ตอนที่ 13 น้องยังเด็กอยู่

"อยู่เฉยๆสิคะ" เกวลินส่งสายตาดุไปให้พระเพลิงที่อยู่ไม่นิ่ง เธอโกนหนวดให้เขาอย่างตั้งใจจนไม่ได้สังเกตสายตาของพระเพลิงที่เอาแต่มองเธอตาไม่กระพริบ ก่อนจะหยุดนิ่งไปในตอนที่มือข้างหนึ่งของเขาแตะลงที่ข้างแก้ม เกวลินหันมองหน้าเขา ความใกล้ที่มากเกินทำให้ต้องรีบผละตัวออกมาก่อน

"ไปไหนกับไอภาคมาหรอคะ?"

"ก็ไปธุระไงคะ"

"ไปนานขนาดนี้เนี่ยนะคะ"

"พี่ภาคพาไปทานข้าวมาด้วยค่ะ" ไม่รู้ว่าเธอคิดไปเองไหมแต่ทันทีที่พูดประโยคเมื่อครู่จบสายตาดุก็ส่งมาให้เธอทันที เพราะดูเหมือนว่าเขาจะไม่ยอมละสายตาไปง่ายๆ เกวลินก็เลยเลือกที่จะหมุนตัวเดินออกไปแต่ถูกเขากระชากกลับจนเซถลาล้มลงนั่งบนตักเขา

พระเพลิงลูบแก้มเนียนของเธอไปมา ไม่รู้ว่าเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์หรือเปล่าที่ทำให้เขาขยับใบหน้าเข้ามาหาเธอ เกวลินหลับตาลงในยามที่เขาขยับเข้ามาใกล้ขึ้นจนแทบไม่มีพื้นที่ให้ได้หายใจ สัมผัสที่ริมฝีปากทำให้ความรู้สึกเธอเด่นชัดขึ้นอีกครั้ง รอยจูบเนิบนาบของเขากำลังพาให้เธอเตลิดไปไกล ก่อนเหตุการณ์ที่โดนเขาจูบครั้งนั้นแล้วเขาเรียกชื่อคนอื่นจะเตือนสติให้เธอรีบผละออกมา

"พี่ทำต่อเองนะคะ เกลขอตัวก่อน" 

"เกล....." 

เสียงเรียกของเขาดังไล่หลังมาแต่เธอไม่อาจหยุดยืนอยู่ตรงนี้ได้อีก พอบานประตูห้องถูกปิดลงเกวลินก็ทรุดนั่งลงไปด้วย มือบางจับที่ริมฝีปากตัวเองแล้วเม้มแน่น

สองครั้งแล้วที่เธอเผลอใจไปให้เขาทำแบบนี้ ทั้งที่เธอปฏิเสธได้แต่แรก ความรักที่เธอมีให้พระเพลิงมันมากซะจนบางครั้งก็แอบกลัวเหมือนกันว่าเธออาจจะยอมให้เขาทุกอย่างจนลืมคิดถึงความเป็นจริงว่าพระเพลิงไม่ได้รักเธอเลย

เกวลินใช้เวลาอยู่กับตัวเองก่อนจะเผลอนอนหลับไปบนโซฟาภายในห้อง เสียงเคาะประตูดังขึ้นเธอก็ลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วมองดูนาฬิกาแล้วรีบกูลีกูจอลุกขึ้น นอนเพลินซะจนลืมเวลามื้อเย็นเลย คุณป้าต้องให้ใครมาตามเธอแล้วแน่ๆ

"คุณหนูคะ คุณหทัยให้มาตามไปทานมื้อเย็นค่ะ" เป็นไปอย่างที่เธอคิดไม่มีผิด เกวลินพยักหน้าตอบรับแล้วรีบไปล้างหน้าก่อนจะรีบวิ่งลงไปที่โต๊ะอาหาร คุณลุงกับคุณป้านั่งรออยู่แล้วแต่กลับไม่เห็นพระเพลิงอยู๋ด้วยอีกตามเคย

"ขอโทษนะคะคุณป้า พอดีเกลเผลอหลับไป"

"ไม่เป็นไรลูก มานั่งมาสิมา"

"มองหาตาเพลิงหรอ? ออกจากบ้านไปก่อนหนูจะเดินลงมานี่เอง" เกวลินพยักหน้าเข้าใจแล้วมองลุงดนัยที่เอาแต่ส่ายหัวด้วยใบหน้าผิดหวัง 

"เห็นโกนหนวดแล้วก็นึกว่าจะดีขึ้น สุดท้ายก็เหมือนเดิม" 

"ให้เวลาพี่เพลิงหน่อยนะคะคุณป้า เดี๋ยวก็คงดีขึ้น" ถึงจะพูดออกไปแบบนั้นแต่ก็เป็นเธอเองที่แอบห่วงเขาอยู่ในใจ อยากให้ถึงวันที่ดารกาไปพูดกับพระเพลิงให้โดยเร็ว อีกคนจะได้เลิกเป็นแบบนี้เสียที

"เดี๋ยวตีหนึ่งคืนนี้ลุงกับป้าต้องบินไปทำงานที่อังกฤษ กว่าจะกลับก็คงเป็นอาทิตย์ ฝากพี่เพลิงด้วยนะลูก"

"คุณป้าก็ไปหรอคะ?"

"จริงๆแล้วตาเพลิงต่างหากที่ต้องไป แต่ดูท่าแล้วคงจะไม่ไหวหรอก ป้าไปกับลุงสองคนดีกว่า" เท่ากับว่าเธอต้องอยู่กับพระเพลิงตามลำพังร่วมอาทิตย์ ตอบรับคำขอคุณป้าไปทั้งที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะช่วยดูแลพระเพลิงได้ยังไงในเมื่อเขาแทบไม่กลับบ้านเลยแล้วก็เอาแต่ดื่ม ถึงอย่างนั้นแล้วเพื่อความสบายใจของคุณป้ากับคุณลุงก็ต้องรับปากไปก่อน

"แล้วเรื่องแต่งงาน หนูคิดว่ายังไง?"

"เกลยืนยันคำเดิมค่ะคุณลุง เกลไม่อยากบังคับใจใคร พี่เพลิงไม่ได้รักเกลเลย เราแต่งงานกันไม่ได้หรอกค่ะ" ลุงดนัยลูบหัวเธอแผ่วเบาราวกับจะบอกว่าเข้าใจในความรู้สึกของเธอตอนนี้ แต่งกันไปมันจะมีประโยชน์อะไร เมื่อในใจเขาไม่มีพื้นที่ให้เธออยู่เลย

ภาคภูมิมองเพื่อนที่ยกเหล้าขึ้นดื่มอย่างกับน้ำเปล่าแล้วกรอกตามองบน มันยังทำตัวคิดอะไรไม่ได้ทั้งที่เป็นแบบนี้มาแล้วตั้งหลายวัน เสียดายเวลาแทนเกวลินที่หาทุกวิถีทางเพื่อช่วยให้มันดีขึ้นจริงๆ 

"มึงไม่ต้องมามองเหมือนเบื่อกู"

"กูก็เบื่อขี้หน้ามึงจริงๆนั่นแหละ แดกเหล้าแทนข้าวแล้วมั้งไอสัส"

"ไม่ต้องพูดมาก กูยังไม่เคลียนะที่มึงพาน้องกูไปไหนมาอ่ะ" พระเพลิงมองหน้าเพื่อนอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก ทั้งที่เขาบอกกับมันซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าไม่ให้มายุ่งกับน้องแต่มันก็ยังทำแถมเกวลินก็ยังขัดคำสั่งของเขาไปด้วยอีกคนอีก

"น้องบอกมึงว่าอะไร?"

"บอกว่ามึงพาไปทำธุระ แล้วก็แวะกินข้าวมา แต่กูไม่เชื่อหรอก มึงมันไว้ใจไม่ได้" นี่ถ้าไม่เห็นว่าเป็นเพื่อนภาคภูิมก็คงจะต่อยสักหมัด ถึงเขาจะเป็นคนเจ้าชู้ แต่ก็ไม่ได้มั่วไม่เลือกขนาดนั้นเสียหน่อย กับใครที่เขาควรจะเห็นค่า เขาก็ไม่ทำลายคุณค่านั้นลงหรอก มีแต่จะทำทุกอย่างให้มันสมควรมากกว่า

"น้องมันก็โตแล้ว มึงจะหวงอะไรนักหนา"

"น้องยังเด็กอยู่ กูเลี้ยงของกูมาอ่ะ!" ภาคภูมิแทบจะหลุดขำออกมากับคำพูดของเพื่อน เริ่มไม่มั่นใจแล้วว่ามันหวงน้องในฐานะพี่หรือว่าพ่อกันแน่

พระเพลิงเทเหล้าแล้วยกขึ้นดื่มอยู่แบบนั้นซ้ำไปซ้ำมา ในหัวเขามีเรื่องให้คิดมากมายไปหมด ทั้งเรื่องของดารกา ไหนจะเรื่องที่เผลอไปจูบน้องอย่างวันนี้อีก หรือว่าเขาอาจจะแค่เห็นว่าเกวลินเป็นดารกา ก็เลยเผลอทำตัวลุ่มล่ามแบบนั้นลงไป คิดได้สักพักก็สะบัดหัวเพราะเหนื่อยที่จะคิดต่อ ก่อนจะยกแก้วเหล้าจ่อที่ปากอีกรอบแต่ถูกมือบางของใครบางคนรั้งเอาไว้ก่อน

"เพลิงดื่มมากเกินไปแล้วนะ" เขาลุกขึ้นไปโผกอดเธอทันทีด้วยความโหยหา แล้วผละออกมองเธออย่างไม่เชื่อสายตาว่าดารกาจะยอมมาหากัน

"ดาหายไปไหนมา รูไหมว่าเพลิง...."

"ดาแค่จะมาขอให้เพลิงลืมดาซะ แล้วก็กลับไปเป็นคนเดิมของทุกคนได้แล้ว ไม่เห็นใจพ่อกับแม่บ้างหรอ"

"แต่เพลิงรักดามากนะ ทำไมถึงเป็นเพลิงไม่ได้ ดาบอกเพลิงหน่อยได้ไหม" คนเมาเอาแต่รวบมือสองคู่ของอีกคนเอาไว้แน่นและอยากฟังคำตอบ ทั้งที่เขาก็มีดีแทบทุกอย่าง สู้คนในใจเธอได้หมด แต่ทำไมเธอถึงไม่คิดที่จะมองเขาบ้างเลย

"เพลิงควรจะมองคนที่รักเพลิงบ้างนะ น้องเกลเป็นห่วงเพลิงมากรู้ไหม น้องถึงขั้นตามหาเราแล้วขอให้เรามาช่วยพูดกับเพลิงเลยนะ ไม่สงสารน้องบ้างหรอ"

ภาคภูมิขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจไปนิดหน่อยที่ได้ยินดารกาพูดออกมา ทั้งที่ตกลงกับเกวลินแล้วว่าจะไม่บอกพระเพลิงให้รู้ว่าเกวลินไปขอให้ช่วย 

"ดาจะบอกว่า ที่ดามาวันนี้ เพราะเกลไปขอร้องมาหรอ?"

"ใช่สิ น้องรักเพลิงมากนะ" พระเพลิงนิ่งไปจนภาคภูมิเองก็เดาไม่ได้ว่าเพื่อนกำลังคิดอะไรอยู่ในใจ แต่ใบหน้าที่ดูไม่สบอารมณ์แบบนั้นมันพอจะทำให้รู้ได้ว่าอีกคนกำลังอารมณ์ครุกกรุ่นอยู่ในใจ