บทที่ 683

เต๋อกุ้ยเฟยถอนหายใจอีกครั้ง “น่าสงสารหัวอกพ่อแม่ทั่วหล้า ตัวข้าไม่มีบุตรแล้ว ไม่อยากให้สหายรักของข้าต้องสูญเสียลูกของตนไปทีละคน...”

กล่าวจบ เต๋อกุ้ยเฟยก็ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาอีกครั้ง

เฉียวเนี่ยนขมวดคิ้วแน่นยิ่งขึ้น แต่ก็ทำได้เพียงกล่าวว่า “หม่อมฉันขอออกไปจัดยาให้ฮูหยินหลินก่อนนะเพคะ”

เห็นได้ชัดว่าเฉียวเนี่ยนไม่ไหลไปตามน้ำ เต๋อกุ้ยเฟยได้แต่ถอนหายใจอย่างจนใจ โบกมือเป็นสัญญาณให้เฉียวเนี่ยนถอยออกไป

เห็นเฉียวเนี่ยนทำความเคารพแล้วเดินจากไป เต๋อกุ้ยเฟยกลับมีแววคิดพิเคราะห์โผล่ขึ้นมาในดวงตาช้า ๆ

แม้อาการไข้ของฮูหยินหลินจะรุนแรง แต่ก็เพียงเข็มเดียวก็ลดไข้ลงจนหมดสิ้น

เต๋อกุ้ยเฟยกลัวว่าฮูหยินหลินจะมีเหตุการณ์ไม่คาดฝันอีก จึงเพียงรอให้นางลืมตาขึ้นมา แล้วค่อยสั่งให้คนพานางกลับจวนโหวไป

เฉียวเนี่ยนจึงคล้ายยกภูเขาออกจากอก รอเพียงฮูหยินหลินออกจากวังแล้ว นางก็เตรียมตัวกลับออกจากวังเช่นกัน

แต่ยังไม่ทันเดินถึงประตูวัง ก็มีคนเรียกไว้เสียก่อน

“แม่นางเฉียว ช้าก่อน!”

เฉียวเนี่ยนหันกลับมา ก็เห็นขันทีตัวเล็กผอมบางผู้หนึ่งเดินเข้ามาอย่างนอบน้อม ยกมือคารวะพร้อมยิ้มกล่าวว่า “แม่นางเฉียว องค์หญิงซูหยวนทรงขอพ