บทที่ 74

เมื่อเห็นฮูหยินหลินเปียกปอนจนเกือบทั้งตัว หลินเย่ว์ก็ตกใจมาก รีบดึงฮูหยินหลินไป “ท่านแม่ทำเช่นนี้กับร่างกายตัวเองได้อย่างไร มีอะไรค่อยว่ากันพรุ่งนี้ไม่ได้หรือ”

“ปล่อยมือ!” ฮูหยินหลินสะบัดมือหลินเย่ว์ออก หายใจเข้าลึกๆ แล้วเอ่ยว่า “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับพวกเจ้า พวกเจ้ากลับไปเถอะ”

หลินยวนร้องไห้ฟูมฟาย กอดฮูหยินหลินไว้แน่น “ท่านแม่ อย่าทำแบบนี้เลย เป็นความผิดของข้าเอง ข้าไม่ดีเอง ท่านแม่รีบกลับไปกับพี่ชายเถอะ ยวนเอ๋อร์จะยืนอยู่ตรงนี้แทนท่าน และขอโทษพี่สาวแทนท่านเอง”

เสี่ยวชุ่ยสาวใช้ของหลินยวนเห็นเช่นนั้น ก็รีบวิ่งมาถือร่มให้คุณหนูของตน และผลักหนิงซวงออก

หนิงซวงเสียหลักล้มลงกับพื้น

ร่มในมือเสียแล้ว

แต่ไม่รู้ว่าเพราะฝนตกหนักเกินไปหรือ พวกฮูหยินหลินจึงไม่ทันได้สังเกตเห็น

หลินเย่ว์เห็นว่าไม่สามารถเกลี้ยกล่อมท่านแม่ให้เปลี่ยนใจได้ จึงโกรธจัดวิ่งไปเคาะประตูห้องของเฉียวเนี่ยน “ออกมาเดี๋ยวนี้! อย่าแกล้งทำเป็นหลับ! ข้ารู้ว่าเจ้าตื่นอยู่! เด็กคนไหนไม่เคยถูกพ่อแม่ตีบ้าง? วันนี้ท่านแม่ใจร้อนไปหน่อย แต่บัดนี้ก็มาขอโทษเจ้าแล้ว ปิดไม่ประตูใส่แบบนี้หมายความว่าอะไร เจ้าไม่เห็นฝนตกหนักหรอกหรือ? เฉียวเ