บทที่ 22

แม้ในใจเฉียวเนี่ยนจะคิดเช่นนี้ แต่ปากมิได้พูดออกมา ซึ่งในสายตาเซียวเหิงก็เท่ากับยอมรับกลายๆ

มือที่ไพล่อยู่ข้างหลังกำแน่นเป็นหมัด เขามองหน้าเฉียวเนี่ยนด้วยสายตาเย็นชา “เมืองกูเฉิงอยู่ไกลถึงเจียงหนาน วัฒนธรรมความเป็นอยู่ต่างจากเมืองหลวงเป็นอย่างมาก แม่นางเฉียวคิดดีแล้วรึ?”

เฉียวเนี่ยนคิดในใจ เซียวเหิงอาจคิดเตือนสตินางว่าไม่เหมาะกับสภาพอากาศที่เมืองกูเฉิง จึงมีสีหน้าจริงจังขณะเอ่ยปากตอบเขา “ท่านอ๋องบอกว่าฤดูหนาวที่เจียงหนานไม่หนาวเย็นเท่ากับเมืองหลวง ข้าคิดว่า ขอเพียงไม่หนาวเกินไป ข้าน่าจะพอปรับตัวได้”

เพราะนางกลัวความหนาวจริงๆ

ไม่ว่าจะเป็นความหนาวเย็นเข้าถึงกระดูกขณะมือทั้งคู่แช่อยู่ในน้ำ หรือค่ำคืนถูกขังอยู่นอกเรือนให้ตากลมหนาว นางล้วนไม่ต้องการจะประสบเข้าอีก

เซียวเหิงถูกเฉียวเนี่ยนย้อนกลับเสียจนไม่รู้จะตอบอย่างไรดี

ได้แต่จ้องเขม็งไปที่นาง ความเยียบเย็นในดวงตาผุดขึ้นระลอกแล้วระลอกเล่า

จนแม้กระทั่งเฉียวเนี่ยนไม่ได้มองหน้าเซียงเหิงโดยตรง ก็รับรู้ได้ถึงโทสะอันร้อนแรงของเขา

เซียวเหิงโกรธเข้าแล้วจริงๆ

แต่เพราะเหตุใดจึงโกรธเช่นนี้?

เพราะนางจะแต่งงานกับหมิงอ๋องรึ?

ไม่น่าเป็นไปได้