เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 23
บทที่เกี่ยวข้อง
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 24
เป็นคำพูดที่น่าขำเช่นนี้อีกแล้วเฉียวหว่านนึกอยากหัวเราะ แต่ในใจกลับขมขื่นมากกว่า สุดท้ายจึงหัวเราะไม่ออกฮูหยินหลินกุมมือของนางไว้ ท่าทีอ่อนโยนยิ่ง “จริงอยู่ ฐานะจวนโหวเราทุกวันนี้ไม่อาจเทียบเท่าในอดีต แต่ภาษิตว่าเรืออับปางก็ยังมีเศษตะปูอีกสามพัน วันหน้าหากหมิงอ๋องคิดกลับมาเมืองหลวงอีก ก็ต้องพึ่งพาจวนโหวของเรา”เมื่อกล่าวถึงตรงนี้ ฮูหยินหลินยังคงถอนหายใจอีกเฮือกหนึ่ง “จริงอยู่ การทำเช่นนี้แม่เองก็เห็นแก่ตัว เซียวเหิงเป็นเด็กหนุ่มที่เก่งกล้า สร้างผลงานสู้รบไว้ไม่น้อย ปัจจุบันตระกูลเซียวยิ่งเรืองอำนาจอยู่ในราชสำนัก และเจ้าก็รู้ว่าฝ่าบาทไม่สู้พอพระทัยต่อจวนโหวนัก เพราะฉะนั้น หากต้องการให้ยวนเอ๋อร์ได้แต่งเข้าตระกูลเซียวอย่างราบรื่น เจ้าก็ไม่อาจหาคู่ครองที่มีอิทธิพลเทียบเท่าได้ และหมิงอ๋อง...ก็นับว่าเหมาะสมที่สุดแล้ว”เฉียวเนี่ยนเข้าใจในที่สุดว่าไปแล้ว การแต่งงานของนางขึ้นอยู่กับการประเมินผลประโยชน์ที่ลงตัวของหลายฝ่ายจวนโหวต้องพึ่งพาตระกูลเซียว หมิงอ๋องต้องอาศัยอิทธิพลของจวนโหว เช่นนั้นการเลือกคู่ของนางจึงไม่มีความสำคัญใดๆ อีก“เช่นนี้นี่เอง” นางเอ่ยปากเบาๆ คล้ายกับรู้สึกโล่งอกห
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 25
เฉียวเนี่ยนเคยรักพี่ชายของนางเป็นที่สุด เพราะพี่ชายมักช่วยนางขับไล่อันธพาลที่มาพูดจาแทะโลมตน ทั้งยังชอบสรรหาของอร่อยหลายอย่างมาให้นางกิน หรือแม้แต่ไข่มุกราตรีที่หายาก เขาก็สามารถสรรหามาให้นางได้ครั้งหนึ่งในสายตาของเฉียวเนี่ยน มองว่าหลินเย่ว์เป็นคนที่เก่งกล้าสามารถ เป็นพี่ชายที่ร้ายกาจนักแต่นับแต่หลินยวนกลับมา พี่ชายคนเก่งของนางก็ได้อันตรธานหายไปด้วยเหลือเพียงคนโง่ที่วันๆ เอาแต่กล่าวหานาง ใส่ร้ายป้ายสีสารพัด ทำสิ่งใดไม่รู้จักใช้หัวคิด มีแต่วู่วามสถานเดียว!อย่างเช่นวันนี้เป็นต้นเฉียวเนี่ยนถูกเขาบีบแขนจนรู้สึกเจ็บ คิ้วยิ่งขมวดมุ่นไม่ทันรอให้นางเอ่ยปาก ฮูหยินหลินอยู่ด้านข้างก็ตีเข้าที่หลังมือหลินเย่ว์ “เจ้าทำอะไรกัน? ยังไม่รีบปล่อยมือน้องอีก”“ท่านแม่ ทำไมต้องเข้าข้างนางอีก ในรถม้ามีแต่ท่านกับนางเพียงสองคน นางกล้าบอกว่าไม่ได้ทำให้ท่านร้องไห้รึ?” หลินเย่ว์หน้าตาขึงขัง จ้องมองเฉียวเนี่ยนด้วยความดุดัน “ขอเตือนให้รู้ แม้ข้าจะมีเรื่องผิดต่อเจ้าก็ไม่เกี่ยวกับท่านแม่ เจ้าอย่ามาเล่นละครต่อหน้านาง ถ้าทำให้ท่านแม่ร้องไห้อีก ข้าจะไม่ละเว้นเจ้า”กล่าวจบ หลินเย่ว์ก็ผลักร่างเฉียวเนี่ยนออก
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 26
หลินเย่ว์ตามฮูหยินหลินไปที่เรือนลั่วเหมย ภายใต้การดูแลของหมอในจวนอาการของหลินยวนดีขึ้นมากแล้ว นอกจากไอเป็นบางหนก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้ว ในระหว่างที่ฮูหยินหลินกับหลินเย่ว์มา นางกำลังชมดอกเหมยอยู่ในลานบ้าน เห็นนางสวมเสื้อผ้าบาง ฮูหยินหลินก็ขมวดคิ้ว “ป่วยยังไม่หายดีเลยไยถึงออกมาเล่า? แถมยังสวมเสื้อผ้าบางอีก เร็ว รีบเข้าห้อง!” นางโอบหลินยวนเข้าไปในห้อง พร้อมทั้งเรียกเสี่ยวชุ่ยเทน้ำร้อนเข้ามา ก่อนจะล้วงขวดยาเล็กออกมาจากในอก “พระสนมได้ยินว่าเจ้าไอหนัก จึงตั้งใจสั่งคนไปนำยาลูกกลอนจากในโรงหมอมา บอกว่าได้มาจากสำนักราชาโอสถ ฮองเฮาองค์ก่อนไอมาครึ่งเดือน กินสิ่งนี้ไปดีขึ้นเลย” หลินเย่ว์มองฮูหยินหลินป้อนยาให้หลินยวนด้วยตัวเอง ก็เข้าใจทันทีว่าเหตุใดฮูหยินหลินรีบมาหาหลินยวนทันทีที่กลับมาถึงจวน เขาย่อมเป็นห่วงหลินยวนอยู่แล้ว แต่เมื่อเห็นสีหน้าของหลินยวนปกติดีแล้ว ทั้งยังไม่ได้ยินเสียงไอเลยตั้งแต่เมื่อครู่จวบจนตอนนี้ น่าจะไม่เป็นอะไรมากแล้ว ฉะนั้นที่เขากังวลตอนนี้เป็นอีกเรื่องหนึ่ง“ท่านแม่ ท่านยังไม่ได้บอกเลยว่า ท่านกับเนี่ยนเนี่ยนมีปัญหาอะไรกันแน่? เหตุใดท่านถึงร้องห่มร้องไห้อยู่ในรถม้
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 27
อีกด้านหนึ่ง เฉียวเนี่ยนไม่สนใจเลยสักนิดว่าหลินเย่ว์จะพูดอะไรกับฮูหยินหลินบ้างนางรีบร้อนจะไปเยี่ยมฮูหยินเฒ่าเทียบกับเมื่อวาน อาการของฮูหยินเฒ่าดีขึ้นไม่น้อย ในระหว่างที่เฉียวเนี่ยนมา ฮูหยินเฒ่ากำลังดื่มยาที่แม่นมซูป้อนให้ยานั่นน่าจะขมมาก ฮูหยินเฒ่าดื่มลงไปจนอวัยวะบิดขึ้นมา ครั้นเห็นเฉียวเนี่ยน นางก็จงใจแย้มยิ้มผ่อนคลาย “เนี่ยนเนี่ยนมาแล้วหรือ!”“ท่านย่า” เฉียวเนี่ยนคำนับแล้วเข้าไปหา นั่งลงข้างเตียงฮูหยินเฒ่า “วันนี้ท่านย่ารู้สึกอย่างไรบ้าง?”“ดีขึ้นบ้างแล้ว” ฮูหยินเฒ่ายิ้ม พลางยื่นมือไปลูบแก้มเฉียวเนี่ยนอย่างอ่อนโยน “ตกใจแย่เลยสินะ?”เฉียวเนี่ยนส่ายหน้ารัว “ท่านย่าไม่เป็นไรก็ดีแล้ว”เห็นขอบตานางแดงก่ำ ฮูหยินเฒ่าปวดใจจริงๆ แต่ครั้นนึกถึงสิ่งที่ฮูหลินหลินพูดเมื่อวาน ก็ถามขึ้นมา “นี่เจ้าเพิ่งกลับมาจากวังหรือ?”เฉียวเนี่ยนคิดไม่ถึงเลยว่าฮูหยินเฒ่าจะรู้เรื่องนี้ด้วย จึงอึ้งไปเล็กน้อย ก่อนพยักหน้าด้วยความเงียบทว่าฮูหยินเฒ่ากลับพูดว่า “เจ้ามิต้องกังวลเรื่องอื่น หากเจ้าไม่ยินดี อย่าว่าแต่หมิงอ๋องเลย ต่อให้พระสนมเต๋อมาด้วยตัวเอง ย่าก็ช่วยเจ้าขัดขวางไว้ได้”ไม่ว่าอะไรท่านย่าล้วนลำเ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 28
เฉียวเนี่ยนถอนหายใจอย่างระอา ก่อนจัดแจงเก็บกวาดครู่หนึ่ง แล้วไปเจอหลินยวนไม่นาน หนิงซวงก็เข้ามาพร้อมกับหลินยวนเห็นหนิงซวงเดินตามติดหลินยวนไม่ห่างจริง เฉียวเนี่ยนเกือบจะส่งเสียงหัวเราะออกมาหลินยวนเข้ามาในห้องแล้วคำนับเฉียวเนี่ยน เห็นเฉียวเนี่ยนยิ้มมุมปาก ก็คิดว่าวันนี้นางอารมณ์ค่อนข้างดี ความกังวลก่อนมาพลันลดฮวบไปไม่น้อยนางส่งยิ้มให้เฉียวเนี่ยน “ข้ามาแต่เช้า คงไม่ได้รบกวนพี่หรอกใช่ไหม?”เฉียวเนี่ยนชะงักไป ไม่เข้าใจจริงๆ ว่าหลินยวนจะมาไม้ไหน จึงถอนหายใจเบาๆ แล้วถาม “มีเรื่องอะไรหรือ?”“ข้ามาชวนพี่หญิงไปวัดฝ่าหัวด้วยกัน”หลินยวนดูค่อนข้างจะสนใจอย่างมากเฉียวเนี่ยนเองก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าวันนี้คือวันที่แปด เดือนหนึ่ง หรือก็คือวันสมโภชนักบุญของวัดฝ่าหัวเล่ากันว่า ในวันสมโภชขอเพียงขอพรด้วยใจจริงต่อหน้าพระพุทธรูป ไม่ว่าจะขออะไร ก็สัมฤทธิ์ผลปีที่แล้วๆ มา ทุกวันสมโภชนางจะไปวัดฝ่าหัวทุกวัน หนึ่งเพื่อขอให้ครอบครัวสงบสุขราบรื่น สองเพื่อเจอกับเซียวเหิงทว่าบัดนี้ไม่ได้ไปมาสามปีแล้ว นางย่อมไม่คิดจะขอให้ครอบครัวสุขสงบ และยิ่งไม่อยากเจอเซียวเหิงแต่ว่า เพื่อฮูหยินเฒ่านางไปอีกสักครั้งไ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 29
เฉียวเนี่ยนไม่เข้าใจ นางแค่ขอให้หลินยวนปล่อยแขน เหตุใดหลินยวนถึงเอ่ยไปถึงฮูหยินหลินได้นางรังแกฮูหยินหลิน?จวนโหวนี้ไม่มารังแกนาง นางก็ขอบคุณฟ้าขอบคุณดินมากแล้ว!จะกล้าไปรังแกฮูหยินหลินคนนั้นได้อย่างไร!เฉียวเนี่ยนสูดหายใจเข้าลึก กำมือตัวเองแน่น ทนวู่วามจะเข้าไปตบหลินยวนแต่หนิงซวงที่อยู่ด้านข้างกลับทนพูดขึ้นมาไม่ไหว “คุณหนูรองท่านบ้าไปแล้วหรือ?”นางตำหนิด่าออกมาอย่างไม่เกรงใจ ทำให้หลินยวนอึ้งอยู่ที่เดิม “ท่าน ท่าน…”อาจเพราะตกใจมากเกินไป หลินยวนเรียก ‘ท่าน’ อยู่ครึ่งค่อนวันก็ไม่พูดออกมาเฉียวเนี่ยนตกใจเหมือนกัน ไม่คิดเลยว่าความกล้าของหนิงซวงจะมากขนาดนี้!ช่างไม่จำเลยสักนิด นางบอกชัดเจนแล้วว่าตัวเองปกป้องนางไม่ไหว!นางหมายจะอธิบายแทนหนิงซวง ทว่าใครไปรู้หนิงซวงกลับก้าวไปข้างหน้า และส่งยิ้มให้หลินยวน“ไม่กี่วันก่อนคุณหนูรองยังไออยู่มิใช่หรือเจ้าคะ?”เห็นดวงหน้าที่เคลือบไปด้วยความอ่อนเยาว์นั้นของหนิงซวงเต็มไปด้วยความจริงใจ หลินยวนกลับมองไม่ออกว่าเด็กคนนี้เป็นห่วงตัวเองจริงๆ หรือด่านางกันแน่ดวงตาปริบๆ คู่นั้นของนางกระพริบไปมา “ท่านแม่นำยาจากในวังมาให้ข้า ข้า ข้าดีขึ้น”“โอ้ว ม
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 30
หนิงซวงปล่อยม่านรถลง ก่อนหันไปกล่าวกับเฉียวเนี่ยนอย่างทนไม่ไหว “คุณหนู ดูเหมือนปีนี้คนที่วันฝ่าหัวจะมากมว่าปีก่อนๆ อีก!”เฉียวเนี่ยนรู้สึกค่อยข้างมีความสุข“แสดงว่าวันฝ่าหัวแม่นจริงๆ ”หนิงซวงพยักหน้ารัว “แม่นมากเจ้าค่ะ! ได้ยินว่าขอเรื่องบุพเพวาสนาแม่นที่สุดเจ้าค่ะ!”ได้ยินเช่นนี้ เฉียวเนี่ยนกลับยิ้มไม่พูดอะไรนางคิดว่า วันฝ่าหัวแม่นทุกอย่าง แต่เรื่องบุพเพวาสนาไม่แม่นที่สุดไม่อย่างนั้น สามปีก่อนนางควรได้แต่งกับเซียวเหิงไปแล้วขณะคิดอยู่นั้น นางก็อดส่ายหน้าพลางยิ้มแผ่วเบาไม่ได้แต่โชคดีที่ไม่ได้แต่งงาน ไม่อย่างนั้นตอนนี้ตัวนางคงตกอยู่กองไฟ มิอาจถอนตัวออกมาได้ไม่นาน รถม้าก็มาหยุดอยู่นอกวันฝ่าหัวหนิงซวงลงไปจากรถม้าก่อน จากนั้นก็หันมาพยุงเฉียวเนี่ยนแต่ไม่คิดเลยว่า ทันทีที่เท้าเฉียวเนี่ยนแตะพื้น เสียงเยาะเย้ยก็ดังมาจากที่ไม่ไกลนัก“ข้าก็คิดว่าบ่าวผู้ใดใจกล้าเช่นนี้ถึงกับกล้านั่งรถคันเดียวกับเจ้านาย ที่แท้ก็คุณหนูตระกูลหลินนี่เอง!”“คุณหนูตระกูลหลินอะไร? นั่นมันแม่นางเฉียวชัดๆ !”“โอ้วใช่ใช่ใช่ ข้ากลับลืมนี่ไปเสียได้!”เสียงโครตคุ้นเคย เฉียวเนี่ยนไม่ต้องมองก็รู้ว่าอีกฝ่ายเป็
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 31
ฝูงชนทั้งหลายต่างตะลึงงัน “หมิงอ๋องหรือ?”จากนั้นจึงทยอยคุกเข่าทำความเคารพ “คารวะหมิงอ๋อง”เฉียวเนี่ยนอยากคุกเข่าเช่นกัน ทว่ากลับถูกหมิงอ๋องรั้งไว้หมิงอ๋องหรี่ตา กวาดมองเหล่าธารกำนัลรอบหนึ่ง มิได้สั่งให้ลุก แต่กลับกุมมือเฉียวเนี่ยนไว้ต่อหน้าทุกคน “วันหน้า ที่พึ่งของนางคือข้า ผู้ใดริอ่านพุดวาจาหยาบคายกับนางถือว่าไม่เคารพข้า เข้าใจหรือไม่?”ตลอดสามปีที่ผ่านมา ล้วนเป็นเฉียวเนี่ยนที่ต้องคุกเข่าให้ผู้อื่นตลอด ต่อให้เคยเป็นที่โปรดปรานในจวนโหวมาสิบห้าปี นางก็ไม่เคยสัมผัสถึงความรู้สึกที่ฝูงชนรอบตัวคุกเข่าให้นางสักครั้งทว่าชั่วเวลานี้ นางยืนอยู่ข้างหมิงอ๋อง ทอดสายตาลงไปยังเหล่าคุณหนูนายน้อยที่ประโคมอาภรณ์หรูหรารอบด้านแล้ว กลับมิได้มีความรู้สึกแอบปรีดาหรือรู้สึกสูงส่งเหนือกว่าแต่อย่างใดทว่ากลับรู้สึกเหมือนไม่ใช่ความจริงซึ่งความรู้สึกเหมือนไม่ใช่ความจริงนี้ ทำเอานางสับสนนางอยากดึงมือตัวเองกลับมา ทว่าหมิงอ๋องกำไว้แน่น นางค่อยๆ ดิ้นรนอยู่พักหนึ่ง สุดท้ายก็เสียแรงเปล่ากระนั้นก็มิกล้ากระทำการใหญ่โตเกินเหตุ อย่างไรเสียที่หมิงอ๋องโผล่มาในเวลานี้ก็เพื่อช่วยหนุนหลังนาง ไหนเลยนางจะหักหน้าเข
บทล่าสุด
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 524
“เจ้าพูดว่าอะไรนะ!” ท่านโหวหลินตกใจมาก ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วฮูหยินหลินเองก็เบิกตากว้างอย่างกะทันหัน มองหลินเย่ว์ด้วยความไม่เชื่อหลินยวนก็ตกใจมากเช่นกัน ทันใดนั้นก็เข้าใจว่าทำไมหลินเย่ว์ถึงทำตัวผิดปกติเช่นนี้ก่อนหน้านี้ที่แท้ก็เพราะเรื่องนี้หรือ?เพราะเฉียวเนี่ยนตายแล้วรึ?แต่ในขณะนี้ หลินยวนไม่รู้สึกดีใจเลยแม้แต่น้อยสิ่งที่เหลืออยู่มีเพียงความตื่นตระหนกเท่านั้นเฉียวเนี่ยนตาย แล้วนางจะปัดความรับผิดชอบเรื่องของย่าเฉาได้อย่างไร?นางจะโยนความผิดให้ใคร?ทำเช่นไรดี?หลินยวนรู้สึกหวาดกลัวถึงขีดสุดแต่ไม่คิดว่าหลินเย่ว์จะพุ่งเข้ามาจับคอเสื้อของนาง “เจ้าเป็นใครกันแน่? พูดมา!”หลินยวนตกใจกลัวนางไม่เคยเห็นหลินเย่ว์ดุร้ายเช่นนี้มาก่อนน้ำตาไหลพรากออกมาไม่หยุด แต่ก็ยืนกรานว่าตัวเองเป็นบุตรสาวสายตรงแห่งจวนโหว“พี่ใหญ่ อย่าขู่ข้าเลย... ข้าเป็นน้องสาวของพี่นะ!”“หมอตำแยพูดเองกับปากว่า ข้าถูกนางสลับตัว! นางพูดเองกับปาก!”“ข้าหน้าเหมือนแม่มากเลยนะ พี่ใหญ่ ดูข้าสิ! ข้าจะไม่ใช่ลูกของแม่ได้อย่างไร!”นางปฏิเสธไม่ได้ว่าตัวเองไม่ใช่!มิเช่นนั้น ด้วยสภาพของคนในตระกูลหลินยามนี้ พวกเขาจ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 523
คิดไม่ได้แล้ว คิดต่อไม่ได้แล้ว...นางจะทนไม่ไหวแล้ว!ในขณะนั้นเอง มามาหลายคนคนที่พาหลินยวนลงไปก่อนหน้านี้ ในที่สุดก็พาหลินยวนกลับมา "ทูลฮูหยิน เอวของคุณหนูรองไม่มีปานเจ้าค่ะ"เมื่อได้ยินเช่นนี้ ย่าเฉาจึงรีบเอ่ยว่า "นางไม่ใช่ตั้งแต่แรก จะมีได้อย่างไร!"หลินยวนร้องไห้ตะโกน "ท่านแม่ ไม่ใช่เช่นนั้น! ท่านอย่าฟังคำพูดเหลวไหลของหญิงชั่ว!"ฮูหยินหลินราวกับโดนค้อนหนักทุบจนหัวเริ่มมึนงงนางไม่เคยสงสัยหลินยวนเลย เพียงแต่คนที่นางส่งไปไม่เคยได้เบาะแสอะไรกลับมาเลยก่อนหน้านี้มีช่วงหนึ่งที่นางสงสัยว่ายวนเอ๋อร์กับเนี่ยนเนี่ยนเป็นพี่น้องฝาแฝด และหมอตำแยที่ทำคลอดให้นางขโมยไปคนหนึ่งฉะนั้น นางจึงรักลูกทั้งสองคนและตัดใจจากลูกทั้งสองคนไม่ได้...นางอยากจะเชื่อว่านางคลอดลูกฝาแฝดมากกว่าที่จะสงสัยว่าหลินยวนไม่ใช่ลูกของนาง!หายใจเข้าลึกๆ หลายที ฮูหยินหลินก็ดูเหมือนจะมีแรงกลับมา จึงยกมือขึ้นและเรียกเด็กรับใช้ที่อยู่ไม่ไกลออกไป "ไป ไปตามท่านโหวกลับมา! ตามท่านโหวน้อยกลับมาด้วย!"เรื่องนี้ นางทนรับคนเดียวไม่ไหวจริงๆเด็กรับใช้รีบรับคำและจากไปทันทีแต่หลินยวนยังคงร้องไห้ "ท่านแม่ ท่านไม่ควรเชื่อคำพูดของ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 522
ชาวแคว้นจิ้งเชื่อว่าเด็กๆ เป็นของขวัญจากสวรรค์เหล่านางฟ้าบนสวรรค์เลือกครอบครัวที่เหมาะสม แล้วส่งเด็กๆ ลงมาทีละคนเด็กบางคนซุกซน ไม่ยอมลงมา นางฟ้ากริ้วโกรธ ก็เลยต้องลงมือรอยปานเล็กๆ นั่นต้องเป็นรอยที่นางฟ้าจิ้มแน่นอนส่วนรอยที่ใหญ่ขึ้นมาหน่อย ต้องเป็นรอยที่นางฟ้าหยิกแน่นอนและรอยที่ใหญ่กว่านั้น อืม ต้องเป็นเด็กที่ซุกซนมาก นางฟ้าทนไม่ไหว จึงเตะลงมาฮูหยินหลินรู้สึกเจ็บปวดอย่างยิ่งเมื่อก่อน ยามที่นางดูแม่นมเปลี่ยนผ้าอ้อมให้เนี่ยนเนี่ยน นางก็เคยพูดว่า เด็กคนนี้ต้องซุกซนมากแน่ๆ ถึงโดนนางฟ้าหยิกที่เอวเนี่ยนเนี่ยนมีปานที่เอวเมื่อคิดถึงตรงนี้ ฮูหยินหลินก็ค่อยๆ หันไปมองหลินยวน "เจ้ามีปานหรือไม่?"หลินยวนตกใจส่ายหัวไม่หยุด "ท่านแม่ อย่าฟังหญิงคนนี้พูดจาเหลวไหล..."แต่ก่อนที่นางจะพูดจบ ฮูหยินหลินก็ออกคำสั่ง "ใครก็ได้เข้ามาที! พาตัวนางออกไป ถอดเสื้อผ้าออกให้หมดแล้วหาปาน!""เจ้าค่ะ!"มามาคนหนึ่งที่อยู่ด้านข้างตอบรับและพาหลินยวนออกไปหลินยวนไม่ยอมและดิ้นรน แต่นางจะสู้แรงเหล่ามามาได้อย่างไร?ในไม่ช้า ห้องโถงด้านหน้าก็กลับมาเงียบสงบอีกครั้งฮูหยินหลินแทบจะนั่งไม่ไหวแล้ว แต่ก็ยัง
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 521
ขณะนั้น หลินยวนที่ถูกขังอยู่นอกเรือนลั่วเหมยก็เบิกตากว้างทันทีด้วยความไม่เชื่อด้านข้างมีสาวใช้กระซิบว่า "คุณหนู ท่านโหวน้อยเป็นอะไรไป ทำไมถึงดูเหมือนคนบ้าเช่นนี้? เกิดอะไรขึ้นหรือไม่?"หลินยวนขมวดคิ้วนิดๆ นางเองก็ไม่รู้แต่การที่หลินเย่ว์คลุ้มคลั่งขึ้นมาอย่างกะทันหัน กลับเป็นโอกาสที่ดีสำหรับนางโอกาสที่ดีที่จะไปแสดงความน่าสงสารต่อหน้าฮูหยินหลิน เพื่อให้ฮูหยินหลินสงสารนาง!นางรู้ดีว่าแม้ท่านโหวหลินและฮูหยินหลินจะช่วยชีวิตนางไว้ แต่พวกเขาก็ไม่ได้รักนางเหมือนเมื่อก่อนบางที วันนี้นางอาจใช้โอกาสนี้เพื่อเรียกความรักของพวกเขากลับคืนมาได้เมื่อคิดได้เช่นนั้น หลินยวนจึงไปหาฮูหยินหลินแต่ได้รับแจ้งว่า ฮูหยินหลินกำลังต้อนรับแขกอยู่ที่ห้องโถงด้านหน้าเพื่อแสดงความน่าสงสารของตน หลินยวนจึงมาที่ห้องโถงด้านหน้า โดยตั้งใจไม่มองแขกคนนั้นเลย นางเพียงแค่น้ำตาคลอเบ้าเดินไปหาฮูหยินหลินและคุกเข่าลง "ท่านแม่ ได้โปรดให้ความเป็นธรรมแก่ยวนเอ๋อร์ด้วย! ท่านพี่ไม่รู้เป็นอะไร ไล่ยวนเอ๋อร์ออกจากเรือนลั่วเหมย! ฮือๆ ๆ พี่ใหญ่ยังผลักยวนเอ๋อร์ด้วย ข้อเท้าของยวนเอ๋อร์เคล็ดเลยเจ้าค่ะ!"ฮูหยินหลินมองหลินยวนที่คุ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 520
ไม่รู้ว่าตบหน้าตนเองไปนานแค่ไหน หลินเย่ว์ก็เหมือนนึกบางอย่างออก รีบรวบรวมเศษผ้าเหล่านั้นกลับเข้าไปซุกไว้ในอกของตนแล้วลุกขึ้นเปิดประตูออกไปข้างนอกเขาต้องไปหาเนี่ยนเนี่ยนออกจากประตู ก็เห็นต้นหวยขนาดใหญ่วัยเด็ก เนี่ยนเนี่ยนชอบปีนขึ้นไปเล่นบนต้นไม้มากที่สุดโขดหินจำลองที่อยู่ไม่ไกลก็เป็นสถานที่ที่เนี่ยนเนี่ยนชอบเล่นมากที่สุดเช่นกัน ครั้งหนึ่ง นางตกจากโขดหินจำลอง ทำให้เขาตกใจแทบแย่ แต่นางกลับยิ้มร่าเริง ไม่คิดอะไรมากศาลาหลังนั้น เขาเคยเล่นหมากรุกกับนางด้วยกันครั้นที่เด็กน้อยเพิ่งหัดเล่น นางชอบเล่นตุกติกมากที่สุด หมากกระดานหนึ่ง ต้องแก้เกมเป็นสิบๆ ครั้งต้นท้อเหล่านั้น ออกผลทั้งใหญ่และหวานมาก เนี่ยนเนี่ยนจะพาบ่าวรับใช้มาเก็บผลไม้ทุกครั้ง แล้วนำมาทำเป็นขนมหวานอร่อย ยกมาให้เขาที่ห้องหนังสือด้วยตัวเองทางเดินเส้นเล็กนี้ เป็นทางที่เนี่ยนเนี่ยนเดินบ่อยที่สุดเพราะเรือนของนางอยู่ใกล้กับเรือนของเขามากที่สุด ในวัยเด็ก หากนางฝันร้าย นางจะกอดหมอนของตน พาสาวใช้อีกกลุ่มหนึ่ง วิ่งเข้ามาในห้องของเขา แล้วบังคับให้เขาต้องนอนกับนางให้ได้นางพูดว่า: มีพี่ใหญ่อยู่ข้างกาย เนี่ยนเนี่ยนถึงจะวางใจ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 519
ร่างกายของหลินเย่ว์สั่นเทาราวกับว่าเขาสามารถเห็นภาพของเฉียวเนี่ยนเมื่อสามปีก่อนที่ถูกพาตัวไปยังกรมซักล้างและร้องไห้คร่ำครวญนางไม่ยอมจำนน ไม่ยอมอยู่ที่นั่น จึงถูกมามาในกรมซักล้างเฆี่ยนตีครั้งแล้วครั้งเล่าจากนั้น นางก็นอนคว่ำอยู่ในห้องที่มีทั้งลมและฝนรั่วฉีกเสื้อผ้าบนร่างกายที่ขาดหลุดลุ่ยใช้นิ้วจุ่มเลือดจากบาดแผลเขียนทีละตัวอักษรว่า:พี่ใหญ่ ช่วยข้าด้วยหัวใจของเขาเจ็บปวดจนหายใจแทบไม่ออกหลินเย่ว์รีบพลิกเศษผ้าเหล่านั้นทีละชิ้นเกือบทุกชิ้นเขียนด้วยเลือดว่า: พี่ใหญ่ ช่วยข้าด้วยพี่ใหญ่ รับข้ากลับบ้านด้วยพี่ใหญ่ ช่วยข้าด้วยยยเป็นเวลาสามปีแล้วที่เศษผ้าเปื้อนเลือดเหล่านี้บันทึกทุกครั้งที่นางขอความช่วยเหลือ และทุกครั้งก็เป็นการขอความช่วยเหลือจากเขาหลินเย่ว์เพิ่งตระหนักว่า ในใจของเฉียวเนี่ยน พี่ใหญ่ของเขาสำคัญมากเพียงใดในใจของนาง มีเพียงพี่ใหญ่เท่านั้นที่สามารถช่วยนางได้!แต่เขาทำอะไร?ในขณะที่นางนอนคว่ำอยู่บนเตียงไม้เย็นเฉียบ ขอความช่วยเหลือจากเขาด้วยเลือดสด เขาทำอะไรอยู่?เขาจะเข้าวังขอความเมตตาจากฮ่องเต้ แต่ถูกพ่อขวางไว้ ให้เขายึดประโยชน์ส่วนรวมเป็นหลักส่วนรวม.
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 518
เขาไม่กล้าคิดต่อได้แต่บังคับตัวเองให้ดึงความคิดอันกระวนกระวายนั้นกลับมาเซียวเหิงใกล้ระเบิดแล้ว เขาจะบ้าตามไม่ได้!ดังนั้น เขาจึงสูดหายใจเข้าลึกๆ และพยักหน้า “ใช่ ต้องไม่เป็นอะไร”หลินเย่ว์ราวกับได้แรงกลับคืนมา เขาพยักหน้าและหันหลังเดินจากไปใช่ ต้องไม่เป็นอะไรรอให้เขากลับไปพักชั่วครู่ แล้วค่อยกลับมาหาเนี่ยนเนี่ยน...หลินเย่ว์ขี่ม้ากลับไป แต่ในหัวกลับปรากฏแต่ภาพขณะที่เฉียวเนี่ยนตกลงไปในแม่น้ำไกลจากเขามากไกลจนเขาไม่เห็นหน้านางชัดๆ ไกลจนเขาคว้าแม้แต่เงาของนางไว้ไม่ได้!แต่ทำไมพวกเขาถึงห่างกันได้ขนาดนี้?หรือว่าเขาค่อยๆ ผลักไสนางออกไปเอง?“ท่านโหวน้อย!”ทันใดนั้น เสียงหวานนุ่มนวลก็เรียกสติของหลินเย่ว์กลับคืนมาเขาชะงักไปครู่หนึ่ง เงยหน้าขึ้นมอง แล้วก็ตกใจที่พบว่าตนมาถึงหน้าจวนโหวตั้งแต่เมื่อใดก็ไม่รู้“ท่านโหวน้อย!”เสียงเรียกดังขึ้นอีกครั้ง หลินเย่ว์จึงสังเกตเห็นหญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่ไม่ไกลเขาจำนางไม่ได้แต่เห็นได้ชัดว่าหญิงสาวคนนั้นจำเขาได้ และเมื่อเห็นเขามองมาก็รีบวิ่งมาหาหลินเย่ว์ "คารวะท่านโหวน้อย บ่าวชื่อหลิ่วเหนียง เป็น...สหายของคุณหนูใหญ่ขณะอยู่ในวัง"คำว่าส
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 517
"เนี่ยนเนี่ยน!""เนี่ยนเนี่ยน!""ไม่!"เสียงดังสามเสียงดังขึ้นแทบจะในเวลาเดียวกันเซียวเหอและหลินเย่ว์ชักดาบออกมาพร้อมกัน ในขณะที่ชายหนวดเคราและเด็กหนุ่มยังไม่ทันได้ตั้งตัว พวกเขาก็ถูกปาดคอไปแล้วส่วนเซียวเหิงนั้น เขาไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นและกระโดดลงไปในแม่น้ำฉางหยางเมื่อเห็นเช่นนั้น เซียวเหอและหลินเย่ว์จึงรีบคว้าตัวเซียวเหิงกลับพร้อมกัน"ปล่อย!" เซียวเหิงตะโกนเสียงทุ้มต่ำและดิ้นรนอย่างสุดกำลัง ดวงตาทั้งสองจ้องมองไปที่ผิวน้ำที่ราบเรียบไร้ระลอกคลื่น พยายามมองหาร่างของเฉียวเนี่ยนเขาพยายามกระโดดลงไปในแม่น้ำอย่างต่อเนื่องแต่สองมือที่อยู่ข้างกายเขาคอยคว้าเขาไว้และดึงเขากลับมาเขาจึงทำได้เพียงปัดมือเหล่านั้นออกเนี่ยนเนี่ยนยังอยู่ในแม่น้ำ เขาต้องไปช่วยเนี่ยนเนี่ยน!“เพียะ!”เสียงตบที่ดังสนั่น ทำให้เซียวเหิงได้สติเซียวเหอกำลังจับคอเสื้อของเซียวเหิงไว้แน่น เสียงแข็งกร้าวเริ่มสั่นคลอน และเอ่ยว่า “เนี่ยนเนี่ยนจะไม่เป็นอะไร! นางว่ายน้ำเป็น! สิ่งที่เจ้าต้องทำในยามนี้คือพาสมุนหานางที่ปลายน้ำ ไม่ใช่กระโดดลงไป!”หากแม้แต่เซียวเหิงก็กระโดดลงไปด้วย แล้วพวกเขาจะช่วยใคร ช่วยเซียวเหิงหรือช
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 516
“อย่าหุนหันพลันแล่น!” เซียวเหอลงจากม้าเป็นคนแรก พร้อมตะโกนใส่พวกโจรภูเขาเมื่อเห็นรอยเลือดสีแดงฉานปรากฏบนคอของเฉียวเนี่ยน หัวใจของเขาก็พลันบีบรัดเซียวเหิงและหลินเย่ว์รีบลงจากม้าตามมาติดๆสีหน้าของเซียวเหิงดูมืดมนอย่างยิ่ง และกำหมัดแน่นเขาโกรธตัวเองที่ยามนั้นทำไมไม่กำจัดพวกโจรภูเขาให้หมดสิ้น ปล่อยให้เฉียวเนี่ยนตกอยู่ในอันตรายเช่นนี้ได้ยิ่งโกรธตัวเองที่หลงกลพวกโจรภูเขา!หลินเย่ว์มองเฉียวเนี่ยนที่ถูกจับเป็นตัวประกัน จิตใจว้าวุ่น เขาตะโกนเสียงดัง "พวกเจ้าต้องการอะไร ข้าให้ได้ทุกอย่าง! ปล่อยน้องสาวข้า!"ดวงตาของเฉียวเนี่ยนหม่นหมองนางนึกไม่ถึงว่าหลินเย่ว์จะมาด้วยแล้วพลันพบว่า แม้ในสถานการณ์เช่นนี้ นางก็ยังไม่อยากเจอหลินเย่ว์ยิ่งไม่อยากได้ยินเขาเรียกนางว่า 'น้องสาว'ตั้งแต่เมื่อใดกันที่นางเกลียดพี่ใหญ่ถึงเพียงนี้?ก่อนที่นางจะครุ่นคิดมากกว่านี้ ก็ได้ยินเสียงของชายที่มีหนวดเคราตะโกนว่า "อยากให้พวกข้าปล่อยคนอย่างนั้นหรือ? ง่ายมาก! เอาหัวของเซียวเหิงมาให้พวกเรา!"เมื่อได้ยินเช่นนี้ เซียวเหอและหลินเย่ว์ก็ตกใจแต่ก็นึกไม่ถึงว่าเซียวเหิงจะชักดาบยาวที่เอวออกมาและวางไว้บนคอของตนโด
