บทที่ 713

เขาคิดว่าไม่จำเป็นต้องไล่ตามนาง ขอแค่นางมีความสุขก็พอแล้ว

ทว่าในตอนนี้ เขากลับพบว่า กับคนบางคนไม่ใช่แค่ปล่อยมือแล้วจะวางลงได้ง่ายๆ

เฉียวเนี่ยนมิได้รู้สึกถึงสายตาร้อนแรงดุจเปลวเพลิงที่เซียวเหอมองมายังนางเลยแม้แต่น้อย

คิ้วทั้งสองขมวดเข้าหากัน เสียงพูดก็พลอยต่ำลงไปมาก “ไม่ปกติ ท่านพี่เซียวมือเย็นแบบนี้มานานแค่ไหนแล้ว?”

ที่จริงเซียวเหอก็ไม่เคยใส่ใจเรื่องนี้นัก บัดนี้เมื่อได้ยินเฉียวเนี่ยนถามจึงขมวดคิ้วครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงตอบ “เหมือนจะเป็นหลังจากหายดี... แต่ก่อนหน้านั้นก็มีอาการมือเท้าเย็นบ่อยๆ”

ดังนั้น เซียวเหอจึงไม่เคยเก็บเรื่องนี้มาใส่ใจเลย

เฉียวเนี่ยนนึกถึงตอนที่เคยอยู่กับเซียวเหอมาก่อน ก็เคยรู้สึกได้ถึงความเย็นของมือเขาในบางครั้ง

ตอนนั้นนางยังไม่รู้เรื่องวิชาแพทย์เหมือนอย่างตอนนี้ จึงไม่ใส่ใจเช่นเดียวกับเขา แต่ตอนนี้กลับรู้สึกว่าเรื่องนี้ร้ายแรง

“ชีพจรแปลกประหลาดนัก ข้าตรวจไม่ออก ท่านพี่เซียวรอข้าสักสองสามวัน ข้าจะไปถามท่านหมอเทวดาดู!”

เซียวเหอย่อมพยักหน้า มองเห็นเฉียวเนี่ยนมีสีหน้าเป็นกังวล ก็อดไม่ได้ที่จะปลอบโยน “บางทีอาจเป็นเพราะร่างกายข้าเป็นเช่นนี้อยู่แล้ว เจ้าก็อ