เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 362
บทที่เกี่ยวข้อง
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 363
เซียวเหอไม่แสดงอารมณ์ใด แต่ทุกคนในห้องต่างก็ถูกเขาจับตามองเมื่อเห็นว่าเฉียวเนี่ยนแสดงอาการไม่สบายใจบนใบหน้า เขาจึงพูดขึ้นว่า "เมื่อได้ยกน้ำชาไปแล้ว ท่านพ่อ ท่านแม่ ข้าอยากกลับไปพักผ่อนก่อน"เมื่อได้ยินเช่นนั้น นายท่านเซียวและฮูหยินเซียวก็ไม่อาจปิดบังความผิดหวังได้แน่นอนว่าพวกเขาอยากอยู่กับเซียวเหออีกสักพักแต่ก็เข้าใจดีว่าในช่วงหลายปีที่ผ่านมานั้น เซียวเหอไม่ค่อยชินกับการออกมาเจอผู้คน และการที่เขาออกมาเพื่อยกน้ำชาในวันนี้ก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ดีมากแล้วพวกเขาคิดว่ามีเฉียวเนี่ยนอยู่ข้างกายเขา เขาอาจจะค่อยๆ ดีขึ้นก็ได้คิดได้เช่นนั้น ท่านทั้งสองก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วย "ได้สิ ให้เนี่ยนเนี่ยนพาเจ้ากลับไปพักผ่อนเถิด"เมื่อได้ยินดังนั้น เฉียวเนี่ยนก็ลุกขึ้นคำนับท่านทั้งสองแล้วเดินไปข้างหลังเซียวเหอและเข็นเขาไปข้างนอกอาจเป็นเพราะว่าฝีเท้าของนางเร็วเกินไป เซียวเหอจึงหันหน้ามาทางเฉียวเนี่ยนแล้วถามด้วยเสียงนุ่มนวล "รีบร้อนไปไหนกัน?"เฉียวเนี่ยนตกใจเล็กน้อยนั่นสิ นางจะรีบร้อนไปทำไม?คนที่ทำเรื่องโง่ๆ นั้นไม่ใช่นางเสียหน่อย!นางจึงค่อยๆ ลดความเร็วลง แต่ก็ไม่ได้ยอมรับ "ข้ารีบร้อนตรงไ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 364
เมื่อทุกคนออกไปแล้ว นายท่านเซียวก็เริ่มชี้หน้าเซียวเหิงแล้วดุด่าว่า "ดูสิ่สิ่งที่เจ้าทำซิ! ตั้งแต่พี่สะใภ้ของเจ้ามาถึง สายตาของเจ้าก็เหมือนจะจ้องอยู่ที่นางตลอดเวลา เจ้าคิดว่ายวนเอ๋อร์จะไม่เห็นหรือ? นางเพิ่งแต่งงานเมื่อวานนี้ เจ้าจะให้นางคิดอย่างไร?"เซียวเหิงไม่ได้ใส่ใจกับคำตำหนิจากนายท่านเซียว เขานั่งกลับไปที่ที่นั่งของตัวเองแล้วใช้ผ้าเช็ดฝ่ามือของตัวเองทีละจุด จากนั้นก็ค่อยๆ พูดออกมาอย่างไม่ใส่ใจ "ถ้าหากพ่อแม่ไม่ยุ่งเรื่องนี้ ตอนนี้เนี่ยนเนี่ยนก็คงจะเป็นภรรยาของข้าแล้ว"ฮูหยินเซียวก็ไม่สามารถห้ามตัวเองไม่ให้ตำหนิเขาได้อีก "เจ้าคิดว่าตัวเองทำอะไรอยู่? เจ้าเอาความสำเร็จทางการทหารมาแลกกับเด็กสาวคนนั้นมาหลายครั้งหลายครา เจ้าถูกน้ำมันหมูบังตาหรือไง? นางไม่อยากแต่งงานกับเจ้า ถ้าไม่อย่างนั้น นางคงจะไม่ไปหาพี่ชายของเจ้าหรอก!"เซียวเหิงเงยหน้าขึ้นมองฮูหยินเซียวด้วยสายตาที่เย็นชาและบอกว่า "แค่สองครั้งเท่านั้นเอง ท่านแม่พูดมากไปแล้ว"ฮูหยินเซียวถึงกับพูดไม่ออกไปชั่วขณะนายท่านเซียวกล่าวอย่างเย็นชา "ไม่ว่าจะกี่ครั้ง ตอนนี้เนี่ยนเนี่ยนก็เป็นพี่สะใภ้ของเจ้าแล้ว เจ้าก็ไม่ควรจ้องมองนางแบบนี้อีก
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 365
กว่าครึ่งเดือนก่อน แม้นเซียวเหิงจะมิได้ยินเสียงกล่าวโทษของเฉียวเนี่ยนที่หน้าประตูเมือง แต่หลังจากคืนวันผ่านไปวนเวียนถึงเพียงนี้ ท้ายที่สุดแล้วก็ยังเล็ดลอดเข้าหูของเขาจนได้ในงานเลี้ยงมงคลเมื่อคืน มีแขกผู้หนึ่งดื่มจนเมามาย แล้วเผลอลากคนข้างๆ มาพูดคุยถึงเรื่องนี้บังเอิญว่า... ‘คนข้างๆ’คนนั้นก็คือเขาเองเมื่อสามปีก่อน เขาปรากฏตัวพร้อมกับองค์หญิงซูหยวน และพบกับเฉียวเนี่ยน ในขณะนั้น นางกำลังต่อว่าหลินยวนที่ทำชามแก้วแตกทว่าบ่าวรับใช้ของหลินยวนกลับปกป้องหลินยวน นางกล่าวยืนยันหนักแน่นว่าเฉียวเนี่ยนเป็นผู้ใส่ร้ายคุณหนูของนางผู้คนแห่งตระกูลหลินเองก็ต่างเข้าข้างหลินยวน ด้วยเหตุนี้ เขาจึงเชื่อว่าชามแก้วนั้น เฉียวเนี่ยนเป็นคนทำแตกจริงๆและเขาก็เชื่อจริงๆ ว่าเฉียวเนี่ยนพยายามใส่ร้ายหลินยวนดังนั้น เขาจึงยืนหยัดปกป้องหลินยวน ปฏิเสธข้อกล่าวหาของเฉียวเนี่ยนเมื่อย้อนคิดถึงเหตุการณ์ในวันนั้น เขายังจดจำแววตาของเฉียวเนี่ยนได้อย่างชัดเจนทั้งตกตะลึง ทั้งไม่อยากเชื่อ ทั้งผิดหวัง ทั้งจนใจ...ทว่าถึงเป็นเช่นนั้น ตอนนั้นเขาก็มิได้คิดว่าตนทำสิ่งใดผิดพลาดหลินยวนเพิ่งได้รับการรับรองให้กลับคืนสู่จวน
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 366
หลินยวนร้องไห้สะอึกสะอื้นไม่หยุดนางอยากให้เซียวเหิงเข้าใจว่านางนั้นช่างใจกว้าง อ่อนโยน และหาได้ยากเพียงใดแม้แต่เรื่องที่เขาจะรับภรรยาที่เท่าเทียมเข้ามา นางยังมิได้ใส่ใจเลย!ดังนั้นเขาจะมาปฏิบัติต่อนางเช่นนี้ไม่ได้!เซียวเหิงขมวดคิ้วแน่น คำพูดของมารดายังคงดังก้องอยู่ในห้วงความคิดของเขา ทันใดนั้น เขาก็ลุกพรวดขึ้น ก้าวตรงไปยังข้างเตียงหลินยวนเห็นท่าทีของเขาก็ชะงักไปเล็กน้อย หรือว่า...ท่านพี่เหิงคิดได้แล้ว? หรือว่า...เขาจะมาชดเชยสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน?ตอนนี้ถึงจะเป็นเวลากลางวัน...แต่มันก็ไม่ใช่ว่าจะทำไม่ได้…คิดได้ดังนั้น นางจึงรีบปาดน้ำตาลวกๆ ก่อนจะเร่งฝีเท้าตามเซียวเหิงไปทันทีบนเตียง ผ้าแพรสำหรับคืนเข้าหอผืนใหม่ถูกปูไว้เรียบร้อยแล้วเซียวเหิงรู้ดีว่านี่คือการเร่งรัดที่ไร้ซึ่งคำพูดจากมารดาของเขาเองเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าด้านหลัง เขาจึงหันกลับไปมองหลินยวนเพียงเห็นใบหน้างามเล็กของหลินยวนนั้นยังคงเปื้อนหยาดน้ำตา คล้ายบุปผาอ่อนแอที่สั่นไหวตามสายลมทว่าในดวงตากลับแฝงไว้ด้วยความขัดเขินเล็กน้อย นางจ้องมองเขา พร้อมเอ่ยเรียกเสียงแผ่วเบา "ท่านพี่เหิง..."น้ำเสียงนั้นอ่อนหวานนุ่ม
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 367
ตกดึกในห้องของเซียวเหอยังคงสว่างไสวไปด้วยแสงไฟบนโต๊ะมีกระดานหมากวางอยู่ เฉียวเนี่ยนกำลังคิดทบทวนอย่างหนักเกี่ยวกับหมากดำที่ถูกล้อมจนไม่มีทางไปหนิงซวงไม่เข้าใจอะไร ยืนอยู่ข้างๆ และเริ่มง่วงนอนจี้เยว่มองดูเกมหมากที่ต้องแพ้แน่นอน จึงส่ายหัวเบาๆส่วนเซียวเหอเงยหน้ามองหนิงซวง ก่อนจะมองออกไปที่หน้าต่าง เห็นว่าฟ้าเริ่มมืดลงเรื่อยๆ เขาจึงอดไม่ได้ที่จะพูดออกมา "แม่นางเฉียว ตอนนี้ดึกมากแล้ว"เกมนี้พวกเขาเล่นกันมานานแล้วเฉียวเนี่ยนหันไปมองต้นอู๋ถงนอกหน้าต่างโดยไม่รู้ตัว และพูดขึ้นว่า "เพิ่งจะยามไห้ ยังไม่ดึก"ยามไห้นี่ยังไม่ดึกหรือ?จี้เยว่ก็หัวเราะเบาๆ "แต่ข้าน้อยว่าแม่นางหนิงซวงท่าทางจะทนไม่ไหวแล้ว"เมื่อถูกเอ่ยถึงชื่อ หนิงซวงก็สะดุ้งตื่น "อ๊ะ? อะไรนะ?"ท่าทางตกใจและไร้เดียงสาของนางทำให้เฉียวเนี่ยนและจี้เยว่อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาแต่เซียวเหอยังคงมีใบหน้าหม่นหมอง ไม่พูดอะไรเฉียวเนี่ยนทำการขยับหมากและวางลงอีกครั้ง ซึ่งทำให้หมากดำที่ไม่มีทางกลับกลายเป็นมีทางรอดขึ้นมาการเดินหมากครั้งนี้ทำให้จี้เยว่รู้สึกตกใจเล็กน้อยแต่เซียวเหอกลับไม่แปลกใจเขาเล่นหมากกับเฉียวเนี่ยนมาทั้ง
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 368
แม้แต่หนิงซวงก็ยังมองออกถึงความผิดปกติของเซียวเหอ "คุณชายใหญ่ดูหน้าซีดเซียวเหลือเกิน! หรือว่าจะไม่สบายเจ้าคะ?"ได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของจี้เยว่พลันเคร่งเครียดขึ้นทันทีทว่าเซียวเหอกลับเพียงเงยหน้าขึ้นมองเฉียวเนี่ยนแวบหนึ่ง น้ำเสียงเย็นเยียบ “ข้าจะพักผ่อนแล้ว”กล่าวจบก็หมุนเก้าอี้ล้อของตนมุ่งหน้าเข้าไปยังเรือนด้านในเฉียวเนี่ยนมองแผ่นหลังของเซียวเหอ คิ้วเรียวขมวดแน่นนางรับรู้ได้ว่าเวลานี้เซียวเหอกำลังอดกลั้นความเจ็บปวดอันรุนแรงรุนแรงถึงขั้นทำให้ใบหน้าของเขาซีดขาวได้ในพริบตา!ความเจ็บปวดเช่นนี้... เขาต้องเผชิญทุกค่ำคืนกระนั้นหรือ?หัวใจนางพลันปวดร้าวขึ้นมา นางคล้ายคิดอะไรได้บางอย่าง ก่อนจะหันไปเอ่ยกับจี้เยว่ "ที่จริงแล้ว ข้ารู้จักท่านหมอผู้หนึ่ง ฝีมือการรักษาของเขายอดเยี่ยมยิ่ง..."ทว่ายังไม่ทันจบประโยค เสียงลมแหวกอากาศก็ดังกระหึ่มขึ้นกะทันหัน เพียงพริบตาเดียว กระดานหมากเบื้องหน้าเฉียวเนี่ยนก็แตกร้าวกระจาย เม็ดหมากร่วงหล่นกระจัดกระจายเต็มพื้นและท่ามกลางหมากเหล่านั้น... กลับมีหินกลมเม็ดหนึ่งแฝงอยู่ ดูขัดตาเป็นพิเศษ"ไสหัวไป" เสียงเรียบเฉยดังแว่วมาจากเรือนด้านใน ไร้ซึ่งอารมณ์ใ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 369
คมดาบเย็นเยียบจ่ออยู่ที่ลำคอ ทำให้ร่างกายของเฉียวเนี่ยนแข็งค้างในฉับพลันในความทรงจำของนาง จี้เยว่เป็นคนรู้จักหนักเบา เคร่งครัดในกฎระเบียบ และปฏิบัติต่อนางอย่างสุภาพเสมอมาแม้แต่ตอนที่ทำตามคำสั่งของเซียวเหอ ไล่นางออกจากเรือนเมื่อก่อนหน้านี้ แรงที่เขาใช้ก็ยังอยู่ในขอบเขตที่เหมาะสม มิได้ทำเกินเลยนางจึงไม่เคยนึกเลยว่าจะมีวันหนึ่งที่ชีวิตของตนเองจะตกอยู่ในเงื้อมมือของจี้เยว่เช่นนี้!เฉียวเนี่ยนไม่กล้าขยับเขยื้อน สายตาสะท้อนความตื่นตระหนกอย่างมาก ทว่าเมื่อเงยหน้าขึ้นมอง นางกลับพบว่าเซียวเหอที่เมื่อครู่ยังดิ้นรนอย่างเจ็บปวด บัดนี้กลับหยุดนิ่งไปแล้ว และกำลังจ้องมองมาที่นางในความมืดมิด ดวงตาเย็นยะเยือกคู่นั้นดุจอสูรกายจากนรก ยามที่มันจ้องทะลุผ่านรัตติกาลและกระดาษหน้าต่างแผ่นหลังของนางเย็บวาบความหวาดกลัวที่ก่อตัวขึ้นในใจนาง ขณะนี้กลับรุนแรงยิ่งกว่าตอนที่จี้เยว่จ่อดาบลงมาที่คอนางเสียอีก!แต่แล้วชั่วอึดใจต่อมา ความเจ็บปวดอันแสนสาหัสก็หวนคืน กลืนกินเซียวเหออีกครั้งทั้งร่างของเซียวเหอสั่นสะท้าน เริ่มดิ้นรนราวกับจะแตกสลาย เสียงครวญครางด้วยความเจ็บปวดเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากที่กัดแน่นข
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 370
คืนหนึ่งผ่านพ้นไปโดยไร้การหลับใหลเช้าวันถัดมา หลังจากเฉียวเนี่ยนลุกขึ้น นางก็พบว่าในเรือนมีเพียงหนิงซวงที่กำลังขะมักเขม้นทำงานพอเห็นเฉียวเนี่ยน หนิงซวงก็รีบเดินเข้ามาคำนับตามมารยาท ทว่าเฉียวเนี่ยนกลับอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองไปทางเรือนของเซียวเหอ ก่อนจะลดเสียงลงเอ่ยถาม "ท่านพี่เซียวออกมาบ้างหรือไม่?"หนิงซวงส่ายหน้าเลียนแบบท่าทางของเฉียวเนี่ยน ลดเสียงลงตอบกลับ "อย่าว่าแต่คุณชายใหญ่เลย แม้แต่จี้เยว่ก็ยังไม่มีวี่แวว"หัวใจของเฉียวเนี่ยนพลันเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดคงเป็นเพราะเรื่องที่นางแอบมองเมื่อคืน ทำให้ทั้งสองคนไม่อยากพบเจอนางแล้วกระมัง!คิดได้ดังนั้น นางจึงเอ่ยถามขึ้นอีกครั้ง "มีวิธีใดบ้าง ที่จะทำให้ข้าได้พบกับท่านหมอประจำจวน?"ท่านหมอประจำจวนของจวนโหว เป็นผู้ที่มาจากสำนักราชาโอสถ ฝีมือการรักษาย่อมเหนือกว่าหมอทั่วไปเมื่อครั้งก่อน เฉียวเนี่ยนเคยถูกทำร้ายจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด ก็เป็นท่านหมอประจำจวนที่ช่วยชีวิตนางเอาไว้ทว่า สำนักราชาโอสถเป็นสถานที่แปลกประหลาดนัก ว่ากันว่าโรคร้ายใดๆ ก็สามารถรักษาได้ แต่เมื่อรักษาหายแล้ว คนผู้นั้นจะต้องอยู่ในสำนักไปตลอดชีวิต หากมิได้รับอนุญาตจากเ
บทล่าสุด
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 524
“เจ้าพูดว่าอะไรนะ!” ท่านโหวหลินตกใจมาก ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วฮูหยินหลินเองก็เบิกตากว้างอย่างกะทันหัน มองหลินเย่ว์ด้วยความไม่เชื่อหลินยวนก็ตกใจมากเช่นกัน ทันใดนั้นก็เข้าใจว่าทำไมหลินเย่ว์ถึงทำตัวผิดปกติเช่นนี้ก่อนหน้านี้ที่แท้ก็เพราะเรื่องนี้หรือ?เพราะเฉียวเนี่ยนตายแล้วรึ?แต่ในขณะนี้ หลินยวนไม่รู้สึกดีใจเลยแม้แต่น้อยสิ่งที่เหลืออยู่มีเพียงความตื่นตระหนกเท่านั้นเฉียวเนี่ยนตาย แล้วนางจะปัดความรับผิดชอบเรื่องของย่าเฉาได้อย่างไร?นางจะโยนความผิดให้ใคร?ทำเช่นไรดี?หลินยวนรู้สึกหวาดกลัวถึงขีดสุดแต่ไม่คิดว่าหลินเย่ว์จะพุ่งเข้ามาจับคอเสื้อของนาง “เจ้าเป็นใครกันแน่? พูดมา!”หลินยวนตกใจกลัวนางไม่เคยเห็นหลินเย่ว์ดุร้ายเช่นนี้มาก่อนน้ำตาไหลพรากออกมาไม่หยุด แต่ก็ยืนกรานว่าตัวเองเป็นบุตรสาวสายตรงแห่งจวนโหว“พี่ใหญ่ อย่าขู่ข้าเลย... ข้าเป็นน้องสาวของพี่นะ!”“หมอตำแยพูดเองกับปากว่า ข้าถูกนางสลับตัว! นางพูดเองกับปาก!”“ข้าหน้าเหมือนแม่มากเลยนะ พี่ใหญ่ ดูข้าสิ! ข้าจะไม่ใช่ลูกของแม่ได้อย่างไร!”นางปฏิเสธไม่ได้ว่าตัวเองไม่ใช่!มิเช่นนั้น ด้วยสภาพของคนในตระกูลหลินยามนี้ พวกเขาจ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 523
คิดไม่ได้แล้ว คิดต่อไม่ได้แล้ว...นางจะทนไม่ไหวแล้ว!ในขณะนั้นเอง มามาหลายคนคนที่พาหลินยวนลงไปก่อนหน้านี้ ในที่สุดก็พาหลินยวนกลับมา "ทูลฮูหยิน เอวของคุณหนูรองไม่มีปานเจ้าค่ะ"เมื่อได้ยินเช่นนี้ ย่าเฉาจึงรีบเอ่ยว่า "นางไม่ใช่ตั้งแต่แรก จะมีได้อย่างไร!"หลินยวนร้องไห้ตะโกน "ท่านแม่ ไม่ใช่เช่นนั้น! ท่านอย่าฟังคำพูดเหลวไหลของหญิงชั่ว!"ฮูหยินหลินราวกับโดนค้อนหนักทุบจนหัวเริ่มมึนงงนางไม่เคยสงสัยหลินยวนเลย เพียงแต่คนที่นางส่งไปไม่เคยได้เบาะแสอะไรกลับมาเลยก่อนหน้านี้มีช่วงหนึ่งที่นางสงสัยว่ายวนเอ๋อร์กับเนี่ยนเนี่ยนเป็นพี่น้องฝาแฝด และหมอตำแยที่ทำคลอดให้นางขโมยไปคนหนึ่งฉะนั้น นางจึงรักลูกทั้งสองคนและตัดใจจากลูกทั้งสองคนไม่ได้...นางอยากจะเชื่อว่านางคลอดลูกฝาแฝดมากกว่าที่จะสงสัยว่าหลินยวนไม่ใช่ลูกของนาง!หายใจเข้าลึกๆ หลายที ฮูหยินหลินก็ดูเหมือนจะมีแรงกลับมา จึงยกมือขึ้นและเรียกเด็กรับใช้ที่อยู่ไม่ไกลออกไป "ไป ไปตามท่านโหวกลับมา! ตามท่านโหวน้อยกลับมาด้วย!"เรื่องนี้ นางทนรับคนเดียวไม่ไหวจริงๆเด็กรับใช้รีบรับคำและจากไปทันทีแต่หลินยวนยังคงร้องไห้ "ท่านแม่ ท่านไม่ควรเชื่อคำพูดของ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 522
ชาวแคว้นจิ้งเชื่อว่าเด็กๆ เป็นของขวัญจากสวรรค์เหล่านางฟ้าบนสวรรค์เลือกครอบครัวที่เหมาะสม แล้วส่งเด็กๆ ลงมาทีละคนเด็กบางคนซุกซน ไม่ยอมลงมา นางฟ้ากริ้วโกรธ ก็เลยต้องลงมือรอยปานเล็กๆ นั่นต้องเป็นรอยที่นางฟ้าจิ้มแน่นอนส่วนรอยที่ใหญ่ขึ้นมาหน่อย ต้องเป็นรอยที่นางฟ้าหยิกแน่นอนและรอยที่ใหญ่กว่านั้น อืม ต้องเป็นเด็กที่ซุกซนมาก นางฟ้าทนไม่ไหว จึงเตะลงมาฮูหยินหลินรู้สึกเจ็บปวดอย่างยิ่งเมื่อก่อน ยามที่นางดูแม่นมเปลี่ยนผ้าอ้อมให้เนี่ยนเนี่ยน นางก็เคยพูดว่า เด็กคนนี้ต้องซุกซนมากแน่ๆ ถึงโดนนางฟ้าหยิกที่เอวเนี่ยนเนี่ยนมีปานที่เอวเมื่อคิดถึงตรงนี้ ฮูหยินหลินก็ค่อยๆ หันไปมองหลินยวน "เจ้ามีปานหรือไม่?"หลินยวนตกใจส่ายหัวไม่หยุด "ท่านแม่ อย่าฟังหญิงคนนี้พูดจาเหลวไหล..."แต่ก่อนที่นางจะพูดจบ ฮูหยินหลินก็ออกคำสั่ง "ใครก็ได้เข้ามาที! พาตัวนางออกไป ถอดเสื้อผ้าออกให้หมดแล้วหาปาน!""เจ้าค่ะ!"มามาคนหนึ่งที่อยู่ด้านข้างตอบรับและพาหลินยวนออกไปหลินยวนไม่ยอมและดิ้นรน แต่นางจะสู้แรงเหล่ามามาได้อย่างไร?ในไม่ช้า ห้องโถงด้านหน้าก็กลับมาเงียบสงบอีกครั้งฮูหยินหลินแทบจะนั่งไม่ไหวแล้ว แต่ก็ยัง
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 521
ขณะนั้น หลินยวนที่ถูกขังอยู่นอกเรือนลั่วเหมยก็เบิกตากว้างทันทีด้วยความไม่เชื่อด้านข้างมีสาวใช้กระซิบว่า "คุณหนู ท่านโหวน้อยเป็นอะไรไป ทำไมถึงดูเหมือนคนบ้าเช่นนี้? เกิดอะไรขึ้นหรือไม่?"หลินยวนขมวดคิ้วนิดๆ นางเองก็ไม่รู้แต่การที่หลินเย่ว์คลุ้มคลั่งขึ้นมาอย่างกะทันหัน กลับเป็นโอกาสที่ดีสำหรับนางโอกาสที่ดีที่จะไปแสดงความน่าสงสารต่อหน้าฮูหยินหลิน เพื่อให้ฮูหยินหลินสงสารนาง!นางรู้ดีว่าแม้ท่านโหวหลินและฮูหยินหลินจะช่วยชีวิตนางไว้ แต่พวกเขาก็ไม่ได้รักนางเหมือนเมื่อก่อนบางที วันนี้นางอาจใช้โอกาสนี้เพื่อเรียกความรักของพวกเขากลับคืนมาได้เมื่อคิดได้เช่นนั้น หลินยวนจึงไปหาฮูหยินหลินแต่ได้รับแจ้งว่า ฮูหยินหลินกำลังต้อนรับแขกอยู่ที่ห้องโถงด้านหน้าเพื่อแสดงความน่าสงสารของตน หลินยวนจึงมาที่ห้องโถงด้านหน้า โดยตั้งใจไม่มองแขกคนนั้นเลย นางเพียงแค่น้ำตาคลอเบ้าเดินไปหาฮูหยินหลินและคุกเข่าลง "ท่านแม่ ได้โปรดให้ความเป็นธรรมแก่ยวนเอ๋อร์ด้วย! ท่านพี่ไม่รู้เป็นอะไร ไล่ยวนเอ๋อร์ออกจากเรือนลั่วเหมย! ฮือๆ ๆ พี่ใหญ่ยังผลักยวนเอ๋อร์ด้วย ข้อเท้าของยวนเอ๋อร์เคล็ดเลยเจ้าค่ะ!"ฮูหยินหลินมองหลินยวนที่คุ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 520
ไม่รู้ว่าตบหน้าตนเองไปนานแค่ไหน หลินเย่ว์ก็เหมือนนึกบางอย่างออก รีบรวบรวมเศษผ้าเหล่านั้นกลับเข้าไปซุกไว้ในอกของตนแล้วลุกขึ้นเปิดประตูออกไปข้างนอกเขาต้องไปหาเนี่ยนเนี่ยนออกจากประตู ก็เห็นต้นหวยขนาดใหญ่วัยเด็ก เนี่ยนเนี่ยนชอบปีนขึ้นไปเล่นบนต้นไม้มากที่สุดโขดหินจำลองที่อยู่ไม่ไกลก็เป็นสถานที่ที่เนี่ยนเนี่ยนชอบเล่นมากที่สุดเช่นกัน ครั้งหนึ่ง นางตกจากโขดหินจำลอง ทำให้เขาตกใจแทบแย่ แต่นางกลับยิ้มร่าเริง ไม่คิดอะไรมากศาลาหลังนั้น เขาเคยเล่นหมากรุกกับนางด้วยกันครั้นที่เด็กน้อยเพิ่งหัดเล่น นางชอบเล่นตุกติกมากที่สุด หมากกระดานหนึ่ง ต้องแก้เกมเป็นสิบๆ ครั้งต้นท้อเหล่านั้น ออกผลทั้งใหญ่และหวานมาก เนี่ยนเนี่ยนจะพาบ่าวรับใช้มาเก็บผลไม้ทุกครั้ง แล้วนำมาทำเป็นขนมหวานอร่อย ยกมาให้เขาที่ห้องหนังสือด้วยตัวเองทางเดินเส้นเล็กนี้ เป็นทางที่เนี่ยนเนี่ยนเดินบ่อยที่สุดเพราะเรือนของนางอยู่ใกล้กับเรือนของเขามากที่สุด ในวัยเด็ก หากนางฝันร้าย นางจะกอดหมอนของตน พาสาวใช้อีกกลุ่มหนึ่ง วิ่งเข้ามาในห้องของเขา แล้วบังคับให้เขาต้องนอนกับนางให้ได้นางพูดว่า: มีพี่ใหญ่อยู่ข้างกาย เนี่ยนเนี่ยนถึงจะวางใจ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 519
ร่างกายของหลินเย่ว์สั่นเทาราวกับว่าเขาสามารถเห็นภาพของเฉียวเนี่ยนเมื่อสามปีก่อนที่ถูกพาตัวไปยังกรมซักล้างและร้องไห้คร่ำครวญนางไม่ยอมจำนน ไม่ยอมอยู่ที่นั่น จึงถูกมามาในกรมซักล้างเฆี่ยนตีครั้งแล้วครั้งเล่าจากนั้น นางก็นอนคว่ำอยู่ในห้องที่มีทั้งลมและฝนรั่วฉีกเสื้อผ้าบนร่างกายที่ขาดหลุดลุ่ยใช้นิ้วจุ่มเลือดจากบาดแผลเขียนทีละตัวอักษรว่า:พี่ใหญ่ ช่วยข้าด้วยหัวใจของเขาเจ็บปวดจนหายใจแทบไม่ออกหลินเย่ว์รีบพลิกเศษผ้าเหล่านั้นทีละชิ้นเกือบทุกชิ้นเขียนด้วยเลือดว่า: พี่ใหญ่ ช่วยข้าด้วยพี่ใหญ่ รับข้ากลับบ้านด้วยพี่ใหญ่ ช่วยข้าด้วยยยเป็นเวลาสามปีแล้วที่เศษผ้าเปื้อนเลือดเหล่านี้บันทึกทุกครั้งที่นางขอความช่วยเหลือ และทุกครั้งก็เป็นการขอความช่วยเหลือจากเขาหลินเย่ว์เพิ่งตระหนักว่า ในใจของเฉียวเนี่ยน พี่ใหญ่ของเขาสำคัญมากเพียงใดในใจของนาง มีเพียงพี่ใหญ่เท่านั้นที่สามารถช่วยนางได้!แต่เขาทำอะไร?ในขณะที่นางนอนคว่ำอยู่บนเตียงไม้เย็นเฉียบ ขอความช่วยเหลือจากเขาด้วยเลือดสด เขาทำอะไรอยู่?เขาจะเข้าวังขอความเมตตาจากฮ่องเต้ แต่ถูกพ่อขวางไว้ ให้เขายึดประโยชน์ส่วนรวมเป็นหลักส่วนรวม.
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 518
เขาไม่กล้าคิดต่อได้แต่บังคับตัวเองให้ดึงความคิดอันกระวนกระวายนั้นกลับมาเซียวเหิงใกล้ระเบิดแล้ว เขาจะบ้าตามไม่ได้!ดังนั้น เขาจึงสูดหายใจเข้าลึกๆ และพยักหน้า “ใช่ ต้องไม่เป็นอะไร”หลินเย่ว์ราวกับได้แรงกลับคืนมา เขาพยักหน้าและหันหลังเดินจากไปใช่ ต้องไม่เป็นอะไรรอให้เขากลับไปพักชั่วครู่ แล้วค่อยกลับมาหาเนี่ยนเนี่ยน...หลินเย่ว์ขี่ม้ากลับไป แต่ในหัวกลับปรากฏแต่ภาพขณะที่เฉียวเนี่ยนตกลงไปในแม่น้ำไกลจากเขามากไกลจนเขาไม่เห็นหน้านางชัดๆ ไกลจนเขาคว้าแม้แต่เงาของนางไว้ไม่ได้!แต่ทำไมพวกเขาถึงห่างกันได้ขนาดนี้?หรือว่าเขาค่อยๆ ผลักไสนางออกไปเอง?“ท่านโหวน้อย!”ทันใดนั้น เสียงหวานนุ่มนวลก็เรียกสติของหลินเย่ว์กลับคืนมาเขาชะงักไปครู่หนึ่ง เงยหน้าขึ้นมอง แล้วก็ตกใจที่พบว่าตนมาถึงหน้าจวนโหวตั้งแต่เมื่อใดก็ไม่รู้“ท่านโหวน้อย!”เสียงเรียกดังขึ้นอีกครั้ง หลินเย่ว์จึงสังเกตเห็นหญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่ไม่ไกลเขาจำนางไม่ได้แต่เห็นได้ชัดว่าหญิงสาวคนนั้นจำเขาได้ และเมื่อเห็นเขามองมาก็รีบวิ่งมาหาหลินเย่ว์ "คารวะท่านโหวน้อย บ่าวชื่อหลิ่วเหนียง เป็น...สหายของคุณหนูใหญ่ขณะอยู่ในวัง"คำว่าส
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 517
"เนี่ยนเนี่ยน!""เนี่ยนเนี่ยน!""ไม่!"เสียงดังสามเสียงดังขึ้นแทบจะในเวลาเดียวกันเซียวเหอและหลินเย่ว์ชักดาบออกมาพร้อมกัน ในขณะที่ชายหนวดเคราและเด็กหนุ่มยังไม่ทันได้ตั้งตัว พวกเขาก็ถูกปาดคอไปแล้วส่วนเซียวเหิงนั้น เขาไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นและกระโดดลงไปในแม่น้ำฉางหยางเมื่อเห็นเช่นนั้น เซียวเหอและหลินเย่ว์จึงรีบคว้าตัวเซียวเหิงกลับพร้อมกัน"ปล่อย!" เซียวเหิงตะโกนเสียงทุ้มต่ำและดิ้นรนอย่างสุดกำลัง ดวงตาทั้งสองจ้องมองไปที่ผิวน้ำที่ราบเรียบไร้ระลอกคลื่น พยายามมองหาร่างของเฉียวเนี่ยนเขาพยายามกระโดดลงไปในแม่น้ำอย่างต่อเนื่องแต่สองมือที่อยู่ข้างกายเขาคอยคว้าเขาไว้และดึงเขากลับมาเขาจึงทำได้เพียงปัดมือเหล่านั้นออกเนี่ยนเนี่ยนยังอยู่ในแม่น้ำ เขาต้องไปช่วยเนี่ยนเนี่ยน!“เพียะ!”เสียงตบที่ดังสนั่น ทำให้เซียวเหิงได้สติเซียวเหอกำลังจับคอเสื้อของเซียวเหิงไว้แน่น เสียงแข็งกร้าวเริ่มสั่นคลอน และเอ่ยว่า “เนี่ยนเนี่ยนจะไม่เป็นอะไร! นางว่ายน้ำเป็น! สิ่งที่เจ้าต้องทำในยามนี้คือพาสมุนหานางที่ปลายน้ำ ไม่ใช่กระโดดลงไป!”หากแม้แต่เซียวเหิงก็กระโดดลงไปด้วย แล้วพวกเขาจะช่วยใคร ช่วยเซียวเหิงหรือช
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 516
“อย่าหุนหันพลันแล่น!” เซียวเหอลงจากม้าเป็นคนแรก พร้อมตะโกนใส่พวกโจรภูเขาเมื่อเห็นรอยเลือดสีแดงฉานปรากฏบนคอของเฉียวเนี่ยน หัวใจของเขาก็พลันบีบรัดเซียวเหิงและหลินเย่ว์รีบลงจากม้าตามมาติดๆสีหน้าของเซียวเหิงดูมืดมนอย่างยิ่ง และกำหมัดแน่นเขาโกรธตัวเองที่ยามนั้นทำไมไม่กำจัดพวกโจรภูเขาให้หมดสิ้น ปล่อยให้เฉียวเนี่ยนตกอยู่ในอันตรายเช่นนี้ได้ยิ่งโกรธตัวเองที่หลงกลพวกโจรภูเขา!หลินเย่ว์มองเฉียวเนี่ยนที่ถูกจับเป็นตัวประกัน จิตใจว้าวุ่น เขาตะโกนเสียงดัง "พวกเจ้าต้องการอะไร ข้าให้ได้ทุกอย่าง! ปล่อยน้องสาวข้า!"ดวงตาของเฉียวเนี่ยนหม่นหมองนางนึกไม่ถึงว่าหลินเย่ว์จะมาด้วยแล้วพลันพบว่า แม้ในสถานการณ์เช่นนี้ นางก็ยังไม่อยากเจอหลินเย่ว์ยิ่งไม่อยากได้ยินเขาเรียกนางว่า 'น้องสาว'ตั้งแต่เมื่อใดกันที่นางเกลียดพี่ใหญ่ถึงเพียงนี้?ก่อนที่นางจะครุ่นคิดมากกว่านี้ ก็ได้ยินเสียงของชายที่มีหนวดเคราตะโกนว่า "อยากให้พวกข้าปล่อยคนอย่างนั้นหรือ? ง่ายมาก! เอาหัวของเซียวเหิงมาให้พวกเรา!"เมื่อได้ยินเช่นนี้ เซียวเหอและหลินเย่ว์ก็ตกใจแต่ก็นึกไม่ถึงว่าเซียวเหิงจะชักดาบยาวที่เอวออกมาและวางไว้บนคอของตนโด
