บทที่ 1071

หากยามนี้พวกเขายังมีชีวิตอยู่ ยังอยู่เคียงข้างเขา เกรงว่าก็คงจะคัดค้านการตัดสินใจของเขาสุดกำลัง เช่นเดียวกับลุงเกิ่ง

คิดถึงตรงนี้ มุมปากของเซียวเหิงก็เผลอยกยิ้มขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

ทว่ากลับขมขื่นยิ่งนัก

"หากเจ้าตามข้าไป พวกเขาจะยิ่งระแวงข้ามากขึ้น"

มีเพียงการที่เขาโดดเดี่ยวไร้ที่พึ่ง ตระกูลมู่ถึงจะยอมลดการระวังลง

"แต่ว่า..." ลุงเกิ่งยังอยากจะพูดต่อ

แต่เซียวเหิงกลับยกมือขึ้นขัดจังหวะเขา

"ข้าตัดสินใจแล้ว"

เพียงคำสั้นๆ ก็จบเรื่องนี้ลงโดยสิ้นเชิง

รุ่งขึ้น เซียวเหิงขึ้นนั่งบนรถม้าของตระกูลมู่

ส่วนลุงเกิ่งยืนอยู่ที่หน้าประตูโรงแรม มองส่งรถม้าที่จากไป

มู่หงเสวี่ยใช้พัดกางแง้มผ้าม่านรถขึ้น มองไปทางลุงเกิ่งก่อนเอ่ยถามว่า "แม่ทัพเซียวมั่นใจหรือว่าเขาจะไม่ปริปากพูดอะไร?"

"เป็นคนรับใช้ของครอบครัวข้า ไว้ใจได้" เซียวเหิงตอบเรียบๆ เปลือกตายกขึ้นเล็กน้อย มองไปยังมู่หงเสวี่ย

ในดวงตาที่หม่นลึก มู่หงเสวี่ยมองเห็นแววคำเตือนซ่อนอยู่

ดังนั้นเขาจึงยกยิ้ม ปล่อยม่านรถลง "ไว้ใจได้ก็ดีแล้ว คนของแม่ทัพเซียวก็คือคนของพวกเรา"

ความหมายก็คือ จะไม่แตะต้องลุงเกิ่ง

เซียวเหิงถึงได้ยิ้มตาม "พี่ชายมู่เห็นข้าเ