ログイン共有
บทที่ 405
関連チャプター
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 406
ได้ยินดังนั้น เฉียวเนี่ยนก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยตัวตนของหมอประจำจวน นางย่อมไม่สามารถเปิดเผยได้อยู่แล้วกําลังคิดอยู่ว่าจะปฏิเสธอย่างไร ก็ได้ยินเซียวเหอพูดขึ้นมาทันทีว่า "ท่านหมอมีชื่อเสียงผู้นั้นเป็นผู้รักสันโดด มีวาสนากับเนี่ยนเนี่ยนถึงเรียกนางมารักษาลูก หมอหลิวไปแล้ว เกรงว่าแม้แต่หน้าหมอมีชื่อเสียงผู้นั้นก็คงไม่ได้เจอ"เมื่อพ่อเซียวได้ยินเช่นนี้ ก็อดขมวดคิ้วไม่ได้แบละพูดว่า "แล้วตอนนี้สอนนางแล้วจะทําอย่างไรได้? ไม่มีใครลองเข็ม นางก็เรียนวิธีรักษาเจ้าไม่เป็น ยุ่งไปเปล่าๆ ไม่ใช่เหรอ?""งั้นก็ไม่รักษา" เซียวเหอสีหน้าไม่แยแส ดวงตาทั้งคู่จ้องมองไปข้างหน้า แต่กลับไม่เคยมองใคร "ลูกถูกตัดสิน‘โทษ’ตั้งแต่เมื่อห้าปีก่อนแล้ว เป็นเพราะเนี่ยนเนี่ยนนําความหวังเล็กๆ น้อยๆ มา แต่ตอนนี้ด้วยความหวังเล็กๆ น้อยๆ นี้เกิดความยากลําบาก แล้วก็ต้องโทษนาง..."เมื่อพูดถึงตรงนี้ เซียวเหอค่อยมองไปที่พ่อเซียวและแม่เซียว ดวงตาที่เย็นชาคู่นั้นมีประกายแสงริบหรี่ "ข้าเป็นห่วงนาง"คําสี่คําสุดท้ายนั้นทําให้ทุกคนในห้องโถงตกใจเฉียวเนี่ยนมองเซียวเหออย่างงุนงง ไม่นึกเลยว่าเขาจะพูดคํานี้ออกมาแต่พอลองคิดดูอีกที บางทีเซ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 407
"ไม่ได้!""ไม่ได้!"เสียงทั้งสองดังขึ้นแทบจะพร้อมกันเซียวเหอหันไปมองเซียวเหิง กลับเห็นอีกฝ่ายกําลังมองเขาอยู่เช่นกันภายในห้องโถง สายตาของคนที่เหลือต่างจับจ้องไปที่ใบหน้าของทั้งสองคนอย่างควบคุมไม่ได้เด็กรับใช้เหล่านั้นเหมือนกําลังดูเรื่องสนุกอยู่ คิดแต่ว่า คุณชายใหญ่และคุณชายรองคงไม่ได้จะต่อสู้กันเพื่อนายหญิงน้อยใหญ่หรอกนะ?สีหน้าของพ่อเซียวแม่เซียวก็ย่ำแย่ถึงขีดสุด ขมวดคิ้วแน่น พ่อเซียวถึงกับแอบถลึงตาใส่เซียวเหิงเหลวไหลสิ้นดี!ส่วนหลินยวนก็ก้มหน้า ความเกลียดชังยิ่งรุนแรงขึ้นไม่ง่ายเลยกว่าจะขวางเซียวเหิงไว้ได้สักครั้ง นึกไม่ถึงว่าเขาจะยังไม่สนใจเช่นนี้อีก!นี่เอาภรรยาเอกอย่างนางไปไว้ที่ไหนกัน!แม้แต่เฉียวเนี่ยนก็ยังขมวดคิ้วอย่างเก้อเขิน กรอกตาในใจหลายครั้ง แอบด่าเซียวเหิงอยู่หลายรอบ!นางลองเข็มเพื่อเซียวเหอ เกี่ยวอะไรกับเขา?และในที่สุดเซียวเหิงก็ดูเหมือนจะสังเกตเห็นความไม่เหมาะสมของตัวเอง จึงพูดด้วยเสียงต่ำเหมือนอธิบาย "หมอย่อมไม่รักษาตัวเอง ถ้าเจ้าลองเข็ม เกิดเรื่องอะไรขึ้น พี่ใหญ่จะรู้สึกไม่สบายใจ"ข้ออ้างนี้เงอะงะจริงๆแต่เซียวเหอกลับเห็นด้วย"เหิงเอ๋อร์พูดมีเหตุผ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 408
ในใจก็อดสงสัยไม่ได้นางรู้สึกว่าหลินยวนรู้กาลเทศะมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ถ้าไม่ใช่เรื่องเกินเลย หลินยวนก็คงไม่ถึงกับไม่เห็นด้วยหรอกแม่เซียวกวักมือเรียกเซียวชิงหน่วน "เรื่องเพื่อรักษาพี่ใหญ่ของเจ้าน่ะ เมื่อวานเด็กรับใช้ในบ้านล้วนทนความเจ็บปวดจากการทดลองฝังเข็มไม่ได้ พี่รองของเจ้าบอกว่าเขายินดีที่จะลอง"ได้ยินดังนั้น ในที่สุดเซียวชิงหน่วนก็เข้าใจแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นในเมื่อเป็นการทดสอบเข็ม งั้นก็ต้องถลกขากางเกงขึ้นแน่นอน เด็กรับใช้คนอื่นไม่เป็นไร แต่เซียวเหิงกับเฉียวเนี่ยนเคยมีความสัมพันธ์กันมาก่อน การใกล้ชิดสนิทสนมกันเช่นนี้ย่อมทําให้คนนอกคิดฟุ้งซ่านไม่ได้ยิ่งไปกว่านั้น ความคิดที่เซียวเหิงมีต่อเฉียวเนี่ยน คนทั้งจวนมีใครไม่รู้บ้าง?หลินยวนเป็นภรรยาของเซียวเหิง จะอนุญาตให้ทั้งสองได้ติดต่อกันทุกวันได้อย่างไร?ไม่น่าแปลกใจที่หลินยวนไม่เห็นด้วยแต่... ในที่สุดขาของพี่ใหญ่นางก็สามารถเห็นความหวังและสามารถลุกขึ้นยืนได้อีกครั้งเสียที!คิดแบบนี้แล้ว เซียวชิงหน่วนก็ขมวดคิ้ว ่ก่อนจะตัดสินใจทําอะไรสักอย่างเพื่อบ้านนี้ "เอาอย่างนี้ดีไหม พี่สะใภ้ใหญ่กับพี่รองมาลองเข็มที่เรือนข้า ข้าเป็นผู้หญิง หาก
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 409
ที่ด้านข้าง ในที่สุดพ่อเซียวก็ตัดสินใจเรื่องนี้ได้แล้ว "ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ลองดูก่อนเถอะ"เขาคิดว่า ไม่แน่ว่า เข็มนี้อาจจะลงแรงมาก แม้แต่เหิงเอ๋อร์ก็ทนไม่ได้ก็เป็นได้?ถ้าแม้แต่ครั้งแรกก็ทนไม่ไหว งั้นข้างหลังก็ไม่ต้องไปที่เรือนของหน่วนหน่วนแล้ว!ในเรื่องนี้ทุกคนไม่มีข้อคัดค้านถือโอกาสที่วันนี้คนมากันพร้อมหน้าพร้อมตา ทุกคนต่างก็อยากเห็นว่าเฉียวเนี่ยนจะทดลองเข็มอย่างไรกันแน่คนทั้งกลุ่มจึงพากันไปที่เรือนของเซียวชิงหน่วนอย่างเอิกเกริกในห้องที่ใหญ่ที่สุดทางทิศตะวันออก พ่อเซียวแม่เซียวนั่งอยู่ข้างๆ ดูประหม่าเล็กน้อยเซียวชิงหน่วนจึงอยู่เป็นเพื่อนแม่เซียว ปลอบโยนบ้างเป็นครั้งคราวเซียวเหอก็นั่งเก้าอี้ล้อไปด้านข้าง เหมือนกลัวว่าเฉียวเนี่ยนจะตื่นเต้น จึงส่งสายตาเป็นมั่นเป็นเหมาะเมื่อนางมองมาที่ตัวเองเขาเชื่อว่านางทําได้แต่เฉียวเนี่ยนไม่ได้ตื่นเต้นเลยสักนิด คิดแต่ว่า ถ้าเซียวเหิงทนไม่ไหว นางก็จะลองเอง ไม่ว่าอย่างไร นางก็ต้องรักษาเซียวเหอให้หายให้ได้หลินยวนก็ตามมาด้วย นางยืนอยู่ข้างหลังแม่เซียว สีหน้าดูไม่เป็นธรรมชาติถ้าเป็นไปได้ แน่นอนว่านางไม่อยากมาร่วมด้วยเลย เพียงแต่ทุกคน
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 410
หัวใจเจ็บแปลบเล็กน้อย เซียวเหิงเอนกายพิงพนักเก้าอี้ แล้วจึงเอ่ยปากเสียงเรียบ "เชิญ"เฉียวเนี่ยนพยักหน้า จากนั้นหยิบเข็มเงินเล่มหนึ่งออกมา แทงเข้าไปในจุดฝังเข็มแรกนางสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนว่า กล้ามเนื้อที่ขาของเซียวเหิงพองขึ้นอย่างฉับพลันเพราะเข็มเงินที่ฝังเข้าไป นี่เป็นปฏิกิริยาปกติของมนุษย์เมื่อต้องรับมือกับความเจ็บปวดนางเงยหน้าขึ้นมองเขาโดยไม่รู้ตัว แต่กลับเห็นสีหน้าของเขาเป็นปกติ ราวกับไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดแม้แต่น้อยดีกว่าพวกเด็กรับใช้พวกนั้นเยอะเลยเฉียวเนี่ยนพอใจกับสิ่งนี้มาก จึงตีเหล็กตอนที่ยังร้อนอยู่ และเริ่มฝังเข็มที่สองสีหน้าของเซียวเหิงยังคงเป็นปกตินั่นทําให้พ่อเซียวแม่เซียวรู้สึกว่าคําพูดของพวกเด็กรับใช้เกินจริงเกินไปจนกระทั่ง เข็มที่ห้ามันเป็นเข็มที่แม้แต่จี้เยว่ก็ยังทนไม่ไหวและเป็นลมจากความเจ็บปวดแต่เซียวเหิงก็ยังคงไม่พูดอะไรสักคํา มีเพียงเหงื่อเย็นบนหน้าผากเท่านั้นที่พิสูจน์ได้ว่าเขาเจ็บจริงๆเฉียวเนี่ยนย่อมเห็นอยู่แล้ว แต่นางไม่เข้าใจว่าทําไมเซียวเหิงไม่ตะโกน ทําไมไม่แสดงออกมา เพราะกลัวว่าจะส่งผลกระทบต่อนางเหรอ?ในใจจึงรู้สึกรําคาญเล็กน้อย น้ำ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 411
เพียงคำพูดประโยคเดียว ก็ทำให้อีกสามคนในที่นั้นตกตะลึงไปตามๆ กันเซียวชิงหน่วนยังคงถือผ้าเช็ดหน้าไว้ในมือ ดวงตาเต็มไปด้วยความตกใจ นางเหลือบมองเซียวเหิง แล้วมองไปที่เฉียวเนี่ยนอีกครั้ง ด้วยกลัวว่าเฉียวเนี่ยนจะหลุดปากพูดอะไรที่เหลือเชื่อออกมาโชคดีที่เฉียวเนี่ยนตั้งสติกลับมาได้หลังตกใจไปชั่วขณะ นางหันหน้าไปทางอื่นโดยไม่มองเขาอีก ก่อนจะเอ่ยเสียงราบเรียบ "แม่ทัพเซียวช่างล้อเล่นเก่งเสียจริง"พูดจบ นางก็เตรียมจะฝังเข็มต่อแต่ฉับพลัน ข้อมือของนางก็ถูกใครบางคนจับไว้แน่นเขาก็คือเซียวเหอเฉียวเนี่ยนมองเขาด้วยความตกใจ เห็นว่าใบหน้าหล่อเหลาของเขานั้นเต็มไปด้วยความโกรธ มองไปที่เซียวเหิงด้วยสายตาไม่พอใจ "ข้าว่าเจ้าคงเจ็บจนสติเลอะเลือนไปแล้ว วันนี้พอแค่นี้แหละ"พูดจบเขาก็หันไปมองเฉียวเนี่ยนอีกครั้ง น้ำเสียงเย็นชาฟังดูอ่อนลงเล็กน้อย ทว่ายังคงความไม่พอใจอยู่ "เก็บของ พวกเราไปกัน"เฉียวเนี่ยนไม่คิดว่าเซียวเหอจะมีปฏิกิริยารุนแรงถึงเพียงนี้ มือที่กำลังถือเข็มอยู่ของนางไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรต่อไปดีในขณะที่แววตาของเซียวเหิงกลับพลันมืดครึ้ม รอยยิ้มที่เคยมีเมื่อครู่ก็จางหายไปจนสิ้นเขามองเฉียวเนี่
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 412
พูดจบ เซียวเหอจึงหันไปมองเฉียวเนี่ยน ส่งสัญญาณให้นางเดินออกไปพร้อมกับเขาเฉียวเนี่ยนเก็บเข็มทั้งหมด ก่อนจะหมุนตัวเดินตามเซียวเหอออกไปในใจของนางยังคงกังวลอยู่ดี คนทั่วไปแม้แต่สี่หรือห้าเข็มก็แทบจะทนไม่ได้ แต่เซียวเหิงกลับอดทนจนถึงที่สุด เขาจะต้องมีความอดทนที่แข็งแกร่งเพียงใดกัน?แต่กระทั่งเดินออกจากห้องไปแล้ว นางก็ยังไม่หันกลับไปมองเซียวเหิงเลยแม้แต่ครั้งเดียวเซียวชิงหน่วนกลับมองออกว่าเฉียวเนี่ยนตั้งใจไม่มองมาทางนี้ไม่รู้เพราะอะไร แต่ในชั่วขณะนั้น นางกลับรู้สึกว่าเซียวเหิงช่างน่าสงสารเหลือเกินจนแม้กระทั่งเสียงเรียกของนางก็ยังแฝงไปด้วยความเวทนา "พี่รอง...""ออกไป"เสียงต่ำและแหบพร่าเป็นอย่างมากและหากตั้งใจฟังดีๆ อาจจะได้ยินเสียงสะอื้นแผ่วเบาเจือปนอยู่ด้วยเซียวชิงหน่วนขมวดคิ้วแน่น ดูเหมือนว่านางยังอยากพูดอะไรสักอย่าง แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรเลยก่อนจะเดินออกจากห้องไปประตูห้องถูกปิดลง ความเงียบสงบเข้าปกคลุมทั่วทั้งห้องขาขวาของเขายังคงหลงเหลือความเจ็บปวดจากการฝังเข็มก่อนหน้านี้ ราวกับมีเส้นด้ายบางๆ ค่อยๆ ถูกดึงออกมา และเส้นด้ายนั้นเหมือนเชื่อมโยงเข้ากับหัวใจของเขาโดยตรง
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 413
สองวันต่อมาเมื่อเฉียวเนี่ยนฝึกขว้างก้อนหินครบหนึ่งร้อยลูกในช่วงเช้าเสร็จแล้ว นางจึงกลับห้องเพื่อเตรียมตัวฝังเข็มให้เซียวเหิงในช่วงบ่ายนับจนถึงตอนนี้ นางได้ลองฝังเข็มไปแล้วสามครั้งเมื่อวานเฉียวเนี่ยนสัมผัสได้ว่าฝีมือการฝังเข็มของตนเริ่มมั่นคงขึ้น คิดว่าอีกสักหนึ่งหรือสองครั้ง ก็คงสามารถฝังเข็มให้เซียวเหอได้แล้วแต่ทันใดนั้นเอง หนิงซวงก็รีบร้อนวิ่งเข้ามาในห้อง สีหน้าของนางเคร่งเครียด "คุณหนู มีอาจารย์สำนักศึกษามาหาท่านที่หน้าจวน หรือว่าเกิดเรื่องกับเสี่ยวหูลู่หรือไม่เจ้าคะ?"เสี่ยวหูลู่ก็คือเด็กขอทานคนนั้น หลังจากเกิดเรื่องขึ้นวันนั้น เฉียวเนี่ยนจึงให้เงินและฝากเขาไว้กับอาจารย์สำนักศึกษาคนหนึ่งเมื่อได้ยินที่หนิงซวงพูด เฉียวเนี่ยนก็พลันรู้สึกกังวลขึ้นมาวันนั้นนางให้เงินไปมากพอสำหรับค่าใช้จ่ายของเสี่ยวหูลู่ตลอดทั้งปี การที่อาจารย์สำนักศึกษามาหานางในตอนนี้จึงไม่มีเหตุผลเลยนางรีบรุดออกจากจวนไปพร้อมกับหนิงซวงทันทีเมื่อไปถึง ก็เห็นอาจารย์สำนักศึกษากำลังเดินไปมาอย่างร้อนรนอยู่หน้าจวนพอเห็นเฉียวเนี่ยน อาจารย์สำนักศึกษาก็รีบก้าวเข้ามาหานาง "แม่นางเฉียว…อ้อ ไม่สิ ควรเรียกว่านายหญ
最新チャプター
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 524
“เจ้าพูดว่าอะไรนะ!” ท่านโหวหลินตกใจมาก ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วฮูหยินหลินเองก็เบิกตากว้างอย่างกะทันหัน มองหลินเย่ว์ด้วยความไม่เชื่อหลินยวนก็ตกใจมากเช่นกัน ทันใดนั้นก็เข้าใจว่าทำไมหลินเย่ว์ถึงทำตัวผิดปกติเช่นนี้ก่อนหน้านี้ที่แท้ก็เพราะเรื่องนี้หรือ?เพราะเฉียวเนี่ยนตายแล้วรึ?แต่ในขณะนี้ หลินยวนไม่รู้สึกดีใจเลยแม้แต่น้อยสิ่งที่เหลืออยู่มีเพียงความตื่นตระหนกเท่านั้นเฉียวเนี่ยนตาย แล้วนางจะปัดความรับผิดชอบเรื่องของย่าเฉาได้อย่างไร?นางจะโยนความผิดให้ใคร?ทำเช่นไรดี?หลินยวนรู้สึกหวาดกลัวถึงขีดสุดแต่ไม่คิดว่าหลินเย่ว์จะพุ่งเข้ามาจับคอเสื้อของนาง “เจ้าเป็นใครกันแน่? พูดมา!”หลินยวนตกใจกลัวนางไม่เคยเห็นหลินเย่ว์ดุร้ายเช่นนี้มาก่อนน้ำตาไหลพรากออกมาไม่หยุด แต่ก็ยืนกรานว่าตัวเองเป็นบุตรสาวสายตรงแห่งจวนโหว“พี่ใหญ่ อย่าขู่ข้าเลย... ข้าเป็นน้องสาวของพี่นะ!”“หมอตำแยพูดเองกับปากว่า ข้าถูกนางสลับตัว! นางพูดเองกับปาก!”“ข้าหน้าเหมือนแม่มากเลยนะ พี่ใหญ่ ดูข้าสิ! ข้าจะไม่ใช่ลูกของแม่ได้อย่างไร!”นางปฏิเสธไม่ได้ว่าตัวเองไม่ใช่!มิเช่นนั้น ด้วยสภาพของคนในตระกูลหลินยามนี้ พวกเขาจ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 523
คิดไม่ได้แล้ว คิดต่อไม่ได้แล้ว...นางจะทนไม่ไหวแล้ว!ในขณะนั้นเอง มามาหลายคนคนที่พาหลินยวนลงไปก่อนหน้านี้ ในที่สุดก็พาหลินยวนกลับมา "ทูลฮูหยิน เอวของคุณหนูรองไม่มีปานเจ้าค่ะ"เมื่อได้ยินเช่นนี้ ย่าเฉาจึงรีบเอ่ยว่า "นางไม่ใช่ตั้งแต่แรก จะมีได้อย่างไร!"หลินยวนร้องไห้ตะโกน "ท่านแม่ ไม่ใช่เช่นนั้น! ท่านอย่าฟังคำพูดเหลวไหลของหญิงชั่ว!"ฮูหยินหลินราวกับโดนค้อนหนักทุบจนหัวเริ่มมึนงงนางไม่เคยสงสัยหลินยวนเลย เพียงแต่คนที่นางส่งไปไม่เคยได้เบาะแสอะไรกลับมาเลยก่อนหน้านี้มีช่วงหนึ่งที่นางสงสัยว่ายวนเอ๋อร์กับเนี่ยนเนี่ยนเป็นพี่น้องฝาแฝด และหมอตำแยที่ทำคลอดให้นางขโมยไปคนหนึ่งฉะนั้น นางจึงรักลูกทั้งสองคนและตัดใจจากลูกทั้งสองคนไม่ได้...นางอยากจะเชื่อว่านางคลอดลูกฝาแฝดมากกว่าที่จะสงสัยว่าหลินยวนไม่ใช่ลูกของนาง!หายใจเข้าลึกๆ หลายที ฮูหยินหลินก็ดูเหมือนจะมีแรงกลับมา จึงยกมือขึ้นและเรียกเด็กรับใช้ที่อยู่ไม่ไกลออกไป "ไป ไปตามท่านโหวกลับมา! ตามท่านโหวน้อยกลับมาด้วย!"เรื่องนี้ นางทนรับคนเดียวไม่ไหวจริงๆเด็กรับใช้รีบรับคำและจากไปทันทีแต่หลินยวนยังคงร้องไห้ "ท่านแม่ ท่านไม่ควรเชื่อคำพูดของ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 522
ชาวแคว้นจิ้งเชื่อว่าเด็กๆ เป็นของขวัญจากสวรรค์เหล่านางฟ้าบนสวรรค์เลือกครอบครัวที่เหมาะสม แล้วส่งเด็กๆ ลงมาทีละคนเด็กบางคนซุกซน ไม่ยอมลงมา นางฟ้ากริ้วโกรธ ก็เลยต้องลงมือรอยปานเล็กๆ นั่นต้องเป็นรอยที่นางฟ้าจิ้มแน่นอนส่วนรอยที่ใหญ่ขึ้นมาหน่อย ต้องเป็นรอยที่นางฟ้าหยิกแน่นอนและรอยที่ใหญ่กว่านั้น อืม ต้องเป็นเด็กที่ซุกซนมาก นางฟ้าทนไม่ไหว จึงเตะลงมาฮูหยินหลินรู้สึกเจ็บปวดอย่างยิ่งเมื่อก่อน ยามที่นางดูแม่นมเปลี่ยนผ้าอ้อมให้เนี่ยนเนี่ยน นางก็เคยพูดว่า เด็กคนนี้ต้องซุกซนมากแน่ๆ ถึงโดนนางฟ้าหยิกที่เอวเนี่ยนเนี่ยนมีปานที่เอวเมื่อคิดถึงตรงนี้ ฮูหยินหลินก็ค่อยๆ หันไปมองหลินยวน "เจ้ามีปานหรือไม่?"หลินยวนตกใจส่ายหัวไม่หยุด "ท่านแม่ อย่าฟังหญิงคนนี้พูดจาเหลวไหล..."แต่ก่อนที่นางจะพูดจบ ฮูหยินหลินก็ออกคำสั่ง "ใครก็ได้เข้ามาที! พาตัวนางออกไป ถอดเสื้อผ้าออกให้หมดแล้วหาปาน!""เจ้าค่ะ!"มามาคนหนึ่งที่อยู่ด้านข้างตอบรับและพาหลินยวนออกไปหลินยวนไม่ยอมและดิ้นรน แต่นางจะสู้แรงเหล่ามามาได้อย่างไร?ในไม่ช้า ห้องโถงด้านหน้าก็กลับมาเงียบสงบอีกครั้งฮูหยินหลินแทบจะนั่งไม่ไหวแล้ว แต่ก็ยัง
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 521
ขณะนั้น หลินยวนที่ถูกขังอยู่นอกเรือนลั่วเหมยก็เบิกตากว้างทันทีด้วยความไม่เชื่อด้านข้างมีสาวใช้กระซิบว่า "คุณหนู ท่านโหวน้อยเป็นอะไรไป ทำไมถึงดูเหมือนคนบ้าเช่นนี้? เกิดอะไรขึ้นหรือไม่?"หลินยวนขมวดคิ้วนิดๆ นางเองก็ไม่รู้แต่การที่หลินเย่ว์คลุ้มคลั่งขึ้นมาอย่างกะทันหัน กลับเป็นโอกาสที่ดีสำหรับนางโอกาสที่ดีที่จะไปแสดงความน่าสงสารต่อหน้าฮูหยินหลิน เพื่อให้ฮูหยินหลินสงสารนาง!นางรู้ดีว่าแม้ท่านโหวหลินและฮูหยินหลินจะช่วยชีวิตนางไว้ แต่พวกเขาก็ไม่ได้รักนางเหมือนเมื่อก่อนบางที วันนี้นางอาจใช้โอกาสนี้เพื่อเรียกความรักของพวกเขากลับคืนมาได้เมื่อคิดได้เช่นนั้น หลินยวนจึงไปหาฮูหยินหลินแต่ได้รับแจ้งว่า ฮูหยินหลินกำลังต้อนรับแขกอยู่ที่ห้องโถงด้านหน้าเพื่อแสดงความน่าสงสารของตน หลินยวนจึงมาที่ห้องโถงด้านหน้า โดยตั้งใจไม่มองแขกคนนั้นเลย นางเพียงแค่น้ำตาคลอเบ้าเดินไปหาฮูหยินหลินและคุกเข่าลง "ท่านแม่ ได้โปรดให้ความเป็นธรรมแก่ยวนเอ๋อร์ด้วย! ท่านพี่ไม่รู้เป็นอะไร ไล่ยวนเอ๋อร์ออกจากเรือนลั่วเหมย! ฮือๆ ๆ พี่ใหญ่ยังผลักยวนเอ๋อร์ด้วย ข้อเท้าของยวนเอ๋อร์เคล็ดเลยเจ้าค่ะ!"ฮูหยินหลินมองหลินยวนที่คุ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 520
ไม่รู้ว่าตบหน้าตนเองไปนานแค่ไหน หลินเย่ว์ก็เหมือนนึกบางอย่างออก รีบรวบรวมเศษผ้าเหล่านั้นกลับเข้าไปซุกไว้ในอกของตนแล้วลุกขึ้นเปิดประตูออกไปข้างนอกเขาต้องไปหาเนี่ยนเนี่ยนออกจากประตู ก็เห็นต้นหวยขนาดใหญ่วัยเด็ก เนี่ยนเนี่ยนชอบปีนขึ้นไปเล่นบนต้นไม้มากที่สุดโขดหินจำลองที่อยู่ไม่ไกลก็เป็นสถานที่ที่เนี่ยนเนี่ยนชอบเล่นมากที่สุดเช่นกัน ครั้งหนึ่ง นางตกจากโขดหินจำลอง ทำให้เขาตกใจแทบแย่ แต่นางกลับยิ้มร่าเริง ไม่คิดอะไรมากศาลาหลังนั้น เขาเคยเล่นหมากรุกกับนางด้วยกันครั้นที่เด็กน้อยเพิ่งหัดเล่น นางชอบเล่นตุกติกมากที่สุด หมากกระดานหนึ่ง ต้องแก้เกมเป็นสิบๆ ครั้งต้นท้อเหล่านั้น ออกผลทั้งใหญ่และหวานมาก เนี่ยนเนี่ยนจะพาบ่าวรับใช้มาเก็บผลไม้ทุกครั้ง แล้วนำมาทำเป็นขนมหวานอร่อย ยกมาให้เขาที่ห้องหนังสือด้วยตัวเองทางเดินเส้นเล็กนี้ เป็นทางที่เนี่ยนเนี่ยนเดินบ่อยที่สุดเพราะเรือนของนางอยู่ใกล้กับเรือนของเขามากที่สุด ในวัยเด็ก หากนางฝันร้าย นางจะกอดหมอนของตน พาสาวใช้อีกกลุ่มหนึ่ง วิ่งเข้ามาในห้องของเขา แล้วบังคับให้เขาต้องนอนกับนางให้ได้นางพูดว่า: มีพี่ใหญ่อยู่ข้างกาย เนี่ยนเนี่ยนถึงจะวางใจ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 519
ร่างกายของหลินเย่ว์สั่นเทาราวกับว่าเขาสามารถเห็นภาพของเฉียวเนี่ยนเมื่อสามปีก่อนที่ถูกพาตัวไปยังกรมซักล้างและร้องไห้คร่ำครวญนางไม่ยอมจำนน ไม่ยอมอยู่ที่นั่น จึงถูกมามาในกรมซักล้างเฆี่ยนตีครั้งแล้วครั้งเล่าจากนั้น นางก็นอนคว่ำอยู่ในห้องที่มีทั้งลมและฝนรั่วฉีกเสื้อผ้าบนร่างกายที่ขาดหลุดลุ่ยใช้นิ้วจุ่มเลือดจากบาดแผลเขียนทีละตัวอักษรว่า:พี่ใหญ่ ช่วยข้าด้วยหัวใจของเขาเจ็บปวดจนหายใจแทบไม่ออกหลินเย่ว์รีบพลิกเศษผ้าเหล่านั้นทีละชิ้นเกือบทุกชิ้นเขียนด้วยเลือดว่า: พี่ใหญ่ ช่วยข้าด้วยพี่ใหญ่ รับข้ากลับบ้านด้วยพี่ใหญ่ ช่วยข้าด้วยยยเป็นเวลาสามปีแล้วที่เศษผ้าเปื้อนเลือดเหล่านี้บันทึกทุกครั้งที่นางขอความช่วยเหลือ และทุกครั้งก็เป็นการขอความช่วยเหลือจากเขาหลินเย่ว์เพิ่งตระหนักว่า ในใจของเฉียวเนี่ยน พี่ใหญ่ของเขาสำคัญมากเพียงใดในใจของนาง มีเพียงพี่ใหญ่เท่านั้นที่สามารถช่วยนางได้!แต่เขาทำอะไร?ในขณะที่นางนอนคว่ำอยู่บนเตียงไม้เย็นเฉียบ ขอความช่วยเหลือจากเขาด้วยเลือดสด เขาทำอะไรอยู่?เขาจะเข้าวังขอความเมตตาจากฮ่องเต้ แต่ถูกพ่อขวางไว้ ให้เขายึดประโยชน์ส่วนรวมเป็นหลักส่วนรวม.
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 518
เขาไม่กล้าคิดต่อได้แต่บังคับตัวเองให้ดึงความคิดอันกระวนกระวายนั้นกลับมาเซียวเหิงใกล้ระเบิดแล้ว เขาจะบ้าตามไม่ได้!ดังนั้น เขาจึงสูดหายใจเข้าลึกๆ และพยักหน้า “ใช่ ต้องไม่เป็นอะไร”หลินเย่ว์ราวกับได้แรงกลับคืนมา เขาพยักหน้าและหันหลังเดินจากไปใช่ ต้องไม่เป็นอะไรรอให้เขากลับไปพักชั่วครู่ แล้วค่อยกลับมาหาเนี่ยนเนี่ยน...หลินเย่ว์ขี่ม้ากลับไป แต่ในหัวกลับปรากฏแต่ภาพขณะที่เฉียวเนี่ยนตกลงไปในแม่น้ำไกลจากเขามากไกลจนเขาไม่เห็นหน้านางชัดๆ ไกลจนเขาคว้าแม้แต่เงาของนางไว้ไม่ได้!แต่ทำไมพวกเขาถึงห่างกันได้ขนาดนี้?หรือว่าเขาค่อยๆ ผลักไสนางออกไปเอง?“ท่านโหวน้อย!”ทันใดนั้น เสียงหวานนุ่มนวลก็เรียกสติของหลินเย่ว์กลับคืนมาเขาชะงักไปครู่หนึ่ง เงยหน้าขึ้นมอง แล้วก็ตกใจที่พบว่าตนมาถึงหน้าจวนโหวตั้งแต่เมื่อใดก็ไม่รู้“ท่านโหวน้อย!”เสียงเรียกดังขึ้นอีกครั้ง หลินเย่ว์จึงสังเกตเห็นหญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่ไม่ไกลเขาจำนางไม่ได้แต่เห็นได้ชัดว่าหญิงสาวคนนั้นจำเขาได้ และเมื่อเห็นเขามองมาก็รีบวิ่งมาหาหลินเย่ว์ "คารวะท่านโหวน้อย บ่าวชื่อหลิ่วเหนียง เป็น...สหายของคุณหนูใหญ่ขณะอยู่ในวัง"คำว่าส
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 517
"เนี่ยนเนี่ยน!""เนี่ยนเนี่ยน!""ไม่!"เสียงดังสามเสียงดังขึ้นแทบจะในเวลาเดียวกันเซียวเหอและหลินเย่ว์ชักดาบออกมาพร้อมกัน ในขณะที่ชายหนวดเคราและเด็กหนุ่มยังไม่ทันได้ตั้งตัว พวกเขาก็ถูกปาดคอไปแล้วส่วนเซียวเหิงนั้น เขาไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นและกระโดดลงไปในแม่น้ำฉางหยางเมื่อเห็นเช่นนั้น เซียวเหอและหลินเย่ว์จึงรีบคว้าตัวเซียวเหิงกลับพร้อมกัน"ปล่อย!" เซียวเหิงตะโกนเสียงทุ้มต่ำและดิ้นรนอย่างสุดกำลัง ดวงตาทั้งสองจ้องมองไปที่ผิวน้ำที่ราบเรียบไร้ระลอกคลื่น พยายามมองหาร่างของเฉียวเนี่ยนเขาพยายามกระโดดลงไปในแม่น้ำอย่างต่อเนื่องแต่สองมือที่อยู่ข้างกายเขาคอยคว้าเขาไว้และดึงเขากลับมาเขาจึงทำได้เพียงปัดมือเหล่านั้นออกเนี่ยนเนี่ยนยังอยู่ในแม่น้ำ เขาต้องไปช่วยเนี่ยนเนี่ยน!“เพียะ!”เสียงตบที่ดังสนั่น ทำให้เซียวเหิงได้สติเซียวเหอกำลังจับคอเสื้อของเซียวเหิงไว้แน่น เสียงแข็งกร้าวเริ่มสั่นคลอน และเอ่ยว่า “เนี่ยนเนี่ยนจะไม่เป็นอะไร! นางว่ายน้ำเป็น! สิ่งที่เจ้าต้องทำในยามนี้คือพาสมุนหานางที่ปลายน้ำ ไม่ใช่กระโดดลงไป!”หากแม้แต่เซียวเหิงก็กระโดดลงไปด้วย แล้วพวกเขาจะช่วยใคร ช่วยเซียวเหิงหรือช
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 516
“อย่าหุนหันพลันแล่น!” เซียวเหอลงจากม้าเป็นคนแรก พร้อมตะโกนใส่พวกโจรภูเขาเมื่อเห็นรอยเลือดสีแดงฉานปรากฏบนคอของเฉียวเนี่ยน หัวใจของเขาก็พลันบีบรัดเซียวเหิงและหลินเย่ว์รีบลงจากม้าตามมาติดๆสีหน้าของเซียวเหิงดูมืดมนอย่างยิ่ง และกำหมัดแน่นเขาโกรธตัวเองที่ยามนั้นทำไมไม่กำจัดพวกโจรภูเขาให้หมดสิ้น ปล่อยให้เฉียวเนี่ยนตกอยู่ในอันตรายเช่นนี้ได้ยิ่งโกรธตัวเองที่หลงกลพวกโจรภูเขา!หลินเย่ว์มองเฉียวเนี่ยนที่ถูกจับเป็นตัวประกัน จิตใจว้าวุ่น เขาตะโกนเสียงดัง "พวกเจ้าต้องการอะไร ข้าให้ได้ทุกอย่าง! ปล่อยน้องสาวข้า!"ดวงตาของเฉียวเนี่ยนหม่นหมองนางนึกไม่ถึงว่าหลินเย่ว์จะมาด้วยแล้วพลันพบว่า แม้ในสถานการณ์เช่นนี้ นางก็ยังไม่อยากเจอหลินเย่ว์ยิ่งไม่อยากได้ยินเขาเรียกนางว่า 'น้องสาว'ตั้งแต่เมื่อใดกันที่นางเกลียดพี่ใหญ่ถึงเพียงนี้?ก่อนที่นางจะครุ่นคิดมากกว่านี้ ก็ได้ยินเสียงของชายที่มีหนวดเคราตะโกนว่า "อยากให้พวกข้าปล่อยคนอย่างนั้นหรือ? ง่ายมาก! เอาหัวของเซียวเหิงมาให้พวกเรา!"เมื่อได้ยินเช่นนี้ เซียวเหอและหลินเย่ว์ก็ตกใจแต่ก็นึกไม่ถึงว่าเซียวเหิงจะชักดาบยาวที่เอวออกมาและวางไว้บนคอของตนโด
