로그인공유
บทที่ 244
관련 챕터
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 245
แต่สองตาที่เฉียวเนี่ยนมองเซียวเหิงนั้นกลับแสนว่างเปล่า "มีอะไรน่าสงสัยกัน ข้าตกลงปลงใจกับเขา หากแม่ทัพเซียวถามเช่นนั้น ก็คงต้องตอบว่า ไม่รู้ว่าเริ่มต้นเมื่อใด แต่ยามนี้แสนลึกซึ้งกระมัง!"เมื่อได้ยินดังนั้นบรรยากาศรอบกายของเซียวเหิงก็พลันเย็นยะเยือก แม้แต่ดวงตาคู่นั้นของเขาก็เหมือนกลายเป็นน้ำแข็งในพริบตายามนี้แสนลึกซึ้ง?ลึกซึ้งอย่างนั้นหรือ?หากนางลึกซึ้งกันแล้ว ยามนี้คงไม่ได้เรียกว่าจู่ๆ ก็ชอบจิ่งเหยียน!ทันใดนั้นเซียวเหิงก็หัวเราะเสียงเย็น "ความลึกซึ้งของคุณหนูเฉียว จากเปลี่ยนเร็วยิ่งนัก"น้ำเสียงนั้นประชดประชันอย่างเห็นได้ชัดเฉียวเนี่ยนเข้าใจว่าความโดยนันของเขา ทันใดนั้นสีหน้าก็เย็นชา "ความรู้สึกที่ข้ามีต่อแม่ทัพเซียว เหมือนเด็กน้อยไร้เดียงสา แต่ก่อนแม่ทัพเซียวก็ไม่เคยเห็นข้าในสายตาอยู่แล้ว? เหตุใดยามนี้ทำเหมือนกับใส่ใจนัก?"เฉียวเนี่ยนพูดเพียงเท่านั้น แต่เซียวเหิงมีหรือจะยอมรับว่าตัวเองใส่ใจ?เขากัดฟันกรอด ใบหน้าเย็นชาแค่นยิ้มเย้ย "คุณหนูเฉียวพูดเป็นเล่นไป ข้าเพียงแค่ถามคุณหนูเฉียวด้วยความหวังดี เรื่องนี้ทางที่ดีควรฟังพ่อแม่"แววตาของเฉียวเนี่ยนเรียบเฉย "เรื่องนี้แม่ทัพ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 246
นางกลัวว่าท่านโหวน้อยจะลงไม้ลงมือกับคุณหนูของนางจริงๆเฉียวเนี่ยนยิ้มบาง "ไม่เป็นไร!"คิดไม่ถึงเลยว่าหนิงซวงจะร้องเสียงหลงขึ้นมา "คุณหนูบาดเจ็บนี่เจ้าคะ!"เฉียวเนี่ยนชะงักไป "ไม่นี่!"หลินเย่ว์ไม่ได้ตบตีนาง นางจะบาดเจ็บได้อย่างไร?เมื่อเห็นหนิงซวงยกมือซ้ายขึ้น แขนเสื้อด้านขวากลับเปื้อนคราบเลือด"เหตุใดถึงเลือดออกเยอะปานนี้?" หนิงซวงร้อนรน "เลือดของใครกัน?"เมื่อเห็นคราบเลือดวงใหญ่บนแขนเสื้อของตัวเอง เฉียวเนี่ยนกลับรู้สึกปวดร้าวใจหัวใจอย่างประหลาด"เซียวเหิง"ขณะพูดอยู่นั้นนางก็แค่นหัวเราะออกมาอย่างห้ามไม่ได้ ก่อนจะส่ายหน้าเบาๆนี่เป็นครั้งแรกที่นางรู้สึกว่าเซียวเหิงทำตัวเป็นไปได้ทั้งๆ ที่ตอนจิ่งเหยียนอยู่นอกห้อง เขานั้นซ่อนตัวเสียดิบดี แม้แต่ตอนอยู่ในห้องของหลินยวน ยังจงใจซ่อนมือไว้ด้านหลัง ตั้งแต่ต้นจนจบไม่มีใครเห็นว่าเขาบาดเจ็บแต่เมื่อครู่เขาจงใจถลกแขนเสื้อต่อหน้านาง ทั้งยังจงใจทิ้งคราบเลือดไว้บนเสื้อผ้าของนาง ประหนึ่งกลัวว่านางจะไม่รู้ว่าเขาบาดเจ็บเขาคงไม่คิดไม่ถึงว่าอันที่จริงนางรู้ตั้งแต่แรกแล้วเพราะแต่ก่อนหากเขาบาดเจ็บ นางจะแสนปวดใจ ร้องไห้คร่ำครวญยิ่งกว่ายามตัว
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 247
ไม่นานฮูหยินเฒ่าก็เริ่มเหนื่อยล้าก่อนจะค่อยๆ หลับไปเฉียวเนี่ยนห่มผ้าให้ฮูหยินเฒ่าก่อนจะออกไปจากห้องพร้อมกับซูมามาประตูห้องปิดลง เฉียวเนี่ยนเอ่ยอย่างกังวลใจ "เหตุใดอาการท่านย่าถึงได้แย่ลงเรื่อยๆ เช่นนี้?"ซูมามาทอดถอนใจ "หมอประจำจวนบอกว่า ร่างกายของฮูหยินเฒ่าคงฝืนได้อีกต่อไปไม่นาน ยามนี้ได้แต่เพิ่งยาบำรุงชั้นดีที่แม่ทัพเซียวเทียวมาส่งให้ทุกเดือน"เพียงได้ยินคำพูดนั้น เฉียวเนี่ยนก็ซาบซึ้งในน้ำใจของเซียวเหิงวัตถุดิบยาราคาแพงที่ฮ่องเต้มอบให้เป็นรางวัล เกือบครึ่งหนึ่งอยู่ที่จวนโหวหากไม่ใช่เพราะรางวัลนั้น แต่อาศัยเพียงแค่จวนโหวที่จวนจะล้มละลายนี้ ไม่มีทางประคองอาการของฮูหยินเฒ่ามาได้นานจนถึงป่านนี้แน่นอนเมื่อเห็นเฉียวเนี่ยนไม่พูด ซูมามาจึงเอ่ยขึ้นอย่างอดไม่ได้ "เมื่อครู่ข้าได้ยิน คุณหนูใหญ่เจอคนถูกใจแล้วหรือเจ้าคะ?"เฉียวเนี่ยนกังวลเพราะอาการของฮูหยินเฒ่า จึงพยักหน้าตอบเพียงเท่านั้นแต่ซูมามากลับเอ่ยขึ้นว่า "หากเป็นไปได้ คุณหนูใหญ่รีบแต่งงานเถิดเจ้าค่ะ! ความปรารถนาเดียวของฮูหยินเฒ่า คือการได้เห็นคุณหนูใหญ่สวมชุดเจ้าสาว หากคุณหนูยังไม่แต่งงานเสียที เกรงว่า..."พูดถึงเพียงเท่านั
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 248
ทว่าหนิงซวงกลับไม่เข้าใจ "หากไม่อยู่แล้วอย่างไรเล่าเจ้าคะ์"หากไม่อยู่ ก็แน่ชัดแล้วว่าท่านโหวหลินได้เล่นงานจิ่งเหยียนแล้ว!เพียงแต่เฉียวเนี่ยนไม่พูดออกไป นางไม่อยากให้หนิงซวงพลอยกังวลไปด้วย ทำได้เพียงพยักหน้ายิ้มให้หนิงซวง "ไม่เป็นไร กลับจวนก่อนเถิด"หนิงซวงทำงานฉับไว กลับมาถึงจวนได้ไม่นานก็หาคนไปยังหมู่บ้านมู่เถียนได้แล้วระหว่างนั้นเฉียวเนี่ยนก็รออยู่ที่จวนตลอด ทว่าจิตใจนั้นยากจะสงบจวบจวนพลบค่ำ บ่าวที่ไปยังหมู่บ้านมู่เถียนถึงวิ่งพรวดพราดกลับมาเฉียวเนี่ยนถามในทันใด "ว่าอย่างไร? เจอรองแม่ทัพจิ่งหรือไม่?"บ่าวหนุ่มส่ายหน้า ยื่นยาที่ยังปิดสนิทดังเดิมให้ก่อนจะเอ่ย "เมื่อครู่ข้าไปที่หมู่บ้านมู่เถียนแล้วแต่ไม่พบรองแม่ทัพจิ่ง แม้แต่คนในบ้านรองแม่ทัพจิ่งก็ไม่เจอ ได้ยินชาวบ้านบอกว่า เมื่อคือคนของศาลาว่าการมาจับตัวพ่อของรองแม่ทัพจิ่งถึงบ้าน แม่และน้องสาวของรองแม่ทัพจิ่งคงเข้าเมืองหลวงมาหารองแม่ทัพจิ่งแล้ว"เกิดเรื่องขึ้นอย่างที่คิดไว้จริงๆ!เฉียวเนี่ยนกำหมัดแน่น ถามต่อในทันใด "คนของศาลาว่าการพูดว่าอย่างไร พ่อของรองแม่ทัพจิ่งทำผิดอันใดรึ?""บอกว่าฆ่าคนขอรับ"คำพูดของบ่าวหนุ่ม ทำเอาเ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 249
เสียงหัวเราะนั้นบาดหูเหลือเกิน ยั่วยุจนจิ่งเหยียนกำหมัดแน่นเฉียวเนี่ยนรีบเดินเข้ามาขวางหน้าจิ่งเหยียนเอสไว้ กลัวว่าเขาจะทำอะไรบู่มบ่ามนางมองไปชิวอวี่ เอ่ยถามอย่างห้ามไม่อยู่ "ฝีมือเจ้ารึ?"หากไม่ใช่ ชิวอวี่จะรู้ได้อย่างไรว่าจิ่งเหยียนอยู่ที่นี่ ทั้งยังจงใจมาเพื่อสมน้ำหน้าเช่นนี้?แต่นางกลับรู้สึกตงิดใจถึงชิวอวี่จะเป็นหลานชายของราชครูชิว แต่ไม่ใช่หลานชายสายตรง แถมยังไม่ใช่คนโปรด คนในศาลาว่าการก็ไม่ได้โง่เง่า จบคนมั่วซั่วเพียงเพราะคุณชายไม่เอาไหนคนหนึ่งเว้นเสียแต่ว่าราชครูชิวเป็นคนออกปากแต่ราชครูชิวตำแหน่งสูงปานนั้น แทบจะไม่มีทางทำเรื่องพรรค์นี้เพื่อชิวอวี่!ทว่าชิวอวี่กลับยิ้มร่า แต่เพราะมุมปากเป็นแผล จึงเจ็บจี๊ดจนต้องร้องสูดปาก ก่อนจะเอ่ยต่อ "ข้าแซ่ชิวผู้นี้ไม่เข้าใจว่าคุณหนูเฉียวพูดเรื่องอะไร แต่ข้าขอเตือนรองแม่ทัพจิ่งว่าอยู่ให้ห่างจากหญิงผู้นี้เถิด ไม่เช่นนั้น เจ้าคงต้องเตรียมโลงศพไว้สามโลงรอรับศัพคนในครอบครัวเจ้าทีละคน!""สารเลว!" จิ่งเหยียนเดือดดาลจนทนไม่ไหว หากไม่ใช่เพราะเฉียวเนี่ยนขวางไว้ เกรงว่าป่านนี้คงถลาเข้าไปฉีกปากชิวอวี่แล้วแต่ชิวอวี่กลับยังคงไร้ท่าทีเกรงกลั
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 250
ทั้งสองคนกอดกันกลมอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจิ่งเหยียนถึงได้หันหลังเดินจากไปส่วนเฉียวเนี่ยนยืนนิ่งอยู่เดิมเหม่อมองแผ่นหลังของจิ่งเหยียน แววตาเหลือเพียงความเย็นชาเมื่อกลับมาถึงจวนโหวฟ้าก็มืดแล้วเพิ่งจะเข้าประตูมาก็มีบ่าวมาบอกน่างว่า ตอนนี้ท่านโหวหลินรอนางอยู่ที่โถงหน้าโถงหน้ามีเพียงท่านโหวหลินเมื่อเห็นเฉียวเนี่ยน ท่านโหวหลินก็ยกถ้วยน้ำชาขึ้น แสร้งทำเป็นจิบชาก่อนจะเอ่ยถาม "เหตุใดถึงได้กลับดึกดื่น ไปไหนมารึ?""ศาลาว่าการ" เฉียวเนี่ยนตอบตามตรง สองตามองนิ่งไปข้างหน้า ไม่สบตาท่านโหวหลินแม้แต่นิดแต่ท่านโหวหลินนั้นไม่แสแยท่าทีของเฉียวเนี่ยนแต่อย่างใด เอาแต่ส่งเสียงฮีดฮัน "เป็นถึงคุณหนูแห่งจวนโหว เหตุใดถึงวิ่งโร่ไปทั่ว ดึกดื่นปานนี้ถึงเพิ่งกลับจวน! ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป หากข้าไม่มีคำสั่ง ห้ามออกไปไหนทั้งนั้น!""เจ้าค่ะ"เฉียวเนี่ยนขานตอบในทันใดทว่าท่านโหวหลินกลับตกตะลึงทั้งๆ ที่เขาแสดงออกอย่างโจ่งแจ้งว่าจงใจหาข้ออ้างกังบริเวณนางไม่ให้ไปช่วยจิ่งเหยียนด้วยนิสัยอย่างเฉียวเนี่ยนแล้ว ยามนี้ควรจะอาละวาดทะเลาะกับเขา เขาอุตส่าห์เตรียมตัวมาเพื่อตีบทแตกในวันนี้ เหตุใดจู่ๆ นางถึงได้ว่าง
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 251
หลินยวนตื่นตกใจนางตาเบิกโพลงจ้องมองเฉียวเนี่ยน น้ำตาไหลรินอย่างห้ามไม่อยู่ "ท่านพี่ ข้ารู้ว่าข้าไม่ควรอิจฉาท่าน ว่าจ้างขอทานพวกนั้น ทั้งยังทำให้พวกเขาต้องตาย แต่ข้าขอให้พวกเขาพาข้าออกไป แสร้งทำท่าทำทางเท่านั้นจริงๆ ข้าคิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะคิดมิดีมิร้าย ข้าผิดไปแล้ว ท่านพี่..."นางว่าพลางคุกเข่าลง น้ำหูน้ำตาไหลน่าสงสารเหลือเกินเฉียวเนี่ยนเพียงแค่เหลือบตามองเหล่าสาวใช้ก่อนจะเอ่ยเสียงเย็น "ออกไปให้หมด"เหล่าสาวใช้เป็นห่วงหลินยวน แต่ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดพวกนางกลับกลัวเฉียวเนี่ยนยิ่งกว่าหลังจากมองหลินยวนอย่างลังเลอยู่ครู่หนึ่ง สาวใช้เหล่านั้นก็ออกไปจนหมดประตูห้องปิดลง เฉียวเนี่ยนถึงได้เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าหลินยวนช้าๆหลินยวนร้องไห้ฟูมฟายสะอื้นหนัก เมื่อเห็นเฉียวเนี่ยนเข้ามาใกล้ ก็ผงะถอยหลังโดยสัญชาตญาณคิดไม่ถึงเลยว่าเฉียวเนี่ยนจะบีบแก้มสองข้างของนางด้วยฝ่ามือเดียว บังคับให้นางเงยหน้ามองตนตาสองคู่สอดประสาน แววตาหลินยวนเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ส่วนแววตาของเฉียวเนี่ยนนั้นกลับแสนโหดเหี้ยม"ก่อนหน้านี้คุณหนูหลินร่วมมือกับท่านโหวน้อยวางยาข้า เคยคิดหรือไม่ว่าจะมีวันนี้?"เมื่อได้ยินหล
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 252
เมื่อได้ยินเฉียวเนี่ยนพูดดังนั้น หลินยวนก็เหมือนเห็นภาพจุดจบของตัวเองถูกทุกคนตราหน้า ถูกคนทั้งโลกทอดทิ้งเมื่อถึงตอนนั้นแม้แต่พี่ใหญ่ก็จะเกลียดนางตระกูลเซียวเองก็คงรู้สึกว่าคนเสื่อมเสียเช่นนาง คนที่ชื่อเสียงป่นปี้ จะคู่ควรเป็นนายหญิงแห่งตระกูลเซียวได้อย่างไร!ท่านพี่เหิงก็คงไม่แต่งงานกับนางแล้ว...เมื่อเห็นแววตาหลินยวนหลุกหลิกไปมา สายตาของเฉียวเนี่ยนก็ยิ่งเย็นยะเยือก "คุณหนูหลินไม่ได้กลัวว่าจะถูกจวนโหวทอดทิ้ง ถูกเซียวเหิงทอดทิ้งหรอกหรือ? หากไม่เชื่อฟังข้า ข้ารับรองได้เลยว่า จุดจบของเจ้าต้องอเนจอนาถกว่าข้าแน่นอน""ข้าจะเชื่อฟังท่านพี่!" หลินยวนถลาเข้ามากอดขาของเฉียวเนี่ยน แววตานั้นมีแต่ความหวาดกลัว "ขอแค่ท่านพี่เมตตา ข้าจะเชื่อฟังท่านพี่ทุกอย่าง ท่านพี่วางใจเถิด ข้าจะไม่กินน้ำแม้แต่คำเดียว ข้าวเม็ดเดียวก็จะไม่กิน! ท่านพี่จะให้ข้าทำอะไร ข้าก็จะทำทั้งนั้น!"พูดถึงเพียงเท่านั้น ความหวาดกลัวก็ล้นทะลักไปทั้งใจ จนร้องไห้คร่ำครวญอย่างหยุดไม่อยู่ "ขอแค่ท่านพี่เมตตาข้า! ท่านพี่ ขอแค่ท่านเมตตาข้า ข้าจะเชื่อฟังท่านพี่ทุกอย่าง!"เฉียวเนี่ยนมองหลินยวนจากมุมสูง ความเกลียดชังในแววตายังไม่จาง
최신 챕터
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 524
“เจ้าพูดว่าอะไรนะ!” ท่านโหวหลินตกใจมาก ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วฮูหยินหลินเองก็เบิกตากว้างอย่างกะทันหัน มองหลินเย่ว์ด้วยความไม่เชื่อหลินยวนก็ตกใจมากเช่นกัน ทันใดนั้นก็เข้าใจว่าทำไมหลินเย่ว์ถึงทำตัวผิดปกติเช่นนี้ก่อนหน้านี้ที่แท้ก็เพราะเรื่องนี้หรือ?เพราะเฉียวเนี่ยนตายแล้วรึ?แต่ในขณะนี้ หลินยวนไม่รู้สึกดีใจเลยแม้แต่น้อยสิ่งที่เหลืออยู่มีเพียงความตื่นตระหนกเท่านั้นเฉียวเนี่ยนตาย แล้วนางจะปัดความรับผิดชอบเรื่องของย่าเฉาได้อย่างไร?นางจะโยนความผิดให้ใคร?ทำเช่นไรดี?หลินยวนรู้สึกหวาดกลัวถึงขีดสุดแต่ไม่คิดว่าหลินเย่ว์จะพุ่งเข้ามาจับคอเสื้อของนาง “เจ้าเป็นใครกันแน่? พูดมา!”หลินยวนตกใจกลัวนางไม่เคยเห็นหลินเย่ว์ดุร้ายเช่นนี้มาก่อนน้ำตาไหลพรากออกมาไม่หยุด แต่ก็ยืนกรานว่าตัวเองเป็นบุตรสาวสายตรงแห่งจวนโหว“พี่ใหญ่ อย่าขู่ข้าเลย... ข้าเป็นน้องสาวของพี่นะ!”“หมอตำแยพูดเองกับปากว่า ข้าถูกนางสลับตัว! นางพูดเองกับปาก!”“ข้าหน้าเหมือนแม่มากเลยนะ พี่ใหญ่ ดูข้าสิ! ข้าจะไม่ใช่ลูกของแม่ได้อย่างไร!”นางปฏิเสธไม่ได้ว่าตัวเองไม่ใช่!มิเช่นนั้น ด้วยสภาพของคนในตระกูลหลินยามนี้ พวกเขาจ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 523
คิดไม่ได้แล้ว คิดต่อไม่ได้แล้ว...นางจะทนไม่ไหวแล้ว!ในขณะนั้นเอง มามาหลายคนคนที่พาหลินยวนลงไปก่อนหน้านี้ ในที่สุดก็พาหลินยวนกลับมา "ทูลฮูหยิน เอวของคุณหนูรองไม่มีปานเจ้าค่ะ"เมื่อได้ยินเช่นนี้ ย่าเฉาจึงรีบเอ่ยว่า "นางไม่ใช่ตั้งแต่แรก จะมีได้อย่างไร!"หลินยวนร้องไห้ตะโกน "ท่านแม่ ไม่ใช่เช่นนั้น! ท่านอย่าฟังคำพูดเหลวไหลของหญิงชั่ว!"ฮูหยินหลินราวกับโดนค้อนหนักทุบจนหัวเริ่มมึนงงนางไม่เคยสงสัยหลินยวนเลย เพียงแต่คนที่นางส่งไปไม่เคยได้เบาะแสอะไรกลับมาเลยก่อนหน้านี้มีช่วงหนึ่งที่นางสงสัยว่ายวนเอ๋อร์กับเนี่ยนเนี่ยนเป็นพี่น้องฝาแฝด และหมอตำแยที่ทำคลอดให้นางขโมยไปคนหนึ่งฉะนั้น นางจึงรักลูกทั้งสองคนและตัดใจจากลูกทั้งสองคนไม่ได้...นางอยากจะเชื่อว่านางคลอดลูกฝาแฝดมากกว่าที่จะสงสัยว่าหลินยวนไม่ใช่ลูกของนาง!หายใจเข้าลึกๆ หลายที ฮูหยินหลินก็ดูเหมือนจะมีแรงกลับมา จึงยกมือขึ้นและเรียกเด็กรับใช้ที่อยู่ไม่ไกลออกไป "ไป ไปตามท่านโหวกลับมา! ตามท่านโหวน้อยกลับมาด้วย!"เรื่องนี้ นางทนรับคนเดียวไม่ไหวจริงๆเด็กรับใช้รีบรับคำและจากไปทันทีแต่หลินยวนยังคงร้องไห้ "ท่านแม่ ท่านไม่ควรเชื่อคำพูดของ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 522
ชาวแคว้นจิ้งเชื่อว่าเด็กๆ เป็นของขวัญจากสวรรค์เหล่านางฟ้าบนสวรรค์เลือกครอบครัวที่เหมาะสม แล้วส่งเด็กๆ ลงมาทีละคนเด็กบางคนซุกซน ไม่ยอมลงมา นางฟ้ากริ้วโกรธ ก็เลยต้องลงมือรอยปานเล็กๆ นั่นต้องเป็นรอยที่นางฟ้าจิ้มแน่นอนส่วนรอยที่ใหญ่ขึ้นมาหน่อย ต้องเป็นรอยที่นางฟ้าหยิกแน่นอนและรอยที่ใหญ่กว่านั้น อืม ต้องเป็นเด็กที่ซุกซนมาก นางฟ้าทนไม่ไหว จึงเตะลงมาฮูหยินหลินรู้สึกเจ็บปวดอย่างยิ่งเมื่อก่อน ยามที่นางดูแม่นมเปลี่ยนผ้าอ้อมให้เนี่ยนเนี่ยน นางก็เคยพูดว่า เด็กคนนี้ต้องซุกซนมากแน่ๆ ถึงโดนนางฟ้าหยิกที่เอวเนี่ยนเนี่ยนมีปานที่เอวเมื่อคิดถึงตรงนี้ ฮูหยินหลินก็ค่อยๆ หันไปมองหลินยวน "เจ้ามีปานหรือไม่?"หลินยวนตกใจส่ายหัวไม่หยุด "ท่านแม่ อย่าฟังหญิงคนนี้พูดจาเหลวไหล..."แต่ก่อนที่นางจะพูดจบ ฮูหยินหลินก็ออกคำสั่ง "ใครก็ได้เข้ามาที! พาตัวนางออกไป ถอดเสื้อผ้าออกให้หมดแล้วหาปาน!""เจ้าค่ะ!"มามาคนหนึ่งที่อยู่ด้านข้างตอบรับและพาหลินยวนออกไปหลินยวนไม่ยอมและดิ้นรน แต่นางจะสู้แรงเหล่ามามาได้อย่างไร?ในไม่ช้า ห้องโถงด้านหน้าก็กลับมาเงียบสงบอีกครั้งฮูหยินหลินแทบจะนั่งไม่ไหวแล้ว แต่ก็ยัง
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 521
ขณะนั้น หลินยวนที่ถูกขังอยู่นอกเรือนลั่วเหมยก็เบิกตากว้างทันทีด้วยความไม่เชื่อด้านข้างมีสาวใช้กระซิบว่า "คุณหนู ท่านโหวน้อยเป็นอะไรไป ทำไมถึงดูเหมือนคนบ้าเช่นนี้? เกิดอะไรขึ้นหรือไม่?"หลินยวนขมวดคิ้วนิดๆ นางเองก็ไม่รู้แต่การที่หลินเย่ว์คลุ้มคลั่งขึ้นมาอย่างกะทันหัน กลับเป็นโอกาสที่ดีสำหรับนางโอกาสที่ดีที่จะไปแสดงความน่าสงสารต่อหน้าฮูหยินหลิน เพื่อให้ฮูหยินหลินสงสารนาง!นางรู้ดีว่าแม้ท่านโหวหลินและฮูหยินหลินจะช่วยชีวิตนางไว้ แต่พวกเขาก็ไม่ได้รักนางเหมือนเมื่อก่อนบางที วันนี้นางอาจใช้โอกาสนี้เพื่อเรียกความรักของพวกเขากลับคืนมาได้เมื่อคิดได้เช่นนั้น หลินยวนจึงไปหาฮูหยินหลินแต่ได้รับแจ้งว่า ฮูหยินหลินกำลังต้อนรับแขกอยู่ที่ห้องโถงด้านหน้าเพื่อแสดงความน่าสงสารของตน หลินยวนจึงมาที่ห้องโถงด้านหน้า โดยตั้งใจไม่มองแขกคนนั้นเลย นางเพียงแค่น้ำตาคลอเบ้าเดินไปหาฮูหยินหลินและคุกเข่าลง "ท่านแม่ ได้โปรดให้ความเป็นธรรมแก่ยวนเอ๋อร์ด้วย! ท่านพี่ไม่รู้เป็นอะไร ไล่ยวนเอ๋อร์ออกจากเรือนลั่วเหมย! ฮือๆ ๆ พี่ใหญ่ยังผลักยวนเอ๋อร์ด้วย ข้อเท้าของยวนเอ๋อร์เคล็ดเลยเจ้าค่ะ!"ฮูหยินหลินมองหลินยวนที่คุ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 520
ไม่รู้ว่าตบหน้าตนเองไปนานแค่ไหน หลินเย่ว์ก็เหมือนนึกบางอย่างออก รีบรวบรวมเศษผ้าเหล่านั้นกลับเข้าไปซุกไว้ในอกของตนแล้วลุกขึ้นเปิดประตูออกไปข้างนอกเขาต้องไปหาเนี่ยนเนี่ยนออกจากประตู ก็เห็นต้นหวยขนาดใหญ่วัยเด็ก เนี่ยนเนี่ยนชอบปีนขึ้นไปเล่นบนต้นไม้มากที่สุดโขดหินจำลองที่อยู่ไม่ไกลก็เป็นสถานที่ที่เนี่ยนเนี่ยนชอบเล่นมากที่สุดเช่นกัน ครั้งหนึ่ง นางตกจากโขดหินจำลอง ทำให้เขาตกใจแทบแย่ แต่นางกลับยิ้มร่าเริง ไม่คิดอะไรมากศาลาหลังนั้น เขาเคยเล่นหมากรุกกับนางด้วยกันครั้นที่เด็กน้อยเพิ่งหัดเล่น นางชอบเล่นตุกติกมากที่สุด หมากกระดานหนึ่ง ต้องแก้เกมเป็นสิบๆ ครั้งต้นท้อเหล่านั้น ออกผลทั้งใหญ่และหวานมาก เนี่ยนเนี่ยนจะพาบ่าวรับใช้มาเก็บผลไม้ทุกครั้ง แล้วนำมาทำเป็นขนมหวานอร่อย ยกมาให้เขาที่ห้องหนังสือด้วยตัวเองทางเดินเส้นเล็กนี้ เป็นทางที่เนี่ยนเนี่ยนเดินบ่อยที่สุดเพราะเรือนของนางอยู่ใกล้กับเรือนของเขามากที่สุด ในวัยเด็ก หากนางฝันร้าย นางจะกอดหมอนของตน พาสาวใช้อีกกลุ่มหนึ่ง วิ่งเข้ามาในห้องของเขา แล้วบังคับให้เขาต้องนอนกับนางให้ได้นางพูดว่า: มีพี่ใหญ่อยู่ข้างกาย เนี่ยนเนี่ยนถึงจะวางใจ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 519
ร่างกายของหลินเย่ว์สั่นเทาราวกับว่าเขาสามารถเห็นภาพของเฉียวเนี่ยนเมื่อสามปีก่อนที่ถูกพาตัวไปยังกรมซักล้างและร้องไห้คร่ำครวญนางไม่ยอมจำนน ไม่ยอมอยู่ที่นั่น จึงถูกมามาในกรมซักล้างเฆี่ยนตีครั้งแล้วครั้งเล่าจากนั้น นางก็นอนคว่ำอยู่ในห้องที่มีทั้งลมและฝนรั่วฉีกเสื้อผ้าบนร่างกายที่ขาดหลุดลุ่ยใช้นิ้วจุ่มเลือดจากบาดแผลเขียนทีละตัวอักษรว่า:พี่ใหญ่ ช่วยข้าด้วยหัวใจของเขาเจ็บปวดจนหายใจแทบไม่ออกหลินเย่ว์รีบพลิกเศษผ้าเหล่านั้นทีละชิ้นเกือบทุกชิ้นเขียนด้วยเลือดว่า: พี่ใหญ่ ช่วยข้าด้วยพี่ใหญ่ รับข้ากลับบ้านด้วยพี่ใหญ่ ช่วยข้าด้วยยยเป็นเวลาสามปีแล้วที่เศษผ้าเปื้อนเลือดเหล่านี้บันทึกทุกครั้งที่นางขอความช่วยเหลือ และทุกครั้งก็เป็นการขอความช่วยเหลือจากเขาหลินเย่ว์เพิ่งตระหนักว่า ในใจของเฉียวเนี่ยน พี่ใหญ่ของเขาสำคัญมากเพียงใดในใจของนาง มีเพียงพี่ใหญ่เท่านั้นที่สามารถช่วยนางได้!แต่เขาทำอะไร?ในขณะที่นางนอนคว่ำอยู่บนเตียงไม้เย็นเฉียบ ขอความช่วยเหลือจากเขาด้วยเลือดสด เขาทำอะไรอยู่?เขาจะเข้าวังขอความเมตตาจากฮ่องเต้ แต่ถูกพ่อขวางไว้ ให้เขายึดประโยชน์ส่วนรวมเป็นหลักส่วนรวม.
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 518
เขาไม่กล้าคิดต่อได้แต่บังคับตัวเองให้ดึงความคิดอันกระวนกระวายนั้นกลับมาเซียวเหิงใกล้ระเบิดแล้ว เขาจะบ้าตามไม่ได้!ดังนั้น เขาจึงสูดหายใจเข้าลึกๆ และพยักหน้า “ใช่ ต้องไม่เป็นอะไร”หลินเย่ว์ราวกับได้แรงกลับคืนมา เขาพยักหน้าและหันหลังเดินจากไปใช่ ต้องไม่เป็นอะไรรอให้เขากลับไปพักชั่วครู่ แล้วค่อยกลับมาหาเนี่ยนเนี่ยน...หลินเย่ว์ขี่ม้ากลับไป แต่ในหัวกลับปรากฏแต่ภาพขณะที่เฉียวเนี่ยนตกลงไปในแม่น้ำไกลจากเขามากไกลจนเขาไม่เห็นหน้านางชัดๆ ไกลจนเขาคว้าแม้แต่เงาของนางไว้ไม่ได้!แต่ทำไมพวกเขาถึงห่างกันได้ขนาดนี้?หรือว่าเขาค่อยๆ ผลักไสนางออกไปเอง?“ท่านโหวน้อย!”ทันใดนั้น เสียงหวานนุ่มนวลก็เรียกสติของหลินเย่ว์กลับคืนมาเขาชะงักไปครู่หนึ่ง เงยหน้าขึ้นมอง แล้วก็ตกใจที่พบว่าตนมาถึงหน้าจวนโหวตั้งแต่เมื่อใดก็ไม่รู้“ท่านโหวน้อย!”เสียงเรียกดังขึ้นอีกครั้ง หลินเย่ว์จึงสังเกตเห็นหญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่ไม่ไกลเขาจำนางไม่ได้แต่เห็นได้ชัดว่าหญิงสาวคนนั้นจำเขาได้ และเมื่อเห็นเขามองมาก็รีบวิ่งมาหาหลินเย่ว์ "คารวะท่านโหวน้อย บ่าวชื่อหลิ่วเหนียง เป็น...สหายของคุณหนูใหญ่ขณะอยู่ในวัง"คำว่าส
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 517
"เนี่ยนเนี่ยน!""เนี่ยนเนี่ยน!""ไม่!"เสียงดังสามเสียงดังขึ้นแทบจะในเวลาเดียวกันเซียวเหอและหลินเย่ว์ชักดาบออกมาพร้อมกัน ในขณะที่ชายหนวดเคราและเด็กหนุ่มยังไม่ทันได้ตั้งตัว พวกเขาก็ถูกปาดคอไปแล้วส่วนเซียวเหิงนั้น เขาไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นและกระโดดลงไปในแม่น้ำฉางหยางเมื่อเห็นเช่นนั้น เซียวเหอและหลินเย่ว์จึงรีบคว้าตัวเซียวเหิงกลับพร้อมกัน"ปล่อย!" เซียวเหิงตะโกนเสียงทุ้มต่ำและดิ้นรนอย่างสุดกำลัง ดวงตาทั้งสองจ้องมองไปที่ผิวน้ำที่ราบเรียบไร้ระลอกคลื่น พยายามมองหาร่างของเฉียวเนี่ยนเขาพยายามกระโดดลงไปในแม่น้ำอย่างต่อเนื่องแต่สองมือที่อยู่ข้างกายเขาคอยคว้าเขาไว้และดึงเขากลับมาเขาจึงทำได้เพียงปัดมือเหล่านั้นออกเนี่ยนเนี่ยนยังอยู่ในแม่น้ำ เขาต้องไปช่วยเนี่ยนเนี่ยน!“เพียะ!”เสียงตบที่ดังสนั่น ทำให้เซียวเหิงได้สติเซียวเหอกำลังจับคอเสื้อของเซียวเหิงไว้แน่น เสียงแข็งกร้าวเริ่มสั่นคลอน และเอ่ยว่า “เนี่ยนเนี่ยนจะไม่เป็นอะไร! นางว่ายน้ำเป็น! สิ่งที่เจ้าต้องทำในยามนี้คือพาสมุนหานางที่ปลายน้ำ ไม่ใช่กระโดดลงไป!”หากแม้แต่เซียวเหิงก็กระโดดลงไปด้วย แล้วพวกเขาจะช่วยใคร ช่วยเซียวเหิงหรือช
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 516
“อย่าหุนหันพลันแล่น!” เซียวเหอลงจากม้าเป็นคนแรก พร้อมตะโกนใส่พวกโจรภูเขาเมื่อเห็นรอยเลือดสีแดงฉานปรากฏบนคอของเฉียวเนี่ยน หัวใจของเขาก็พลันบีบรัดเซียวเหิงและหลินเย่ว์รีบลงจากม้าตามมาติดๆสีหน้าของเซียวเหิงดูมืดมนอย่างยิ่ง และกำหมัดแน่นเขาโกรธตัวเองที่ยามนั้นทำไมไม่กำจัดพวกโจรภูเขาให้หมดสิ้น ปล่อยให้เฉียวเนี่ยนตกอยู่ในอันตรายเช่นนี้ได้ยิ่งโกรธตัวเองที่หลงกลพวกโจรภูเขา!หลินเย่ว์มองเฉียวเนี่ยนที่ถูกจับเป็นตัวประกัน จิตใจว้าวุ่น เขาตะโกนเสียงดัง "พวกเจ้าต้องการอะไร ข้าให้ได้ทุกอย่าง! ปล่อยน้องสาวข้า!"ดวงตาของเฉียวเนี่ยนหม่นหมองนางนึกไม่ถึงว่าหลินเย่ว์จะมาด้วยแล้วพลันพบว่า แม้ในสถานการณ์เช่นนี้ นางก็ยังไม่อยากเจอหลินเย่ว์ยิ่งไม่อยากได้ยินเขาเรียกนางว่า 'น้องสาว'ตั้งแต่เมื่อใดกันที่นางเกลียดพี่ใหญ่ถึงเพียงนี้?ก่อนที่นางจะครุ่นคิดมากกว่านี้ ก็ได้ยินเสียงของชายที่มีหนวดเคราตะโกนว่า "อยากให้พวกข้าปล่อยคนอย่างนั้นหรือ? ง่ายมาก! เอาหัวของเซียวเหิงมาให้พวกเรา!"เมื่อได้ยินเช่นนี้ เซียวเหอและหลินเย่ว์ก็ตกใจแต่ก็นึกไม่ถึงว่าเซียวเหิงจะชักดาบยาวที่เอวออกมาและวางไว้บนคอของตนโด
