บทที่ 868

เฉียวเนี่ยนถึงกับพูดไม่ออก

นางไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อน

แต่เวลานี้ แววตาคาดคั้นของเซียวเหิงกลับยิ่งเฉียบคมขึ้นเรื่อยๆ จนเฉียวเนี่ยนต้องครุ่นคิดอย่างจริงจัง

หากคนที่เป็นผู้บัญชาการกองทัพไม่ใช่ฉู่จืออี้ แต่เป็นเซียวเหิง นางจะยังวางแผนออกจากเมืองหลวงเช่นนี้หรือไม่?

คิดอยู่ครู่หนึ่ง นางก็เปิดปากในที่สุด

“ไม่”

น้ำเสียงอ่อนโยน แต่กลับทำให้หัวใจเซียวเหิงเจ็บแปลบขึ้นมาอย่างรุนแรง

เขากำจอกในมือแน่นจนดูเหมือนจะบีบแตกในวินาทีถัดไป

ทว่าเฉียวเนี่ยนกลับพูดต่อด้วยเสียงแผ่วเบา “หากคนบัญชาการกองทัพเป็นท่าน แล้วท่านอ๋องยังอยู่ในเมืองหลวง เรื่องนี้พอเขารู้ เขาจะเป็นคนแรกที่ไปขอร้องฮ่องเต้ ให้ส่งข้าไปที่ชายแดน”

นางไม่จำเป็นต้องวางแผนอะไรให้ยุ่งยากเช่นนี้

มือของเซียวเหิงคลายลงในฉับพลัน

เขามองเฉียวเนี่ยน สีหน้าเผยความไม่เข้าใจ

“แท้จริงแล้ว หากชายแดนเกิดปัญหาจริงๆ หน่วยวายุแปดร้อยลี้คงส่งข่าวมานานแล้ว”

แต่จนถึงตอนนี้ ยังไม่มีแม้แต่คำว่า ‘ยาพิษ’ ในรายงานจากชายแดน หากไปขอร้องฮ่องเต้จะมีประโยชน์อะไร?

ฮ่องเต้จะเชื่อได้อย่างไร?

เฉียวเนี่ยนถอนหายใจยาว เอ่ยอย่างช้าๆ “ก็เพราะในรายงานไม่มีระบุ ข้าจึง