บทที่ 9

เช้าวันต่อมา..

พรวด~ ชายหนุ่มที่ดื่มน้ำทุกเช้าหลังจากตื่นนอนเป็นประจำ ถึงกับสำลักน้ำออกมา เมื่อเห็นว่าคนที่เข้าไปอาบน้ำก่อนออกมาในชุดไหน "แอ๊ะๆๆ"

"คุณเป็นอะไรไหม" หวานใจรีบเข้ามาลูบหลังให้

"ผมว่าคุณไปใส่เสื้อผ้าก่อนดีกว่า"

"แหมทำเป็นมองไม่ได้ อิจฉาเค้าล่ะสิ"

"อิจฉา?"

"ถ้าคุณอยากได้แบบนี้..แบบนี้..ก็ไม่ยากนี่คะ พึ่งมือหมอไปเลย" ขณะที่พูดนิ้วเรียวชี้ไปที่หน้าอก แถมจังหวะต่อมาเธอชี้ลงไปใต้สะดือของตัวเอง

ชายหนุ่มมองตามนิ้วที่เธอชี้ถึงกับกลืนน้ำลายลงคอแบบไม่รู้ตัว

ถึงแม้ว่าเธอจะยังคงมีชุดชั้นในปิดกั้นอยู่ แต่ความอวบนูนนั้นเห็นเด่นชัดทั้งข้างบนและข้างล่าง

พอคุยกับเขาจบหวานใจก็เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า แล้วเลือกชุดที่จะใส่โดยไม่รีบ

ทีแรกกำลังจะดื่มน้ำใหม่ แต่คิดว่าคงดื่มไม่ได้แล้วล่ะเพราะถ้าดื่มได้สำลักอีกแน่ รามิลก็เลยคว้าเอาผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าห้องน้ำ

สายๆ วันเดียวกัน..

"พี่คะมานี่หน่อย" หวานใจที่เดินเข้ามาในห้องจัดเลี้ยงพร้อมรามิล เห็นว่าพี่ชายก็อยู่ในนี้ด้วย

"ว่าไง" ปลาวาฬเดินเข้ามาหาน้องเมื่อเห็นว่าน้องสาวเรียก

"เมื่อวานนี้ฉันลืมแนะนำให้พี่รู้จักคนนี้ชื่อรามิลค่ะ"

"พี่รู้แล้ว"

"พี่ชายฉันชื่อปลาวาฬ รู้จักกันไว้สิคะ" พอเธอแนะนำทั้งสองให้รู้จักกัน รามิลก็ยื่นมือไปเพื่อขอจับมือ

แต่ปลาวาฬทำแค่พยักหน้าให้ เพราะเขาไม่ค่อยชอบการทักทายแบบชาวตะวันตกเลย ถ้าเป็นการทักทายกับผู้หญิงยังพอว่า

"พี่ก็จับมือเขาหน่อยเถอะน่า" หวานใจคว้ามือพี่ชายให้มาเช็คแฮนด์กับเขา

"อะไรของเรา"

พอเห็นทั้งสองจับมือกันแล้วเธอก็นึกเอ็นดู

"วันนี้ช่างจะเอาชุดเจ้าบ่าวเจ้าสาวมาให้ดู เราสองคนอย่าเพิ่งไปไหนนะ" สโรชาและแก้วใจรับหน้าที่เรื่องชุดและของชำร่วย

"ค่ะ"

เย็นวันนั้น..

โรงแรมที่ใช้จัดงานรามสูรได้เหมาทั้งโรงแรมไว้แล้ว และตอนนี้แขกก็เริ่มทยอยกันมาถึงที่โรงแรมบ้างแล้ว

"ทำไมวันนี้แขกของโรงแรมเยอะจัง" หวานใจออกมาเดินเล่นกับพี่ชาย เพราะเห็นแขกเข้ามากันไหมคะสายเลย ซึ่งผิดจากโรงแรม

"แขกของโรงแรมที่ไหน แขกของเราทั้งนั้น"

"อะไรนะคะ?"

"ก็แขกที่จะมาร่วมงานแต่งเราพรุ่งนี้ไง"

"ห๊า?! ไหนคุณปู่บอกว่าจัดงานไม่ใหญ่ไง"

"นี่แหละไม่ใหญ่ของท่าน"

ในห้องนอน..

"ทำไมคุณไม่เตือนคุณปู่บ้าง"

"เตือนเรื่องอะไร"

"คุณรู้ไหมว่าท่านเหมาทั้งโรงแรมจัดงานแต่ง"

"รู้"

"รู้แล้วเหรอ?"

"ตกใจอะไร"

"เราไม่ได้แต่งกันจริงๆ สักหน่อย"

"ใครเขาแต่งกันเล่นๆ บ้าง"

"พูดเหมือนจะแต่งงานกับฉันจริงๆ" หญิงสาวพูดพึมพำก่อนที่จะนอนลงข้างๆ ชายหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียงก่อนแล้ว "ถ้าคุณชอบผู้หญิงก็ดีสินะ" ว่าแล้วเธอก็วางมือลงตรงหน้าท้องของอีกฝ่าย

"ทำอะไรของเธอ" รามิลรีบขยับมือของเธอออก

"แตะนิดแตะหน่อยก็ไม่ได้"

"อย่าหาเรื่อง"

"หาเรื่องอะไร"

ชายหนุ่มพ่นลมหายใจออกมาดังเฮือก แล้วก็นอนหันหลังให้

"คุณ....." เสียงหวานลากยาวพร้อมเอื้อมมือมาโอบไหล่ด้านหลังของเขาไว้ อยากจะคุยกับเขาเรื่องงานพรุ่งนี้ต่อ

"นี่เธอ!" จากที่นอนหันหลังชายหนุ่มรีบลุกขึ้นแล้วขยับออกห่าง

"ฉันไม่ทำอะไรคุณหรอกน่า"

"ผมต้องเป็นคนพูดมากกว่าไหม" รามิลรีบลุกขึ้นจากเตียง แล้วเดินเข้าห้องน้ำไป เมื่อเช้านี้กว่าจะทำให้มันสงบได้ ก็มากระตุ้นมันอีกแล้ว..