ตอนที่ 9 กำลังเรียกอะไรอยู่

คำเตือน: มีฉากรุนแรงไม่เหมาะสม

"จะถอดดี ๆ หรือให้กูขึ้นไปกระชากออก" หญิงสาวประคองตัวลุกนั่ง ยกมือสั่นเทาถอดเสื้อผ้าออกจากตัวตามคำสั่งของปีศาจร้ายที่ยืนอยู่ตรงหน้า ใบหน้าสวยเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาอีกคนจะรู้ไหมว่าเธอกำลังกลัวการกระทำของเขาเหลือเกิน เขาจะทำกับเธอแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนกัน หรือต้องให้เธอตายไปต่อหน้าต่อตาเขาถึงจะพอใจ แบบนี้ใช่ไหมที่อีกคนต้องการ

"ฮึก!" มิลินถอดเสื้อผ้าพลางสะอื้นไห้ ภายในห้องปกคลุมไปด้วยความเงียบมีเพียงเสียงสะอื้นเบา ๆ ของคนตัวเล็กบนเตียง นำทัพหงุดหงิดเมื่อเห็นท่าทางชักช้าของอีกคน เขาจัดการปีนขึ้นไปบนเตียงพร้อมกับมือที่เอื้อมไปกระชากเสื้อผ้าออกจากตัวทำให้เนื้อผ้าขูดตามผิวจนรู้สึกแสบและเป็นรอยแดง 

แคว่ก!!

"อึก~" เธอไม่พูดอะไรนอกจากปล่อยให้น้ำตาไหลออกจากดวงตาทั้งสองข้าง มองใบหน้าดูดีนั้นผ่านม่านน้ำตา เขาใจดีมากเลย..แต่ใจดีกับคนอื่นที่ไม่ใช่เธอ เขารับฟังเสียงทุกคนแต่ไม่ใช่เสียงเธอ ต่อให้เธอจะร้องดังสักแค่ไหนตะโกนออกไปจนสุดเสียงเขาก็ไม่คิดที่จะหันมาสนใจ เพราะสิ่งที่เขาต้องการมากที่สุดนั่นก็คือร่างกายของเธอและความสะใจเท่านั้น ชาติที่แล้วเธอทำกรรมอะไรไว้นักหนา ชาตินี้ถึงได้กลับมาชดใช้อย่างแสนสาหัส จะมีใครรู้ไหมว่าเธอเจ็บปวดมากแค่ไหนกัน มันจะตายอยู่แล้วรู้ไหม..ฮึก~

"อยู่กับกูบีบน้ำตา พออยู่กับมันมึงยิ้มให้ สนุกมากไหม?"

"ลินกับคุณหมอไม่ได้เป็นอะไรกันจริง ๆ นะคะ ฮึก!"

"ถ้ากูไม่ไปเจอพวกมึงก็คงไปเอากันแล้วใช่ไหม"

"คะ คุณนำทัพกำลังเข้าใจลินผิด"

"งั้นเหรอ?"

"คุณหมอไมลส์เข้ามาช่วยลินไว้เท่านั้น" คนตัวเล็กพยายามอธิบายกับสิ่งที่อีกคนกำลังเข้าใจผิด เธอและหมอไมลส์ไม่ได้เป็นอะไรกันทั้งนั้น อีกอย่างพวกเขาก็เพิ่งเจอกันจะให้ไปด้วยกันได้ยังไงล่ะ เขาแค่หาเรื่องอยากลงโทษเธอเท่านั้นแหละเพราะนี่มันคือนิสัยปกติของเขา หากจะบอกว่าเป็นนิสัยก็คงไม่ถูก ต้องเรียกว่าสันดานเลยก็ว่าได้

"ไปทำอีท่าไหนล่ะมันถึงได้เข้ามาติด" สงสัยจะไปอ่อยกันจนผู้ชายต้องวิ่งเข้าหา จะทิ้งไม่ได้เลยสินะสันดานแม่เล้าหนิ

"ช่วยฟังลินหน่อยได้ไหมคะ อยากให้คุณนำทัพฟังเสียงลินหน่อย ฮึก!"

"เสียงเดียวที่กูจะฟังนั่นก็คือเสียงครางของมึง เตรียมแหกปากร้องดัง ๆ ให้พวกที่อยู่ข้างนอกได้ยินด้วยล่ะ" พูดจบเขาก็จัดการหยิบกุญแจมือขึ้นมาล็อคแขนหญิงสาวเอาไว้ทั้งสองข้าง กลายเป็นว่าตอนนี้มิลินนอนอยู่บนเตียงโดยที่มือทั้งสองข้างถูกล็อคไว้กับหัวเตียงด้วยกุญแจมือที่อีกคนนำมา นำทัพกระตุกยิ้มกับภาพตรงหน้า ช่างเป็นภาพที่สวยงามเสียเหลือเกิน..หึหึ

"ขออัดคลิปไว้ดูหน่อยนะคนสวย" แล้วเขาก็จัดการหยิบกล้องขึ้นมาพร้อมกับตั้งเอาไว้เพื่ออัดวีดีโอ คนตัวเล็กดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ นี่เขากำลังจะอัดคลิประหว่างที่เขากำลังจะทำเรื่องอย่างว่ากับเธองั้นเหรอ เขาจะไม่เอาไปปล่อยใช่ไหม จะมีใครรู้หรือเปล่า ถ้าเป็นแบบนั้นจริงเธอจะเอาหน้าไปสู้ใครเขาได้ล่ะ แค่ที่เป็นอยู่ตอนนี้เธอก็แทบจะไม่มีที่ยืนในสังคมอยู่แล้วนะ

"คะ คุณนำทัพได้โปรดเถอะนะคะ ฮึก! อย่าทำกับลินแบบนี้เลย..ช่วยมองว่าลินเป็นคนหน่อยได้ไหม"

"เธอกำลังเรียกร้องอะไรอยู่มิลิน มันคือสิ่งที่เธอคุ้นเคยมาตลอดไม่ใช่เหรอกับเรื่องพวกนี้อย่างมากคลิปที่ฉันอัดไว้เธอเอาไปขายต่อยังได้เงินมาใช้ เธอต้องขอบคุณฉันสิ" เขามันเลวทรามยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉานเสียอีก สิ่งที่ทำอยู่ตอนนี้ไม่มีมนุษย์คนไหนเขาทำกัน จะทรมานเธอไปถึงไหนกัน ไม่ฆ่าให้ตายจบ ๆ ไปเลยล่ะ

"ละ ลินกลัวตัวนั้น" เธอชี้ไปยังเทียนที่ตั้งอยู่บนหัวเตียง นำทัพยิ้มออกมาทันทีเมื่อรู้ว่าหญิงสาวนั้นกลัวของเล่นที่เขาจะใช้กับเธอคืนนี้ เพราะยิ่งเธอกลัวมากเท่าไหร่เขายิ่งอยากใช้กับเธอมากเท่านั้น การที่เห็นเธอเจ็บปวดทรมานเขารู้สึกมีความสุขที่สุด

"งั้นเริ่มจากตัวนี้ก่อนเลยนะ^^" พูดจบก็โน้มตัวไปคว้าเอาเทียนมาจุดพลางหันไปยิ้มหวานให้กับคนที่ถูกมัดอยู่ใต้ร่าง ขาสองข้างถูกจับให้แยกออกจากกันโดยมีเขาแทรกอยู่กลางหว่างขา เมื่อจุดเทียนน้ำตาเทียนก็เริ่มผลิตออกมา ใบหน้าของเขามันดูชอบใจกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นนี้มาก เหมือนว่าเขาตั้งใจที่จะทรมานเธออย่างเจ็บปวดเอาให้ร้องขอชีวิตกันไปข้างหนึ่ง

"ทำอย่างเดียวดะ..ได้ไหม ไม่ใช้มันได้ไหม ฮึก! ลินสัญญาว่าจะไม่ดื้อแล้ว ลินจะไม่ออกจากบ้านด้วย จะอยู่ตรงแต่ในห้อง ฮึก! ขะ..ขังลินไว้ก็ได้" น้ำเสียงร้อนรนพยายามเอ่ยเป็นคำพูดเว้าวอนขอให้เขาหยุดการกระทำนั้นซะ เธอกลัวแล้วจริง ๆ ทว่าสิ่งที่เธอพ่นออกมากลับเรียกรอยยิ้มของอีกคนได้เป็นอย่างดี นำทัพค่อย ๆ ยื่นเทียนไปให้อยู่เสมอกับหน้าท้องของเธอก่อนที่เขาจะ..

แปะ แปะ (หยดน้ำตาเทียนใส่ตัวมิลิน)

"กรี๊ด!!" เสียงกรีดร้องแสนเจ็บปวดดังระงมไปทั่วห้องนอน ดังไปถึงชั้นล่างที่มีลูกน้องยืนอยู่ ทุกคนต่างหันมองหน้ากันอย่างไม่มีใครกล้าเอ่ยอะไรออกมา เพราะรู้ว่าหญิงสาวกำลังโดนอะไรอยู่ และนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกเขาได้ยินเสียงร้องเจ็บปวดของคนเธอ

"หึหึ สวย"

"พะ พอแล้ว กรี๊ดดด"

"นี่คือบทลงโทษของคนที่มันพยศใส่กู" นำทัพยังคงเทหยดน้ำตาเทียนใส่ตัวหญิงสาวจนเนื้อตัวของเธอเริ่มแดงเพราะความร้อนของน้ำตาเทียน แต่เหมือนว่าเขายังไม่พอใจกับบทลงโทษนี้สักเท่าไหร่ จึงเอื้อมมือไปหยิบผ้าปิดตาเพื่อนำมาปิดให้อีกคน เมื่อพอใจกับเทียนเล่มนี้แล้วเขาจึงดับแล้ววางไว้ที่เดิม นำทัพจัดการนำผ้าที่หยิบมาไปปิดตาให้กับหญิงสาวก่อนที่เขาจะมาจัดการกับตัวเองต่อ

เขาจัดการรูดซิปกางเกงพร้อมกับควักเอาท่อนเอ็นใหญ่ออกมาชักรูดเพื่อให้พร้อมใช้งาน ดวงตาคมกริบก้มมองยังท่อนเอ็นที่แข็งผงาดพร้อมเข้าไปอยู่ในรูคับแคบนั้นแล้ว

"มันน่าตื่นเต้นดีว่าไหม" เขาถามโดยที่ใช้หัวหยักถูไถไปตามรอยแยกก่อนที่จะค่อย ๆ กดมันลงไปในร่องอุ่นนั้นอย่างใจเย็น

สวบ~

"อื้ออ!!"

"อ่า.. ครางสิ ครางดัง ๆ"

"จะ เจ็บ"

"รู้สึกดีเป็นบ้า ซี๊ด" เอวสอบเริ่มขยับเนิบนาบก่อนจะเพิ่มแรงขึ้นเรื่อย ๆ ท่อนเองใหญ่กระแทกกระทั้นใส่รูเล็กทำเอาหญิงสาวนอนกรีดร้องเพราะอาการจุกท้องน้อย เขารุนแรงเกินไป

ปึก! ปึก! ปึก!

เสียงเตียงดังเอี๊ยดอ๊าดเกิดจากการขยับกายอย่างรุนแรงของคนตัวสูง นำทัพก้มหน้าก้มตากระแทกด้วยความสะใจ ยิ่งเขาเห็นใบหน้าของเธอเขายิ่งอยากทำมันแรง ๆ เอาให้เธอสลบคาเตียงไปเลย

"จุก ลินเจ็บท้อง" เธอไม่ได้โกหก เธอเจ็บท้องจริง ๆ รู้สึกเหมือนมีอะไรจะหลุดออกมาจากท้องให้ได้ จะเลื่อนมือมาคุมท้องตัวเองก็ติดว่าถูกมัดไว้กับหัวเตียงอีก สิ่งที่ทำได้ตอนนี้มีเพียงนอนรับแรงกระแทกจากอีกคนเท่านั้น เขาไม่สนเสียงร้องที่เธอเอ่ยบอกเลยแม้แต่น้อย หญิงสาวร้องไห้อยู่ใต้ผืนผ้าที่ปิดดวงตาทั้งสองข้างของเธอเอาไว้ เมื่อไหร่กัน..เมื่อไหร่เธอจะหลุดพ้นไปจากตรงนี้ได้เสียที

นานนับหลายชั่วโมงที่เธอต้องนอนให้อีกคนกระทำอยู่แบบนั้นจนในที่สุดเธอก็ทนความเจ็บปวดนี้ไม่ไหว ภาพตรงหน้าค่อย ๆ เลือนลางลงก่อนที่มันจะมืดสนิทแล้วหายไปในที่สุด นำทัพเหลือบมองหญิงสาวที่สลบไปเป็นที่เรียบร้อยพร้อมกับแสยะยิ้มออกมา เขายังคงอัดแก่นกายใหญ่ใส่คนใต้ร่างไม่คิดที่จะหยุดพัก เขาจะทำมันจนกว่าเขาจะพอใจแล้วหยุดมันไปเอง หวังว่าการลงโทษครั้งนี้จะทำให้เธอหลาบจำแล้วไม่กล้าพยศใส่เขา อีกหากเธอยังคิดที่จะทำมันอีกเธอจะได้รับบทลงโทษหนักกว่านี้หลายเท่าแน่นอน