บทที่ 14 สู่รู้

เกวลินวิ่งลงมาจากชั้นบนหลังจากได้รับสายของภาคภูมิที่โทรมาบอกเธอว่าพาพระเพลิงมาส่งอยู่หน้าบ้าน เธอเองก็นอนไม่หลับเพราะรอเขาอยู่ถึงได้วิ่งลงมาในทันทีหลังวางสาย

ไม่ทันจะถึงประตูบ้านก็เห็นภาคภูมิที่แบกอีกคนเข้ามาให้ ท่าทางของเขาดูเมามากกว่าทุกครั้งที่เธอเคยเห็น ตอนแรกเกวลินจะพาพระเพลิงขึ้นไปชั้นบนเอง แต่เขาเมาจนทิ้งตัวมากเกินไปเลยทำให้เธอรับน้ำหนักไม่ไหว ตัดสินใจขอความช่วยเหลือจากภาคภูมิอีกหน่อยเพื่อให้เขาแบกพระเพลิงขึ้นไปส่งให้

"มันเมามากเลยนะ แต่ครั้งนี้เอาแต่พูดว่าจะกลับบ้าน พี่ก็เลยพามา"

"ขอบคุณมากนะคะพี่ภาค"

"วันนี้ดามาคุยกับมันแล้วนะ แต่ก็อย่างที่เห็น"

"เหมือนจะแย่กว่าเดิมอีกนะคะ" เธอหันไปมองพระเพลิงที่นอนอยู่บนที่นอนทั้งที่กลิ่นเหล้าหึ่งไปทั้งตัว หรือว่าเธอจะคิดผิดที่ไปขอให้ดารกาช่วย แต่พระเพลิงรักดารกามาก เขาควรจะฟังคนที่เขาบอกว่ารักสิ ทำไมถึงได้เป็นแบบนี้ไปได้นะ

"ให้พี่อยู่ช่วยไหม?"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แค่นี้ก็รบกวนมากแล้ว พี่ภาคกลับไปพักเถอะนะคะ เดี๋ยวเกลเดินไปส่งที่รถ"

"ไม่ต้องหรอกครับดึกแล้ว เกลอยู่ดูไอเพลิงไปเถอะ" 

เกวลินกลับขึ้นมาจากที่ไปส่งภาคภูมิกลับบ้าน ทั้งที่เขาเอาแต่ปฏิเสธที่จะให้เธอไปส่งแต่เธอไม่อาจปล่อยผ่านไปได้ ภาคภูมิอุตส่าห์ดูแลแล้วมาส่งพระเพลิงถึงที่นี่

ยังไงก็ต้องแสดงออกถึงคำขอบคุณในน้ำใจของอีกคน เดินก้าวเข้าไปในห้องก่อนจะสะดุ้งตกใจที่เห็นพระเพลิงนั่งอยู่ ทั้งที่เมื่อกี้เขาเมาจนไม่รู้สึกตัวเลย ทำไมตอนนี้ถึงลุกขึ้นมานั่งแล้วมองจ้องมาที่เธอแบบนี้ได้

"พี่เพลิง...."

"ใครใช้ให้เธอไปหาดา"

น้ำเสียงแข็งกับสรรพนามที่เปลี่ยนไปทำให้เธอได้แต่ยืนนิ่ง ทำไมเขาถึงรู้ได้ทั้งที่เธอพยายามบอกกับดารกาเอาไว้เป็นอย่างดี เกวลินรู้ดีว่าพระเพลิงไม่ชอบให้ใครเข้าไปยุ่งเรื่องส่วนตัว แล้วยิ่งเป็นเรื่องดารกาด้วยแล้ว เขาต้องโกรธมากแน่ถ้ารู้ว่าดารกามาหาเขาด้วยคำขอของเธอ ไม่ใช่ตั้งใจมาหาด้วยตัวเอง

"ไม่มีใครใช้ แต่เกลแค่คิดว่าพี่ดาน่าจะช่วย...."

"สู่รู้" คำพูดของพระเพลิงทำเธอนิ่งไป นี่เธอทำผิดถึงขนาดที่เขาต้องพูดจาแบบนี้ใส่เลยหรือไง

"ทำไมพี่ถึงว่าเกลแบบนี้คะ เกลก็แค่อยากช่วยพี่"

"ช่วยอะไร ฉันจัดการเรื่องของตัวเองได้ ไม่ต้องมายุ่งสักเรื่องจะได้ไหม" เธอมองพระเพลิงด้วยดวงตาเคล้าน้ำตาอย่างห้ามไม่ได้ อีกคนดูโกรธเธอมากจนเธอยังได้แต่นึกถามตัวเองว่าสิ่งที่เธอทำมันกลายเป็นความผิดมากขนาดนี้เลยหรอ

"ที่พี่เป็นอยู่เนี่ยหรอคะเรียกว่าจัดการได้ คุณลุงกับคุณป้าห่วงพี่จะแย่แล้วนะคะ"

"ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่ใช่เรื่องของเธออยู่ดี!"

"ก็ได้ค่ะ ต่อไปเกลจะไม่ยุ่งกับพี่อีก พี่อยากทำอะไร จะเป็นยังไงมันก็เรื่องของพี่"

เกวลินวิ่งกลับมาที่ห้องตัวเองแล้วปิดประตูห้องเสียงดังลั่น เธอทิ้งตัวลงบนที่นอนแล้วก้มหน้าร้องไห้อยู่อย่างนั้น ทั้งที่ทำไปเพราะหวังดีกับเขา แต่ทำไมมันถึงกลายเป็นอย่างนี้ไปได้ พระเพลิงทำเหมือนกับว่าความหวังดีที่เธอให้เขามันไม่มีค่า คงจะผิดที่เธอเองสินะที่ยุ่งกับเรื่องนี้มากเกินไป

เช้าอีกวันเกวลินตื่นแต่เช้าเพื่อไปมหาวิทยาลัย เพราะเธอรู้ว่าพระเพลิงไม่น่าไปส่งเธอไหว แต่ต่อให้ไหวเธอก็คงไม่รบกวนเขาอีก ขาเรียวก้าวเดินออกไปหน้าปากซอยเพื่อหวังรอรถประจำทาง ในเวลาแบบนี้คงจะหาแท็กซี่ได้ลำบากแล้วรถก็น่าจะติดมาก

ถึงคนขับรถของที่บ้านจะมีแต่เธอก็ไม่เคยคิดจะอยากรบกวนหรือทำตัวเป็นภาระใคร อีกเพียงนิดเดียวจะถึงหน้าปากซอยรถที่เลี้ยวเข้าซอยมาก็บีบแตรเสียงดังจนเธอต้องสะดุ้งก่อนจะมองดู

"จะไปไหนครับ?" พอกระจกลดลงมาเกวลินก็ยิ้มให้แล้วยกมือไหว้ทักทายอย่างมีมารยาทเหมือนเคย

"เกลจะไปเรียนค่ะ พี่ภาคมาหาพี่เพลิงหรอคะ?"

"พี่ว่าจะมาดูหน่อยว่ามันตายรึยัง แล้วทำไมเดินออกมาแบบนี้?"

"พอดีเกลจะขึ้นรถประจำทางไปค่ะ ไม่อยากรบกวนใคร" ใบหน้าเรียบนิ่งของเธอดูเหมือนจะทำให้ภาคภูมิพอเดาออกว่าคนที่เธอไม่อยากรบกวนคือใคร

"งั้นขึ้นรถมา เดี๋ยวพี่ไปส่ง" 

"ไม่เป็นไรค่ะ"

"มาเถอะ พี่มีเรื่องจะคุยด้วยพอดี" พอได้ยินแบบนั้นก็เลยเลือกที่จะไปกับเขาโดยปฏิเสธไม่ได้ ความจริงแล้วก็แค่อยากรู้ด้วยว่าอย่างภาคภูมิจะมีเรื่องอะไรที่อยากมาคุยกับเธอได้

"พี่ภาคมีเรื่องอะไรจะคุยหรอคะ?" เกวลินเป็นคนเอ่ยถามขึ้นมาก่อนทันทีที่เห็นว่ารถเคลื่อนตัวมาสักระยะแต่ภาคภูมิไม่ยอมพูดอะไรเสียที แต่คำตอบของเขาก็ยิ่งทำให้ต้องขมวดคิ้ว

"ไม่มีหรอก"

"อ้าว"

"ก็ถ้าพี่ไม่ทำแบบนี้ น้องเกลจะยอมขึ้นรถหรอครับ" ภาคภูมิยิ้มทะเล้นให้จนเธอเองยังหลุดขำออกมา ก็จริงอย่างที่เขาว่า ถ้าเขาไม่พูดประโยคนั้นออกมาเธอก็คงปฏิเสธที่จะมาเองจนได้

พระเพลิงลืมตาตื่นขึ้นมาตอนบ่ายทั้งอาการแฮงค์ กว่าเขาจะอาบน้ำล้างหน้าล้างตาได้ก็ยืนมึนอยู่ในนั้นเกือบชั่วโมง เดินลงมาด้านล่างจนตองขมวดคิ้วกับบรรยากาศที่เงียบเชียบ

ก่อนจะรู้เรื่องจากแม่บ้านที่กำลังทำความสะอาดอยู่ว่าพ่อแม่เขาบินไปอังกฤษแล้วส่วนเกวลินก็ออกไปเรียน ทั้งที่ปกติต่อให้เขาจะหลับก็บอกให้ปลุกแท้ๆ แต่วันนี้น้องกับไม่ยอมปลุก โกรธเรื่องเมื่อคืนอยู่สินะ

"ตื่นได้แล้วหรอว่ะ"

"ไอภาค กูตกใจหมด" เขาสะดุ้งจนเสียทรงเล็กน้อยเพราะตอนเดินมาไม่ได้คิดว่ามีใครอยู่ในบ้าน แต่พอเดินมาถึงห้องนั่งเล่นกลับมีเสียงคนเรียกชื่อ

"ขวัญอ่อนไปได้"

"มึงมาทำอะไรที่บ้านกู?"

"ก็มาดูสภาพมึงหน่อยว่าเป็นยังไงบ้าง แล้วก็ไปส่งน้องเกลคนสวยที่มอมาด้วย" พระเพลิงขมวดคิ้วไม่ชอบใจทันทีหลังได้ยิน ภาคภูมิมันชักจะเริ่มล้ำเส้นมาใกล้ชิดเกวลินมากขึ้นทุกที

"ไม่ต้องมามองกูเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ กูกะจะมาหามึงแต่เห็นน้องเดินออกไปขึ้นรถที่หน้าปากซอยเองก็เลยอาสาไปส่ง" 

ยิ่งได้ยินแบบนั้นเขาก็ยิ่งขมวดคิ้วเข้าไปใหญ่ พระเพลิงไม่เคยปล่อยให้อีกคนนั่งรถประจำทางไปเองเลยสักครั้ง แล้วทำไมวันนี้คนน้องถึงกล้าที่จะไปมหาวิทยาลัยด้วยตัวเอง ไม่กลัวว่าจะขึ้นรถผิดสายหรือไง

"แล้วเย็นนี้ก็นัดไปรับน้องเกลที่มอด้วยนะ"

"ไม่ต้องเสือก กูไปรับน้องเอง" เขารีบพูดดักคอภาคภูมิทันที เพราะดูเหมือนมันจะชอบใจที่ได้ใกล้ชิดเกวลินแบบนี้ ไม่ใช่ว่าน้องไปหลงคารมมันเข้าแล้วหรอกนะ