Share

บทที่ 569

Penulis: โม่เสียวชี่
ฟังคำพูดของเฉียวเนี่ยน พี่รองที่อยู่ข้าง ๆ ก็เอ่ยขึ้นมา “ทุกคนระวังกันหน่อย อย่าให้เห็นรอยสักก็พอ ไม่ว่าจะอย่างไร พวกเราก็อยู่ที่นี่มานานแปดปีแล้ว ไม่มีทางสงสัยพวกเราง่าย ๆ หรอก”

เมื่อกล่าวมาถึงตรงนี้ พี่รองก็มองไปทางเฉียวเนี่ยนแล้วกล่าวว่า “เจ้าก็ไม่ต้องกังวล ภาพวาดนั้นยังแจกจ่ายอยู่แค่ในตัวเมือง ยังไม่แพร่หลาย พี่ ๆ ที่อาศัยอยู่ในเมืองก็จะคอยสังเกตให้ ถ้ามีอะไรผิดปกติแม้เพียงเล็กน้อย ก็จะรีบมาบอกทันที”

ทั้งที่เป็นพี่ใหญ่ที่เพิ่งรู้จักกัน แต่ก็เริ่มปกป้องนางเสียแล้ว

ในอกของเฉียวเนี่ยนพลันเอ่อล้นไปด้วยความอบอุ่นเล็ก ๆ

นางมองไปทางพี่รอง พยักหน้าเบา ๆ

“ไอย่าพูดเรื่องพวกนี้อีกเลย วันนี้พวกเราได้มีน้องสาวมาคนหนึ่ง ควรดีใจสิ มาเถอะ กินเยอะ ๆ หน่อย!” เจ้าห้าพูด แต่แล้วก็รู้สึกว่าแปลก ๆ “แต่จะให้เรียกแต่น้องสาวตลอดก็คงไม่ได้ มันแปลก ๆ อยู่นะ”

เฉียวเนี่ยนก้มหน้ายิ้ม “พี่ ๆ จะเรียกข้าว่าเนี่ยนเนี่ยนก็ได้”

“เนี่ยนเนี่ยน อื้ม เพราะดี! ชอบกินน่องไก่ไหม? นี่คือาหารขึ้นชื่อของโรงเตี๊ยมฟูไหลเลยนะ!” เจ้าห้าคีบน่องไก่วางลงในชามของเฉียวเนี่ยน จากนั้นคนอื่นๆ ก็เริ่มคีบอาหารกันบ้าง กินกันอย่างคึกคั
Lanjutkan membaca buku ini secara gratis
Pindai kode untuk mengunduh Aplikasi
Bab Terkunci

Bab terbaru

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 792

    มองรอยยิ้มของเฉียวเนี่ยน ฮูหยินเมิ่งกลับไม่รู้สึกยินดีแม้แต่น้อยในฐานะฮูหยินใหญ่แห่งตระกูลเมิ่ง นางย่อมมองออกได้ไม่ยาก ว่ารอยยิ้มของเฉียวเนี่ยนในเวลานี้หาได้อ่อนโยนเป็นมิตรดังที่เห็นภายนอกไม่กลับเหมือนเสือยิ้มยาก มองเผินๆ ดูอ่อนโยน ทว่าแท้จริงแล้วสามารถกัดจนพวกนางเลือดสาดโดยไม่ทันรู้ตัว!ยิ่งไปกว่านั้น คนที่อยู่เบื้องหลังเฉียวเนี่ยนแต่ละคน ล้วนเป็นผู้ที่พวกนางไม่อาจล่วงเกินได้แม้แต่คนเดียวอีกทั้งวันนี้เฉียวเนี่ยนหาได้ขัดขวางพวกนางไม่ หากแต่เป็นนางเองที่คำนึงถึงชื่อเสียงของตระกูลเมิ่ง จึงไม่ยอมแข็งขืนพาเมิ่งอิ้งจือกลับไป!คิดถึงตรงนี้ ฮูหยินเมิ่งก็ยิ่งอึดอัดใจนัก แต่ก็ยังต้องฝืนยิ้มให้เฉียวเนี่ยนอยู่ดี จากนั้นจึงพาคนออกไปเมื่อมองแผ่นหลังของฮูหยินเมิ่ง รอยยิ้มบนใบหน้าเฉียวเนี่ยนถึงได้ค่อยๆ จางหายไปหนิงซวงขยับเข้ามาใกล้เฉียวเนี่ยน แล้วเอ่ยเบาๆ อย่างอดไม่ได้ว่า “นางเป็นแม่แท้ๆ ของคุณหนูเมิ่ง เช่นนั้นนางจะทำร้ายคุณหนูเมิ่งได้อย่างไรหรือเจ้าคะ? คุณหนูคิดมากเกินไปหรือไม่?”“ข้าไม่ได้คิดมาก แต่เพราะข้าเป็นตัวอย่างที่ยังมีชีวิตอยู่ จึงต้องคิดให้รอบคอบสักหน่อย” เฉียวเนี่ยนกล่าวอย่าง

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 791

    ฮูหยินเมิ่งอุทานออกมาเสียงดัง รีบชักมือกลับไป แล้วก็มองเมิ่งอิ้งจือที่เหมือนคนเสียสติด้วยสีหน้าหวาดกลัว“เป็นไปได้อย่างไร?” นางถามด้วยความสิ้นหวัง แล้วราวกับนึกอะไรขึ้นได้ ก็หันไปมองเฉียวเนี่ยน “ท่านหญิงเฉียว อิ้งจือของข้า นางเป็นเช่นนี้ไปได้อย่างไร...”เฉียวเนี่ยนจึงยิ้มบาง แล้วเดินก้าวไปข้างหน้า มาหยุดยืนข้างกายเมิ่งอิ้งจือ“คุณหนูเมิ่ง ไม่เป็นไรแล้วนะ”เพียงคำเดียว เมิ่งอิ้งจือก็ค่อยๆ สงบลง ดวงตาที่เต็มไปด้วยความหวาดผวาเงยขึ้นมองเฉียวเนี่ยนอย่างช้าๆ แล้วค่อยๆ สงบนิ่งลงเมื่อเห็นภาพนี้ ฮูหยินเมิ่งก็พูดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะเฉียวเนี่ยนพูดว่า “ดูเหมือนตอนนี้คุณหนูเมิ่งจะจำข้าได้คนเดียว เมื่อคนอื่นเข้าใกล้ก็จะถูกนางผลักออกไป อย่าว่าแต่ฮูหยินเมิ่งเลย แม้แต่สาวใช้ของข้าเองก็ยังถูกนางข่วนจนมือถลอก”เมื่อได้ยินเช่นนั้น หนิงซวงก็รีบก้าวออกมา แสดงบาดแผลบนมือของตนให้ฮูหยินเมิ่งดูเมื่อวานนางก็ถูกเมิ่งอิ้งจือข่วนเอา แต่หลังจากได้รับการปลอบโยนจากคุณหนูของตนแล้ว เมิ่งอิ้งจือถึงจำได้ว่านางเป็นใคร นั่นจึงทำให้นางเข้าใกล้ได้แต่เมื่อได้ฟังคำพูดของเฉียวเนี่ยน สีหน้าของฮูหยินเมิ่งกลับยิ่งหม่นหม

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 790

    วันรุ่งขึ้นเฉียวเนี่ยนไม่ได้เข้าเวรจึงอยู่ที่จวน คอยอยู่เป็นเพื่อนเมิ่งอิ้งจือตลอดเวลาอาจเพราะมาอยู่ในสภาพแวดล้อมใหม่ ยังไม่คุ้นเคยนัก ดวงตาของเมิ่งอิ้งจือจึงแฝงไว้ด้วยความหวาดกลัวแต่ก็ยังดีที่พอจะแยกแยะออกได้ว่าเฉียวเนี่ยนเป็นคนดีดังนั้น เมื่ออยู่ข้างเฉียวเนี่ยน เมิ่งอิ้งจือจึงมีอาการที่ดูผ่อนคลายเสมอนางนั่งอยู่ข้างต้นหอมหมื่นลี้ ถือขนมอบที่หนิงซวงนำมาให้ ริมฝีปากมีรอยยิ้มบางเบา เงยหน้ามองดอกหอมหมื่นลี้เต็มกิ่ง ใบหน้าแสดงออกถึงความสงบและเป็นธรรมชาติอาจเพราะต้องการหลีกเลี่ยงข้อครหา เมื่อวานนี้เซียวเหอมาจึงไม่ได้มาเยี่ยมเมิ่งอิ้งจือทว่าในตอนนี้ เฉียวเนี่ยนมองเมิ่งอิ้งจือที่เป็นเช่นนี้ พลางนึกถึงภาพที่เซียวเหอเคยเล่า ก็อดรู้สึกไม่ได้ว่าสมแล้วที่นางเคยเป็นหญิงที่ท่านพี่เซียวโปรดปรานแต่ก็ยิ่งทำให้นางรู้สึกสงสัยว่า นางกับท่านพี่เซียวมีความสัมพันธ์ที่ดีถึงเพียงนั้น เหตุใดจึงต้องวางยาท่านพี่เซียวด้วย?แต่ว่า ไม่จำเป็นต้องรีบร้อน รอให้เมิ่งอิ้งจือรักษาหายก่อน นางก็จะได้คำตอบแล้วขณะที่กำลังคิดอยู่ ก็มีพ่อบ้านของจวนอ๋องผิงหยางมารายงานด้วยความเร่งรีบว่า “คุณหนู คนตระกูลเมิ่งม

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 789

    เซียวเหิงแค่นเสียงเย็นชา ไม่ได้พูดอะไรต่อแต่แล้วก็ได้ยินเสียงของเซียวเหอจากด้านหลังดังขึ้นอย่างช้าๆ “ครั้งนี้ เจ้าทำได้ดีมาก”เรื่องของจวนอัครมหาเสนาบดี เขาเพิ่งจะมารู้หลังจากที่เซียวเหิงโดนลงโทษหากไม่ใช่เพราะเซียวเหิงบุ่มบ่ามบุกเข้าไปในจวนอัครมหาเสนาบดีในวันนี้ เกรงว่าเนี่ยนเนี่ยนอาจจะไม่สามารถออกมาได้ง่ายๆ เช่นนี้แม้คนในจวนอัครมหาเสนาบดีจะไม่กล้าทำอะไรนาง แต่ก็คงทำให้นางต้องลำบากใจเป็นแน่เซียวเหิงสามารถพาเนี่ยนเนี่ยนออกมาได้ในทันที นับว่าทำได้ดีมากจริงๆแต่คำพูดของเซียวเหอกลับทำให้เซียวเหิงรู้สึกประหลาดใจอยู่บ้าง “ไม่คิดว่าข้าบุ่มบ่ามเกินไปหรือ?”“บางที ความบุ่มบ่ามก็อาจเป็นเรื่องดี”เมื่อได้ยินเช่นนี้ เซียวเหิงก็ไม่ได้พูดอะไรอีก ภาพใบหน้าของเฉียวเนี่ยนในตอนนั้นพลันผุดขึ้นมาในหัวอย่างห้ามไม่อยู่ตอนแรก นางก็ตกใจมาก เห็นได้ชัดว่าไม่คาดคิดว่าเขาจะปรากฏตัวขึ้นมา เช่นเดียวกับคนของตระกูลวั่นแต่ต่อมา ท่าทีของนางกลับเย็นชายิ่งนักแม้แต่ตอนขึ้นรถม้าแล้ว ก็ยังไม่ได้พูดกับเขาแม้แต่คำเดียวหากเป็นเมื่อก่อน หากเขาไปช่วยนางได้ทันที นางต้องรีบวิ่งมาหาเขา หลบอยู่หลังเขา โผล่เพียงหั

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 788

    เฉียวเนี่ยนพยุงเซียวเหิง เดินมาตลอดทางโดยไม่พูดอะไรสายลมฤดูใบไม้ร่วงเริ่มแฝงความเย็น ทางออกจากวังก็ดูจะยาวนานกว่าปกติอย่างยิ่งกว่าจะมาถึงหน้าประตูวังได้ เฉียวเนี่ยนกลับไม่เห็นรถม้าของตระกูลเซียว เดาว่าตอนเซียวเหิงมาเมื่อครู่นี้คงขี่ม้ามา ตอนนี้บาดเจ็บอยู่ คงไม่สะดวกจะขี่ม้ากลับอีก จึงหันไปพูดกับลุงเกิ่งที่อยู่ข้างๆ ว่า “ขอลุงเกิ่งช่วยส่งแม่ทัพเซียวกลับจวนก่อนเถิด”ได้ยินดังนั้น เซียวเหิงกลับชะงักไป “เจ้าจะไม่ทายาให้ข้าหรือ?”เฉียวเนี่ยนก็ชะงักไปเช่นกัน “ตระกูลเซียวไม่มีหมอประจำจวนหรือ?”ถึงจะไม่มีหมอประจำจวน ตระกูลเซียวก็ต้องมีคนที่รู้เรื่องยาอยู่บ้างกระมัง?ยาทาที่อยู่ในมือของเซียวเหิงก็เป็นของสำนักราชาโอสถ ประสิทธิภาพดีนัก!เซียวเหิงเหมือนเพิ่งจะรู้สึกตัวว่า จุดมุ่งหมายของตัวเองชัดเจนเกินไปจึงกระแอมเบาๆ หนึ่งที “หากแม่ข้ารู้ว่าข้าบาดเจ็บอีก ไม่รู้จะร้องไห้หนักขนาดไหน ช่างเถิด ข้าไปหาโรงหมอแถวๆ นี้เองก็ได้! เจ้าไปเถิด!”เห็นท่าทางของเซียวเหิง เฉียวเนี่ยนขมวดคิ้วน้อยๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “เช่นนั้นก็ตามข้ากลับจวนอ๋องผิงหยางก่อนก็แล้วกัน ค่อยทายา”ได้ยินดังนั้น มุมปากของเซียวเ

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 787

    เห็นเขาไม่พูด ฮ่องเต้ก็อดถามไม่ได้อีกครั้ง “เซียวเหิงเอ๊ย เซียวเหิง เจ้าเป็นแม่ทัพคนสำคัญของราชสำนักเรา มีผลงานทางการทหารมากมาย อยากได้หญิงใดก็ย่อมได้ไม่ใช่หรือ? บัดนี้เพราะเฉียวเนี่ยนผู้เดียว กลับทำให้แผนการที่วางไว้หลายปีสูญเปล่า เช่นนี้คุ้มแล้วหรือ?”“คุ้ม”คำเดียวสั้นๆ ไม่มีแม้แต่ความลังเล หลุดจากปากออกมาเช่นนั้นฮ่องเต้ขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วจึงเงยหน้าขึ้นมองไปยังด้านนอกห้องทรงอักษร “ท่านหญิงเฉียวได้ยินหมดแล้วหรือไม่?”ได้ยินดังนั้น เซียวเหิงก็ถึงกับตกใจ รีบหันกลับไปมองทางด้านนอกทันทีก็เห็นเงาร่างบอบบางนั้นยืนอยู่ที่ทางเดิน มือทั้งสองประสานไว้ตรงหน้า ดวงตาคู่นั้นจ้องมองมายังเขาอย่างสงบ ไม่มีอารมณ์ใดๆ ปรากฏให้เห็นตอนเขาเข้ามาก็ได้ยินเสียงฝีเท้า แต่ก็คิดว่าเป็นเพียงขันทีหรือนางกำนัลเท่านั้นไม่คาดคิดว่าจะเป็นนางครั้นได้ยินคำถามของฮ่องเต้ เฉียวเนี่ยนจึงก้าวเข้ามาในห้องทรงอักษร คุกเข่าลงทำความเคารพ “หม่อมฉันเฉียวเนี่ยน ขอถวายบังคมฮ่องเต้เพคะ”ฮ่องเต้กล่าวเรียบๆ “ลุกขึ้นเถิด!”พลางหันกลับไปนั่งที่บัลลังก์มังกร แล้วจึงถามขึ้นว่า “ว่ามาเถอะ! วันนี้เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?”ส

Bab Lainnya
Jelajahi dan baca novel bagus secara gratis
Akses gratis ke berbagai novel bagus di aplikasi GoodNovel. Unduh buku yang kamu suka dan baca di mana saja & kapan saja.
Baca buku gratis di Aplikasi
Pindai kode untuk membaca di Aplikasi
DMCA.com Protection Status