้องสาวของฉันนะ ยายของเบลก็เลี้ยงฉันมาตั้งแต่แบเบาะ เป็นเหมือนแม่คนหนึ่งของฉันก็ว่าได้”

“แต่เบล...”

“จะช้าหรือเร็วฉันกับคุณอธิศก็ต้องหย่ากัน ถึงเวลานั้นคุณอธิศก็ต้องมีคนรักใหม่ มีลูกด้วยกัน เบลไม่อยากเป็นผู้หญิงคนนั้นหรือจ๊ะ”

“อยากค่ะ แต่มันไกลเกินเอื้อมของเบลจริงๆ เบลไม่กล้าคิด”

“งั้นฟังอะไรจากฉันสักหน่อย เผื่อเบ