Share

บทที่ 1090

Author: โม่เสียวชี่
เฉียวเนี่ยนอาบน้ำเสร็จแล้ว ก็ไปหาหมอประจำจวน

ตั้งแต่หมอประจำจวนถูกพามาที่จวนอ๋องผิงหยางแล้ว เฉียวเนี่ยนจะหาเขาก็สะดวกขึ้นมาก

หมอประจำจวนรู้มานานแล้วว่าเฉียวเนี่ยนกลับมาแล้ว แต่วันนี้มีคนนอกกลับมาพร้อมเฉียวเนี่ยนด้วย เขาจึงไม่ได้ออกมา

ตอนนี้เห็นเฉียวเนี่ยนมาหา เขาย่อมดีใจ ต้อนรับเฉียวเนี่ยนอย่างร่าเริง ยื่นตําราแพทย์ที่เขาเขียนช่วงนี้ให้นาง “ตั้งใจอ่าน อ่านจบก็เก่งกว่าอาจารย์แล้ว”

เฉียวเนี่ยนมีพรสวรรค์ทางการแพทย์ มีความเข้าใจอันรวดเร็ว สิ่งที่เขารู้ส่วนใหญ่ก็เขียนไว้ในตําราแพทย์เหล่านั้นแล้ว สอนก็แทบครบหมดแล้ว

เฉียวเนี่ยนย่อมดีใจ รับตําราแพทย์มา ปากก็หวานขึ้นหน่อย “ขอบคุณท่านอาจารย์เจ้าค่ะ ท่านอาจารย์ดีกับข้าที่สุดเลย!”

หมอประจำจวนถูกป้อยอจนยินดี แต่มองเฉียวเนี่ยนที่ดีใจเช่นนี้ รอยยิ้มที่ริมฝีปากกลับแข็งทื่อขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

เขานึกถึงบางคนขึ้นมา แต่ก็กลัวว่าหากพูดออกไปจะทำให้เฉียวเนี่ยนเสียใจ

แต่เฉียวเนี่ยนก็ยังสังเกตเห็นความผิดปกติบนสีหน้าเขา จึงอดไม่ได้ที่จะถาม “ท่านอาจารย์มีเรื่องในใจหรือ?”

“ข้าไม่ได้ไปดูฮูหยินหลินมาครึ่งปีแล้ว” หมอประจำจวนพูด สีหน้าก็เคร่งขรึมขึ้น “ไม่รู้ว
Continue to read this book for free
Scan code to download App
Locked Chapter

Latest chapter

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 1094

    “เนี่ยนเนี่ยน!”ฮูหยินหลินเรียกพลางรีบก้าวเข้ามาหาเฉียวเนี่ยนปรากฏว่าจำนางได้จริงๆเฉียวเนี่ยนนิ่งไปชั่วครู่ เพราะฮูหยินหลินจำหน้าใครไม่ได้มานานแล้ว คราวนี้กลับจำนางได้ขณะกำลังคิดอยู่ ฮูหยินหลินก็เดินมาถึงข้างหน้า คว้ามือเฉียวเนี่ยนไว้ “เนี่ยนเนี่ยน เจ้ากลับมาแล้ว! ช่วงที่เจ้าหายไป แม่คิดถึงเจ้ามากจริงๆ!”เฉียวเนี่ยนอยากทดสอบอาการฮูหยินหลิน จึงถาม “ทำไมข้าถึงไม่ได้อยู่ในจวนล่ะ?”ฮูหยินหลินชะงักไป เหมือนลืมเหตุผล ดวงตาเต็มไปด้วยความว่างเปล่าอืม นางจำไม่ได้ดังนั้นเฉียวเนี่ยนจึงถามต่อ “เรือนของข้าไม่ใช่เรือนลั่วเหมยหรือ? ทำไมตอนนี้ให้ข้าอยู่เรือนฟางเหอล่ะ?”ฮูหยินหลินเงยหน้ามองอย่างไม่รู้ตัว เหมือนจะไม่รู้ว่าที่นี่คือเรือนฟางเหอหรือเรือนลั่วเหมย“หลินยวนล่ะ?”ฮูหยินหลินขมวดคิ้ว หน้าเต็มไปด้วยความงง “หลิน หลินยวน?”“ข้าเป็นใคร?”น้ำเสียงเฉียวเนี่ยน ตั้งแต่ต้นจนจบยังคงสงบแต่คราวนี้ ฮูหยินหลินมองเฉียวเนี่ยน ก็ยังคงงุนงงอืม จำไม่ได้อีกแล้วดูเหมือนความกังวลของท่านอาจารย์มีเหตุผลอาการของฮูหยินหลิน ดูเหมือนจะรุนแรงกว่าครั้งก่อนดังนั้น นางสั่งให้คนช่วยพาฮูหยินหลินกลับที

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 1093

    หลังตื่นนอน เฉียวเนี่ยนก็ได้ยินหนิงซวงเล่าถึงเรื่องฉู่จืออี้ออกจากเมืองตั้งแต่เช้า ใจนางอดรู้สึกหดหู่ไม่ได้ แต่เมื่อคืนทั้งสองก็ได้พูดคุยเปิดใจซึ่งกันและกันไปแล้ว ตอนนี้นางก็ยังพอมีความสบายใจอยู่บ้างหลังทานอาหารเช้าแล้ว เฉียวเนี่ยนก็ไปยังจวนโหวพร้อมกับหนิงซวงท่านโหวหลินไปเข้าเฝ้าแล้วหลินเย่ว์ตอนนี้ได้เป็นหัวหน้าหน่วยพันทหารแล้ว มีทหารพันกว่านายอยู่ใต้บังคับบัญชา จึงต้องอยู่ในสนามฝึกอย่างเรียบร้อยดังนั้น จวนโหวนี้จึงเหลือเพียงฮูหยินหลิน เจ้าของจวนผู้ที่สติเลอะเลือนเท่านั้นอาจก็เพราะสภาพของจวนโหวตอนนี้ไม่ค่อยดีนักดังนั้นเมื่อพ่อบ้านเฒ่าประจำจวนโหวเห็นเฉียวเนี่ยน ก็ถึงกับขอบตาแดงเพราะอยากร้องไห้ทันที “คุณหนู คุณหนูกลับมาแล้ว!”เฉียวเนี่ยนเห็นน้ำตาของพ่อบ้านเฒ่า จึงอดไม่ได้ รีบพูดว่า “ข้ามาตรวจชีพจรฮูหยินหลิน”ได้ฟังคำเรียกที่ยังฟังดูเหินห่างจากเฉียวเนี่ยน พ่อบ้านเฒ่าปาดน้ำตา ยกมุมปากยิ้ม “ฮูหยินไปเรือนฟางเหอตั้งแต่เช้าแล้ว บ่าวจะพาคุณหนูไปเอง”ได้ฟังดังนั้น หนิงซวงกลับรู้สึกประหลาดใจ “เรือนฟางเหอหรือเจ้าคะ? หลังฮูหยินบ้า... เอ่อ ป่วยแล้ว ไม่ได้ไปเรือนลั่วเหมยเป็นประจำหรือเจ

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 1092

    ได้ฟังดังนั้น เฉียวเนี่ยนพลันดีใจยิ่งนัก “จริงหรือ?! สำนักราชาโอสถคิดค้นยาถอนพิษของพิษเยือกมรณะได้แล้วหรือ ดีเหลือเกิน! ข้าจะไปเก็บสัมภาระเดี๋ยวนี้เลย!”พูดจบ เฉียวเนี่ยนก็จะออกไปแต่ไม่คิดว่า ฉู่จืออี้พลันลุกขึ้นยืน มองมาที่นางแล้วพูดว่า “ข้าจะไปคนเดียว”ความดีใจและก้าวเดินของเฉียวเนี่ยนหยุดชะงักทันทีนางหันกลับมามองฉู่จืออี้ด้วยความประหลาดใจ ใบหน้าแฝงความสงสัย “ไปคนเดียวหรือ?”“อืม” ฉู่จืออี้สีหน้าเรียบเฉย “สำนักราชาโอสถมีพื้นที่ซับซ้อน ข้าไปคนเดียวจะสะดวกกว่า”เฉียวเนี่ยนมองฉู่จืออี้ กะพริบตา“อันตรายมากหรือ?”ฉู่จืออี้อึ้งเล็กน้อยเขาไม่คิดว่าประโยคธรรมดาเพียงนี้จะทำให้เฉียวเนี่ยนนึกถึงอันตรายแต่จริงๆ แล้ว ก็ไม่ยากเลยที่จะเดาได้ฉู่จืออี้ไม่เคยคิดว่านางเป็นภาระหรือเรื่องลำบาก แต่ถ้าพูดตามความหมายแฝงของคำพูดนี้คือ หากพานางไปด้วยจะเป็นภาระนั่นก็น่าจะหมายความว่า อันตรายมากสินะ?มองเห็นสีหน้าเป็นห่วงของเฉียวเนี่ยน ฉู่จืออี้ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย “ข้าเคยไปมาแล้ว จำไม่ได้หรือ?”ไม่เพียงเคยไปมาแล้ว แต่ยังกลับมาอย่างปลอดภัย ดังนั้นเฉียวเนี่ยนก็น่าจะเชื่อเขามองตาฉู่จืออี้ สุ

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 1091

    ดังนั้น นางคิดว่าหากวันหนึ่งข่าวการสิ้นชีพของฮูหยินหลินมาถึง นางก็ย่อมจะเสียใจมากเช่นกันความทรงจำตั้งแต่จำความได้ที่ฮูหยินหลินเปรียบนางเป็นเหมือนแก้วตา ก็จะพากันพุ่งเข้ามาอย่างล้นหลาม ครอบงำนางจนหายใจแทบไม่ออกในเมื่อจะเป็นเช่นนั้น ใยไม่พยายามเสียตั้งแต่ตอนนี้เล่านางจะไปรักษาฮูหยินหลินแทนท่านอาจารย์ทั้งเพื่อความปลอดภัยของท่านอาจารย์ และเพื่อให้ตัวเองมีเหตุผลที่จะไม่ละอายใจนางได้พยายามรักษามาแล้ว ดังนั้น ถึงแม้ฮูหยินหลินจะจากไป นางก็น่าจะไม่รู้สึกผิดมากนักหมอประจำจวนเห็นเฉียวเนี่ยนเช่นนี้ ก็รู้สึกพอใจเล็กน้อย “แท้จริงแล้ว หมอควรเป็นเช่นนี้แล”เขาพูดพร้อมสูดหายใจเข้าลึก และเงยหน้ามองไปไกล “เมื่อก่อนตอนข้าพักอยู่สำนักราชาโอสถ ข้าไม่เข้าใจกฎเกณฑ์มากมายของเจ้าสำนักในการรักษาผู้ป่วย ข้าเห็นว่า สำหรับหมอแล้ว ไม่ว่าผู้มาหาจะมีสถานะใด ขอให้มา ก็ถือว่าเป็นผู้ป่วย เป็นผู้ป่วยก็ต้องรักษา แน่นอน ต้องอยู่ภายใต้เงื่อนไขที่ตัวเองปลอดภัย”ดังนั้น ตอนนี้ การที่เฉียวเนี่ยนยอมวางความแค้นในอดีต และกลับไปจวนโหวเพื่อรักษาฮูหยินหลิน ก็ทำให้หมอประจำจวนพอใจสุดๆแต่เขาไม่รู้เลยว่า เฉียวเนี่ยนไม่ได้

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 1090

    เฉียวเนี่ยนอาบน้ำเสร็จแล้ว ก็ไปหาหมอประจำจวนตั้งแต่หมอประจำจวนถูกพามาที่จวนอ๋องผิงหยางแล้ว เฉียวเนี่ยนจะหาเขาก็สะดวกขึ้นมากหมอประจำจวนรู้มานานแล้วว่าเฉียวเนี่ยนกลับมาแล้ว แต่วันนี้มีคนนอกกลับมาพร้อมเฉียวเนี่ยนด้วย เขาจึงไม่ได้ออกมาตอนนี้เห็นเฉียวเนี่ยนมาหา เขาย่อมดีใจ ต้อนรับเฉียวเนี่ยนอย่างร่าเริง ยื่นตําราแพทย์ที่เขาเขียนช่วงนี้ให้นาง “ตั้งใจอ่าน อ่านจบก็เก่งกว่าอาจารย์แล้ว”เฉียวเนี่ยนมีพรสวรรค์ทางการแพทย์ มีความเข้าใจอันรวดเร็ว สิ่งที่เขารู้ส่วนใหญ่ก็เขียนไว้ในตําราแพทย์เหล่านั้นแล้ว สอนก็แทบครบหมดแล้วเฉียวเนี่ยนย่อมดีใจ รับตําราแพทย์มา ปากก็หวานขึ้นหน่อย “ขอบคุณท่านอาจารย์เจ้าค่ะ ท่านอาจารย์ดีกับข้าที่สุดเลย!”หมอประจำจวนถูกป้อยอจนยินดี แต่มองเฉียวเนี่ยนที่ดีใจเช่นนี้ รอยยิ้มที่ริมฝีปากกลับแข็งทื่อขึ้นมาโดยไม่รู้ตัวเขานึกถึงบางคนขึ้นมา แต่ก็กลัวว่าหากพูดออกไปจะทำให้เฉียวเนี่ยนเสียใจแต่เฉียวเนี่ยนก็ยังสังเกตเห็นความผิดปกติบนสีหน้าเขา จึงอดไม่ได้ที่จะถาม “ท่านอาจารย์มีเรื่องในใจหรือ?”“ข้าไม่ได้ไปดูฮูหยินหลินมาครึ่งปีแล้ว” หมอประจำจวนพูด สีหน้าก็เคร่งขรึมขึ้น “ไม่รู้ว

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 1089

    ฉู่จืออี้กับเซียวเหอต่างก็มองสีหน้าของสองนาง จึงค่อยๆ ก้าวเข้าไปใกล้ฉู่จืออี้ไม่พูดอะไร เพียงเดินมาหยุดที่ตรงหน้าเฉียวเนี่ยน มองเหงื่อที่ไหลลงมาไม่หยุดบนหน้าผากของนาง ยิ้มบางๆ “อย่าบอกนะว่าตอนอยู่ในกองทัพยังไม่เคยเหนื่อยขนาดนี้?”หายากนักที่เฉียวเนี่ยนจะทำท่าซุกซนแลบลิ้น แล้วหันไปมองเกอซูอวิ๋นอย่างอดไม่ได้ก็เห็นเซียวเหอเดินมาหยุดอยู่ข้างเกอซูอวิ๋น สีหน้าเช่นเดิม “องค์หญิงนั่งพักสักครู่เถิด”เกอซูอวิ๋นก็เชื่อฟังนั่งลง แต่กลับรู้สึกถึงสายตาของเฉียวเนี่ยน จึงทำตาเขียวอย่างขัดเขินใส่เฉียวเนี่ยนคิดว่า คงอย่าได้แกล้งนางอีกแล้วละ หากทำให้นางร้องไห้ขึ้นมาต่อหน้าเซียวเหอจะทำอย่างไรดี?จึงเก็บสายตากลับ มองไปที่ฉู่จืออี้ “ฮ่องเต้ตรัสว่าอย่างไรบ้าง?”ฉู่จืออี้ยิ้มบาง “ไม่มีอะไร”พอได้ฟัง สีหน้าเซียวเหอกลับเปลี่ยนไปฮ่องเต้บอกชัดๆ ว่าจะประทานสารสมรส เหตุใดพอมาถึงต่อหน้าเฉียวเนี่ยน กลับกลายเป็นไม่มีอะไร?เฉียวเนี่ยนก็แปลกใจ “ไม่ได้พระราชทานรางวัลอะไรแก่พี่ใหญ่หรือ?”ฉู่จืออี้ส่ายหัว “ข้าปฏิเสธหมดแล้ว อำนาจบารมีมากเกินไป ไม่ใช่เรื่องดี”เฉียวเนี่ยนถึงได้พยักหน้าเข้าใจก็ใช่ ฉู่จืออี้ก

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status