รักเมียหลงเมีย(เด็ก)

EP 1

ของขวัญเซอร์ไพรส์

พาร์ทเวย์

คอนโคหรูย่านทองหล่อ

“เลิกกันเถอะ แพรรู้สึกว่าพี่ไม่ใช่อะ” แพรพูดขึ้นแล้วเดินไปหยิบกระเป๋าใบหรูที่วางไว้บนโซฟา

“เดี๋ยวก่อนสิ จะเลิกกันง่ายๆ แบบนี้เหรอ?” ผมรั้งแขนเล็กไว้ก่อนที่จะดึงตัวเธอมาแนบชิด

อยู่ๆ ก็จะมาบอกเลิกกูง่ายๆ อย่างนั้นเหรอ เปย์แม่งไปหลายแสนเสือกให้ทำได้แค่จับแขนอีนี่!

“ก็ใช่น่ะสิ คือเอาจริงๆ ปะ”

“อืม...”

“ที่จริงคือ...แพรมีแฟนอยู่แล้วอะ ที่มาคบกับพี่ก็เพราะอยากจะได้ของเฉยๆ” แพรพูดออกมาตามตรง แล้วปรายตามองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า “หน้าหม้อ! เจ้าชู้แบบนี้แพรไม่คิดจะเอามาทำพันธุ์หรอก”

โห อีนี่!

คำพูดแม่งจี๊ดไปถึงหำกูเลย!!

“เออ เจ้าชู้แล้วไงวะ แต่ก็เปย์ทุกอย่างที่เธออยากได้เลยนะ”

กระเป๋าใบละแสนก็ซื้อให้ รองเท้าชาแนลคู่ละครึ่งแสนกูก็ซื้อให้

“ก็พี่เต็มใจเอง อีกอย่างพี่ให้ไม่ใช่เพราะรักแพรหรอก เพิ่งคบกันได้สองเดือนเอง ที่โวยวายนี่คงเพราะยังไม่ได้เอาแพรมากกว่า” เธอพูดหน้าตายแล้วยืนแคะเล็บเล่น

แม่งรู้ดีฉิบหาย อ่านใจกูออกรึไง!

“จะอะไรก็ช่าง แต่มีใครลงทุนแล้วไม่หวังผลกำไรบ้างล่ะ”ผมตอบกลับแล้วบีบแขนเล็กเบาๆ พอให้รู้สึกแต่ไม่ถึงเจ็บ “อย่างน้อยก่อนจากกันก็ควรจะเร่าร้อนกันสักหน่อยสิน่า”

“ก็ได้ๆ ถ้าอย่างนั้นคืนนี้พี่เตรียมตัวไว้ก็แล้วกัน เดี๋ยวแพรจะจัดเซอร์ไพรส์ทิ้งท้ายให้นะ”

ครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งก่อนจะปล่อยแขนเธอออก “ก็ได้ คืนนี้พี่จะรอนะ” ยกยิ้มร้ายๆ ใส่

ถ้าคืนนี้ไม่มากูตามถึงบ้านแน่

อย่าคิดว่าพี่จะไม่รู้จักบ้านน้องนะ!

ตกดึก

“พี่แพร...” เสียงหญิงสาวทักท้วงแล้วหยุดเดิน ก่อนจะรั้งแขนผู้ที่เป็นพี่สาวของตน

“อะไรอีก” แพรชะงักแล้วหันไปถามน้องสาวตัวเอง เธอเริ่มหงุดหงิดขึ้นมา

“พี่จะพาพายมาที่นี่ทำไมคะ?” ถามอย่างสงสัย เพราะจู่ๆ แพรก็ลากเธอมาทั้งที่เวลานี้มันเป็นเวลานอนแล้ว

“เอาน่า พี่ลืมของไว้ ไม่กล้ามาเอาคนเดียวน่ะ” ตอบกลับแบบลวกๆ แล้วดึงแขนน้องสาวให้ตามมาจวบจนถึงห้องสามศูนย์เก้าที่เธอคุ้นเคย ก่อนจะเคาะที่หน้าประตูสองที

ก๊อก ก๊อก~

“เข้ามาได้” เสียงพูดอนุญาตดังลอดออกมาถึงด้านนอก

แพรจับไหล่พายไว้ ก่อนมือหนึ่งจะเอื้อมไปเปิดประตูออก “คิดซะว่าทำเพื่อพี่สาวนะพาย” พูดจบเธอก็ดันตัวน้องสาวเข้าไปภายในห้องที่ปิดไฟมืดสนิท

ประตูถูกปิดดัง ‘ปัง!’ ก่อนมันจะล็อกแบบอัตโนมัติ

พายได้แต่ยืนงงแล้วหันไปมองรอบๆ ก่อนจะตั้งสติได้แล้วหันหลังกลับไปยังประตูบานใหญ่ มือเล็กเคาะเรียกพี่สาวหวังจะให้เปิด “พี่แพรเปิดประตูให้พายทีค่ะ พี่แพรคะ...” แต่นั่นก็ไร้ประโยชน์ เพราะไม่มีการตอบรับจากคนภายนอกแต่อย่างใด

“เอะอะโวยวายอะไรเหรอ” เสียงเข้มดังขึ้น ก่อนจะเดินมายืนอยู่ด้านหลังร่างเล็ก แขนแกร่งทั้งสองข้างรวบรัดเอวคอดแน่น ก่อนจะเกยปลายคางไว้บนบ่า “ทำไมหอมจัง กลิ่นดูแปลกๆ ไปด้วย” สูดดมกลิ่นกายเข้าจมูก

“เดี๋ยวค่ะ คุณเป็นใครแล้วจะทำอะไรคะ!?”

“ฮะ! นี่ลืมไปแล้วหรือไง”

“ลืมอะไรคะ?”

จะเล่นตุกติกอะไรอีกล่ะ

“ก็ที่บอกว่าคืนนี้จะจัดเซอร์ไพรส์ชุดใหญ่ก่อนจากกันให้พี่ไงเล่าแพร”

“นี่ไม่ใช่พี่แพร...แต่เป็นพายค่ะ!”

“ฮะ อะไรนะ!”

ผมรีบเดินไปเปิดไฟทันที นี่มันเล่นบ้าอะไรวะ พาย? พายที่ไหน? ต้องเป็นแพรไม่ใช่หรือไง 

พึ่บ!

เมื่อไฟถูกเปิด แสงสว่างที่สาดส่องภายในห้องทำให้ผมเห็นผู้หญิงตัวเล็กใส่ชุดนอนกระโปรงลายเป็ดสีเหลือง ผมเผ้าหลุดลุ่ยเหมือนคนที่เพิ่งจะลุกมาจากที่นอน

เธอไม่ใช่แพร!

แต่แม่งดันมีสิ่งหนึ่งที่สะดุดตาผมฉิบหาย นั่นคือหน้าตาซื่อๆ ที่ดูจิ้มลิ้มอิ่มเอิบ แววตาแป๋วๆ ผิวขาวอมชมพู เหมือนพวกลูกคุณหนูที่ไม่เคยโดนแสงแดด

แม่งเอ๊ย! ยั่วยวนอารมณ์เป็นบ้าเลย

“คะ...คุณเป็นใครคะ!?” ถามเสียงสั่นๆ ดวงตาลุกวาวด้วยความตื่นตกใจ ก่อนจะผละเท้าถอยจนหลังแนบชิดแผ่นประตู

“...” ผมไม่ตอบ แล้วจ้องมองเด็กสาวตรงหน้าตาเป็นมัน พลางกลืนน้ำลายลงคอไปหลายต่อหลายอึก คิดในใจว่าถ้าได้เด็กนี่จะเป็นพระคุณอย่างมาก

“ถ้าอย่างนั้นก็ช่วยเปิดประตูให้ทีค่ะ พายจะกลับบ้าน”

“เดี๋ยวสิ จะรีบกลับไปไหนจ๊ะ ไม่อยู่สนุกด้วยกันก่อนเหรอ” ผมปรี่เดินเข้าไปแล้วดึงเอวบางเข้ามาหาตัว “ชื่อพายเหรอ น่ารักดีนะ” ก้มหน้าลงแล้วใช้ปากงับที่คอระหงเบาๆ

“อ๊า...” เธอร้องเสียงหลงพร้อมกับผลักตัวผมออกทันที “ทำบ้าอะไรคะ โรคจิตรึไง!” ต่อว่าพลางเอามือไปลูบที่คอเบาๆ

ติ๊ง ติ๊ง~

จังหวะนั้นก็มีเสียงข้อความดังขึ้น ผมเดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ไม่ไกลมาเปิดดู พบว่าคนที่ส่งมานั้นคือแพร

'ขอให้สนุกกับของขวัญเซอร์ไพรส์นะพี่เวย์ เด็กนั่นมันเป็นน้องสาวแพรเอง ชื่อพาย ใสๆ ซื่อๆ แถมยังซิงด้วย ขอให้คืนนี้พี่สนุกสุดๆ เลยนะ บาย~" 

อ่านจบผมถึงกับยิ้มออกมา จะเอาตัวพี่ แม่งเสือกส่งตัวน้องมาแทน มันรักน้องบ้างหรือเปล่าวะ? 

แต่ช่างเหอะ ยังไงก็มาขนาดนี้ละ คนอย่างไอ้เวย์คงจะปล่อยให้รอดเงื้อมมือไปได้หรอก ไม่มีทาง!

“อายุเท่าไหร่?”

“ทะ...ทำไมคะ”

“พี่ถามก็ตอบมาเถอะ”

“สะ...สิบแปดค่ะ”

“...”

ถ้าเกิดว่าเอาเด็กคนนี้กูจะโดนข้อหาพรากผู้เยาว์ปะวะ ถ้าให้เดาๆ นี่คงจะเรียนอยู่มอปลายแหงๆ

“เปิดประตูให้พายเถอะค่ะ” ทำตาปริบๆ ใส่

แต่มีเหรอที่เสืออย่างผมจะใจอ่อนให้กับเหยื่ออันโอชะตรงหน้านี้

“อยากให้เปิดเหรอ เข้ามาหาของในห้องนอนให้พี่ก่อนสิ”

“ถะ...ถ้าหาเจอ พี่จะปล่อยหนูไปใช่ไหม”

“อืม...”

หึ  หึ!

ชาตินี้หาให้ตายก็หาไม่เจอหรอก

เจอก็แต่หำกูเนี่ยแหละ!!