ตอนที่ 6 แม่ทัพไร้พ่าย 1.3

บริเวณพื้นที่โล่งตรงข้ามกับโต๊ะทรงงาน จู่ๆ ก็เกิดกลุ่มควันขาวล่องลอยปกคลุมไปทั่วคล้ายสายหมอกจางๆ อยู่ทางเบื้องหลังของพระสหายสนิทในขณะที่พระองค์ทรงยืนอยู่ไม่ไกลจากบริเวณดังกล่าว

 พรึ่บ!!! ร่างระหงของมาเฟียสาวไป๋หลันฮวาจากยุคอนาคตปรากฏกายขึ้นมาโดยพลันต่อหน้าแม่ทัพไร้พ่ายในอดีตกาล ซึ่งเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างเต็มสองตา ในขณะที่อีกฝ่ายมัวแต่ก้มหน้าก้มตาอ่านอักษรจากกระดองเต่าที่อยู่ในมือของเธอโดยมิเงยหน้าขึ้นมามองเหตุการณ์ตรงหน้าแม้แต่น้อย

 “เฮ้ย!ยังมีจารึกด้านหลังอีกด้วยวุ้ย”หญิงสาวกล่าวพร้อมพลิกกระดองเต่าดังกล่าวกลับด้านที่มีรูปร่างคล้ายพระจันทร์ครึ่งเสี้ยวทันทีพร้อมอ่านอักษรโบราณที่จารึกออกมาทันใด

 หากแม้นดวงชีพในอดีตมีภัยจงกลับคืนสู่แผ่นดินที่จากมา และชีวิตอันไกลโพ้นให้ห้วนคืนสู่ดินแดนก่อนกาลเมื่อร่ายคาถาบดบัง สิ้นเสียงของหญิงสาว กระดองเต่าซีกที่ประกบอยู่ด้านหลังจู่ๆ ก็กระเด็นออกจากมือของเธอทันที 

 ฟิ้ววววว!!!! กระดองเต่าซีกด้านหลังกระเด็นออกจากมือของหญิงสาวลอยเคว้งคว้างไปมาอยู่กลางอากาศ พร้อมเสียงของไป๋หลันฮวาดังทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนจะเลือนหายไปชั่วพริบตาท่ามกลางสายตาของแม่ทัพไร้พ่ายในยุคอดีตซึ่งเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างตั้งแต่ต้นจนจบ

 “เฮ้ยหล่น!!!” เสียงของแม่สาวน้อยคนงามดังก้องได้ยินอย่างชัดเจน และเนี่ยนเจินก็ได้ยินเช่นกัน

 “ฮือ!...เสียงอิสตรีที่ไหนกันเหตุไฉนจึงมาอยู่ในบริเวณนี้”กล่าวพร้อมหันกลับมามองทางด้านหลังทันใด

 กระดองเต่าซึ่งจารึกคาถาศักดิ์สิทธิ์โบราณตั้งแต่แผ่นดินในยุคสมัยสามราชาห้าจักรพรรดิในอดีตกาล ซึ่งเป็นตำนานโบราณมากกว่าเรื่องจริงและมาก่อนยุคของราชวงศ์เซี่ย 

 ทว่ากลับมีบันทึกตำนานเหล่านั้นเอาไว้ว่ายุคดังกล่าวล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องจริงซึ่งถูกบันทึกขึ้นในภายหลังจากชนเผ่าโบราณกลุ่มหนึ่ง และกระดองเต่าดังกล่าวคือคาถาศักดิ์สิทธิ์ซึ่งถูกสร้างขึ้นในยุคนั้นอันเป็นสมบัติล้ำค่าของสามราชาในยุคอดีตเมื่อหนึ่งพันปีก่อน

 ตุบ!!! กระดองเต่าชิ้นด้านหลังลอยละลิ่วตกลงบนพื้นภายในกระโจมของแม่ทัพไร้พ่าย ราวกับว่าได้เลือกเฟ้นแม่ทัพหนุ่มรูปงามให้ครอบครองสิ่งล้ำค่านี้เอาไว้นั้นเอง

 “อะไรกันนี่!”แม่ทัพไร้พ่ายรำพึงออกมาทันทีครั้นเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ที่ผ่านมาเต็มสองตา 

 วรองค์ใหญ่รีบพระดำเนินไปยังตำแหน่งที่พระองค์ทอดพระเนตรสตรีสวมชุดแปลกประหลาดสีดำทะมึน ดวงตาถูกปกปิดด้วยหน้ากากสีดำซึ่งก็คือแว่นกันแดดในยุคปัจจุบันนั้นเอง ท่ามกลางเสียงร้องเรียกของพระสหาย

 “อะ..อ้าว..นี่ท่านจะรีบเดินไปไหน”เนี่ยนเจินถามไล่หลังตามมาติดๆ

 พระเนตรสีนิลกาฬจับจ้องอยู่ที่กระดองเต่าสีดำแกมน้ำตาลกำลังส่องแสงเงาสะท้อนวาววับซึ่งตกอยู่บนพื้นตรงพระพักตร์ พระองค์ก้มลงหยิบขึ้นมาทอดพระเนตร ด้วยความรู้สึกที่ยากเกินกว่าจะรับสั่งอธิบายให้ผู้ใดล่วงรู้ได้ว่าเมื่อครู่มีเหตุการณ์ประหลาดเกิดขึ้น

 “นี่ข้าเห็นอะไรกันนี่! ใยจึงปรากฏสตรีแต่งกายประหลาดอีกทั้งมีดวงตาดำใหญ่ที่มืดบอดเช่นนั้น นางเป็นคนหรือปีศาจกันแน่ปรากฏกายและเลือนหายไปเพียงชั่วพริบตา ข้ากำลังฝันไปหรือไร”

 รับสั่งพร้อมทอดพระเนตรอักษรโบราณที่จารึกอยู่บนกระดองเต่าดังกล่าวไม่กะพริบ ก่อนจะได้ยินเสียงของพระสหายดังแทรกขึ้นครั้นเดินมาหยุดยืนอยู่ใกล้ๆ

 “นี่ท่านเก็บอะไรได้อย่างนั้นเหรอ”กล่าวพร้อมมองกระดองเต่าที่อยู่ในพระหัตถ์ของพระสหาย

 “กระดองเต่าไม่ใช่เหรอ..จารึกอักษรโบราณตั้งแต่ยุคสร้างแผ่นดินเสียด้วย..แล้วนี่ท่านอ่านออกรึ”กล่าวพร้อมทำท่าจะเอื้อมมือไปหยิบกระดองเต่าดังกล่าวเอามาดูใกล้ๆ

 เพียะ!!! พระหัตถ์ใหญ่ตีเข้าที่มือของพระสหายทันใด

 “อุ้ย!!! ข้าเจ็บนะตีซะแรงเลย หวงของก็ไม่บอก!”องค์ชายเนี่ยนเจินกล่าวพร้อมสะบัดมือไปมาเร่าๆ

 “เจ้าไม่ได้ฝันไปใช่ไหม สิ่งที่อยู่ในมือข้าในขณะนี้คือกระดองเต่าที่จารึกอักษรตั้งแต่ยุคสร้างแผ่นดิน เห็นเช่นเดียวกับข้าใช่หรือไม่”รับสั่งถามเพื่อความแน่พระทัย

 ในขณะที่พระสหายสนิทยกมือขึ้นเกาศีรษะของตนไปมาด้วยความแปลกใจครั้นถูกถามกลับมาเช่นนั้น

 “เอ้า! ข้าก็เห็นเหมือนกับท่านนั้นแหละ ว่าสิ่งที่อยู่ในมือของท่านคือกระดองเต่าที่จารึกอักษรยุคสร้างแผ่นดินใครจะไปอ่านออกได้เล่า นานเป็นพันๆ ปีซะขนาดนั้น ท่าทางจารึกอักษรโบราณนี้หามีผู้ใดอ่านออกแม้แต่น้อย

 “เช่นนั้นรึ! เจ้าเห็นว่ามีอยู่จริงแต่อ่านไม่ออกกระนั้นสิ”รับสั่งถามกลับไป

 องค์ชายเนี่ยนเจินพยักหน้าขึ้นลงติดต่อกัน

 “ก็ใช่สิ...ว่าแต่ท่านถามแบบนี้มีเหตุใดเกิดขึ้นกระนั้นรึ”พระสหายถามกลับไปด้วยความสงสัย

 ครั้นแม่ทัพรูปงามได้คำตอบดังกล่าวกลับมาเช่นนั้น พระองค์ก้มลงทอดพระเนตรกระดองเต่าซึ่งจารึกคาถาศักดิ์สิทธิ์ในอดีตกาลด้วยความแปลกพระทัยอย่างยิ่งยวด เมื่ออักษรยุคสร้างแผ่นดินที่มิสามารถมีผู้ใดอ่านออกได้แต่พระองค์กลับอ่านออกได้อย่างง่ายดาย สร้างความงุนงงระคนสงสัยให้กับพระองค์เป็นยิ่งนัก

 “สิ่งนี้คืออะไรกันแน่! เหตุใดข้าจึงอ่านจารึกบนกระดองเต่านี้ได้เล่า ทั้งๆที่เป็นตัวอักษรตั้งแต่ยุคสร้างแผ่นดินหามีผู้ใดที่จะอ่านออกได้แม้แต่น้อย”รับสั่งรำพึงอยู่ภายในพระทัยพลางทอดพระเนตรกระดองเต่าในพระหัตถ์เขม็ง

 “จริงสิแม่หญิงดวงตามืดบอดผู้นั้นเป็นอีกผู้หนึ่งที่อ่านจารึกโบราณนี้ได้ หรือว่านี่จะเป็นคาถาทำให้ล่องหนไปสถานที่แห่งหนใดก็ได้กระนั้นสิ”รับสั่งตามความคาดเดาด้วยสติปัญญาอันปราดเปรื่องของพระองค์ ที่เริ่มจะปะติดปะต่อเหตุการณ์ที่ทรงทอดพระเนตรเมื่อครู่ที่ผ่านมา