Share

บทที่ 900

Author: โม่เสียวชี่
ท้องฟ้าค่อยๆ มืดลง

เฉียวเนี่ยนรักษาทหารที่อาการหนักคนสุดท้ายเสร็จแล้ว นางเดินออกจากกระโจมพลางถอนหายใจยาว

ราวกับได้ปลดภาระหนักบางอย่างจากบ่าเสียที พิษที่แพร่กระจายราวกับโรคระบาดไปทั่วทั้งค่ายทหาร ในที่สุดก็ถูกควบคุมไว้ได้ด้วยความพยายามของนางและแพทย์ทหารกว่าสิบคน

ในขณะที่นางกำลังรู้สึกผ่อนคลาย สายตาก็พลันเหลือบไปเห็นเงาคนไม่ไกลนัก

นางเห็นสือโถวกำลังช่วยทหารอีกคนแบกร่างไร้วิญญาณออกไปจากค่าย

ไม่รู้เพราะเหตุใด นางจึงเดินตามไปโดยไม่รู้ตัว

แล้วก็เห็นว่าที่ลานโล่งไม่ไกลจากค่ายทหาร มีหลุมใหญ่ขุดเอาไว้หลายหลุม

สือโถวกับทหารอีกสองสามคนช่วยกันวางศพลงในหลุมอย่างเรียบร้อย แล้วกลบดินทับ

ไม่นาน หลุมแต่ละหลุมก็กลายเป็นเนินดินที่นูนสูงขึ้นมา

ทหารที่ยืนอยู่ด้านข้างต่างพากันตาแดง สีหน้าโศกเศร้า

ส่วนสือโถวกลับเริ่มมองหาบางสิ่งอย่างกะทันหัน

แล้วก็เห็นเฉียวเนี่ยนที่ยืนอยู่นิ่งๆ ไม่จากไปไหนเลย

เมื่อสายตาสองคู่สบกัน สือโถวก็ชะงักไปเล็กน้อย แล้วก็เห็นเฉียวเนี่ยนเดินเข้ามาหา

ทหารที่เหลือเมื่อเห็นเฉียวเนี่ยนก็รีบทำความเคารพ “ท่านหญิงเฉียว”

สือโถวจึงทำตาม แต่คำว่า ‘ท่านหญิงเฉียว’ กลับพูดออกมาไม่ได้เล
Continue to read this book for free
Scan code to download App
Locked Chapter

Latest chapter

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 904

    ข่าวที่ว่าเฉียวเนี่ยนถูกลอบโจมตีนี้แพร่กระจายออกไปอย่างรวดเร็วตอนฉู่จืออี้รีบเร่งมาถึง แพทย์ทหารบกเพิ่งจะทายาให้เฉียวเนี่ยนเสร็จพอดีเห็นฉู่จืออี้มา แพทย์ทหารบกรีบคำนับ แล้วกล่าวว่า “ท่านอ๋องวางใจได้พ่ะย่ะค่ะ ท่านหญิงเฉียวแค่บาดเจ็บภายนอกเล็กน้อย ไม่เป็นอะไรร้ายแรง”ได้ยินดังนั้น ฉู่จืออี้ก็โล่งอกเล็กน้อย พยักหน้าเบาๆแพทย์ทหารบกจึงออกไป ส่วนสายตาของฉู่จืออี้ก็มองไปที่สือโถว “เกิดอะไรขึ้น?”สือโถวรู้สึกกลัวฉู่จืออี้อยู่แล้ว ยิ่งเห็นสีหน้าเขาเคร่งเครียดยิ่งนัก ราวกับมีแววดุร้าย ยิ่งหวาดกลัวเข้าไปใหญ่เขาพูดตะกุกตะกักว่า “ข้า ข้าน้อยไปเก็บสมุนไพรแถวใกล้ๆ คิดไม่ถึงว่าจะมีนักลอบสังหารบุกโจมตีท่านหญิงเฉียว...”เป็นความผิดของเขาเอง แท้จริงเขาต้องคอยคุ้มกันท่านหญิงเฉียว แต่กลับละเลยจนเกิดเรื่องขึ้นเห็นสือโถวทำหน้ารู้สึกผิดแทบร้องไห้ออกมา เฉียวเนี่ยนก็รีบปลอบ “ข้าต้องเป็นฝ่ายขอบใจเจ้าที่ช่วยชีวิตข้าไว้ต่างหาก”ได้ยินดังนั้น สือโถวไม่มองเฉียวเนี่ยน กลับจับจ้องสีหน้าฉู่จืออี้แทนและฉู่จืออี้ก็เข้าใจความหมายของเฉียวเนี่ยนดี จึงไม่กล่าวโทษอะไรอีกเพียงถามว่า “พวกนักรบพลีชีพหรือ?”เฉี

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 903

    สือโถวเดินอยู่ท้ายขบวนทัพตลอด จนกระทั่งทุกคนขึ้นเขาแล้วแยกย้ายกันออกไป เขาจึงรีบตามเฉียวเนี่ยนไป“ท่านหญิงเฉียว!” สือโถวเรียกเบาๆเฉียวเนี่ยนเงยหน้ามองเขาครู่หนึ่ง แล้วก็ยังคงค้นหาใบงาขี้ม้อนในป่าต่อไป พลางยิ้มถาม “มีอะไรหรือ?”“ท่านกินข้าวเช้าหรือยัง?” สือโถวถาม เขาเห็นว่าเฉียวเนี่ยนมาอย่างเร่งรีบ คิดว่าน่าจะยังไม่ได้กินเฉียวเนี่ยนส่ายหน้า “ข้าไม่หิว”ที่จริงแล้วหิว เพียงแต่วันนี้ตื่นสาย ไม่อยากให้คนอื่นต้องรอตนเอง จึงดื้อดึงพูดไปเช่นนั้นแต่สำหรับเฉียวเนี่ยนแล้ว แค่มื้อเดียว จะกินหรือไม่กินก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่เพราะเมื่อตอนอยู่ในกรมซักล้าง ก็ชินกับชีวิตที่อดบ้างอิ่มบ้างอยู่แล้วใครจะคิดว่า หมั่นโถวลูกโตลูกหนึ่งจะยื่นมาตรงหน้านางยังอุ่นอยู่เล็กน้อยด้วยเฉียวเนี่ยนชะงัก รีบยืดตัวขึ้นมองไปที่สือโถว ก็เห็นเขายิ้มแหยๆ อย่างจริงใจ “ข้าแอบเก็บไว้กินตอนเที่ยงน่ะ ฮะๆ ท่านหญิงเฉียวอย่าไปบอกใครเชียวนะ ไม่อย่างนั้นข้าโดนโบยแน่!”เฉียวเนี่ยนไม่ปฏิเสธ รับหมั่นโถวมาแล้วกัดไปหนึ่งคำ “วางใจเถอะ ตอนนี้ข้ากินหมั่นโถวของเจ้าแล้ว ก็นับว่าเป็นพวกเดียวกัน ถ้าเจ้าถูกโบย ข้าก็จะรับโทษด้วย!”ได้ยิ

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 902

    หลังจากแยกกับสือโถวแล้ว เฉียวเนี่ยนก็ไปยังฝ่ายแพทย์ทหารวันนี้ทุกคนต่างยุ่งวุ่นวายกันมาทั้งวัน เวลานี้จึงเหลือเพียงสามคนที่เฝ้ายาอยู่ข้างเตา ที่เหลือก็พากันไปพักผ่อนหมดแล้วพอเห็นเฉียวเนี่ยนมา ทั้งสามก็ลุกขึ้นทักทายอย่างกระตือรือร้น แพทย์ทหารบกยิ่งรีบถือชาร้อนถ้วยหนึ่งมาต้อนรับ “วันนี้ต้องขอบคุณท่านหญิงเฉียวมาก มา ดื่มชาสักถ้วย นั่งพักก่อนเถอะ”เฉียวเนี่ยนกล่าวขอบคุณ รับชามา แต่ก็ยังไม่ได้นั่งลงนางมองเตายาที่กำลังลุกไหม้หลายเตา ถามว่า “ก่อนหน้านี้ที่บอกว่าใบงาขี้ม้อนไม่มีแล้ว ท่านอ๋องส่งคนไปจัดซื้อ ได้มาเท่าไหร่?”ได้ยินดังนั้น แพทย์ทหารบกก็รีบพาเฉียวเนี่ยนไปดูที่ด้านหนึ่ง “ท่านหญิงเฉียวดูเถิด นอกจากที่กำลังต้มอยู่แล้ว ก็เหลือเพียงเท่านี้”“น้อยขนาดนี้เชียว?” เฉียวเนี่ยนขมวดคิ้วเล็กน้อย “แค่นี้พอใช้ไม่ถึงสองวันด้วยซ้ำ”“พวกเราถามตามเมืองใกล้เคียงหมดแล้ว ส่วนท่านอ๋องก็ส่งคนไปยังเมืองที่ไกลกว่านี้เพื่อจัดซื้อ ไม่รู้ว่าจะซื้อมาได้หรือเปล่า”“ใบงาขี้ม้อนมักเติบโตในพื้นที่ที่มีฝนน้อย ตามเหตุผลแล้ว แถวนี้ไม่น่าจะขาดแคลน” ขณะพูด เฉียวเนี่ยนก็คิดถึงความเป็นไปได้หนึ่งขึ้นมาในใจมีคนจง

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 901

    พวกเขาเองคาดไม่ถึงเช่นกัน ว่าสิ่งที่พวกเขาทำจะยิ่งใหญ่ถึงเพียงนี้สือโถวมองแผ่นหลังของเฉียวเนี่ยน สุดท้ายก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่จากนั้นก็เลียนแบบท่าทางของเฉียวเนี่ยน คุกเข่า โขกศีรษะหน้าหลุมศพทหารคนอื่นๆ ก็พากันทำตาม หลังจากทำความเคารพหลุมศพเสร็จ ทั้งหมดจึงพากันกลับสู่ค่ายทหารกระโจมที่มีผู้เสียชีวิตต้องเก็บกวาดใหม่ พวกเขายังมีอีกหลายเรื่องที่ต้องจัดการเฉียวเนี่ยนก็เตรียมจะไปยังฝ่ายแพทย์ทหารเพื่อดูว่ามีสิ่งใดต้องช่วยหรือไม่ ทว่าไม่ทันจะได้ไป สือโถวก็ร้องเรียกนางไว้ก่อน“ท่านหญิงเฉียว!”เฉียวเนี่ยนหยุดฝีเท้า หันกลับไปมองเขา สีหน้ปรากฏความฉงนอยู่เล็กน้อยก็เห็นว่าสือโถวลังเลจะก้าวเข้ามา พูดไม่ออกเสียอย่างนั้นเห็นเขาเป็นแบบนี้ เฉียวเนี่ยนคิดว่าเขาคงอยากจะขอโทษนาง จึงเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “สิ่งที่เจ้าทำในวันนี้ ข้าล้วนเข้าใจ ข้าเองก็เคยสูญเสียคนใกล้ชิด เคยเสียสติไปเหมือนกัน เจ้าวางใจเถอะ ข้าจะไม่ถือสา”พูดจบ นางก็เตรียมจะจากไปไม่คาดว่า สือโถวกลับรีบเอ่ยขึ้นมาอย่างรวดเร็ว “ข้าน้อยอยากมอบสิ่งนี้ให้ท่าน!”เฉียวเนี่ยนมองไป เห็นสือโถวถือมีดสั้นเล่มหนึ่งในมือ ก็คือเล่มเดียวก

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 900

    ท้องฟ้าค่อยๆ มืดลงเฉียวเนี่ยนรักษาทหารที่อาการหนักคนสุดท้ายเสร็จแล้ว นางเดินออกจากกระโจมพลางถอนหายใจยาวราวกับได้ปลดภาระหนักบางอย่างจากบ่าเสียที พิษที่แพร่กระจายราวกับโรคระบาดไปทั่วทั้งค่ายทหาร ในที่สุดก็ถูกควบคุมไว้ได้ด้วยความพยายามของนางและแพทย์ทหารกว่าสิบคนในขณะที่นางกำลังรู้สึกผ่อนคลาย สายตาก็พลันเหลือบไปเห็นเงาคนไม่ไกลนักนางเห็นสือโถวกำลังช่วยทหารอีกคนแบกร่างไร้วิญญาณออกไปจากค่ายไม่รู้เพราะเหตุใด นางจึงเดินตามไปโดยไม่รู้ตัวแล้วก็เห็นว่าที่ลานโล่งไม่ไกลจากค่ายทหาร มีหลุมใหญ่ขุดเอาไว้หลายหลุมสือโถวกับทหารอีกสองสามคนช่วยกันวางศพลงในหลุมอย่างเรียบร้อย แล้วกลบดินทับไม่นาน หลุมแต่ละหลุมก็กลายเป็นเนินดินที่นูนสูงขึ้นมาทหารที่ยืนอยู่ด้านข้างต่างพากันตาแดง สีหน้าโศกเศร้าส่วนสือโถวกลับเริ่มมองหาบางสิ่งอย่างกะทันหันแล้วก็เห็นเฉียวเนี่ยนที่ยืนอยู่นิ่งๆ ไม่จากไปไหนเลยเมื่อสายตาสองคู่สบกัน สือโถวก็ชะงักไปเล็กน้อย แล้วก็เห็นเฉียวเนี่ยนเดินเข้ามาหาทหารที่เหลือเมื่อเห็นเฉียวเนี่ยนก็รีบทำความเคารพ “ท่านหญิงเฉียว”สือโถวจึงทำตาม แต่คำว่า ‘ท่านหญิงเฉียว’ กลับพูดออกมาไม่ได้เล

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 899

    ภายในกระโจมได้จัดเตรียมอาหารเรียบร้อยแล้วฉู่จืออี้ดึงเฉียวเนี่ยนนั่งลง แล้วส่งตะเกียบใส่มือของนาง “กินข้าวก่อน กินเสร็จแล้วนอนสักครึ่งชั่วยาม”“ไม่ได้ ข้า...” เฉียวเนี่ยนไม่ได้ขัดข้องเรื่องกินข้าว แต่ให้นอนครึ่งชั่วยาม มันเสียเวลามากเกินไปแต่ยังพูดไม่ทันจบก็ถูกฉู่จืออี้ขัดขึ้น“ครึ่งชั่วยาม เจ้าก็ช่วยได้อีกแค่คนเดียว ถ้าไม่พัก กลับจะยิ่งเสียเวลา”ความหมายของฉู่จืออี้ ก็ไม่ต่างจากที่แพทย์ทหารลู่พูดเฉียวเนี่ยนก็เข้าใจดี จึงพยักหน้าเบาๆเสียงร้องไห้จากนอกกระโจมยังคงดังไม่ขาดสาย เฉียวเนี่ยนกินอาหารมื้อนี้อย่างไม่รู้รส ได้แค่ครึ่งชามก็ไม่กินต่อแล้วฉู่จืออี้ก็ไม่ได้บังคับอะไร ชี้ไปที่เตียงของตน “ไปนอนเถอะ”เฉียวเนี่ยนมองเตียงไม้เรียบง่ายแต่สะอาดเรียบร้อยนั้น หากเป็นยามปกติ นางไม่มีทางนอนเด็ดขาดแต่ตอนนี้อยู่ในค่ายทหาร ก็ไม่มีเหตุผลให้ต้องทำตัวจุกจิกมากความอีก จึงเดินขึ้นไปนอนลงเองผ้าห่มบางเบา และเต็มไปด้วยกลิ่นกายของฉู่จืออี้ทำให้นางอดไม่ได้ที่จะนึกถึงเตียงไม้เล็กๆ ในหมู่บ้านเหอวานขึ้นมาความรู้สึกคุ้นเคยถาโถมเข้ามา จนเสียงร้องไห้จากด้านนอกเหมือนค่อยๆ เลือนหายไปเงียบสงบ

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status