LOGINShare
บทที่ 344
Related chapters
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 345
หลินเย่ว์คิดไปตลอดทางก็ยังไม่เข้าใจ เมื่อวานเซียวเหิงพูดอย่างชัดเจนแล้วว่าให้เนี่ยนเนี่ยนกับหยวนเอ๋อร์เป็นภรรยาที่เท่าเทียมกัน ทําไมผ่านไปแค่คืนเดียวเนี่ยนเนี่ยนถึงได้เป็นพี่สะใภ้ของเซียวเหิงซะแล้ว?เขากลับไปที่จวนโหวอย่างสะลึมสะลือ พอเข้าประตูมาก็พบกับท่านโหวหลิน ฮูหยินหลิน และหลินยวนเขาชะงัก “ท่านพ่อ ท่านแม่ นี่พวกท่านจะไปไหนกันขอรับ?”คิ้วของท่านโหวหลินขมวดแน่น น้ำเสียงเต็มไปด้วยความโกรธ “ยังจะไปไหนได้?” ย่อมไปหาเจ้าสิ! เจ้าว่า เจ้าไปหาน้องสาวเจ้ามาใช่ไหม?"ฮูหยินหลินร้อนใจจนร้องไห้ไม่หยุด “กว่านางจะอยู่ได้นั้นไม่ง่ายเลย เจ้าต้องบังคับให้นางออกจากเมืองหลวงให้ได้ใช่หรือไม่?”หลินยวนก็ร้องไห้เช่นกัน “พี่ใหญ่ สาวใช้ในเรือนข้าพูดจาเหลวไหล ท่านอย่าเก็บมาใส่ใจเลย ข้าเชื่อว่าพี่หญิงจะไม่ทําเช่นนั้นแน่! เมื่อวานนางเกือบจะออกจากเมืองหลวงแล้ว เป็นพวกเราที่ขวางนางไว้อย่างยากลําบาก นางจะเล่นละครได้อย่างไรกัน?”“ใช่ เนี่ยนเนี่ยนไม่ได้เล่นละคร” หลินเย่ว์พูดช้าๆ น้ําเสียงยังคงเต็มไปด้วยความสับสนหลินยวนพลันตกตะลึงเกิดอะไรขึ้น?ทําไมหลินเย่ว์ถึงพูดแบบนี้?เฉียวเนี่ยนพูดอะไรกับเขา?เพีย
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 346
นอกจากนี้ ด้วยความรักที่ฮ่องเต้มีต่อตระกูลเซียว แม้ว่าเซียวเหอจะเป็นเพียงคนพิการ แต่เขาก็สามารถปกป้องเนี่ยนเนี่ยนของเขาได้!แม้ว่าเซียวเหอจะปกป้องไม่ได้ แต่เซียวเหิงยังสามารถทนเห็นพี่สะใภ้ของตนถูกรังแกได้หรือ?หลินเย่ว์ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกมีความสุข มุมปากของเขาแทบจะฉีกถึงใบหูแล้วเมื่อเห็นหลินเย่ว์ยิ้มอย่างมีความสุขเช่นนี้ ท่านโหวหลินจึงเชื่อแล้ว ในใจก็ยินดีตามไปด้วย พยักหน้าช้าๆ ว่า "แม้ว่าเซียวเหอจะพิการ แต่ก่อนหน้านี้ฮ่องเต้ให้ความสําคัญกับเขามาก นอกจากนี้ เหตุผลที่เขาได้รับบาดเจ็บก็เป็นเพราะฮ่องเต้ยืนกรานที่จะส่งทหารออกไป ฮ่องเต้รู้สึกผิดต่อเขา ไม่แน่นะ ฮ่องเต้ก็ทรงมีพระประสงค์ที่จะประทานงานสมรสให้เนี่ยนเนี่ยนกับเซียวเหอ จึงทรงบอกเป็นนัยในพระราชโองการฮูหยินหลินกลับกังวลเล็กน้อ "แต่เจ้าบอกว่าเซียวเหิงใช้ความดีความชอบในการปราบโจรมาแลกกับราชโองการนี้ไม่ใช่หรือ? ตอนนี้เนี่ยนเนี่ยนกลับไปแต่งงานกับพี่ใหญ่ของเขา เขาจะยอมได้หรือ?""เขาไม่ยินยอมแล้วจะทําอะไรได้?" หลินเย่ว์หุบยิ้ม ขมวดคิ้วเล็กน้อย "ตั้งแต่เซียวเหอพิการก็ปิดประตูไม่ออกไปไหนมาตลอด หลายปีที่ผ่านมานี้เขาออกจากบ้านเป็นครั้งแรก
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 347
หลินยวนถูกถามคําถามอย่างกะทันหันนี้จนตัวแข็งไปหมดเห็นได้ชัดว่านางคิดไม่ถึงว่าหลินเย่ว์จะมีสติขนาดนี้ แถมยังรู้จักย้อนถามนางอีก!ชั่วขณะหนึ่ง จึงตอบไม่ได้ขึ้นมา เพียงคายคําหนึ่งออกมาอย่างงุนงงว่า "หา?"หลินเย่ว์กลับอดทนมาก "เมื่อครู่เจ้าบอกว่าสาวใช้ในเรือนของเจ้าพูดจาเหลวไหล เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้าได้ยินเรื่องไร้สาระของพวกเขาจึงไปหาเนี่ยนเนี่ยน?"หลินเย่ว์ยอมรับว่าตอนนี้เขาค่อนข้างสงสัยในตัวยวนเอ๋อร์ถ้าวันนี้จี้เยว่ไม่ได้มาถึง เขาก็คงเข้าใจเนี่ยนเนี่ยนผิดไปแล้วจริงๆ และไม่รู้ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นที่หน้าเรือนเล็กของนางเนี่ยนเนี่ยนได้ตัดสายสัมพันธ์กับจวนโหวและย้ายออกไปแล้ว ถ้าวันนี้เขาก่อเรื่องอีก ความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องของพวกเขามิต้องสิ้นสุดลงอย่างแน่นอนหรอกหรือ?แน่นอนว่าเขาไม่ต้องการใช้ความคิดที่ชั่วร้ายเช่นนี้เพื่อคาดเดาเกี่ยวกับยวนเอ๋อร์แต่ว่า...ทุกอย่างมันบังเอิญเกินไปไม่ใช่เหรอ?ทําไมตอนที่เขาอยู่นอกประตูถึงมีสาวใช้น้อยมาพูดจาสามหาวแบบนี้ล่ะ?จนถึงตอนนี้หลินยวนถึงได้มีปฏิกิริยาตอบสนอง "ข้า ข้าก็ได้ยินพวกสาวใช้พูดจาเหลวไหล แล้วก็ได้ยินว่าพี่ใหญ่ออกจากบ้านไปด้วยค
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 348
ฮูหยินหลินกอดหลินยวนแล้วเดินกลับไป "ตอนนี้ไม่ต้องเป็นภรรยาที่เท่าเทียมแล้ว เจ้าก็อย่าร้องไห้อีกเลย มิฉะนั้นในวันแต่งงานก็มีดวงตาบวมแดงจะทําอย่างไร?"ท่านโหวหลินเดินตามหลังมา "เกรงว่าตระกูลเซียวจะให้เซียวเหอแต่งงานกับเซียวเหิงในวันเดียว ราชโองการออกมาแล้ว วันแต่งงานอยู่ไม่ไกลเกินเอื้อม ฮูหยิน ควรเตรียมสินเดิมให้ลูกสาวทั้งสองแล้ว!"ฮูหยินหลินยิ้มพลางพยักหน้าหงึกๆ "แน่นอนอยู่แล้ว แม้ว่าเนี่ยนเนี่ยนจะย้ายออกไปแล้ว แต่อย่างไรก็เป็นบุตรสาวบุญธรรมของจวนโหวเรา ยิ่งไปกว่านั้นยังมีพระราชโองการที่ฮ่องเต้พระราชทานสมรสให้ก่อน ข้าไม่กล้าละเลยเด็ดขาด"ได้ยินดังนั้น ดวงตาของหลินยวนก็ฉายแววอึมครึมออกมาแต่ก็ไม่รู้ว่าถูกฮูหยินหลินเห็นเข้าหรือไม่ ได้ยินเพียงฮูหยินหลินพูดต่อว่า "แต่ว่า พูดตามจริงแล้วยวนเอ๋อร์ต่างหากที่เป็นบุตรสาวสายตรงของจวนโหวเรา ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้เซียวเหิงกําลังได้รับความโปรดปรานจากฮ่องเต้ ไม่ว่าจะพูดอย่างไร เรื่องสินเดิมนี้ก็ไม่อาจทําให้เซียวเหิงเสียหน้าได้ และยิ่งไม่อาจทําให้จวนโหวของเราเสียหน้าได้ ยวนเอ๋อร์ เจ้าวางใจเถอะ สินเดิมของเจ้าจะต้องไม่ด้อยไปกว่าของพี่หญิงเจ้าแน่นอน"เ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 349
ไม่นานหลังจากนั้น ซูมามาก็เคาะประตูเรือนเล็กเมื่อเห็นว่าเป็นซูมามา หนิงซวงทั้งตกใจทั้งดีใจ รีบจูงมือซูมามาเดินเข้าไปข้างในยังไม่ทันได้เข้าไปในเรือน ก็เริ่มร้องเรียก "คุณหนู ท่านดูซิว่าใครมาแล้ว!"เฉียวเนี่ยนได้ยินเสียงหนิงซวงดีใจขนาดนี้ ก็รู้สึกสงสัยเล็กน้อยว่าใครมา จึงมองไปทางประตูทันทีก็เห็นซูมามาสวมชุดชาวบ้านธรรมดา เกล้ามวยข้าที่เรียบง่ายที่สุด ในมือยังถือห่อผ้าเล็กๆ อยู่ จึงเข้าไปต้อนรับทันที "ซูมามามาได้อย่างไรกัน?""บ่าวมาดูคุณหนูหน่อยเจ้าค่ะ" ซูมามายิ้มจนตาหยี เอ่ยว่า "บ่าวกะว่าจะมาขอรบกวนคุณหนูสักสองสามวัน หวังว่าคุณหนูจะไม่รังเกียจนะเจ้าคะ"เฉียวเนี่ยนรีบพูด "ข้าจะรังเกียจได้อย่างไร! ข้าดีใจยังไม่ทันเลย!"พูดจบ เฉียวเนี่ยนก็ต้อนรับซูมามาเข้าไปในบ้านนางรินน้ำหนึ่งแก้วให้ซูมามา แล้วถามว่า "การแต่งตัวของมามา จะขอลาแก่กลับบ้านเกิดหรือ?"ซูมามารับน้ำมา ดื่มไปอึกหนึ่งแล้วจึงพูดว่า "เจ้าค่ะ เดิมทีคิดจะไปตั้งแต่หนึ่งเดือนก่อนแล้ว ต่อมารู้สึกว่า จัดการพิธีของฮูหยินเฒ่าเสร็จแล้วค่อยไปก็ยังไม่สาย คนอื่นไปจัดการ อย่างไรข้าก็ไม่วางใจ"ได้ยินดังนั้น ใบหน้าของเฉียวเนี่ยนก็อดไม่
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 350
ซูมามาพยักหน้าเล็กน้อย "จวนโหวไม่มีของดีๆ มาประคองสถานการณ์ให้คุณหนูรองหรอกเจ้าค่ะ!"แม้จะบอกว่า ซูมามาก็ไม่อยากเห็นจวนโหวเลวร้ายเช่นนั้นแต่ยังไงก็ต้องเตือนเฉียวเนี่ยนก่อนเฉียวเนี่ยนกุมมือซูมามาไว้ พูดอย่างจริงจังว่า "ซูมามาวางใจเถิด ของที่ท่านย่ามอบให้ข้า นั่นก็คือของข้า ไม่ว่าใครจะมาเอา ข้าก็จะไม่ให้ทั้งนั้น"เมื่อได้ยินคําพูดนี้ ซูมามาจึงพยักหน้าอย่างพอใจ "เช่นนั้น พรุ่งนี้มามาจะเริ่มจัดการให้ท่าน รับรองว่าท่านจะแต่งงานอย่างสง่างามแน่นอน!"หนิงซวงที่ยืนอยู่ข้างๆ ไม่สามารถสอดปากได้จึงรีบพูดว่า"ข้าก็จะช่วยด้วยเจ้าค่ะ ข้าเป็นสาวใช้ที่ติดตามคุณหนูแต่งงานไป ข้าก็ต้องช่วยจัดการงานให้ด้วยเจ้าค่ะ!"ซูมามาอดหัวเราะไม่ได้ "ใช่ๆ สาวน้อยอย่างเจ้าก็คือสินเดิมที่ล้ำค่าที่สุดของคุณหนูเจ้า!"ได้ยินดังนั้น หนิงซวงก็หน้าแดงด้วยความเขินอาย แต่ก็เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจในใจกลับแอบคิดว่าหากนางสามารถอยู่กับคุณหนูของนางได้เหมือนซูมามาที่อยู่กับฮูหยินเฒ่าตลอดไปก็คงดีไม่น้อย!ค่ำคืนนั้นที่จวนโหวท่านโหวหลินและฮูหยินหลินนั่งล้อมวงอยู่หน้าโต๊ะ มองดูสมุดบัญชีของจวนโหวครั้งแล้วครั้งเล่าท่านโหวหลิน
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 351
สามวันต่อมา ตระกูลเซียวก็ได้ส่งสารสมรสมาให้สิ่งที่มาพร้อมกับสารสมรส ยังมีขุนนางสู่ขอหกนาย หีบเงินทอง เครื่องประดับ ผ้าไหมกว่าสิบหีบ รวมถึงสัตว์ใช้งานเฉียวเนี่ยนไม่เคยเห็นเหตุการณ์เช่นนี้มาก่อน เมื่อเห็นว่าเรือนเล็กๆ ของนางถูกผู้คนเบียดเสียดจนแน่นขนัด นางก็พลันรู้สึกไม่รู้จะทำเช่นไรดีโชคดีที่ซูมามายังคงจัดการทุกอย่างได้อย่างคล่องแคล่ว นางสั่งการให้บ่าวไพร่นำของเข้าคลังไปพลาง สอนเฉียวเนี่ยนถึงพิธีสู่ขอไปพลางกว่าทุกอย่างจะเสร็จสิ้น เวลาก็ล่วงเลยไปถึงสองชั่วยามแล้วเฉียวเนี่ยนนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆ อย่างอ่อนล้า หนิงซวงรีบเข้ามายืนด้านหลังนาง พลางนวดบ่าให้อย่างเบามือจี้เยว่เห็นดังนั้นจึงก้าวเข้ามาแล้วคารวะเฉียวเนี่ยน "คุณชายใหญ่ไม่สะดวกออกมา ต้องลำบากแม่นางเฉียวแล้ว"เฉียวเนี่ยนเพียงยิ้มเล็กน้อยและส่ายศีรษะซูมามาและหนิงซวงต่างก็รู้ดีว่าครั้งนี้เซียวเหอช่วยเฉียวเนี่ยนไว้มาก จึงไม่ได้ถือสาที่เขาไม่ได้มาปรากฏตัวเพียงแต่เมื่อมองไปยังเหล่าบ่าวไพร่ที่กำลังขนของหมั้นอยู่ไม่ไกล ซูมามาก็อดไม่ได้ที่จะก้าวเข้าไปกระซิบถามจี้เยว่เสียงเบา "ตระกูลเซียวของพวกเจ้าหมั้นหมายสองบ้านในวันเดียวกันห
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 352
เฉียวเนี่ยนสีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที "งั้นก็ให้เข้าพบเถอะ หากหลบเลี่ยงไป คงดูเหมือนข้ากลัวอะไรสักอย่าง"พูดจบ นางก็สั่งให้ทหารองครักษ์พาคนเข้ามาเมื่อฮูหยินหลินเข้ามา ซูมามากำลังอ่านรายการของกำนัลให้เฉียวเนี่ยนฟัง ท่าทีเหมือนไม่รู้ตัวว่าฮูหยินหลินมาแล้ว ซูมามาจึงอ่านรายการของกำนัลจนจบก่อนจะหันไปมองฮูหยินหลิน แล้วแสดงสีหน้าแปลกใจ "อ้าว ฮูหยินมาทำอะไรที่นี่?"การแสดงดูเหมือนจะไม่ค่อยสมจริงนักหนิงซวงอดไม่ได้ที่จะกลั้นยิ้มแล้วเม้มปากตัวเอง ส่วนเฉียวเนี่ยนก็ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ยังคงรักษาท่าทางที่จริงจังเอาไว้กลับเป็นฮูหยินหลินที่ดูเหมือนจะทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย "ไม่คิดเลยว่าซูมามาจะอยู่ที่นี่ ข้าคิดว่าเมื่อวันนี้ตระกูลเซียวได้ทำการหมั้นหมายแล้ว เนี่ยนเนี่ยนคงไม่มีใครช่วยดูแล ข้าจึงมาที่นี่เพื่อจะมาดูสักหน่อย พอเห็นซูมามาอยู่ที่นี่ ข้าก็สบายใจแล้ว"ซูมามาก็หัวเราะตามไปด้วย "ฮูหยินคิดมากไปแล้ว มีพระราชโองการหมั้นหมายมาแล้วหลายวัน ที่นี่จะไม่มีใครช่วยดูแลได้อย่างไร?"คำพูดนี้แฝงไว้ด้วยการเสียดสีการแสดงออกของฮูหยินหลินนั่นเอง!มีพระราชโองการมาแล้วหลายวัน แต่กลับไม่ได้คิดจะส่งคน
Latest chapter
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 524
“เจ้าพูดว่าอะไรนะ!” ท่านโหวหลินตกใจมาก ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วฮูหยินหลินเองก็เบิกตากว้างอย่างกะทันหัน มองหลินเย่ว์ด้วยความไม่เชื่อหลินยวนก็ตกใจมากเช่นกัน ทันใดนั้นก็เข้าใจว่าทำไมหลินเย่ว์ถึงทำตัวผิดปกติเช่นนี้ก่อนหน้านี้ที่แท้ก็เพราะเรื่องนี้หรือ?เพราะเฉียวเนี่ยนตายแล้วรึ?แต่ในขณะนี้ หลินยวนไม่รู้สึกดีใจเลยแม้แต่น้อยสิ่งที่เหลืออยู่มีเพียงความตื่นตระหนกเท่านั้นเฉียวเนี่ยนตาย แล้วนางจะปัดความรับผิดชอบเรื่องของย่าเฉาได้อย่างไร?นางจะโยนความผิดให้ใคร?ทำเช่นไรดี?หลินยวนรู้สึกหวาดกลัวถึงขีดสุดแต่ไม่คิดว่าหลินเย่ว์จะพุ่งเข้ามาจับคอเสื้อของนาง “เจ้าเป็นใครกันแน่? พูดมา!”หลินยวนตกใจกลัวนางไม่เคยเห็นหลินเย่ว์ดุร้ายเช่นนี้มาก่อนน้ำตาไหลพรากออกมาไม่หยุด แต่ก็ยืนกรานว่าตัวเองเป็นบุตรสาวสายตรงแห่งจวนโหว“พี่ใหญ่ อย่าขู่ข้าเลย... ข้าเป็นน้องสาวของพี่นะ!”“หมอตำแยพูดเองกับปากว่า ข้าถูกนางสลับตัว! นางพูดเองกับปาก!”“ข้าหน้าเหมือนแม่มากเลยนะ พี่ใหญ่ ดูข้าสิ! ข้าจะไม่ใช่ลูกของแม่ได้อย่างไร!”นางปฏิเสธไม่ได้ว่าตัวเองไม่ใช่!มิเช่นนั้น ด้วยสภาพของคนในตระกูลหลินยามนี้ พวกเขาจ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 523
คิดไม่ได้แล้ว คิดต่อไม่ได้แล้ว...นางจะทนไม่ไหวแล้ว!ในขณะนั้นเอง มามาหลายคนคนที่พาหลินยวนลงไปก่อนหน้านี้ ในที่สุดก็พาหลินยวนกลับมา "ทูลฮูหยิน เอวของคุณหนูรองไม่มีปานเจ้าค่ะ"เมื่อได้ยินเช่นนี้ ย่าเฉาจึงรีบเอ่ยว่า "นางไม่ใช่ตั้งแต่แรก จะมีได้อย่างไร!"หลินยวนร้องไห้ตะโกน "ท่านแม่ ไม่ใช่เช่นนั้น! ท่านอย่าฟังคำพูดเหลวไหลของหญิงชั่ว!"ฮูหยินหลินราวกับโดนค้อนหนักทุบจนหัวเริ่มมึนงงนางไม่เคยสงสัยหลินยวนเลย เพียงแต่คนที่นางส่งไปไม่เคยได้เบาะแสอะไรกลับมาเลยก่อนหน้านี้มีช่วงหนึ่งที่นางสงสัยว่ายวนเอ๋อร์กับเนี่ยนเนี่ยนเป็นพี่น้องฝาแฝด และหมอตำแยที่ทำคลอดให้นางขโมยไปคนหนึ่งฉะนั้น นางจึงรักลูกทั้งสองคนและตัดใจจากลูกทั้งสองคนไม่ได้...นางอยากจะเชื่อว่านางคลอดลูกฝาแฝดมากกว่าที่จะสงสัยว่าหลินยวนไม่ใช่ลูกของนาง!หายใจเข้าลึกๆ หลายที ฮูหยินหลินก็ดูเหมือนจะมีแรงกลับมา จึงยกมือขึ้นและเรียกเด็กรับใช้ที่อยู่ไม่ไกลออกไป "ไป ไปตามท่านโหวกลับมา! ตามท่านโหวน้อยกลับมาด้วย!"เรื่องนี้ นางทนรับคนเดียวไม่ไหวจริงๆเด็กรับใช้รีบรับคำและจากไปทันทีแต่หลินยวนยังคงร้องไห้ "ท่านแม่ ท่านไม่ควรเชื่อคำพูดของ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 522
ชาวแคว้นจิ้งเชื่อว่าเด็กๆ เป็นของขวัญจากสวรรค์เหล่านางฟ้าบนสวรรค์เลือกครอบครัวที่เหมาะสม แล้วส่งเด็กๆ ลงมาทีละคนเด็กบางคนซุกซน ไม่ยอมลงมา นางฟ้ากริ้วโกรธ ก็เลยต้องลงมือรอยปานเล็กๆ นั่นต้องเป็นรอยที่นางฟ้าจิ้มแน่นอนส่วนรอยที่ใหญ่ขึ้นมาหน่อย ต้องเป็นรอยที่นางฟ้าหยิกแน่นอนและรอยที่ใหญ่กว่านั้น อืม ต้องเป็นเด็กที่ซุกซนมาก นางฟ้าทนไม่ไหว จึงเตะลงมาฮูหยินหลินรู้สึกเจ็บปวดอย่างยิ่งเมื่อก่อน ยามที่นางดูแม่นมเปลี่ยนผ้าอ้อมให้เนี่ยนเนี่ยน นางก็เคยพูดว่า เด็กคนนี้ต้องซุกซนมากแน่ๆ ถึงโดนนางฟ้าหยิกที่เอวเนี่ยนเนี่ยนมีปานที่เอวเมื่อคิดถึงตรงนี้ ฮูหยินหลินก็ค่อยๆ หันไปมองหลินยวน "เจ้ามีปานหรือไม่?"หลินยวนตกใจส่ายหัวไม่หยุด "ท่านแม่ อย่าฟังหญิงคนนี้พูดจาเหลวไหล..."แต่ก่อนที่นางจะพูดจบ ฮูหยินหลินก็ออกคำสั่ง "ใครก็ได้เข้ามาที! พาตัวนางออกไป ถอดเสื้อผ้าออกให้หมดแล้วหาปาน!""เจ้าค่ะ!"มามาคนหนึ่งที่อยู่ด้านข้างตอบรับและพาหลินยวนออกไปหลินยวนไม่ยอมและดิ้นรน แต่นางจะสู้แรงเหล่ามามาได้อย่างไร?ในไม่ช้า ห้องโถงด้านหน้าก็กลับมาเงียบสงบอีกครั้งฮูหยินหลินแทบจะนั่งไม่ไหวแล้ว แต่ก็ยัง
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 521
ขณะนั้น หลินยวนที่ถูกขังอยู่นอกเรือนลั่วเหมยก็เบิกตากว้างทันทีด้วยความไม่เชื่อด้านข้างมีสาวใช้กระซิบว่า "คุณหนู ท่านโหวน้อยเป็นอะไรไป ทำไมถึงดูเหมือนคนบ้าเช่นนี้? เกิดอะไรขึ้นหรือไม่?"หลินยวนขมวดคิ้วนิดๆ นางเองก็ไม่รู้แต่การที่หลินเย่ว์คลุ้มคลั่งขึ้นมาอย่างกะทันหัน กลับเป็นโอกาสที่ดีสำหรับนางโอกาสที่ดีที่จะไปแสดงความน่าสงสารต่อหน้าฮูหยินหลิน เพื่อให้ฮูหยินหลินสงสารนาง!นางรู้ดีว่าแม้ท่านโหวหลินและฮูหยินหลินจะช่วยชีวิตนางไว้ แต่พวกเขาก็ไม่ได้รักนางเหมือนเมื่อก่อนบางที วันนี้นางอาจใช้โอกาสนี้เพื่อเรียกความรักของพวกเขากลับคืนมาได้เมื่อคิดได้เช่นนั้น หลินยวนจึงไปหาฮูหยินหลินแต่ได้รับแจ้งว่า ฮูหยินหลินกำลังต้อนรับแขกอยู่ที่ห้องโถงด้านหน้าเพื่อแสดงความน่าสงสารของตน หลินยวนจึงมาที่ห้องโถงด้านหน้า โดยตั้งใจไม่มองแขกคนนั้นเลย นางเพียงแค่น้ำตาคลอเบ้าเดินไปหาฮูหยินหลินและคุกเข่าลง "ท่านแม่ ได้โปรดให้ความเป็นธรรมแก่ยวนเอ๋อร์ด้วย! ท่านพี่ไม่รู้เป็นอะไร ไล่ยวนเอ๋อร์ออกจากเรือนลั่วเหมย! ฮือๆ ๆ พี่ใหญ่ยังผลักยวนเอ๋อร์ด้วย ข้อเท้าของยวนเอ๋อร์เคล็ดเลยเจ้าค่ะ!"ฮูหยินหลินมองหลินยวนที่คุ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 520
ไม่รู้ว่าตบหน้าตนเองไปนานแค่ไหน หลินเย่ว์ก็เหมือนนึกบางอย่างออก รีบรวบรวมเศษผ้าเหล่านั้นกลับเข้าไปซุกไว้ในอกของตนแล้วลุกขึ้นเปิดประตูออกไปข้างนอกเขาต้องไปหาเนี่ยนเนี่ยนออกจากประตู ก็เห็นต้นหวยขนาดใหญ่วัยเด็ก เนี่ยนเนี่ยนชอบปีนขึ้นไปเล่นบนต้นไม้มากที่สุดโขดหินจำลองที่อยู่ไม่ไกลก็เป็นสถานที่ที่เนี่ยนเนี่ยนชอบเล่นมากที่สุดเช่นกัน ครั้งหนึ่ง นางตกจากโขดหินจำลอง ทำให้เขาตกใจแทบแย่ แต่นางกลับยิ้มร่าเริง ไม่คิดอะไรมากศาลาหลังนั้น เขาเคยเล่นหมากรุกกับนางด้วยกันครั้นที่เด็กน้อยเพิ่งหัดเล่น นางชอบเล่นตุกติกมากที่สุด หมากกระดานหนึ่ง ต้องแก้เกมเป็นสิบๆ ครั้งต้นท้อเหล่านั้น ออกผลทั้งใหญ่และหวานมาก เนี่ยนเนี่ยนจะพาบ่าวรับใช้มาเก็บผลไม้ทุกครั้ง แล้วนำมาทำเป็นขนมหวานอร่อย ยกมาให้เขาที่ห้องหนังสือด้วยตัวเองทางเดินเส้นเล็กนี้ เป็นทางที่เนี่ยนเนี่ยนเดินบ่อยที่สุดเพราะเรือนของนางอยู่ใกล้กับเรือนของเขามากที่สุด ในวัยเด็ก หากนางฝันร้าย นางจะกอดหมอนของตน พาสาวใช้อีกกลุ่มหนึ่ง วิ่งเข้ามาในห้องของเขา แล้วบังคับให้เขาต้องนอนกับนางให้ได้นางพูดว่า: มีพี่ใหญ่อยู่ข้างกาย เนี่ยนเนี่ยนถึงจะวางใจ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 519
ร่างกายของหลินเย่ว์สั่นเทาราวกับว่าเขาสามารถเห็นภาพของเฉียวเนี่ยนเมื่อสามปีก่อนที่ถูกพาตัวไปยังกรมซักล้างและร้องไห้คร่ำครวญนางไม่ยอมจำนน ไม่ยอมอยู่ที่นั่น จึงถูกมามาในกรมซักล้างเฆี่ยนตีครั้งแล้วครั้งเล่าจากนั้น นางก็นอนคว่ำอยู่ในห้องที่มีทั้งลมและฝนรั่วฉีกเสื้อผ้าบนร่างกายที่ขาดหลุดลุ่ยใช้นิ้วจุ่มเลือดจากบาดแผลเขียนทีละตัวอักษรว่า:พี่ใหญ่ ช่วยข้าด้วยหัวใจของเขาเจ็บปวดจนหายใจแทบไม่ออกหลินเย่ว์รีบพลิกเศษผ้าเหล่านั้นทีละชิ้นเกือบทุกชิ้นเขียนด้วยเลือดว่า: พี่ใหญ่ ช่วยข้าด้วยพี่ใหญ่ รับข้ากลับบ้านด้วยพี่ใหญ่ ช่วยข้าด้วยยยเป็นเวลาสามปีแล้วที่เศษผ้าเปื้อนเลือดเหล่านี้บันทึกทุกครั้งที่นางขอความช่วยเหลือ และทุกครั้งก็เป็นการขอความช่วยเหลือจากเขาหลินเย่ว์เพิ่งตระหนักว่า ในใจของเฉียวเนี่ยน พี่ใหญ่ของเขาสำคัญมากเพียงใดในใจของนาง มีเพียงพี่ใหญ่เท่านั้นที่สามารถช่วยนางได้!แต่เขาทำอะไร?ในขณะที่นางนอนคว่ำอยู่บนเตียงไม้เย็นเฉียบ ขอความช่วยเหลือจากเขาด้วยเลือดสด เขาทำอะไรอยู่?เขาจะเข้าวังขอความเมตตาจากฮ่องเต้ แต่ถูกพ่อขวางไว้ ให้เขายึดประโยชน์ส่วนรวมเป็นหลักส่วนรวม.
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 518
เขาไม่กล้าคิดต่อได้แต่บังคับตัวเองให้ดึงความคิดอันกระวนกระวายนั้นกลับมาเซียวเหิงใกล้ระเบิดแล้ว เขาจะบ้าตามไม่ได้!ดังนั้น เขาจึงสูดหายใจเข้าลึกๆ และพยักหน้า “ใช่ ต้องไม่เป็นอะไร”หลินเย่ว์ราวกับได้แรงกลับคืนมา เขาพยักหน้าและหันหลังเดินจากไปใช่ ต้องไม่เป็นอะไรรอให้เขากลับไปพักชั่วครู่ แล้วค่อยกลับมาหาเนี่ยนเนี่ยน...หลินเย่ว์ขี่ม้ากลับไป แต่ในหัวกลับปรากฏแต่ภาพขณะที่เฉียวเนี่ยนตกลงไปในแม่น้ำไกลจากเขามากไกลจนเขาไม่เห็นหน้านางชัดๆ ไกลจนเขาคว้าแม้แต่เงาของนางไว้ไม่ได้!แต่ทำไมพวกเขาถึงห่างกันได้ขนาดนี้?หรือว่าเขาค่อยๆ ผลักไสนางออกไปเอง?“ท่านโหวน้อย!”ทันใดนั้น เสียงหวานนุ่มนวลก็เรียกสติของหลินเย่ว์กลับคืนมาเขาชะงักไปครู่หนึ่ง เงยหน้าขึ้นมอง แล้วก็ตกใจที่พบว่าตนมาถึงหน้าจวนโหวตั้งแต่เมื่อใดก็ไม่รู้“ท่านโหวน้อย!”เสียงเรียกดังขึ้นอีกครั้ง หลินเย่ว์จึงสังเกตเห็นหญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่ไม่ไกลเขาจำนางไม่ได้แต่เห็นได้ชัดว่าหญิงสาวคนนั้นจำเขาได้ และเมื่อเห็นเขามองมาก็รีบวิ่งมาหาหลินเย่ว์ "คารวะท่านโหวน้อย บ่าวชื่อหลิ่วเหนียง เป็น...สหายของคุณหนูใหญ่ขณะอยู่ในวัง"คำว่าส
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 517
"เนี่ยนเนี่ยน!""เนี่ยนเนี่ยน!""ไม่!"เสียงดังสามเสียงดังขึ้นแทบจะในเวลาเดียวกันเซียวเหอและหลินเย่ว์ชักดาบออกมาพร้อมกัน ในขณะที่ชายหนวดเคราและเด็กหนุ่มยังไม่ทันได้ตั้งตัว พวกเขาก็ถูกปาดคอไปแล้วส่วนเซียวเหิงนั้น เขาไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นและกระโดดลงไปในแม่น้ำฉางหยางเมื่อเห็นเช่นนั้น เซียวเหอและหลินเย่ว์จึงรีบคว้าตัวเซียวเหิงกลับพร้อมกัน"ปล่อย!" เซียวเหิงตะโกนเสียงทุ้มต่ำและดิ้นรนอย่างสุดกำลัง ดวงตาทั้งสองจ้องมองไปที่ผิวน้ำที่ราบเรียบไร้ระลอกคลื่น พยายามมองหาร่างของเฉียวเนี่ยนเขาพยายามกระโดดลงไปในแม่น้ำอย่างต่อเนื่องแต่สองมือที่อยู่ข้างกายเขาคอยคว้าเขาไว้และดึงเขากลับมาเขาจึงทำได้เพียงปัดมือเหล่านั้นออกเนี่ยนเนี่ยนยังอยู่ในแม่น้ำ เขาต้องไปช่วยเนี่ยนเนี่ยน!“เพียะ!”เสียงตบที่ดังสนั่น ทำให้เซียวเหิงได้สติเซียวเหอกำลังจับคอเสื้อของเซียวเหิงไว้แน่น เสียงแข็งกร้าวเริ่มสั่นคลอน และเอ่ยว่า “เนี่ยนเนี่ยนจะไม่เป็นอะไร! นางว่ายน้ำเป็น! สิ่งที่เจ้าต้องทำในยามนี้คือพาสมุนหานางที่ปลายน้ำ ไม่ใช่กระโดดลงไป!”หากแม้แต่เซียวเหิงก็กระโดดลงไปด้วย แล้วพวกเขาจะช่วยใคร ช่วยเซียวเหิงหรือช
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 516
“อย่าหุนหันพลันแล่น!” เซียวเหอลงจากม้าเป็นคนแรก พร้อมตะโกนใส่พวกโจรภูเขาเมื่อเห็นรอยเลือดสีแดงฉานปรากฏบนคอของเฉียวเนี่ยน หัวใจของเขาก็พลันบีบรัดเซียวเหิงและหลินเย่ว์รีบลงจากม้าตามมาติดๆสีหน้าของเซียวเหิงดูมืดมนอย่างยิ่ง และกำหมัดแน่นเขาโกรธตัวเองที่ยามนั้นทำไมไม่กำจัดพวกโจรภูเขาให้หมดสิ้น ปล่อยให้เฉียวเนี่ยนตกอยู่ในอันตรายเช่นนี้ได้ยิ่งโกรธตัวเองที่หลงกลพวกโจรภูเขา!หลินเย่ว์มองเฉียวเนี่ยนที่ถูกจับเป็นตัวประกัน จิตใจว้าวุ่น เขาตะโกนเสียงดัง "พวกเจ้าต้องการอะไร ข้าให้ได้ทุกอย่าง! ปล่อยน้องสาวข้า!"ดวงตาของเฉียวเนี่ยนหม่นหมองนางนึกไม่ถึงว่าหลินเย่ว์จะมาด้วยแล้วพลันพบว่า แม้ในสถานการณ์เช่นนี้ นางก็ยังไม่อยากเจอหลินเย่ว์ยิ่งไม่อยากได้ยินเขาเรียกนางว่า 'น้องสาว'ตั้งแต่เมื่อใดกันที่นางเกลียดพี่ใหญ่ถึงเพียงนี้?ก่อนที่นางจะครุ่นคิดมากกว่านี้ ก็ได้ยินเสียงของชายที่มีหนวดเคราตะโกนว่า "อยากให้พวกข้าปล่อยคนอย่างนั้นหรือ? ง่ายมาก! เอาหัวของเซียวเหิงมาให้พวกเรา!"เมื่อได้ยินเช่นนี้ เซียวเหอและหลินเย่ว์ก็ตกใจแต่ก็นึกไม่ถึงว่าเซียวเหิงจะชักดาบยาวที่เอวออกมาและวางไว้บนคอของตนโด
