ตอนที่ 8 เตือนหลายครั้งแล้ว

คำเตือน: มีฉากรุนแรงไม่เหมาะสม

บ้าน

พรึบ!

"อ๊ะ" ตัวมิลินถูกจับเหวี่ยงลงโซฟาในห้องนอนจนร่างของเธอไปกระแทกเข้ากับขอบโซฟาอย่างแรง มือเล็กเลื่อนขึ้นไปกุมท้องตัวเองเอาไว้เมื่อรู้สึกจุก

"เจ็บเหรอ" พร้อมกับก้าวเข้าหาอย่างช้า ๆ น้ำเสียงเยือกเย็น แววตาเรียบนิ่งบวกกับท่าทางน่ากลัวของนำทัพทำให้มิลินขยับตัวถอยห่างออกไปเรื่อย ๆ เสียงที่จะพูดแทบไม่มีเพราะกำลังจุก เขาไม่มีทีท่าว่าจะเบามือกับเธอเลยสักครั้ง ตั้งแต่ขึ้นรถมากระทั่งถึงบ้านนำทัพก็เอาแต่ฉุดกระชากลากเธอมาจนถึงห้องนอน

"ละ..ลินกลัว อึก~ จะขังลินหรือให้ลินอดข้าวลินก็ยอม ได้โปรดอย่าทำลินเลยนะ"

"เธอจะกลัวทำไมมิลิน เพราะยังไงซะเธอก็ต้องมานอนให้ฉันกระแทกอยู่ดี" คิดว่าเขาจะเห็นใจกับคำร้องขอน่าสมเพชพวกนั้นเหรอ ฝันอยู่หรือไง

"ฮื่ออ" คำพูดของเธอไม่ได้เข้าไปอยู่ในโสตประสาทของอีกคนเลยแม่แต่น้อย นำทัพยังคงขยับก้าวเข้าหาหญิงสาวเรื่อย ๆ เขามองท่าทีหวาดหวั่นของเธอพลางกระตุกยิ้มชอบใจ

"อะไรกันมิลิน ฉันยังไม่ได้สนุกกับเธอเลยนะ" ย่อตัวนั่งลงตรงหน้า

"อยะ อย่าทำลิน กลัวละ..แล้ว อึก!" อยู่ ๆ อาการแน่นหน้าอกของเธอก็กลับมาเล่นงานอีกครั้ง หญิงสาวหอบหายใจอย่างยากลำบาก เธอพยายามจะเอ่ยเป็นคำพูดแต่ก็เหมือนจะไม่เป็นผล ยิ่งเขาเข้าใกล้มากเท่าไหร่ ใจเธอยิ่งสั่นมากเท่านั้น เหมือนกับว่าจะหยุดเต้นเอาให้ได้

"ทำไมต้องทำเหมือนกลัวฉันขนาดนั้น จำหน้าผัวตัวเองไม่ได้เหรอ หรือจำได้แค่ผู้ชายคนอื่น" มีดเล่มเล็กถูกดึงออกมาพร้อมกับหันปลายมีด ไปทางหญิงสาว นำทัพคว้าหมับเข้าที่ขาเล็กก่อนจะออกแรงดึงให้ตัวเธอเข้ามาใกล้มากขึ้น เขาใช้มืออีกข้างเอื้อมไปดึงมือเล็กขึ้นมา

"ละ ลินไม่เอา!" เธอเผลอตวาดเสียงใส่เขาไป ภาพเหตุการณ์ในอดีตย้อนกลับมาเล่นงานทำให้หญิงสาวร้องไห้ออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ 

ฉึก!

"..หึ~" ปลายมีดแหลมวางลงบนปลายนิ้วก่อนจะกดลงแล้วกรีดให้เป็นแผล เลือดสีแดงสดไหลออกมาตามรอยแผลเป็น ใบหน้าดูดีแสยะยิ้มพอใจเมื่อเห็นเลือด เขาวางมีดลงบนโต๊ะกระจกใสแล้วส่งยิ้มไปให้หญิงสาวที่กำลังร้องไห้ตัวสั่นเพราะกลัว

"เลือดออกหมดแล้ว..หึหึ" พร้อมกับดึงนิ้วหญิงสาวขึ้นมาดูดเลือด นำทัพช้อนตามองคนตัวเล็กที่หลับตาปี๋ไม่กล้ามองเขาที่กำลังดูดเลือดออกจากนิ้วให้เธอ

"อึก~" เจ็บ..สิ่งที่หญิงสาวร้องบอกอยู่ในใจ

"ลินกลัว ฮื่อ!!"

"ตอนอยู่กับมันหน้าฉันลอยมาบ้างไหม" เลิกคิ้วมองหน้าถาม

"เธอเองก็รู้ว่าฉันไม่ชอบแต่ทำไมยังทำล่ะ" พูดพลางใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มด้วยความหงุดหงิด

"ฉันไม่ได้ใจดีขนาดนั้นนะมิลิน~" ฝ่ามือหยาบเลื่อนไปเกลี่ยแก้มเนียนเบา ๆ การกระทำของเขาไม่ได้น่าดีใจเลยสักนิด กลับดูน่ากลัวเสียมากกว่า

"อ่า..ฟัด! ฉันควรลงโทษเธอยังไงดี" ตั้งแต่เช้าจนตอนนี้เธอพยศ ใส่เขาไปกี่รอบ หนีไปข้างนอกโดยไม่ขออนุญาตเขาก่อน ไหนจะอยู่กับผู้ชายสองต่อสองอีก เขาควรจัดการยังไงดีเธอจะได้ไม่ออกไปซนที่ไหนได้อีก

"ลินแค่ไปซื้อของ ฮึก!"

"แต่ภาพที่ฉันเห็นมันไม่ใช่" ถ้าเขาไปช้ามากกว่านี้ไม่รู้เลยว่าทั้งสองจะไปถึงไหนต่อไหน แต่สิ่งที่ทำให้เขาหงุดหงิดไม่หายสักทีนั่นก็คือ ลูกน้องเขาเอง ในเมื่อมันไปด้วยทำไมมันถึงปล่อยให้เธอเดินซื้อของอยู่คนเดียว..มันหายไปไหน? แต่ยังไงซะก็ขอจัดการกับคนตรงหน้านี้ก่อน ส่วนมันเอาไว้ทีหลัง

"คุณหมอเข้ามาช่วยลินค่ะ ฮึก~"

"เอาล่ะ ฉันไม่อยากฟังเธอพล่ามอีกแล้ว ถอดเสื้อผ้าแล้วขึ้นไปนอนบนเตียงซะ"

"คะ คุณนำทัพ ละลินไม่ทำได้ไหม" 

"ฉันจะไม่พูดซ้ำ" ว่าจบร่างสูงก็ดันตัวลุกขึ้น นำทัพหายเข้าไปในห้องแต่งตัว หญิงสาวมองตามไปด้วยสายตาที่หวาดหวั่น เพราะเธอรู้ว่าอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้าตัวเองกำลังจะเจอเข้ากับอะไร

ไม่นานนำทัพก็ออกมาจากห้องแต่งตัว มิลินน้ำตาไหลอาบใบหน้าทันที ในมือเขามีกุญแจมือกับโซ่ติดออกมาด้วย แต่แล้วดวงตาก็ต้องเบิกขึ้นอีกครั้งเมื่อหันไปเจอเทียนเล่มหนึ่งที่อยู่ในมือ

"หงุดหงิดสัส" ร่างสูงพ่นลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิดพลางมองไปยังหญิงสาวที่นั่งนิ่งอยู่ที่เดิม นำทัพเดินเอาของไปวางไว้ที่หัวเตียงพร้อมกับปลดเปลืองเสื้อผ้าตัวเอง เหลือไว้เพียงกางเกงสแล็คสีดำเท่านั้น เผยให้เห็นรอยสักน่ากลัว

"หะ ให้ลินงดข้าวก็ได้แต่อย่าทำอะไรรินเลยนะ" 

"ถอดเสื้อผ้า" เขาไม่ฟังคำร้องขอของเธอพลางบอกน้ำเสียงกดต่ำ

"ละ ลินกลัวเจ็บ" เธอยังจำรสชาติของเล่นที่เขาถือมาได้เป็นอย่างดี ครั้งนั้นเธอจับไข้เป็นอาทิตย์ ลุกขึ้นมานั่งแทบไม่ไหว ลำพังร่างกายเธอก็ไม่ค่อยจะแข็งแรงอยู่แล้ว หากเขายังฝืนที่จะทำต่อเธออาจจะแย่ก็ได้

"กูบอกให้ลุกขึ้น!" และแล้วน้ำเสียงและแววตาของอีกคนก็เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง สรรพนามที่เขาเคยใช้กับเธอเปลี่ยนไปเป็นกูมึง แล้วมิลินก็รู้ดีว่าเมื่อไหร่ที่เขาใช้คำพวกนี้เธอไม่มีโอกาสหนีไปไหนได้อย่างแน่นอน

"ฮื่ออ"

"มึงเลือกเองนะ"

พรึบ!

"อึก!" เขาพุ่งตัวไปที่หญิงสาวด้วยความรวดเร็ว พร้อมกับเอื้อมมือขึ้นไปบีบคอเล็กจนอีกคนหายใจไม่ออก ใบหน้าสวยขึ้นสีแดงมีน้ำตาซึมออกมาบริเวณหางตา มือเล็กพยายามทุบตีให้เขาปล่อยมือออกจากลำคอแต่เหมือนว่าจะไม่เป็นผล เมื่อเขาออกแรงกระชากเธอไปยังเตียงนอนทั้งอย่างนั้น

ตุบ!

"กูเตือนมึงหลายครั้งแล้ว"