บทที่15 โจวจื่อหมิง เจ้าบ้าไปแล้วหรือ? (1/2)

ภายในห้องหนังสือที่ตกแต่งอย่างเรียบง่ายแต่สง่างามของจวนจวงเซียงป๋อ โจวจื่อหมิงกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึม มือเรียวยาวที่ถือพู่กันนิ่งสนิท ดวงตาเหม่อลอยคล้ายกำลังครุ่นคิดถึงบางสิ่งบางอย่างที่รบกวนจิตใจเขามาตลอดทั้งวัน

“ซื่อจื่อขอรับ” เสียงจากคนสนิทหน้าประตูทำให้เขากลับมาอยู่ในโลกแห่งความเป็นจริงอีกครั้ง

“มีอะไร”

“คนขับรถม้าที่พาฮูหยินไปข้างนอกวันนี้ มาขอพบขอรับ”

“ให้เขาเข้ามา” โจวจื่อหมิงตอบโดยไม่ลังเล เขารู้ดีว่าหากคนขับรถม้ามาหาถึงที่เช่นนี้ แสดงว่าต้องมีเรื่องสำคัญที่เขาต้องรับรู้

พอเข้ามาด้านในคนขับรถม้าก็รีบโค้งคำนับอย่างนอบน้อม “คารวะซื่อจื่อขอรับ”

“ไม่ต้องมัวโอ้เอ้ รีบรายงานมา”

“ขอรับ” คนขับรถม้ารับคำ แล้วรีบเล่าทุกอย่างที่ตนเองเห็นในวันนี้ “ฮูหยินไปที่ร้านเครื่องหอมตามปกติ แต่แทนที่จะรีบกลับจวน นางกลับสั่งให้ข้าไปส่งที่ร้านหอชมจันทร์ ข้าเห็นกับตาว่าแม่ทัพฉีหลิง รอนางอยู่ที่นั่นขอรับ”

ดวงตาของโจวจื่อหมิงเบิกกว้างด้วยความไม่พอใจ ความจริงเขาไม่เคยสนใจว่ากัวรั่วชิงจะไปที่ใด แต่เขาสนใจว่ายามนี้นางถึงกลับกล้าไปกับชายอื่นที่ไม่ใช่เขา

“ฮูหยินกับแม่ทัพฉีหลิงดูเหมือนจะสนิทสนมกันมากขอรับ”

คำพูดของคนขับรถม้าทำให้ใบหน้าของโจวจื่อหมิงยิ่งมืดครึ้ม คิดถึงใบหน้าของนางเมื่อวันก่อน เขาไม่เคยเห็นกัวรั่วชิงมีความสุขแบบนั้น ที่แท้นางกำลังมีความสุขเพราะชายอื่นนี่เอง

มันน่านัก!

“แล้วเป็นอย่างไร” เขาพยายามควบคุมสติ แล้วถามต่อด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“พวกคุณหนูจากตระกูลต่างๆ ที่อยู่ที่นั่นก็พากันซุบซิบว่าฮูหยินทำตัวไม่เหมาะสมขอรับ พวกนางเลยไปต่อว่าฮูหยินว่าทำตัวเป็นดอกชิ่งนอกกำแพง ไม่คิดถึงเกียรติยศของซื่อจื่อ ฮูหยินฟังแล้วก็ไม่ได้สะท้านเลยสักนิดขอรับ” พอเห็นว่าเจ้านายตั้งใจฟัง คนขับรถม้าก็กล่าวต่ออย่างไม่ลดละ “มิหนำซ้ำแม่ทัพฉีหลิงก็เข้ามาปกป้องฮูหยิน และจัดการพวกคุณหนูที่น่าสงสารพวกนั้น ทำให้ไม่มีใครกล้าสอดปากสักคน”

โจวจื่อหมิงกำหมัดแน่นด้วยไฟโกรธจนแทบจะมอดไหม้ ยามนี้ความรู้สึกอับอายขายหน้า ความรู้สึกแค้นเคือง และความรู้สึกไม่พอใจอย่างมหาศาลที่กัวรั่วชิงไปเริงร่ากับชายอื่น ปล่อยให้มันผู้นั้นมายุ่มย่ามกับนางทั้งที่ไม่ใช่หน้าที่ผสมปนเปกันอยู่ภายในใจ ทำให้เขาแทบจะควบคุมตัวเองไม่ได้

“พอแล้ว เจ้าออกไปได้แล้ว” โจวจื่อหมิงกล่าวเสียงเย็น พร้อมโยนถุงใบเล็กๆ ให้เขาเป็นรางวัล คนขับรถม้ายิ้มกว้าง รีบเก็บถุงเงินที่ข้างเอวแล้วพาตัวเองออกไปทันทีตามที่เจ้านายสั่ง

เมื่อคนขับรถม้าออกไปแล้ว โจวจื่อหมิงก็ยืนขึ้นในทันที ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยโทสะและดูถูก “ให้มันได้อย่างนี้สิ กัวรั่วชิง ใบหน้าของข้าจะต้องแปดเปื้อนไปด้วยน้ำลายของผู้อื่น เพราะความไร้ยางอายของเจ้า” เขากล่าวพึมพำกับตัวเอง “หากไม่สั่งสอนเจ้าให้รู้แล้วรู้รอดบ้าง เจ้าคงคิดว่าข้าเป็นลาโง่ที่ไม่รู้อะไรเลยกระมัง!”

โจวจื่อหมิงพลันเดินออกจากห้องหนังสือด้วยท่าทีที่ร้อนรน เขาตรงไปที่เรือนของกัวรั่วชิงทันที

เรือนกุ้ยฮวา

หลังจากกลับมาถึง กัวรั่วชิงที่รู้สึกเหน็ดเหนื่อยและต้องการพักผ่อนอย่างยิ่ง กัวลี่ลี่สาวใช้คนสนิทที่อยู่เคียงข้างรีบจัดการปรนนิบัติผู้เป็นนายอย่างคล่องแคล่ว นางจัดการเตรียมน้ำอุ่นและชุดนอนอย่างดีเพื่อช่วยผ่อนคลายความเหนื่อยล้าให้กับฮูหยิน

“ฮูหยินเจ้าคะ วันนี้ท่านต้องเจอกับเรื่องอะไรมาบ้างก็ไม่รู้ บ่าวว่ารีบพักผ่อนเถอะนะเจ้าคะ” กัวลี่ลี่กล่าวอย่างอ่อนโยนขณะกำลังจัดแต่งทรงผมให้กัวรั่วชิงที่นั่งอยู่หน้ากระจก

“บ่าวว่าคืนนี้ท่านควรจะเข้านอนเร็วหน่อยนะเจ้าคะ พรุ่งนี้จะได้สดชื่น” กัวลี่ลี่พูดขณะใช้หวีที่ทำจากไม้จันทร์หอมค่อยๆ สางผมยาวสลวยของเจ้านายอย่างเบามือ

เสียงประตูดังขึ้นอย่างรุนแรงทำให้กัวรั่วชิงสะดุ้งด้วยความตกใจ กัวลี่ลี่ที่กำลังสางผมให้ผู้เป็นนายถึงกับอุทานอย่างลืมตัว ก่อนที่จะได้เห็นร่างสูงของโจวจื่อหมิงก้าวเข้ามาในห้องด้วยใบหน้าถมึงทึง

“ออกไป!” เขากล่าวเสียงเย็นกับกัวลี่ลี่ สาวใช้ที่กำลังปรนนิบัติผู้เป็นนายถึงกับตัวสั่นเทิ้มด้วยความหวาดกลัว

“แต่ว่า...” กัวลี่ลี่มีสีหน้าลังเล นางไม่อยากทิ้งให้นายหญิงเผชิญหน้ากับโจวจื่อหมิงเพียงลำพัง

“ข้าบอกให้เจ้าออกไป!” โจวจื่อหมิงตะคอกเสียงดังจนกัวลี่ลี่ต้องรีบโค้งคำนับแล้วแล่นออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว

ประตูปิดลงเบาๆ เหลือไว้เพียงความเงียบสงบที่น่าอึดอัดใจ

โจวจื่อหมิงหันมาหากัวรั่วชิงทันที ทว่ายามนี้นางสวมเพียงชุดนอนผ้าไหมเนื้อบางสีขาว เขาเพิ่งรู้ว่าภรรยาที่เขาไม่แม้แต่จะยอมเข้าหอด้วยช่างดูเย้ายวนชวนให้รู้สึกคันในหัวใจได้ถึงเพียงนี้ นั่นยิ่งทำให้เขารู้สึกอยากบดขยี้หวงเชียนเล่อที่มาวุ่นวายกับสตรีของเขามากขึ้นไปอีก

กัวรั่วชิงเห็นโจวจื่อหมิงจ้องมองมาที่เรือนร่างของนางที่ปกคลุมด้วยผ้าไหมเนื้อบาง ดวงตาของเขานั้นเต็มไปด้วยความปั่นป่วนราวพายุคลั่งอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เขาก้าวเข้ามาในห้องอย่างช้าๆ แล้วยืนอยู่ตรงหน้านาง

“ท่านต้องการอะไร” กัวรั่วชิงเอ่ยถาม พยายามไม่ให้เสียงของตนสั่น

“ทำไม ข้ามาหาภรรยาตนเองมิได้หรือ” โจวจื่อหมิงก้าวเข้ามาใกล้นางอย่างช้าๆ “นี่เจ้าคงลืมไปแล้วสินะ ว่าตัวเองมีสามีอย่างข้าอยู่”

“ข้าย่อมรู้สถานะของตนเองดี” กัวรั่วชิงมองตาเขาอย่างไม่หลบเลี่ยง “แล้วท่านล่ะ ลืมไปหรือเปล่าว่าตนเองมีภรรยาอยู่แล้ว”

คำพูดของนางทำให้เขาโกรธจนแทบเสียสติ เขารู้ว่ากัวรั่วชิงหมายถึงเรื่องไหน แต่นางมีสิทธิ์อะไรเอาเขาไปเทียบกับหวงเซียนเล่อ ที่เขาปกป้องกัวจิ้งอี เพราะคนที่เขารักมาตลอดกำลังถูกรังแก เขาต้องให้ความช่วยเหลือนางจากน้องสาวคอยที่กลั่นแกล้งสตรีที่เขารักมาตลอด แตกต่างจากหญิงร้ายชายเลวอย่างนางกับไอ้แม่ทัพนั่นเป็นกอง 

“เจ้ายังกล้าที่จะปากดีอีกหรือ เจ้าไปแอบพบกับแม่ทัพฉีหลิง มันทำให้ข้ารู้สึกอับอาย”

“มีอะไรให้ท่านต้องอับอายกัน” กัวรั่วชิงเดินไปหยิบใบสั่งซื้อจากกล่องไม้หอมแล้วเอามายื่นให้เขาดู “ท่านแม่ทัพเพียงต้องการเจรจาเรื่องการค้ากับข้าเท่านั้น แล้วที่นั่นก็เป็นร้านที่มีชื่อเสียง ข้ากับเขาเข้าไปด้านในอย่างเปิดเผย จะเรียกว่าแอบนัดแนะได้เยี่ยงไร”

โจวจื่อหมิงปัดใบสั่งซื้อที่นางยื่นให้ตกลงไปที่พื้น เขาไม่ได้สนใจคำอธิบายของนางเลยแม้แต่น้อย เขาสนใจแค่ความอับอายและความรู้สึกหงุดหงิดที่เขามีต่อนางเท่านั้น ยามนี้ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยโทสะและดูถูก