บทที่ 2 สนใจเรื่องเรียนก่อน

"อย่าลืมที่พี่บอกไปตอนทานข้าวนะคะ" 

"เรื่องไหนนะคะ?" บทสนทนาบนโต๊ะอาหารเช้าของวันนี้มันมากจนเธอเองก็คาดเดาไม่ได้เหมือนกันว่าพระเพลิงหมายถึงเรื่องไหน แล้วเหมือนความไม่รู้นั้นจะทำให้อีกคนหงุดหงิดขึ้นมาเสียด้วยสิ

"สนใจเรื่องเรียนไปก่อน ถ้าใครมาจีบก็มาบอกพี่ด้วย" ถ้าพระเพลิงยังเอาแต่ย้ำเรื่องนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าแบบนี้เธอควรรู้สึกยังไง ทั้งที่ใช้ความพยายามมากมายคอยห้ามความรู้สึกตัวเองไว้ แต่การกระทำของเขาก็เอาแต่ดึงเธอให้คิดเข้าข้างตัวเองไปไกลอยู่อย่างนั้

"ถ้าเกลบอกพี่ แล้วพี่จะทำอะไรคะ?" 

"ก็ลองบอกมาก่อนสิคะ" เกวลินได้แต่ส่ายหัวปฏิเสธไป พระเพลิงเองคงไม่รู้ว่าไม่จำเป็นต้องมานั่งห่วงเธอเรื่องใครเข้ามาจีบเลย เพราะหัวใจดวงน้อยนี้ของเกวลินมีเอาไว้เพื่อรักแค่เขาเท่านั้น

ก้าวเดินไปตามทางเดินเข้าใต้ตึกคณะบริหาร กว่าพระเพลิงจะยอมปล่อยเธอลงมาจากรถก็คุยและย้ำเรื่องเดิมซ้ำอีกหลายครั้ง เธอชินเสียแล้ว

พระเพลิงมักเป็นอย่างนี้เสมอยามได้ยินมาว่าผู้ชายคนไหนเข้ามายุ่มย่ามหรือออกแนวชอบเธอในเชิงนั้น แต่อาการของเขาดูจะมากขึ้นก็ช่วงตั้งแต่เธออายุได้สิบแปดปีบริบูรณ์ละมั้ง

เกวลินยังจำวันนั้นได้ดีไม่มีวันลืมได้ลง ในช่วงอายุสิบแปดปีเธอพึ่งได้เข้ามหาลัยปีแรกแล้วมีรุ่นพี่เข้ามาจีบ พอพระเพลิงรู้เข้าก็เอาแต่เทียวรับเทียวส่งอยู่ทุกวัน แถมยังแอบไปสั่งห้ามให้รุ่นพี่คนนั้นมายุ่งกับเธอทั้งที่เธอไม่รู้เรื่องเลย กว่าจะได้รับรู้เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นอีกทีก็ตอนที่ได้เจอรุ่นพี่ห้องเดียวกันกับคนที่จีบเธอมาเล่าให้ฟัง 

ไม่รู้ว่าพระเพลิงเป็นคนหวงน้องสาวแบบนี้เป็นปกติไหม เพราะในครอบครัววรหิรัญก็มีพระเพลิงเป็นลูกชายเพียงคนเดียวเท่านั้น

ทุกครั้งที่เกิดเรื่องแบบนี้ พระเพลิงก็จะเอาแต่อ้างกับเธอว่าคุณลุงสั่งไว้ว่าให้ดูแลเธอให้ดี แล้วผู้ชายพวกนั้นก็ไม่ดีพอที่จะคู่ควรจะเป็นคนรักของเธอ แต่คำถามในใจของเกวลินที่ดังก้องมาตลอดยามได้ยินพระเพลิงพูดแบบนั้นก็คือ แล้วใครละที่ดีพอ..

"เกลมานั่งนี่เร็ว" เธอยิ้มให้กับเพื่อนที่เอ่ยเรียกเธออยู่ตรงแถวแรกของห้อง ถึงจะมีเพื่อนร่วมชั้นมากมายที่สามารถคุยกันได้ แต่ต้องยอมรับว่า คะนิ้ง คือเพื่อนสนิทคนเดียวที่เธอมีอยู่

เธอไม่ได้รู้สึกว่าการมีเพื่อนน้อยจะส่งผลอะไรให้ชีวิต ออกจะดีกับเธอเสียด้วยซ้ำ คนเราไม่จำเป็นต้องมีเพื่อนมากมายก็ได้ ขอแค่มีเพื่อนที่พร้อมจะอยู่เคียงข้างเราในทุกจังหวะของชีวิต แค่เพียงคนเดียวก็มากพอแล้ว

"มายังไงวันนี้ พี่เพลิงมาส่งหรอ?"

"อื้ม" ที่คะนิ้งเอ่ยปากถามเพราะบางครั้งพระเพลิงก็ไม่ว่างและจะเป็นคุณลุงที่มาแวะส่งเธอแทน เพื่อนสนิทคนนี้รู้ทุกเรื่องของเธอดี แม้กระทั่งเรื่องของความรู้สึกที่เธอมีต่อพระเพลิงด้วย

คะนิ้งเป็นเพื่อนที่รับฟังเธออย่างดีมาตลอด แล้วก็คอยเชียร์อัพเธอว่าให้สารภาพกับเขาไปเสียที แต่เป็นเธอเองที่ไม่กล้าพอจะพูดมันออกไป จะให้กล้าพูดออกไปได้ยังไงในเมื่อเธอเองก็รู้ดีว่าพระเพลิงมีคนในใจอยู่แล้ว

"เที่ยงนี้กินอะไรดีอ่ะ ข้าวคลุกกะปิร้านป้าต้อยดีม่ะ?"

"นี่ยังเช้าอยู่เลย ยังไม่ทันได้เรียนก็นึกถึงมื้อเที่ยงแล้วหรอ" เกวลินบีบแก้มกลมของเพื่อนอย่างทุกที คะนิ้งเป็นสาวอวบที่มีแก้มน่าบีบอยู่ตลอดแล้วเธอก็ชอบที่เพื่อนเ็นแบบนี้ เธอมองว่าเพื่อนเธอน่ารักแต่ก็ไม่วายโดยคนบางกลุมบูลลี่อยู่อย่างนั้น โลกนี้มันอยู่ยากขึ้นทุกวัน เพียงแค่แตกต่างก็ดันถูกมองว่าแปลกประหลาดไปเสียอย่างนั้น

อาจารย์บอกเลิกคลาสแล้วแต่เกวลินก็ยังคงจดจ่อกับกระดาษตรงหน้า เธอตั้งใจกับการจดงานที่อาจารย์สั่งให้อย่างละเอียด คะนิ้งชินแล้วกับความรอบคอบของเพื่อน เกวลินเป็นแบบนี้ไงทุกครั้งที่เราสองคนทำงานส่งถึงได้ไม่เคยผิดพลาดเลย 

สนใจอยู่กับหน้ากระดาษก่อนจะโดนดอกไม้ช่อเล็กช่อหนึ่งที่ยื่นมาในกรอบสายตาดึงความสนใจของเธอ เกวลินเงยมามองก็สบตากับ ภูผา อาจารย์ฝึกสอนที่พึ่งเข้ามาสอนได้เพียงไม่กี่เดือน

ก็อย่างที่เห็นและคงคิดเป็นอื่นไปไม่ได้ ถึงเขาจะไม่ได้บอกตามตรงแต่การกระทำของเขาก็คือกำลังจีบเธอ เกวลินเพียงรับมาตามมารยาทแล้วเหลือบมองคะนิ้งที่นั่งนิ่ง 

เธอเคยได้ยินเพื่อนพูดพร่ำเพ้อถึงภูผาอยู่ทุกวันตั้งแต่ช่วงเดือนแรกที่อีกคนมาสอน เกวลินยังเคยช่วยคะนิ้งหาโอกาสในการสร้างความประทับใจให้เขาอยู่บ่อยครั้ง

แต่เหมือนทุกอย่างจะไม่เป็นผล คนที่เขาสนใจไม่ใช่เพื่อนของเธอ แต่เป็นตัวเธอเอง หลายต่อหลายครั้งที่รู้สึกอึดอัดยามที่เขามาหากัน แต่ด้วยความเกรงใจที่เขาเป็นถึงอาจารย์ฝึกสอนก็เลยไม่กล้าพูดอะไรออกไป

"จะไปทานข้าวกันใช่ไหม พี่ไปด้วยได้ไหมครับ?" 

เกวลินเดินตรงมารอแท็กซี่ที่หน้ามหาวิทยาลัย โชคดีที่วันนี้ไม่เรียนบ่ายเธอก็เลยเอ่ยปฏิเสธการชวนทานข้าวของภูผาไปได้

ก้มมองดูนาฬิกาที่ข้อมือที่พระเพลิงเป็นคนซื้อให้เมื่อตอนวันเกิดปีที่แล้ว พึ่งจะบ่ายโมงตรงถ้าจะกลับบ้านก็คงไม่มีอะไรให้ทำแน่ เกวลินตัดสินใจนั่งรถตรงไปที่บริษัทของลุงดนัย พระเพลิงเองก็ทำงานอยู่ที่นั่นในตำแหน่งรองประธานด้วย อย่างน้อยได้ไปช่วยงานก็คงจะดีกว่ากลับไปนั่งนอนอยู่เฉยๆ

เธอทำแบบนี้เสมอเวลาที่ไม่มีเรียน เกวลินสามารถเข้าออกบริษัทของบ้านวรหิรัญได้อย่างสะดวกสบายแบบที่คนที่บริษัทรู้จักเธอกันหมด

แต่ถึงแบบนั้นก็มีบ้างบางครั้งที่เธอได้ยินเสียงนินทาผ่านตามหลังมา คงเป็นเพราะทุกคนคิดว่าเธอเป็นเพียงแค่กาฝากที่คุณลุงดนัยเอามาเลี้ยงเอาไว้ แต่ใครจะรู้ว่าสมบัติที่พ่อและแม่เธอสร้างไว้ให้ก่อนจะเสียไป ต่อให้เธอใช้จนตายมันก็ยังไม่หมด 

และก็ไม่มีใครรู้ด้วยว่าเป็นเธอที่มอบเงินส่วนหนึ่งให้ลุงดนัยในการประคับประคองบริษัทในช่วงที่บริษัทอยู่ในสถานการณ์ยากลำบาก แต่ถึงอย่างนั้นแล้วการอธิบายให้ทุกคนฟังมันจะไปมีประโยชน์อะไร ในเมื่อคนพวกนั้นไม่ได้มีผลกับการใช้ชีวิตของเธอเลยแม้สักนิด