บทที่ 715

กล่าวจบก็หันหลังเดินออกไป

เมื่อมองแผ่นหลังของเซียวเหิง เซียวเหออดถอนหายใจไม่ได้ คิดไปคิดมาก็ยังตัดสินใจไล่ตามไป

“เจ้าบาดเจ็บสาหัส อย่าฝืนเลย!”

ครานี้เซียวเหิงกลับไม่สะบัดมือของเซียวเหอออกอีก แต่ก็ยังคงจ้องเขาเขม็ง “นางยังพูดอะไรกับท่านอีกบ้าง?”

เซียวเหอจึงนึกขึ้นได้ถึงเรื่องที่มือของตนเย็นเฉียบ แต่กลับไม่ใส่ใจ เพียงกล่าวว่า “ไม่มีอะไร”

“จริงหรือ?”

“เดินไปเถอะน่า”

“…แค่ดูก็รู้เลยว่าพวกท่านพูดคุยกันอีกมากมายนัก”

เพียงแต่ไม่ว่าเซียวเหิงจะซักไซ้เท่าไร เซียวเหอก็ไม่เอ่ยอะไรอีก

วันรุ่งขึ้น

เฉียวเนี่ยนยืนอยู่หน้าประตูใหญ่ของจวนโหว มองป้ายชื่อที่สูงใหญ่ด้วยใจที่เต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย

ทั้งที่ตอนจากไป นางเคยสาบานกับป้ายชื่อจวนนี้ไว้ว่าชาตินี้จะไม่มีวันกลับมาอีก

แต่ตอนนี้เพิ่งผ่านไปได้ไม่นานเท่าไร?

นางสูดลมหายใจเข้าลึก แต่นางก็ไม่อาจข่มความรู้สึกประหลาดในใจลงได้

เพียงแต่เฉียวเนี่ยนคิดว่าครานี้นางกลับมาเพื่อท่านพี่เซียว เพื่อปกป้องหมอประจำจวน คิดว่าหากท่านย่ารู้เข้า คงยกโทษให้นางได้ในครานี้

หนิงซวงยืนอยู่ข้างหลังเฉียวเนี่ยน ก็บังเอิญสัมผัสได้ถึงความตึงเครียดของเฉียวเนี่ยน จึงอ